حقوق انسانی ما

تحصن فعالان حقوق زنان در مقابل سازمان ملل

ایرج ادیب‌زاده: چندتن از فعالان سرشناس زنان از مردم هم درخواست کرده‌اند که به این اعتراض‌های عمومی بپیوندند. شیرین عبادی برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل، خدیجه مقدم، منصوره شجاعی، پروین اردلان، شادی صدر، محبوبه عباسقلی‌زاده و آسیه امینی ازجمله تحصن‌کنندگان خواهند بود. در تماس تلفنی با آسیه امینی، فعال حقوق زنان و فعال حقوق بشر که در نروژ اقامت دارد، از او درباره‌ی این حرکت اعتراضی در مقابل سازمان ملل برای آزادی نسرین ستوده می‌پرسم.

«خانم پیلای شما در برابر جان نسرین ستوده مسئولید»

نخستین روز تحصن فعالان زن در مقابل مقر سازمان ملل در ژنو، در اعتراض به ادامه‌ی زندانی بودن نسرین ستوده در حالی برگزار شد که عصر امروز رضا خندان، همسر این وکیل زندانی در گفت‌وگو با رادیو زمانه اعلام کرد که نسرین ستوده امروز در تماسی تلفنی با خانه‌اش اعلام کرد که اعتصاب غذایش را شکسته است.

مجازات اعدام

حمید حمیدی: قانونگذار از كودك در مقابل هرگونه تعرض از سوى مادر، حمایت كرده و در صورتى كه وى به فرزندش آسیبى برساند متناسب با آن مجازات مى‌شود و بدیهی است در صورت قتل به قصاص محكوم خواهد شد. این موارد تعارض، در ارتباط با این نوشتار مطرح شده و متاسفانه موارد دیگرى هم وجود دارد كه نشان می‌دهد مقررات كنوانسیون حقوق كودك با قوانین ایران سازگارى ندارد.

یک هفته خشونت

محسن کاکارش: در هفته‌ای که گذشت، انفجار انتحاری از سوی گروه جندالله در بلوچستان، باعث کشته و زخمی شدن ۱۳۰ نفر شد. هم‌زمان با این رویداد، تیراندازی نیروهای امنیتی و انتظامی در مناطق مرزی کردستان، دست کم پنج کشته و زخمی بر جای گذاشت. از سوی دیگر، ۱۸ تن از شهروندان بلوچ و کرد بازداشت شدند و فشار بر زندانیان و صدور حکم در آذربایجان ادامه دارد.

مخالفت با اعدام

حمید حمیدی: پس از سال‌های متمادی، مجازات اعدام از فهرست عمومی مجازات‌ها در برخی از کشورها حذف شد و بدین‌ترتیب نهضت مخالفت با اعدام موجب شد تا کشورهایی مانند فرانسه، اسپانیا، آلمان، اتریش، دانمارک، هلند، پرتقال، سوئد، نروژ، بلژیک، سوییس، لوگزامبورگ و ایسلند در سال ۱۹۸۵ با امضای موافقت‌نامه‌ای تحت عنوان حمایت از حقوق بشر و آزادی‌های سیاسی به طور رسمی خواستار لغو کیفر اعدام شوند

انتقام جندالله

محسن کاکارش: عملیات انتحاری‌ای که گروه جندالله در چابهار آن را به عهده گرفته است، باعث کشته شدن دست کم ۳۹ نفر و زخمی شدن ده‌ها تن از شهروندان ایرانی شد.این گروه انگیزه¬ی اقدام انتحاری دیروز را «انتقام عبدالمالک ریگی رهبر این گروه و ۱۶۰ نفر دیگر» عنوان کرد که طی ماه‌های اخیر در بلوچستان اعدام شده‌اند.مقامات جمهوری اسلامی هم می‌گویند، عوامل اسرائیل و امریکا برای تفرقه‌افکنی بین شیعه و سنی دست به چنین اقدامی زده‌اند.

سنگسار و اعدام

حمید حمیدی: ایران در حال حاضر بعد از چین بالاترین آمار اعدام را در جهان دارد و با توجه به این‌که جمعیت کشور چین حدود ١٨ برابر جمعیت ایران است، نرخ اعدام در ایران (نسبت اعدام‌ها به جمعیت) حتی با چین نیز قابل مقایسه نیست. از سوی دیگر هر ساله به شمار کشورهایی افزوده می‌شود که مجازات اعدام را از قوانین خود حذف می‌کنند یا اجرای آن را به حالت تعلیق در می‌آورند. این در حالی است که شمار اعدام‌ها در ایران در سال‌های اخیر افزایش یافته است.

