«عکس یک زن بر پشت بام و تظاهرات ۲۰ میلیونی»

روزنامه هلندی «دِ پــِرس»، روز پنج‌شنبه مصاحبه‌ای را با «کاظم غریب‌آبادی»، سفیر جدید ایران در هلند، در اخبار خود منتشر کرده‌است.

ترجمه متن مصاحبه روزنامه دپرس با آقای غریب‌آبادی در زیر می‌آید:

«سلاح‌های هسته‌ای به هیچ دردی نمی‌خورند»

از حضور ایران در نشست امنیت هسته‌ای ایالات متحده استقبال نشد و اکنون ایران برای تنبیه طرف مقابل، نشست هسته‌ای خودش را برگزار می‌کند. کاظم‌غریب‌آبادی، سفیر جدید ایران در هلند می‌گوید: «برخلاف آن‌ها ما قصد داریم واقعاً درباره خلع سلاح هسته‌ای صحبت کنیم»

جناب غریب‌آبادی، کدام کشورها قرار است روز شنبه و یک‌شنبه به همایش «انرژی هسته‌ای برای همه، سلاح هسته‌ای برای هیچ‌كس» بیایند؟

کشورهای خیلی زیادی. تقریباً همه دعوت شده‌اند. هلند هم دعوت کرده‌ایم ولی متأسفانه هنوز از دولت شما واکنشی در این باره دریافت نکرده‌ایم.

آیا از حضور ایالات متحده هم در تهران استقبال می‌شود؟

خیر، چون‌که ما با ایالات متحده مناسبات سیاسی نداریم.

آیا این عجیب نیست؟ شما هر دو می‌گویید که جهانی عاری از سلاح هسته‌ای می‌خواهید. خب چرا نمی‌توانید با هم کنار یک میز بنشینید؟

بله، ولی خواستن ما واقعی است. آمریکایی‌ها نشان داده‌اند که به خلع سلاح علاقه واقعی ندارند. اگر جدی باشند ما حاضریم به آن‌ها کمک کنیم. اما برای نمونه به آن‌چه هفته پیش در پراگ با روسیه قرار گذاشتند نگاه کنید. موضوع این قرار کاهش سلاح است نه خلع سلاح. در مورد کنترل سلاح هم قراری گذاشته نشده. این یک معامله سیاسی بیش نیست. همان‌طور که نشست این هفته واشینگتن یک نشست سیاسی بود که چهارچوب آن را سیاست جدید هسته‌ای باراک اوباما تعیین می‌کرد.

از چه نظر سیاسی بود؟

خب، اگر واقعاً خلع سلاح جهانی می‌خواستند فقط به دعوت کردن ۴۷ کشور بسنده نمی‌کردند. بعد هم این‌که حضور ایران و کره شمالی را ممنوع کردند و این خودش گواه این مدعاست که مقاصد آن‌ها صادقانه نیست.

آیا ایران مقاصد صادقانه دارد؟ برای نمونه شما چرا تأسیسات هسته‌ای‌تان را پنهان می‌کنید؟

ما هیچ چیزی را پنهان نکرده‌ایم. در ایران هیچ تأسیسات مخفی وجود ندارد. هر کاری که ما می‌کنیم نزد آژانس بین‌المللی انرژی اتمی شناخته شده است. علاوه بر این ایران در گذشته این شانس را پیدا کرده تا پیمان عدم گسترش جنگ‌افزار هسته‌ای را بازنگری کند. وقتی که حکومت عوض می‌شود حکومت جدید این حق را دارد. بعد از انقلاب اسلامی ۵۷ کشور ما تصمیم گرفت تا به این پیمان متعهد بماند. ما همین راه را هنوز هم ادامه می‌دهیم و ایران خوستار خلع سلاح همه کشورها است.

راستی چرا ایران سلاح هسته‌ای نمی‌خواهد؟ چنین سلاحی با حضور کشور متخاصمی هم‌چون اسرائیل در منطقه به دردتان خواهد خورد.

خیلی ساده است. آیت‌الله علی خامنه‌ای گفته‌است که در جمهوری اسلامی ایران جایی برای سلاح هسته‌ای نیست و وقتی بالاترین رهبر مذهبی چیزی گفت همه باید اطاعت کنند.

آیت‌الله روح‌الله خمینی، که عکس هر دو را بر دیوار این‌جا می‌بینید، هم اعلام کرد که بر ضد سلاح‌های کشتار جمعی است. می‌خواهم برایتان چیزی را بخوانم که آیت‌الله خمینی بیست سال پیش نوشته‌است. (نقل قول از متنی به فارسی:) «اگر مردم سلاح‌های اتمی زیادی بسازند ممکن است دنیا نابود بشود. همه، روحانیون، سیاستمدارها و خبرنگارها باید بنابر این کاری بکنند که خطرات آن قابل مهار باشد.»

«کاظم غریب‌آبادی»، سفیر جدید ایران در هلند

بنابر این ایران بیشتر به این خاطر که مذهب چنین گفته با سلاح هسته‌ای مخالف است؟

بله؛ اما نه فقط به این خاطر. ما عضو سازمان‌های بین‌المللی هم هستیم و پیمان‌های بین‌المللی مختلفی را امضا و تأئید کرده‌ایم و می‌خواهیم که از آن‌ها پیروی کنیم.

به شوروی نگاه کنید. آن کشور یک زرادخانه عظیم هسته‌ای داشت ولی بالاخره از هم فروپاشید. یا مثلاً نگاه کنید به ایالات متحده. آیا این همه سلاح هسته‌ای که دارند برای جلوگیری از حملات ۱۱ سپتامبر کمکی به آن‌ها کرد؟

شما از ایران تصویری بسیار متفاوت از آن‌چه در غرب وجود دارد ترسیم می‌کنید. در این‌جا مردم فکر می‌کنند که ایران یک جامعه بسته است با حکومتی که انتخابات را می‌دزدد و حکومت آن فاصله کمی با دیکتاتوری نظامی ندارد. نظر شما در این باره چیست؟

ایران مقررات و هنجارهای کشورهای دیگر را دنبال نمی‌کند بنابر این ما را جزو «آدم ‌خوب‌ها» به حساب نمی‌آورند. و این سؤال که آیا ایران یک دیکتاتوری نظامی است. بگذارید این سؤال را با یک سؤال متقابل پاسخ بدهم: آیا کشوری که به عراق و افغانستان حمله می‌کند یک دیکتاتور نظامی است؟ آیا کشوری که بر روی هیروشیما و ناکازاکی بمب اتم می‌اندازد یک دیکتاتور نظامی است؟ کشوری که در لبنان و غزه جنگ آغاز می‌کند یک دیکتاتور نظامی است؟ در این موارد هیچ‌وقت در شورای امنیت سازمان ملل قطع‌نامه‌ای صادر نشده‌است ولی برای ایران چرا.

اما در مورد انقلاب تویتری سبز که در کشور شما به شدت سرکوب شد چه می‌گویید؟

آه، این را رسانه‌ها کاملاً شکل داده‌اند. به یک عکس از یک زن که از پشت بام خانه‌اش شعار ضد حکومت گفته جایزه بزرگ بین‌المللی عکس مطبوعاتی جهان می‌دهند در حالی که به تطاهرات بیست میلیون نفری به حمایت از حکومت اصلاً توجهی نمی‌کنند.

آیا شما خودتان از تویتر استفاده می‌کنید؟

هاهاها، سرم شلوغ‌تز از این حرف‌ها است. شاید بد نباشد گاهی یک امتحانی بکنم.