فراخوان برای تحریم دولت ایران

کیارش پارسا عالی‌پور

«اتحادیه سراسری دانشجویان اروپا» در گردهم‌آیی بین‌المللی شانزدهم آذر در شهر دلفت هلند، در حمایت از جنبش دانشجویی ایران شرکت داشت.

در همین راستا با دبیر کل اتحادیه سراسری دانشجویان اروپا، «لیگیا دکا» (Ligia Deca) گفت‌وگو کردم.

اتحادیه سراسری دانشجویان اروپا با صدور بیانیه‌ای ضمن محکوم کردن بازداشت‌های گسترده دانشجویان و احکام اخیر اعدام، خواستار قطع روابط اقتصادی و دیپلماتیک کشورها با ایران شده است. آیا به نظر شما این تحریم عملی خواهد بود و اگر عملی بشود تأثیر آن چه خواهد بود؟


این فراخوان کم و بیش دعوت به واکنش است برای کسانی که هنوز واکنش مناسبی در جریانات اخیر ایران از خود نشان نداده‌اند. این روشن است که وضعیت در ایران بهتر نخواهد شد مگر آن‌که یک همبستگی گسترده بین‌المللی با جنبش دموکراسی‌خواهانه و مردمی که درخواستشان آزادی برای بیان اندیشه‌ها و عقایدشان است، به‌وجود بیاید.

در بین این مردم شاید پیش‌رو ترینشان دانشجویان باشند؛ کسانی که [از منظر فکر] باز هستند برای اندیشه‌های تازه و این اشتیاق را دارند که برای آن‌چه که باور دارند مبارزه کنند. آن‌ها مورد ضرب و شتم و شکنجه قرار می‌گیرند .

ما روزانه گزارش‌هایی را از سازمان‌های دانشجویی، سازمان‌های حقوق بشری و غیردولتی (NGO ها) دریافت می‌کنیم که این‌ها بیان‌گر موارد نقض حقوق بشر در ایران هستند.

این‌ها گزارش می‌شوند و رسانه‌ها آن‌را بازتاب می‌دهند. اما با آن‌که یک جنبش مدنی در حال حاضر در ایران به وجود آمده است اما هنوز واکنش مناسبی در سطح بین‌الملل در این مورد صورت نگرفته است.

در این رابطه ما با اعضای خودمان مشورت کردیم و همه‌ی ما فکر می‌کنیم که الان زمانی است که جامعه بین‌الملل باید واکنشی روشن‌تر وتصمیمی قطعی‌تر درباره ایران داشته باشد. و همین مسأله انگیزه ما برای صدور فراخوان تحریم دولت ایران هست.

ما درک می‌کنیم که قطع روابط اقتصادی و دیپلماتیک کشور‌ها با ایران می‌تواند باعث شود که نه تنها رهبران حکومت ایران، که مردم ایران هم دچار رنج شوند. اما باور من این است که ادامه‌ی روابط با دولت ایران، بدون ایجاد تغیری در روند حکومت و رهبران ایران، در حالی که مردم ایران و به‌ویژه دانشجویان در حال سرکوب شدن هستند ما را به جایی نخواهد رساند.

تا به حال بازتاب این فراخوان شما در رسانه‌ها، احزاب سیاسی اروپا، موسسات آموزشی و دانشجویی وسایر سازمان‌های مدنی چطور بوده است؛ آیا تا به حال واکنشی از آن‌ها دریافت کرده‌اید؟

بله؛ ما واکنش‌هایی را دریافت کردیم از سازما‌ن‌های دانشجویی سراسر اروپا که همه‌ی آن‌ها از این فراخوان حمایت کردند. تعداد کمی از حزب‌های سیاسی در این مورد واکنش نشان دادند که این می‌تواند وظیفه رسانه‌ها باشد که از احزاب سیاسی درخواست واکنش در این زمینه کنند.

ما هم‌چنین واکنش‌هایی از افراد گوناگون دریافت کردیم؛ از شهروندان ایران و فعالان حقوق بشر. بعضی از آن‌ها نسبت به فراخوان ما خیلی مثبت بودند و سپاس‌گزاری کردند که صدا و درخواست آن‌ها شنیده شده است.

گروه دیگری که فکر می‌کنم شهروندان ایرانی مقیم خارج از کشور هستند، در واکنش خودشان گفتند که شما شرایط داخلی ایران را درک نمی‌کنید و تحریم درخواست مردم ایران نیست.

بنابرین باید صادقانه بگویم که واکنش‌ها متفاوت بوده‌اند و البته ما این را درک می‌کنیم. هرچند گاهی این احساس را داریم که گاهی دانشجویانی که برای حقوق مردم خودشان مبارزه می‌کنند، تنها می‌مانند. و خوب گاهی هم این مسأله در ایران اتفاق می‌افتد. البته در ایران همبستگی مردم با دانشجویان در مقایسه با سایر موارد، بسیار بالاست.

اما واکنش‌ها در یک بررسی کلی، بیشتر مثبت بودند یا منفی؟

تا به حال واکنش‌ها بیشتر مثبت بودند. من فکر می‌کنم اگر پیام روشن دیپلماتیکی از سوی جامعه بین‌المللی داده شود و اگر کشورهای غربی و هم‌چنین سازمان ملل واکنش روشنی نسبت به رخدادهای ایران نشان بدهند - البته به‌طورهمیشگی، نه فقط زمانی که تظاهرات‌هایی با جمیعت انبوه در خیابان‌های ایران شکل می‌گیرد -، اگر بازداشت‌ها و اعدام‌ها به این صورت در ایران محکوم شوند، شاید دیگر نیازی به تحریم اقتصادی ایران پیش نیاید.

