کاش احمدی‌نژاد معلم‌ها را آزاد می‌کرد و با آن‌ها عکس می‌انداخت

نیک‌آهنگ کوثر

ماجرای اخیر مرا به یاد دوران قاجاریه انداخت که اتباع بیگانه برای مهم‌تر از اتباع ایرانی بودند.

بحران اخیر دستگیری ملوانان بریتانیایی در محل مورد مناقشه مرزی ایران و عراق در ورودی خلیچ فارس، می‌رفت که به بحرانی حل ناشدنی تبدیل شود. آزاد شدن ملوانان به دستور ریاست جمهوری ایران شوک خبری بزرگی بود که بر رسانه‌ها و همینطور افکار عمومی جهان وارد آمد.

با دکتر علیرضا نامور حقیقی در این باره گفتگو کرده‌ایم:

علیرضا نامور حقیقی - عکس از نیک‌آهنگ کوثر

نامور حقیقی در پاسخ پرسش ما در باره مساله آزادسازی ملوانان انگلیسی در مدتی کوتاه گفت:
«مشخص بود که ایران قصد ندارد برای مدتی طولانی اینافراد را نگاه دارد. لحن تند بریتانیای‌ها هم البته کمک کرد که ایران بخواهد محکم بایستند و نشان دهد که پا پس نکشیده. ایران در مجموع از دستگیری افراد خودش در اربیل و بغداد عراق هم نارضایتی‌هایی دارد. برخلاف بریتانیایی‌ها که به مساله اتباع خود خیلی اهمیت داده بودند، دولت ایران حتی عکس‌های اتباع ایرانی را منتشر نکرده و تبلیغاتی مثل آنچه بریتانیایی‌ها برای ملوانان خود انجام داده بودند انجام نداد و این نشان می‌دهد که هنوز ما فرهنگ حمایت از اتباع و شهروندان خود را در هر وضعیتی به عنوان یکی از وظایف دولت‌ها بر می‌شمارند، دولت ایران چندان به آن آگاه نیست و یا تمایلی به آن ندارد».

نامور حقیقی در باره رقابت مسوولان رده اول ایران در ارتباط با بحران اخیر گفت:
«بعضی از این رقابت‌ها بدون در نظر گرفتن شاخص‌ منافع ملی است و کاربرد انتخاباتی دارد. آقای لاریجانی با مواضع اخیر خود در قبال مسائل هسته‌ای از خود چهره‌ای میانه‌رو و عقلانی در سیاست را بروز داده و آقای احمدی‌نژاد تصویر یک سیاستمدار رادیکال را دارد که منافع ملی را چندان لحاظ نمی‌کند که دیپلماسی‌اش فقط تسخیر افکار عمومی ملت‌های مسلمان است. او با این اقدام اخیر، اولین تلاشش را برای بهبود این چهره انجام داده است. مثلا دست دادن با سربازان انگلیسی که لزومی هم نداشت. این کار فقط جنبه تبلیغاتی داشت چون تصویر ترسیم شده قبلی از ایشان کمکی به مواضع او نمی‌کند».

نامور حقیقی در رابطه به کوتاه آمدن ایرانی‌ها در برابر خارجی‌ها گفت:
«باید یک پدیده استعماری در این ماجرا را هم مد نظر داشت. همه خبرنگاران خارجی در باره سرنوشت سربازان انگلیسی سوال کردند، ولی کسی درباره وضعیت معلم‌هایی که در زندان بودند سوالی نکرد؛ نه ایرانی‌ها نه خارجی‌ها. این مرا به یاد دوران قاجاریه انداخت که ما به اتباع خود اهمیت نمی‌دهیم. کاش آقای احمدی‌نژاد به درب زندان اوین می‌رفت، معلم‌ها را آزاد می‌کرد، چون هم خودش معلم بوده و هم همسرش، به عنوان عید آنها را آزاد می‌کرد وبا آنها دست می‌داد و عکس می گرفت. این روی افکار عمومی داخلی تاثیر بیشتری می‌گذاشت.

تا دولتی در مورد حقوق مردم خودش محکم نایستد، نمی‌تواند در مقابل تخلفات شهروندان دیگر کشورها از جمله غربی هم ایستادگی کند. ما هرگاه در برابر نقض حقوق شهروندان ایرانی، چه در داخل کشور و چه در خارج کاری بکنیم، که تا کنون کاهلی کرده‌ایم، آنوقت می‌توانیم در برابر خارجی‌ها محکم بایستم. ما در مورد تخلفات خارجی‌ها بسیار آسان‌گیریم، ولی در مورد داخلی‌ها بسیار سختگیر!

مقایسه‌اش را در مورد روزنامه‌نگاران انجام بدهید: شما مقالات خبرنگاران خارجی مقیم تهران را مقایسه کنید با مقالات روزنامه‌نگاران ایرانی. یکی از این مقالات را اگر یک روزنامه‌نگار ایرانی نوشته بود، قطعا به ده سال زندان محکوم می‌شد، ولی خارجی‌ها آزادند که مقالات را بنویسند و با استقبال مقامات برای مصاحبه هم روبرو می‌شوند و این نکته ای است که نباید نادیده گرفت».