جناب سبزیان به مطالب بسیار صحیحی اشاره کردند و با تشکر از شما،آنچه باعث شرمساری است این است که این دعواها در میان کسانی آغاز شده که ادعای فرهنگ سازی و اندیشه ورزی دارند،وای به روزی که بگندد نمک!

دو حقیقت در این نوشته جالب بود: اینکه جایزه ها سرکوب کننده اند و در ایران اهداف اقتصادی را می جویند و نه رشد ادبیات را.

مطلب تان بسیار راهگشا بود.

جناب سبزیان با این که با بیشتر حرف هایتان موافقم اما فکر می کنم به دلیل افراطی که تقریبن در همه ی ما ایرانیان در همه را با یک چوب زدن وجود دارد, شما هم از دایره ی انصاف خارج شده اید. آیا تمامی نویسندگانی که تا به حال جایزه گرفته اند اعتبار خود را از این جایزه ها می گیرند؟ یعنی آثارشان کاملن بی ارزش است چون جایزه گرفته اند؟ یعنی تمامی این جایزه های داده شده زند و بند بوده که نویسنده نفهمیده و قبول کرده و بعد هم آنن در کارهایش سقوط کرده؟ یعنی همه ی نویسنده های این کشور بازاری هستند حتا در خلوت خود نوشتن؟ منتظرند یک یا چند جایزه بگیرند و آنن اعتبار را یافته و در خلاقیت درجا بزنند؟ می توانید یک چند نفری را نام ببرید که این طور بوده اند یا همه ی ما این طور بوده ایم و ختم قضیه؟ یعنی من نویسنده روزی که نشستم تا رمانم را گوشه ی اتاقم بنویسم تمام نقشه ام این بود که یک جایزه ای بگیرم و اعتباری کسب کنم و بعد به ورطه ی سقوط بیفتم؟ خب قرار بوده این اعتبار برای من چه چیزی به ارمغان بیاورد؟ آن پولی که گرفتم یا به خودشان هدیه کردم یا... به هرحال فکر نمی کنم هیچ یک از جوایز ادبی بیشتر از یک میلیون تومان به کسی داده باشند. خب این که از نظر اقتصادی. از بقیه ی جهات هم که بنده شخصن هیچ نوع اعتباری کسب نکردم که بابت نوشته هایم نبوده باشد. اگر قبلن کارهایم را جایی چاپ می کردم بعد از آن جایزه ها اما بیشتر در خود فرو رفته و سعی در خلق اثری دارم که اگر مساوی آن یکی نیست حداقل کمتر نباشد. اما حالا با خواندن نوشته ی شما به خودم شک کردم که دور و برم را بگردم شاید از بابت این جایزه ها چیزی نصیبم شده که خودم نمی دانم و حالا باید برای قبول کردن این جایزه ها همه ی حیثیت نویسندگی ام را زیر پا بگذارم و از مردم عذرخواهی کنم و خجالت بکشم که جایزه گرفته ام بابت کارهایم. راستی پیشنهاد شما چیست؟ من برای کسب حیثیت از دست رفته ام چه باید بکنم؟ بابت این ننگی که روی جلد کتابم به قول شما مهر زده شده؟ همون طور که گفتم با بسیار ی از حرف هایتان راجع به نقد بخصوص موافقم اما دلم می خواهد بدانم شما خودتان را در چه جایگاهی تصور می کنید که می توانید مهر ننگ بر لحظه های خلاقیت من بزنید؟ برای این که ما ایرانی هستیم و همه ی شکست هایمان بر اثر افراط و تفریطمان است؟ ممنون که زحمت می کشید و به ادبیات ایران فکر می کنید اما اگر من نویسنده نباشم ادبیاتی وجود ندارد و اگر شما به هیکل بنده و نوشته هایم به خاطر جایزه گرفتن مهر ننگ می زنید که خب هیچ دیگر! منظور من دوباره می گویم این نیست که زدوبند وجود ندارد مطلقن و همه ی ما به حق جایزه می گیریم و جایزه می دهیم اما برعکس آن هم صادق است. همه ی ما که جایزه می دهیم و همه ی ما که جایزه می گیریم ننگ آلود نیستیم. پیروز باشید
یک نویسنده ی جایزه گرفته ی شرمسار!

