«سفیر هم در این درگیری‏ها شرکت داشت»

ایرج ادیب‌زاده

روز یک‌شنبه ۱۱ بهمن‌ماه قرار بود سفیر جمهوری اسلامی و کارمندان سفارت جمهوری اسلامی در مراسمی به مناسبت سال‌روز بازگشت آیت‌الله خمینی به ایران، در نوفل لوشاتو در حومه‏ی پاریس، محلی که آیت‏الله خمینی فعالیت‏های سیاسی خود بر علیه حکومت شاه را از آن‏جا سازمان می‏داد، شرکت کنند.

در این رابطه با آقای بهمن امینی، از اعضای کمیته‏ی ضد سرکوب شهروندان ایرانی در پاریس گفت‏وگو کرده‏ام و از ایشان که در این تجمع اعتراضی شرکت داشتند پرسیدم که هدف از حضور کمیته در نوفل لوشاتو چه بوده است؟

در روزهای اخیر، ادامه‏ی خشونت از سوی حکومت جمهوری اسلامی، همه‏ی ایرانیان را در همه‏ی جهان متاثر کرده و اعتراض بر علیه این خشونت کور در همه‏ی جهان شکل گرفته است.

اعدام دو جوان ایرانی به نام‏های محمدرضا علی‏زمانی و آرش رحمانی‏پور همه را شوکه کرد. دستگیری تعداد زیادی از فعالین حقوق بشر در هفته‏ی اخیر، دستگیری مادران عزادار، هنرمندان، خبرنگاران و … همه را در برابر شرایط عجیبی قرار داده است. گویی این حکومت تنها زبانی را که بلد است، زبان خشونت و سرکوب است.

به همین دلیل می‏خواستیم در روزی که نمایندگان دولت در پاریس می‏خواهند بازگشت آقای خمینی به ایران را جشن بگیرند، در آن‏جا حضور پیدا کنیم و اعتراض خودمان را به سرکوب شهروندان ایرانی به خاطر حق‏طلبی و آزادی‏خواهی‏شان و هم‏چنین اعدام دو جوان ایرانی به بهانه‏های واهی اعلام کنیم.

در این راستا، کمیته‏ی مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی فراخوانی داد و از هم‏میهنان ساکن پاریس دعوت کرد که در این محل حضور پیدا کنند و به کارگزارن این نظام بگویند زمانی که ده‏ها جوان ایرانی زیر چوبه‏ی دار قرار گرفته‏اند و هر لحظه ممکن است اعدام شوند، حق ندارید در این‏جا جشن و پای‌کوبی کنید.

بر اساس گزارش‏ها، در این تجمع درگیری‏ای نیز از سوی سفیر و کارکنان سفارت رخ داده بود که پلیس فرانسه مانع از گسترده‌شدن آن شده بود. ممکن است برای‏مان بگویید که چه اتفاقی افتاد؟

تنها چیزی که ما در این تجمع هم‌راه داشتیم، پیام‏مان و هم‏چنین عکس‏ شهدای جنبش، پرچم ایران و پارچه‏های سبز بود. یعنی همه‏ی آن‏چه با خود برده بودیم، از مسالمت و اعتراض مسالمت‏آمیز حکایت داشت.

در آن‏جا هم صرفاً در برابر باغی که زمانی محل سکونت آقای خمینی بود ایستاده بودیم و شعار می‏دادیم. شعارهای‏مان هم چیزی بیش‌تر از «نه به اعدام»، «آزادی زندانیان سیاسی» و «نه به دیکتاتوری» نبود.

ولی نمایندگان دولت ایران و به‌ویژه سفیر جمهوری اسلامی و کارمندان سفارت، هیچ‏گونه برنمی‏تابیدند که حضور ما و شعارهای‏مان روز آنان را خراب کند. در نتیجه تمام کوشش‏شان این بود که تحریک کنند، فحاشی کردند، به سمت ما گل پرتاب کردند و همه‏گونه توهینی را روا داشتند که درگیری ایجاد کنند.

اما معترضین هم‏چنان اعتراض خود را ادامه دادند. در نتیجه، کارمندان سفارت به سوی ما حمله‏ور شدند که پلیس مانع شد. چون تعدادشان هم زیاد بود و آن‏‏ها را با اتوبوس‏های زیادی از اطراف آورده بودند. به همین خاطر پلیس برای عدم تکرار آن‏چه در حسینیه‏ی سفارت اتفاق افتاد، وارد عمل شد.

واکنش پلیس فرانسه به چه شکل بود؟

تمام کوشش پلیس این بود که درگیری ایجاد نشود و مانع از حمله‏ی کارمندان سفارت به سمت ما می‏شد. از ما خواستند واکنش نشان ندهیم. ما از همان ابتدا به پلیس توضیح داده بودیم که به‌هیچ‌وجه در پی درگیری نیستیم. فقط و فقط آمده‏ایم اعتراض‏مان را بیان کنیم.

حتی در لحظه‏ای که آن‏ها حمله کردند و پلیس مجبور شده بود جلوی‏شان را بگیرد، از ما خواستند شعار ندهیم. ما نیز ساکت شدیم. چون دیدیم پلیس فرانسه واقعا کوشش می‏کند که درگیری از سوی آنان پایان بگیرد.

ما ساکت شدیم که پلیس فرانسه بتواند آن‏ها را که همه‏شان از باغ بیرون آمده‏ بودند و می‏توان گفت هار شده بودند و به ما حمله می‏کردند، مهار کند و به آن باغ برگرداند.

خود آقای سفیر نیز در این درگیری‏ها شرکت داشت؟

خود آقای سفیر هم در این درگیری‏ها شرکت داشت و ما از این که می‏‏دیدیم دیپلمات اول سفارت ایران که خود را نماینده‏ی ایران می‏داند چنین رفتاری صورت می‏دهد، واقعا خجالت‏زده بودیم.

این برخورد ایشان همه را بیش‌تر مصمم کرد که نظامی که سفیر آن و کارمندان سفارت‏خانه‏اش چنین برخوردی می‏کنند و فحش‏های ناموسی و رکیک سر می‏دهند (دوستان ما به‏ آن‏ها می‏گفتند حداقل از خانواده‏های خودتان خجالت بکشید)، نظامی نیست که لایق ایرانی با تمدن چندهزار ساله و با این‌همه ثروت طبیعی و فرهنگی باشد. بنابراین امیدوارم روزی کسانی که واقعا این شایستگی را دارند، به‌عنوان نماینده‏های نظامی دمکراتیک و طرف‏دار حقوق بشر در ایران، برگزیده شوند.