«هنوز دنیا خشن است»

مریم محمدی

مهرناز اسدی، مستند‏ساز و همسرش مجتبی داوری، دوچرخه‏سوار هستند، ولی دوچرخه‏سواری تنها سرگرمی آنها یا وسیله‏ی حمل و نقل‌شان نیست. آنها به گفته خودشان دو سال پیش از این با دوچرخه‌های‌شان از ایران راه افتادند تا پیغام‌بر صلح و دوستی مردم ایران به مردم دیگر نقاط جهان باشند. اما چند ماه بعد انتخابات ریاست جمهوری دهم در ایران اتفاق افتاد و پی آمدهای آن، آنها را واداشت تا با دوچرخه‌های شان راهی مناطق مختلف بشوند و در ارتباط باحقوق مردم ایران افشاگری و حرکت کنند. امروز آنها به برلین، در مقابل سفارت یونان رسیده‏اند.

دلیلی را که چرا امروز آنها در این‏جا هستند از زبان خودشان می‏شنویم:

مجتبی داوری

مجتبی داوری: من به اتفاق همسرم مهرناز اسدی، حدود دوسال پیش به نیت گشتن دور دنیا و با شعار «سلام به جهان» با دوچرخه از ایران خارج شدیم . از یک سال پیش به‏خاطر همین شرایطی که در ایران اتفاق افتاد و دامن ما را هم به‏نوعی گرفت و خودمان را جدا از این قضیه نمی‏بینیم، خود را ملزم به این دانستیم که اکسیون‏هایی را در جهت حمایت از مردم داخل برگزار کنیم.

تاکنون حدود چهار اکسیون، با عناوین مختلف، در جهت حمایت از خبرنگاران، حمایت از زندانیان سیاسی، حمایت از مادران عزادار برگزار کرده‏ایم و آخرین اکسیون ما هم در جهت حمایت از پناهندگان ایرانی در یونان است.

اشاره‏ی مجتبی داوری به یک گروه ۲۵ نفری از پناهجویان ایرانی است که پس از حوادث اخیر انتخابات ریاست جمهوری از ایران خارج شده و در یونان تقاضای پناهندگی کرده‏اند. این گروه از آن‏جایی که با عدم پاسخ‏ مثبت دولت یونان مواجه شده‏اند، دست به اعتصاب غذا زده‌اند و هشت تن از آنان لب‏های خود را دوخته‏اند و برخی در اثر ضعف شدید، به بیمارستان انتقال پیدا کرده‏اند.

مهرناز اسدی، همسر مجتبی داوری، از این حادثه به عنوان انگیزه‏ی آخرین اکسیون اعتراضی خود و همسرش صحبت می‏کند.

مهرناز اسدی: این آدم‏ها دهن‏های‏شان را دوخته‏اند و از طریق مایعات دارند تغذیه به بدن‏شان می‏رسانند. تعدادی از آنها از مصرف قرص‏های روزانه‏ای که برای سلامتی‏شان لازم دارند، خودداری کرده‏اند. می‏دانید که وقتی دهان‏تان بسته باشد، از نفس کشیدن مستقیم برخوردار نیستید.

علت اینکه ما به این تصمیم رسیدیم، موقعیت این افراد بود. آنها در موقعیتی غیر انسانی قرار دارند. من به عنوان کسی که دارم وضعیت آنها را می‌بینم، نمی‏توانستم بی‏تفاوت باشم. ضمن اینکه اولین گروه این افراد اعتصاب غذای خود را از اول سپتامبر شروع کرده‏اند. نزدیک به دوماه است این اعتراض ادامه دارد، اما جامعه‏ی جهانی و حتی گروه‏های فعال حقوق بشر در اتحادیه‏ی اروپا کمترین توجه را نسبت به این مسئله داشته‏اند. بعد از گذشت دوماه هنوز این جریان ادامه دارد.

خواست مشخص ما این بود که حداقل به وضعیت هشت نفری که دهن‏های‏شان را دوخته‏اند، توجه مستقیم بشود. اگر جان این انسان‏ها به‏خطر بیافتد، تمام دولت‏های اروپایی و تمام جهان مسئول هستند.

از مهرناز اسدی درباره‏ی زندگی خصوصی‏اش می‏پرسم و اینکه آیا در شیوه‏ی زندگی‏ای که او و همسرش برگزیده‏اند، پرورش فرزند جایی دارد؟

من فرزند ندارم و فکر می‏کنم نه من صلاحیت داشتن یک فرزند را دارم و با توجه به تمام موقعیت‏هایی که در جهان نسبت به مسائل انسانی وجود دارد، جهان نیز نمی‏تواند نگهدارنده‏ی خوبی برای یک انسان باشد.

مهرناز اسدی

من نمی‏خواهم فقط بدبینی نسبت به این قضیه داشته باشم، ولی با توجه به مسائلی که برای من و یا هر شخص دیگری اتفاق می‏افتد، اگر یک لحظه نگاه کنیم به این پرسش می‌رسیم که آیا ممکن است این اتفاق‌ها برای فرزند من هم روی دهد؟ من الان دارم در این کشور نفس می‏کشم، دهانم باز است و هرچه دوست دارم می‏خورم. اگر خودم را لحظه‏ای به جای انسانی بگذارم که دهانش را دوخته و هیچ‏کار دیگری نمی‏تواند انجام بدهد، به چه حسی می‌رسم؟ او به این نقطه رسیده که با دوختن دهان خود، حرفش را به دنیا بزند اما بازهم هیچ توجهی به او نمی‏شود. اگر این مسئله برای انسانی که من می‏خواهم به‏وجود بیاورم بازهم وجود داشته باشد چه؟ بنابراین می‏گویم پس من نمی‏توانم فرزندی را به‏وجود بیاورم که این اتفاق برایش بیفتد.

با وجود این، او از انعکاس و تأثیر فعالیت‏هایی که می‏کند، راضی نیست.

اگر بخواهم صادقانه بگویم، کمترین تأثیر را دارد و کمترین واکنش‏ها را می‏تواند به‏دنبال داشته باشد. برای اینکه احساس می‏کنم دنیا به یک خشونت رسیده است. درست است که می‏گوییم دنیا دارد خیلی به سمت صلح می‏رود، به سمت مبارزات بدون خشونت می‏رود، اما خشونت هنوز یک چیز ذاتی و درونی انسان است؛ انسانی که به بی‏رحمی رسیده است. وقتی ما نمی‏توانیم خودمان را در موقعیت آدم‏های دیگر قرار بدهیم، پس هنوز دنیا خشن است.