جناب سبزیان در ضمن ادبیات یک کار اعتراضی نیست. این جمله های کلی فقط مخصوص ما ایرانی هاست که تکلیف همه چیز را به راحتی روشن می کنیم و حکم های کلی می دهیم. هیچ جای دنیا به شدت ما ایرانی ها به ادبیات بسته و یک بعدی نگاه نمی کنند. اصلن یعنی چه که ادبیات یک کار اعتراضی ست؟

دوست نویسنده بی نامم ، گرچه انصاف نیست من الان با یک متن "بی نام" در بیفتم و گفت و گویم با کسی باشد که از تاریکی با من دیالوگ به راه انداخته ولی همین را هم به فال نیک می گیرم که گفت و گویمان به خصومت شخصی مبدل نشود.
یک مطلب از اعتراضتان واقعا برایم خیلی ارزش دارد و آن هم این است که پرسیده اید "یعنی چه که ادبیات کار اعتراضی است؟"
از گفته های کسی استفاده می کنم که او هم مثل شما نویسنده است و اگر شما هم بخواهید کمی درباره ی ادبیات اندیشه کنید و نه به نوشتن و در خلوت نشستن، منظور من را بهتر از خودم شرح می دهید: کامیلو خوزه سلا، می گوید ادبیات تقبیح زمانی است که نویسنده در آن می نویسد. به عبارتی روشن تر همین شاملوی خودمان که می گفت "شعری که زندگی است". شما اگر فکر می کنید ادبیات برای انتقاد نیست احتمالا باید فکر کنید ادبیات چیزی مثل فیگور گرفتن بدنسازها و خودنمایی است. آخر گنده شدن یک نفر برای خودش (به عبارتی که تئوفیل گوتیه می گفت "هنر برای هنر") چه سودی دارد؟ به نظرتان اگر نویسندگی انتقاد از اجتماع نیست، تمجید آن است؟ شما در داستان هایتان وضعیت فعلی ایران را همچون حماسه ای فاخر نشان داده اید؟ پس لطفا جایزه را پس بدهید به کسی که به زور توانسته زیر سانسور کتابی را منتشر کند ولی درباره ی جامعه ی ما اعتراضی نشان دهد. (شما غاصب آن جایزه هستید ولی من برایتان احترام قائلم چون می گویید گناهی در انتخاب شدنتان ندارید. ولی اگر برنده ی جایزه ی غیر دولتی هستید به روشنی نمی دانم از چه روی برنده شده اید؟ بازوی خودتان را بزرگ کرده اید؟ یا مثل هومر، شکسپیر، کریستوفر مارلو، چخوف، جویس، ساموئل بکت، سارتر، هدایت، و گلشیری داستان زندگی ما و امثال ما را نوشته اید؟ با احترام به شما به یکی دو سوالتان جواب می دهم: الف) حقیقتا نمی دانم نویسنده ای مثل شما چگونه تصور می کند نویسنده در چرخه ی اقتصادی ادبیات و جایزه دهی قرار دارد؟ حال آنکه نویسنده متاسفانه در این دنیای پسارمانتیک، به تعبیر مارکس فقط به کارگری در این زنجیره اقتصادی تبدیل می شود و بنابراین سویه ی متهم شمای نویسنده نیستید بلکه ناشر و دلال - دلالت کننده در روزنامه و بنیادها برای فروش کتاب و چیزی مثل پنج شنبه بازار) است. (ب) در جمله هایم چیزی نیست که گفته باشد نویسنده ها همه متهم هستند، ولی اگر بر استنباط این نظر اصرار دارید، به عنوان یک خواننده ی معتقد به فرهنگ مقاومت باور دارم که اگر چنانکه شما هم می گوید مصدر این جایزه ها آلوده است، کار ادیبانه و اندیشمندانه ای است که شخص نویسنده ای مثل شما اجازه ندهد این اعتبارات کذایی (غیر حقیقی و طرفدارانه) به حیثیت کاری اش لطمه بزند. (ج) خواننده ی جمله های من و نتیجه گیری های (عذر می خواهم) معطوف به مقصود شما، می بیند که من نگفته ام "همه ی نویسنده های این کشور بازاری هستند حتا در خلوت خود نوشتن". (د) پرسیده اید اگر حیثیت نویسنده با این جایزه ها رفته چه کار کند؟ ساده است دوست من. حالا که آن جایزه برایتان پول نداشته، حالا که می گویید شما هم قبول دارید که زد وبند هست، از شهوت نامتان با این جایزه های آلوده اجتناب کنید، این دوره به ناشرتان بگویید که نام آن جایزه را از روی کتابتان بردارد، به این طریق کاری می کنید که از نویسندگی تان بیشتر در روشنگری تاثیر می گذارد. (ه) جایگاه من فقط خواننده است و وقتی قرار است روزنامه ها و تاریخ ادبیات ایران نویسنده ای را به عنوان نویسنده ی مهم به من قالب کند فکر می کنم حق اظهار نظر دارم. فکر می کنم والتر بنیامین حداقل چند دهه است که نشان داده ادبیات هم چیزی بیشتر از تولید پفک چیتوز نیست. پس عوامل تیزر سازی ادبیات اجازه بدهند مشتریانشان را در جایگاه مشتری قبول داشته باشند.
پیروز باشید و ممنون از اینکه مرا به پرسش کشانیدید.

