مردان در زندانند، زنان مقاومت می‌کنند

بنیامین بیروتی

تعدادی از مردان روستا را به بهانه‌ی گفت‌وگو برای حل مشکل‌شان به دادگاه فرا می‌خوانند، ولی هر ۱۸ نفر همان جا بازداشت می‌شوند! در حالی که تعداد قابل توجهی از مأموران نیروی انتظامی منطقه را به محاصره خود درآورده‌اند، زنان روستا به همراه کودکان‌شان روی مسیر خط انتقال لوله‌ی نفت که قرار است از زمین‌های‌ کشاورزی‌ آن‌ها بگذرد می‌ایستند تا مانع از انجام این کار شوند.

روستای «گندابه شیراوند» در شهرستان کوهدشتِ استان لرستان واقع شده است. درآمد ساکنان این روستای محروم عموماً از راه کشاورزی و دامداری به صورت محدود و جزیی تأمین می‌شود. اما حالا برای احداث خطوط لوله‌ی نفت که قرار است از این مسیر به مرکز انتقال نفت «برداسپی» در یک کیلومتری این روستا برسد، زمین‌های کشاورزی به تصرف دولت درآمده است.

دولت ادعا می‌کند در ازای پرداخت مبلغی برای تصرف این زمین‌ها با یکی از خوانین قدیمی منطقه که مدعی مالکیت بر اراضی‌ست به توافق رسیده است. اما کشاورزانی که نزدیک به ۵۰ سال است روی این زمین‌ها کشت و کار کرده‌اند، نه در این توافق جایی دارند و نه از آن مبلغ، سهمی. جای امروزشان زندان است و سهم‌ فردای‌شان بیکاری.

دولت برای پیشبرد پروژه ملی خود کوتاه‌ترین و کم‌هزینه‌ترین و در عین حال بدترین راه را انتخاب کرده است. طرف حساب قرار دادن شخصی که پیش از انقلاب با استفاده از قدرتش در منطقه این اراضی را در تصرف خود گرفته و سپس با نفوذی که در سیستم اداری آن زمان داشته سند مالکیت آن‌ها را به نام خود زده است. در این میان صاحبان اصلی این زمین‌ها هستند که به حساب نمی‌آیند.

تعدادی از مردان روستا را به بهانه‌ی گفت‌وگو برای حل مشکل‌شان به دادگاه فرا می‌خوانند. ولی هر ۱۸ نفرشان همان‌جا بازداشت می‌شوند! در حالی که تعداد قابل توجهی از مأموران نیروی انتظامی منطقه را به محاصره خود درآورده‌اند، زنان روستا به همراه کودکان‌شان روی مسیر خط انتقال لوله‌ی نفت که قرار است از زمین‌های‌ کشاورزی‌ آن‌ها بگذرد می‌ایستند تا مانع از انجام این کار شوند.

با توجه به لازم الاجرا بودن طرح انتقال خطوط نفت از مسیر مورد نظر، پس از عبور خط لوله دیگر امکان هیچ گونه استفاده کشاورزی از قسمتی که لوله قرار دارد (باندی به عرض ۲۰ متر) وجود نخواهد داشت. دولت می‌تواند با پرداخت ارزش واقعی زمین‌های مورد اشاره به صاحبان اصلی آن، یعنی کشاورزانی که سال‌های سال است در آن زمین‌ها کار کرده‌اند و از این راه امرار معاش می‌کنند، همچنین به کار گرفتن جوانان عمدتاً بیکار روستا که به دلیل محرومیت از امکان ادامه‌ی تحصیل، حتی مقطع دبیرستان را هم نگذرانده‌اند، در بخش‌های متناسب این پروژه‌ی بزرگ و ملی‌‌ تا حد ممکن خسارت وارده بر روستائیان و کشاورزان را جبران کنند.

اما ظهر امروز، ۱۷ آبان ۱۳۸۹، در حالی که مردان روستا هنوز در زندانند، زنان همچنان مقاومت می‌کنند. ایستاده در امتداد هم بر روی خطی که قرار است مدفن لوله‌های نفت و سرمایه‌ی زندگی‌ آن‌ها باشد. هر بار که مأموران انتظامی می‌خواهند به آن‌ها حمله ‌کنند، زنان فریاد می‌کشند و کودکان را به سمت کوه فراری می‌دهند.