ضمن احترام به نظرات ایشان من فکر می کنم این جنبشی که امروز در حال پیش روی ست مطالباتش با آنچه در انتخابات یا دوره اول بعد از آن بود خیلی فرق کرده و بخصوص بین جوانها که اهرم اصلی و پیش برنده ی آن هستند بسیار رادیکالیزه شده و شعارهایی را مطرح را می کند که کلیت نظام را زیر سئوال میبرد : استقلال ، آزادی ، جمهوری ایرانی یا نسل ما آریاست دین از سیاست جداست و غیره . اگر این رهبری که مورد قبول همه هم نیست نتواند خود را با این تغییرات هماهنگ کند باید اشکال را در خودش جستجو کند ، که اینها خواست های بر حق و سرکوفت خورده ی بیشماری از مردم است که هر روز به تعداد آنان افزوده میشود و با این نتیجه رسیده اند که با کار کردن در چهارچوب بطام به جایی نخواهند رسید . نه اینکه خواهان انقلابی از نوع 1357 باشند ولی راهکارهای نافرمانی مدنی با خودداری از خشونت را در تاکتیک های دیگری جستجو می کنند : تظاهرات ، سازماندهی روزانه و زیر زمینی ، انواع و اقسام شعار نویسی ، پخش شب نامه و خبرنامه و غیره تا رسیدن به روزی که با یک اعتصاب عمومی رژیم را در بن بستی قرار دهند که راه برون رفتی نیابد ...

باسلام
ضمن احترام به عقیده ایشان ، بنده به عنوان یک ایرانی دربدر شده در دوران آقای موسوی این حق را برای خودم محفوظ می دانم که گذشته را فراموش نکنم زیرا اعتقاد دارم که از یک سوراخ نباید چندین بار گزیده شوم . جبش سبز فعلی دیگر آن حرکت اعتراضی نسبت به انتخابات نیست . آن جنبش که به جنبش ابطال انتخابات معروف گشت ، پس به کرسی نشستن احمدی نژاد بر مسند ریاست جمهوری ، دیگر رسالت خود را از دست داد و ارتقاع آن در شرایط کنونی ربطی به خواست قبلی ندارد . البته من براین باور بوده و هستم که در انتخابات اخمدی نزاد برنده شده و تقلبی هم به آن شدتی که مطرح شد ، نبوده است و این را خود آقای موسوی هم از همه بهتر می داند . اساس این انتخابات غلط و غیر آزاد و متقلبانه بوده .
مردمی که بگفته آمار های داخلی بیش از 70 در صد کم درآمد و 45 درصد آنان زیرخط فقر قرار ذارند ، آیا بدنبال نان هستند یا آزادی؟ طبیعی است که به سیب زمینی رای بدهند . آنان منافع آنی خود را می جویند نه منافع آتی را ، قدرت تشخیص بین خواست و منافع خود را ندارند و از همین روست که خیلی سریع فریب می خورند و با هر نسیمی بسویی خم می شوند .
باید راهی پیداکرد تا فاصله بین آزادی خواهان و عدالت طلبان را به صفر رساند . تمامی بدبختی ما از مشروطه به این طرف همین بوده و یکبار این را قربانی آن کردیم و یک با آن را .
در دوران 57 کمبود آزادی داشتیم و بجای پرداختن به آن آنقدر دم از زحمتکشان زدیم تا یکی از همه ما زرنگتر با شعار "مستصعفان " و." شیطان بزرگ " همه را فریب داد و از میدان بدر کرد . امروز هم اکثریت افراد جامعه در فقر و بد بختی اند و صدای آزادیخواهان را در این آشفته بازار نمی شنوند.

موضوع "چه میخواهیم"با عمومیت و تکثر فراوان چه در پهنه ی جامعه و چه در میان اندیشمندان هنوز به شکل عملگرایانه و هدفمند نشانه گذاری نشده است پس برای حضور در مقدمات تفکر میبایست به "چه نمیخواهیم" که عموما در آن مشترکیم اعتنا کنیم.تا پس از بدست آوری بستری از آزادی و تفکر به سوی تجربه تفکر رویم.من با آقای فانی موافقم!!!