اما اگراین مسائل روند دیپلماتیک را نتوانند طی کنند، زمانی پیش خواهد آمد که شرایط در ایران غیر قابل تحمل شود و ما مطمئناً نخواهیم خواست که ایران جایگاه ستیز باشد.

چه قدم‌هایی را اتحادیه سراسری دانشجویان اروپا برای موفقیت‌آمیز شدن این فرخوان خواهد برداشت؟

ما در این زمینه اطلاعیه مطبوعاتی‌ای برای سازمانهایی که با آن‌ها همکاری داریم، فرستادیم. مانند سازمان‌های اروپایی اتحادیه‌های دانشجویی اروپا و یونسکو؛ ما منتظر دریافت نظر و واکنش آن‌ها هستیم.

هرچند باید اضافه کنم که مردم دنیا در حال عادت کردن به دیدن اخبار سرکوب‌ها در ایران هستند و ما بسیار نگران هستیم که آستانه تحمل مردم آن‌قدر بالا رود که این مسائل دیگر برایشان نگران‌کننده نباشد.

معمولاً به‌جز مواردی که شمار کشته‌شدگان و زخمی‌ها بالا هست، مردم اغلب مواردی مانند بازداشت‌ها و یا فعالان حقوق بشری که به مرگ محکوم می‌شوند را نادیده می‌گیرند. ولی ما تلاش می‌کنیم که این آگاهی را در مردم بالا ببریم که پایان یافتن تظاهرات گسترده به معنای پایان اعتراض‌ها و مبارزات نیست.

بنابرین برنامه داریم که این آگاهی‌رسانی را ادامه بدهیم و تلاش می‌کنیم این مورد را در دستور کار همه قرار بدهیم. هم‌چنین در حال گفت‌وگو با اعضای خودمان هستیم، برای برگزاری تظاهرات هم‌زمان.

پرسش بعدی من درباره همین تظاهرات هست؛ در روز ۱۱ فوریه، ۲۲ بهمن همراه با مردم شهرهای ایران، شبکه جوانان پیشرو ایرانی و اتحادیه های دانشجویی در اروپا قصد برگزاری گردهمایی‌های اعتراض‌آمیز بر علیه دولت ایران را دارند. نقش اتحادیه سراسری دانشجویان اروپا در این اعتراض‌ها چه هست؟

ما می‌توانیم زمان برگزاری این گردهمایی های اعتراض آمیز را به اطلاع اعضای خودمان برسانیم تا آن‌ها هم در صورتی که احساس همبستگی کنند - که البته بیشتر آن‌ها چنین حسی را دارند - بتوانند به این حرکت بپیوندند. ما هم‌چنین می‌توانیم این موضوع را برجسته کنیم.

اتحادیه سراسری دانشجویان اروپا سازمانی است چتر مانند و دربرگیرنده. ما نمایندگی کوچکی در شهر بروکسل داریم. فراهم کردن امکان جابجایی در سطح اروپا برای ما کار ساده ای نیست ولی کاری که در توان ما هست این است که این پیام را در در سطح کشورها، در جاهایی که امکان برگزاری چنین حرکتی وجود دارد به اعضای خودمان انتقال بدهیم.

هم‌چنین تلاش خواهیم کرد که توجه سیاستمداران اروپا را به مساله ایران بیشتر جلب کنیم؛ هرچند مدتی است که این کار را آغازکرده‌ایم. ما هم‌چنین تلاش می‌کنیم که به همه مردم در مورد شرایط ایران آگاهی‌رسانی کنیم. به همین خاطر دست به جمع‌آوری اطلاعات دریافتی از گروه‌های حقوق بشری و دانشجویی‌ای که با ما در ارتباط هستند کرده‌ایم.

ما هم‌چنین در ۱۷ نوامبر، زمانی که بیستمین سالگرد روز جهانی دانشجو جشن گرفته شد، موضوع ایران را مورد توجه قرار دادیم و بخشی از آن روز تقدیم شده بود به جنبش دانشجویی در ایران. ما هر کاری که در توانمان هست را انجام می‌دهیم اما مطمئن هستیم که به کمک بیشتری نیاز هست.

به عنوان آخرین پرسش، آیا پیامی برای مردم ایران دارید؟

فکر می‌کنم که مردم ایران نیاز به این دارند که در همبستگی بیشتر با مردم خود قرار بگیرند. اگر بر این باور هستند که هم وطنانشان نباید برای ایستادگی بر آن‌چه که باور دارند درست است، مجازات بشوند، باید به مبارزه خودشان برای دستیابی به حکومتی دموکراتیک ادامه بدهند.

چرا که فکر می‌کنم درصورت ادامه این مبارزه شرایط ایران در نهایت بهتر خواهد شد. من این را براساس تجربیات گذشته‌ام می‌گویم؛ من رومانیای هستم و قدرت مردم را برای آغاز جنبشی که قادر هست شرایط کشور را به‌طور اساسی تغییر بدهد می‌شناسم؛ مانند سال ۱۹۸٩.

براساس تجربه شخصی خودم می‌توانم بگویم، اگر صبر مردم تمام شود و تصمیم بر پایان شرایط و در اختیار گرفتن کنترل زندگی و آینده کشورشان بگیرند، این عمل اتفاق خواهد افتاد. اما این تصمیم تنها با مردم ایران است.