دوست نویسنده بی نامم ، گرچه انصاف نیست من الان با یک متن "بی نام" در بیفتم و گفت و گویم با کسی باشد که از تاریکی با من دیالوگ به راه انداخته ولی همین را هم به فال نیک می گیرم که گفت و گویمان به خصومت شخصی مبدل نشود. یک مطلب از اعتراضتان واقعا برایم خیلی ارزش دارد و آن هم این است که پرسیده اید "یعنی چه که ادبیات کار اعتراضی است؟" در جمله ی من به لحاظ زبانشناسی کامپیوتری 4 کلمه وجود دارد، و جمله اش از نوع اسنادی است، و گزاره ای را بیان می کند که در آن باید به سه کلمه بیشتر توجه کنید. کلمه ی "کار" و "اعتراضی" در آن مهم ترین بخش این جمله است و تقریبا کل دعوایی که چند هفته است "خوشبختانه" بر سر ماهیت جایزه ها درافتاده با چنین جمله هایی ارتباط می یابد. این نوعی مانیفست است. برای شما –چنانکه خودتان گفته اید- ادبیات در خلوت نشستن است (و احتمالا نمی دانید بیرون از خلوتتان چه بر ما ملت گذشته است)، برای من ادبیات آن چیزی است که شاملو و کسروی می خواهند. پس بنابراین در درجه ی اول ما با ادبیات کار انجام می دهیم. اما وجه دیگر جمله کلمه ی "اعتراض" است و فکر می کنم اینجا دیگر روشن شده باشد به چه چیزی اعتراض ادبیات معنا دارد: به همه چیز. یکی اش همین بنیادهایی (شما می توانید "بنگاه" را هم بدون اخلال در معنای امروزی این شرکت های فروش ادبیات جایگزین کنید). از گفته های کسی استفاده می کنم که او هم مثل شما نویسنده است و اگر شما هم بخواهید کمی درباره ی ادبیات اندیشه کنید و نه به "مشق نوشتن" (به معنای سیاسی اش) و بعد هم جایزه گرفتن (نمره 20)، منظور من را بهتر از خودم شرح می دهید: کامیلو خوزه سلا، می گوید ادبیات تقبیح زمانی است که نویسنده در آن می نویسد. به عبارتی روشن تر همین شاملوی خودمان که می گفت "شعری که زندگی است". شما اگر فکر می کنید ادبیات برای انتقاد نیست احتمالا باید فکر کنید ادبیات چیزی مثل فیگور گرفتن بدنسازها و خودنمایی است. گنده شدن یک نفر برای خودش (به عبارتی که تئوفیل گوتیه می گفت "هنر برای هنر") چه سودی برای من دارد که مشق های خلوت شما را بخوانم؟ به نظرتان اگر نویسندگی انتقاد از اجتماع نیست، تمجید آن است؟ آیا شما در داستان هایتان وضعیت فعلی ایران را همچون حماسه ای فاخر نشان داده اید؟ پس لطفا جایزه را پس بدهید به کسی که به زور توانسته زیر سانسور کتابی را منتشر کند ولی درباره ی جامعه ی ما اعتراضی نشان دهد. (شما غاصب آن جایزه هستید ولی من برایتان احترام قائلم چون می گویید گناهی در انتخاب شدنتان ندارید.) ولی اگر برنده ی جایزه ی غیر دولتی هستید به روشنی نمی دانم از چه روی برنده شده اید؟ با احترام به شما به یکی دو سوالتان جواب می دهم: الف) حقیقتا نمی دانم نویسنده ای مثل شما چگونه تصور می کند نویسنده در چرخه ی اقتصادی ادبیات و جایزه دهی قرار دارد؟ (این را هم می دانم که ارقام چند چاپ یک کتاب زندگی یک سال شما را نمی تواند پاسخ دهد). شما قربانی هستید عزیزم. نویسنده فقط کارگری در این زنجیره اقتصادی است و بنابراین سویه ی متهم شمای نویسنده نیستید، بلکه ناشر و دلال - دلالت کننده در روزنامه و بنیادها برای فروش کتاب و چیزی مثل پنج شنبه بازار) است. (ب) در جمله هایم چیزی نیست که گفته باشد نویسنده ها همه متهم هستند، ولی اگر بر استنباط این نظر اصرار دارید، به عنوان یک خواننده ی معتقد به فرهنگ مقاومت باور دارم که اگر چنانکه شما هم می گوید مصدر این جایزه ها آلوده است، کار ادیبانه و اندیشمندانه ای است که شخص نویسنده ای مثل شما اجازه ندهد این اعتبارات کذایی (غیر حقیقی و طرفدارانه) به حیثیت کاری اش لطمه بزند. (ج) خواننده ی جمله های من و نتیجه گیری های (عذر می خواهم) معطوف به مقصود شما، می بیند که من نگفته ام "همه ی نویسنده های این کشور بازاری هستند حتا در خلوت خود نوشتن". (د) پرسیده اید اگر حیثیت نویسنده با این جایزه ها رفته چه کار کند؟ ساده است دوست من. حالا که آن جایزه برایتان پول نداشته، حالا که می گویید شما هم قبول دارید که زد وبند هست، از شهوت نامتان با این جایزه های آلوده اجتناب کنید، این دوره به ناشرتان بگویید که نام آن جایزه را از روی کتابتان بردارد، به این طریق کاری می کنید که از نویسندگی تان بیشتر در روشنگری تاثیر می گذارد. (ه) جایگاه من فقط خواننده است و وقتی قرار است روزنامه ها و تاریخ ادبیات ایران نویسنده ای را به عنوان نویسنده ی مهم به من قالب کند فکر می کنم حق اظهار نظر دارم. فکر می کنم والتر بنیامین حداقل چند دهه است که نشان داده ادبیات هم چیزی بیشتر از تولید پفک چیتوز نیست. پس عوامل تیزر سازی ادبیات اجازه بدهند مشتریانشان را در جایگاه مشتری قبول داشته باشند. پیروز باشید و ممنون از اینکه مرا به پرسش کشانیدید.