من به عنوان عضو کوچکی از این جنبش که در راهپیمایی‌ها شرکت کرده‌ام، آرزویم برای کشورم آزادی، دموکراسی و پیشرفت بوده است، اما در انتخابات هم شرکت کردم و دنبال معجزه هم نبودم. بلکه هدفم بهبود در شرایط اقتصادی و اصلاحات تدریجی بود. اما با تقلبی که در انتخابات صورت گرفت که ده‌ها شواهد در موردش وجود دارد که اینجا جای بحث در موردشان نیست، برای توهینی که به شعورمان شده بود به خیابان‌ها ریختیم. اما بعد از یک هفته اعتراض خامنه‌ای ملعون در پی شبیه‌سازی با وقایع ۱۸ تیر ۷۸ برآمد و در نماز جمعه پس از آبقوره گرفتن برای تحت تاثیر قرار دادن هوادارانش دستور کشتار مردم را صادر کرد. از این زمان به بعد نقطه عطفی در جنبش آغاز شد. کسانی که می‌خواستند در راهپیمایی‌های پس از آن شرکت کردند، باید از جانشان می‌گذشتند. مردم از جانشان نگذشتند فقط برای اینکه بگویند رای من کو؟!!! بلکه با شعارهایی که پس از آن دادند و همینطور شعارهایی که رو ی دیوارها نوشتند مانند مرگ بر دیکتاتور، ایرانی می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد و ... ثابت کردند که جنبششان، جنبشی دموکراسی‌خواه و حق‌طلبانه است.

اما مشکل اساسی ما آن دسته از مردمی هستند که خواسته یا ناخواسته از رسانه‌های آزاد محرومند. آنهایی که تنها وسیله‌شان برای دریافت اخبار صدا و سیمای ج.ا یا روزنامه‌های حکومتی است. این شکاف اطلاعاتی را ما در راهپیمایی روز قدس شاهد بودیم که شرکت‌کنندگان دوگروه بودند؛ عده‌ای به رسانه‌های آزاد و عده‌ای احتمالا تنها به رسانه‌های حکومتی دسترسی داشتند.

این بحث بسیار جالب واساسی است . صحبت های ایشان هم نکات مهم و درخورد تعمیق زیاد دارند. نظر من این است که مردم اگر به موسوی ویا کروبی رای دادند برای این بود که سیستم لیبرال تر شود و بتوانند نیازها وخواسته هایشان را بدون ترس از سانسور بیان کنند یعنی نیازهای مردم خیلی بیشتر از فقط تغییر رییس جمهور بود آنها زمینه ای را میخواستند که بتوانند با تظاهرات و روزنامه های آزاد خواسته های اصلی شان را بیان کنند یعنی درحقیقت مردم رادیکال اند ولی برای اینکه شرایطی را بتوانند ایجاد کنند تا خواسته های رادیکالشان را طلب کنند رای دادند . بنابراین اگر حتی موسوی رییس جمهور میشد همین تظاهرات و همین ابراز وجود مردم تازه شروع میشد . بنابراین درعمق جنبش رادیکالیسم خفته است .و روزبه روز تعمیق تر میشود وبروزبیشتری پیدا میکند