ساندویچ جنایت با ادویه‌ی سرکوب

اکبر کرمی: اگر تا دیروز قربانی‌ها در خاموشی و فراموشی پیچیده می‌شدند و به آسانی در خاطره‌ها گم می‌شدند، اعدام شهلا جاهد و گفت‌وگو بر سر آن به این آسانی‌ها از پهنه‌ی عمومی، عقل سیال جمعی و جان و جهان ما حذف نخواهد شد. حلق‌آویز شدن شهلا جاهد، به تعبیری شاید حلق‌آویز شدن هم‌زمان آدمیت ما نیز باشد؛ آدمیتی که نفس‌هایش به شماره افتاده است.

همکلاسی من کجاست؟

فروغ.ن.تمیمی: روز شانزدهم آذر روی تمام صندلی‌های کلاسی در آکادمی هنر آمستردام، ورقی کاغذ سفید و خودکاری جلب توجه می‌کرد. هر که وارد می‌شد، با نوشتن متنی و یا جمله‌ای یاد دانشجویان زندانی و هم شانزدهم آذر، روز دانشجو در ایران را گرامی می‌داشت.
«همکلاسی من کجاست؟» نام این ابتکار جالب است که به مناسبت روز دانشجو و به همت دو دانشجوی ایرانی در آکادمی هنر «ریت فلد» آمستردام و دانشگاه تکنیک شهر دلفت در هلند انجام و بلافاصله در کشورهای دیگر تکرار شد.

پذیرش سکوت، پذیرش ستم است

ایرج ادیب‌زاده: سازمان گزارشگران بدون مرز پس از اعطای جایزه‌ی بهترین روزنامه‌نگار سال ۲۰۱۰ به عبدالرضا تاجیک، روزنامه‌نگار و فعال حقوق بشر زندانی ایرانی، وی را نماد وضعیت امروز ایران و روزنامه‌نگاران ایرانی توصیف کرده است. ایران با ۴۴ روزنامه‌نگار و وب‌نگار زندانی، زندان بزرگ روزنامه‌نگاران در جهان نامیده شده است. در همین زمینه با رضا معینی، مسئول بخش دنیای فارسی‌زبان سازمان گزارشگران بدون مرز گفت‌وگو کرده‌ام

رضا شهابی در اعتصاب غذای خشک

پانته‏آ بهرامی: رضا شهابی بخاطر وخامت وضعیت جسمانی اش به بیمارستان منقل شد. رضا شهابی، عضو هیئت مدیره‏ی شرکت واحد اتوبوسرانی از روز ۱۳ آذرماه در اعتصاب غذای خشک در زندان اوین به سر می‏برد و با ادامه‏ی اعتصاب جانش در خطر است. با وجود حمایت‏های بین‏المللی اتحادیه‏ی کارگران کشتیرانی، قطار و حمل و نقل در بریتانیا، «آر. ام. تی»، و کارزار بین‏المللی برای آزادی رضا شهابی، او از تاریخ ۲۲ خردادماه در بند ۲۰۹ اوین به سر می‏برد.

فشار بر فعالان دینی، محروميت از تحصیل دانشجویان

محسن کاکارش: درهفته‌ای که روز دانشجو در آن واقع شده بود، دانشجویان با محرومیت از تحصیل، حبس و بازداشت روبه‌رو شدند. در همان حال فشارها بر فعالان دینی تشدید شد و بیش از چهل‌سال حبس برای هفت‌تن از فعالان این عرصه در کردستان صادر شد. در آذربایجان هم فشار بر زندانیان و صدور احکام حبس برای روزنامه‌نگاران و فعالان مدنی از جمله موارد نقض حقوق بشر طی هفته‌ی گذشته بود. از سوی دیگر در بلوچستان رسانه‌های دولتی از دستگیری بیش از بیست‌نفر خبر دادند.

در نكوهش آدم‌كشی

اکبر کرمی: اگر آدم‌کشی در ایران امروز توانسته است در جایگاه یک سرگرمی روزانه (و گاهی مفرح) و نیز یکی از کارزارهای کانونی در هماوردی فرهنگ ما با دیگر فرهنگ‌ها به حیات ننگین خود ادامه دهد، شاید از آن رو است که هریک از ما به نوعی در این انبوه جنایت‌ها نقش ایفا می‌کنیم و هنوز نخواسته‌ایم یا نتوانسته‌ایم از این ننگ بزرگ که بر پیشانی و پیشگاه ما قرار گرفته است، فاصله بگیریم.

