چه بیمارانی بر ما حکومت کرده و می کنند! اینان تاولها و دملهای چرکینی هستند که نه تنها بر پیکر شریف ایران و ایرانی و ایرانیت زده اند بلکه از زمان ظهورشان تا کنو غیر از آدمکشی به ارمغان نیاورده اند. مردم ایران در تمامیتش باید یک انقلاب مذهبی بکند. باید از خودش یکبار برای همیشه بپرسد که چرا مسلمان است! چرا! آیا این اسلام بغیر از فلاکت و مصیبت و عزا و گریه و ماتم برایش آورده است؟ آیا این ملایان بر قدرت و بر منبر و ملکه ی ذهن ایرانیان چه خوبشان و چه بدشان مگر قتل و کشتار برای ما هدیه ای دیگر داشته اند! بنده یک بار دیگر نوشته ام که تمامی سراسر تاریخ این دین پر است از فتواهای قتل دیگر اندیشان و دیگر دینان و حتا حتا حتا همدینانی که به زعم ملایان بد دین و یا بیدین بوده اند! از حلاج و عین القضات همدانی و سهروردی گرفته و بیایید تا کسروی و امیر کبیر و دکتر سامی و سید جواد ذبیحی و تقی روحانی و علی اکبر سیرجانی و قتلهای ذنجیره ای و تا همین دیروز دکتر مسعود علی محمدی و تا فردا دیگران و همه و همه به فتوای ملایان آیت الله ها و آخوندان و روحانیون و روضه خوانان و قرآن و پیامبر و امامان بوده و خواهد بود. ایرانیان باید بدانند که این دین نیست مگر فرمان قتل و ازاله بکارت و فرمان سنگسار، ماتم و عزا و ممنوعیت شادی و ممنوعیت هنر و ممنوعیت زن بودن و هزاران ممنوعیت دیگر. و چنانکه باری دیگر نوشته بودک این موجودیت چنان از خمیره و عصاره بد است و بدخیم و همه از جنس و اصل می آید که اگر کسی آدمکش نباشد، اگر کسی وقیح نباشد و هملباس اینان باشد آنها خودشان او خلع لباسش می کنند و یا مجبور به ترک لباس و یا حصرش می کند و یا قتلش می کنند و... چنانکه با منتظری کردند و با گلزاده ی غفوری کردند و با اشکوری کردند و با قابل کردند و... وبا صانعی نیز خواهند کرد و اینک با خلجی می کنند. و فردا با هر کس که بتواند از این دین کامل انتقادی بکند!!!
زنده باد انقلابی که در درون ایرانیها تا از این تعفنگاه آزاد شوند!
زنده باد انقلاب سبز
زنده با تظاهرات گذشته و آینده ی سبزها
مرگ بر همین شاه!
زنده باد جمهوری ایرانی

ما دستمان خالی است چه می توانیم بکنیم

جدائی دین از سیاست به عنوان هدف استراتژی می تواند کشورمان را به آزادی و عدالت اجتماعی برساند. ولی در مرحله کنونی می بایستی از هرگونه حرکت و جنبش آزادیخواهانه باهر نام و نشان برای ساختن فضائی که در آن بتوان به گفتگو نشست و ایده های خود را مطرح نمود استقبال نموده و برای کسب آن به مبارزه با دیکتاتوری پرداخت.
قبل از رسیدن به این مرحله می بایست اول از همه در درون خودمان به یک انقلاب فرهنگی دست زده و خودمان را از سانسورهائی که برای خودمان به دلایل فرهنگی- اجتماعی ایجاد نموده ایم برهانیم تا بتوانیم تغییر و بینش دمکراسی را اول از همه در خودمان نهادینه کرده و پس از آن بتوانیم از عدالت اجتماعی و آزادی در همه زوایای فرهنگی و سیاسی دم بزنیم.