متاسفانه بنده آنچیزی را که آقای فانی می گوید در ایران نمی بینم. در این نزدیکی میدان شوش که من در این سی سال منحوس زندگی کرده ام حتا آخوند محله ی ما هم از این حکومت متنفر است و خواهان سرنگونی آن! اینکه جنبش سبز و رهبری آن چه می خواهند ، جنبش اصولا معنی خودش را دارد، یهنی دارد می جنبد، در حال حرکت است! این حرکت یک سمت و سو بیشتر ندارد و آن سرنگونی حکومت اسلامی ست برای سرنگونی حکومت اسلامی باید اول ولایت فقیه را سرنگون کرد. برعکس آقای یزدی فانی که آقای خاتمی یزدی معیار خواست ما جنبشیان می داند و ما را متوهم، بنده فکر می کنم کسانی که این حکومت را شکست ناپذیر میدانند سخت در توهم هستند. این حکومت در اصل مرده است و بخاک سپرده خواهد شد. حال ممکن است این خاکسپاری و این متلاشی شدن زمانی طول بکشد. ایشان به آقای کروبی و منتظری اشاره می کنند و به آقای موسوی که اگر جنبش شعارهای دیگری را مطرح کند آنها عقب خواهند نشست، اولا که آنها خودشان بارها مطرح کرده اند که دد منشی و خونخواری این حکومت روی حکومت شاه را دیری ست که سفید کرده است، بنا بر این آنها که خواهان اسلام هم هستند فهمیده اند که اسلامشان در یک حکومت غیر دینی بسی ارجمند تر و پاکتر خواهد ماند. و دیگر اینکه اگر آنها عقب نشستند خب عقب بنشینند، آنها خود اذعان کرده اند که ما نسبت به مردم ایران عقبیم، و راست هم می گویند، آنها در حقیقت پشت سر مردم روانه هستند، حقیقت هم همین است، زیرا اینکه موسوی با شجاعت و هوش سرشارش اعلامیه هایی می دهد و در آن می گوید که که ما بدون اینکه ساختار شکن باشیم می توانیم به همه ی آزادیها برسیم، برای همین است، وقتی کروبی به هاشمی می نویسد که حکومت ما روی شکنجه گران شاه را سفید کرد، و می گوید در زندانهای شاه بکسی تجاوز نشد...اما آقای فانی که آن ته دلش محافظه کاری زدیانه دارد متوجه نیست که در ورای همه ی اینها این موسوی و کروبی و خاتمی و اصلاحطلبان خواهان رهبریت و روی کارآمدن هستند و حق هم دارد، این امر طبیعی و انسانی ست و قدرت و سیاست هم در یک کشور تعطیل بردار نیست، بنا بر این برای آقای موسوی و یا دیگران می خواهند قدرت را بدست آورند، اما در مورد آقای موسوی و کروبی و خاتمی هم همینطور است فقط آنها قدری از قدرت طلبی محض فعلا بدورند، و خصوصا موسوی شخصیتی بسیار جالب است. او هم به آنچه در دوره اش گذشته و قابل دفاع هم نیست واقف است و هم برایش کشور مهمتر از دین و ایمان مخرب است. او همه چیز را در خدمت ایران می خواهد و در خواسته هایش بسیار سمج و راستین و ثابت قدم است. بنا بر این او هم رهبر مردم است و هم شدیدا تحت تاثیر مردم است. مردمی با هوش و ذکاوت حیرت انگیز که حکومت ظالم و خونریز و خواخوار را واقع بزانو در آورده و این حکومت اصولا نمی داند با ایم مردم هوشمند چه کند. بنا بر این آقای موسوی تنها ترسش این است که مردم حرفش را دیگر گوش نکنند، بنا بر این او پیوسته اعلامیه هایی معتبر و بسیار خردمندانه خواهد داد و برایش سرنگونی این حکومت فاشیستی مهم نیست فقط او چنانکه در اعلامیه ی شماره 13 یادآور شده از افغانی شدن و عراقی شدن ایران واهمه دارد. همین. و البته طبق اخبار بسیار موثق که پادگانهای سپاه و بسیج بیرون می آید بزودی اتفاقات مهمی در این پادگ
انها خواهد افتاد که از میان کسانی ست که سپاه را خونخوار و خوریز و بسیج را آلت دست روحانیت و کستار مردم نمی دانند. امروز در سپاه و بسیج بشدت تشنج لفظی ست. و فرماندهان می دانند که با کشتار و تجاوز و شکنجه و در کل کودتایی که سپاه و بسیج کرده، اگر کوچکترین جرقه ای بخورد و این تشنجات فعلا لفظی به تشنجات فیزیکی برسد آتش همشان را با خود خواهد برد. بنا بر این بزودی ما شاهد اعلامیه های آشتی جویانه ای از سپاه خواهیم بود که تنها برای راضی کردن بخش ناراضی سپاه است اما بسیار این دلجویی ها ی منافقانه دیر شده است. موسوی و کحروبی راهی جز همراهی مردم ندارند و آنها تا سرنگونی این حکومت با مردم همراهند، آقای کروبی و موسوی هر دو حاظرند ریسس جمهور یک جمهوری ایرانی باشند. آقای فانی یزدی مثل بسیاری دیگر از یزیها اشتباه می کند. این مواضع از بیخبری از ایران و خصوصا تهران تبریز و اصفهان شیراز است این سه شهری که اینجانب به عنوان استاد پرنده هر هفته می روم و می آیم و گاهی ده پانزده روز می مانم.

من به عنوان کسی که تو این مملکت زندگی میکنم و با تمام مشکلاتش دستو پنجه نرم می کنم میگویم که نمی خواهم تعدادی که در خارج از ایران در ناز ونعمت زندگی میکنن وهر از گاهی برای پز دادن تزاهزات مکنن وچند حرف به حساب دموکراسی خواهی میزنن رهبر من باشند رهبر من باید از دل این زندانها بیرون بیاد