انفجار، قطع دست، حبس

محسن کاکارش: به علت انفجار شیئی در یکی از محله‌های شهر مریوان، سه دانش آموز کشته و زخمی شدند؛ انفجاری که از سوی بعضی سایت های اصول‌گرا مشکوک خوانده شد.فرماندار شهر مریوان علت حادثه را حمل مواد محترقه توسط دانش‌آموزان عنوان کرد و شاهدان عینی علت این حادثه را انفجار بمب توصیف کردند.این انفجار در کردستان یادآور چندین انفجار دیگر است که باعث کشته و زخمی شدن دهها تن از شهروندان شد.

چرا اعدام شهلا جاهد یک تصمیم سیاسی و حکم حکومتی بود؟

محمد مصطفایی: پس از اعدام شهلا جاهد زنی که به اتهام قتل همسر یکی از معروف‌ترین بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران، به مدت بیش از هشت سال در زندان اوین بود، در مصاحبه‌ای با رادیو زمانه اعلام کردم که این تصمیم یک تصمیم سیاسی و حکم حکومتی بود. این مصاحبه انتقادهایی را دربر داشت که در زیر به انتقادات شنوندگان رادیو زمانه و خوانندگان سایت به صورت مشروح پاسخ خواهم داد.

افزایش فشار بر کنشگران کارگری

پانته‌آ بهرامی: کارگران قراردادی برعکس کارگران ثابت حق برخورداری از تشکیل سندیکا را از نظر قانونی ندارند. در این میان فشار روی اعضای دو سندیکای مستقل یعنی سندیکای شرکت واحد و نیشکر هفت تپه که برخی از اعضایشان هم اکنون در زندان هستند، به طور فزاینده‌ای بیشتر شده است. در دورانی که جنبش کارگری از نبود سازماندهی رنج می‌برد، این دو تشکل الگوی سازماندهی مستقل از دولت هستند و به این دلیل اعضای آنها تحت فشار بیشتری قرار دارند.

فوتبال کثیف

آسیه امینی: در آهنی و سنگین طبقه‌ی همکف زندان زنان اوین، همانی که با قفلی بزرگ بسته می‌شود، با سر و صدای زیاد باز و بسته می‌شد. ما هفت نفر بودیم؛ هفت زن کلافه از هوای سرد اوین؛ هفت نفر از آن ۳۳ نفر زنی که به اتهام ایستادن در مقابل دادگاه انقلاب بازداشت شده بودند. در همان اتاقی که آقای شاهرودی، رئیس وقت قوه قضائیه آن را سوئیت خوانده بود. اتاق به نسبت بزرگی که گوشه‌اش توالتی کثیف بود و با پرده از بقیه‌ی اتاق جدا می‌شد.

اخته‌گی اخلاقی جامعه‌ی ما

بهنام دارایی‌زاده: چندین سال است که جامعه‌شناسان، نسبت به گسترش خشونت‌های اجتماعی در ایران و بی‌تفاوتی بیمارگونه‌ی مردم در قبال این ناهنجاری‌ها هشدار می‌دهند. «خشونت اجتماعی» بی‌شک زاییده‌ی شرایط اقتصادی- اجتماعی مشخص و یا بافت‌های فرهنگی ویژه‌ای است. فقر اقتصادی، هنجارهای عقب‌مانده‌ی اجتماعی و پاره‌ای از ارزش‌های ارتجاعی حاکم بر نهاد خانواده، مانند «تعصب» و «غیرت» و ... همگی از عوامل بروز خشونت‌های اجتماعی‌اند.

بیایید تمام وکلا را بکشیم

محمد حسین نیری: حمله به نهاد وکالت و وکلا نه چیز جدیدی است و نه اختصاص به کشور ما دارد. سابقه‌ی این حملات را می‌توان در تاریخ هر کشوری که نهاد وکالت در آن شکل گرفته است ملاحظه کرد. شکسپیر، نمایشنامه‌نویس شهیر انگلیسی در یکی از نمایشنامه‌های خود با عنوان «هنری ششم» این کلمات را از زبان یک قصاب که یکی از رهبران کودتا است بیان می‌کند: «اولین کاری که باید بکنیم، بیایید تمام وکلا را بکشیم.»

«راه در جهان یکی است و آن راه راستی است»

کامران آسا: اکنون که این مطلب را برایت می‌‌نویسم چند روزی بیشتر به ۱۶ آذر ۱۳۸۹، روز دانشجو نمانده است. حدود ۱۸ ماه از آن روزها می‌‌گذرد؛ روزهایی که برای همیشه در خاطرمان خواهد ماند. بگذار بگویم که سکوت تنبور و مرگ آرزوهایت که همانا مرگ ما و آرزوهای‌مان هست را باور ندارم. آری برادر! می‌خواهم با تو گپ بزنم، از تو بگویم، از خودم، از خانواده و دوستانت، از روزهای سرد و سیاهی که سایه‌ی سنگینش را بر زندگی ما گسترده است.