نویسنده بازنده است.
دوست نویسنده بی نامم ، گرچه انصاف نیست مرا با متن "بی نام" تان در بیندازید و گفت و گویم با کسی باشد که از تاریکی با من دیالوگ به راه انداخته ولی همین را هم به فال نیک می گیرم که گفت و گویمان به خصومت شخصی مبدل نشود. یک مطلب از اعتراضتان واقعا برایم خیلی ارزش دارد و آن هم این است که پرسیده اید "یعنی چه که ادبیات کار اعتراضی است؟" در جمله ی من به لحاظ زبانشناسی کامپیوتری 4 کلمه وجود دارد، و جمله اش از نوع اسنادی است، و گزاره ای را بیان می کند که در آن باید به سه کلمه بیشتر توجه کنید. کلمه ی "کار" و "اعتراضی" در آن مهم ترین بخش این جمله است و تقریبا کل دعوایی که چند هفته است "خوشبختانه" بر سر ماهیت جایزه ها درافتاده با چنین جمله هایی ارتباط می یابد. این نوعی مانیفست است. برای شما –چنانکه خودتان گفته اید- ادبیات در خلوت نشستن است (و احتمالا نمی دانید بیرون از خلوتتان چه بر ما ملت گذشته است)، برای من ادبیات آن چیزی است که شاملو و کسروی می خواهند. پس بنابراین در درجه ی اول ما با ادبیات کار انجام می دهیم. اما وجه دیگر جمله کلمه ی "اعتراض" است و فکر می کنم اینجا دیگر روشن شده باشد به چه چیزی اعتراض ادبیات معنا دارد: به همه چیز. یکی اش همین بنیادهایی (شما می توانید "بنگاه" را هم بدون اخلال در معنای امروزی این شرکت های فروش ادبیات جایگزین کنید). از گفته های کسی استفاده می کنم که او هم مثل شما نویسنده است و اگر شما هم بخواهید کمی درباره ی ادبیات اندیشه کنید و نه به "مشق نوشتن" (به معنای سیاسی اش) و بعد هم جایزه گرفتن (نمره 20)، منظور من را بهتر از خودم شرح می دهید: کامیلو خوزه سلا، می گوید ادبیات تقبیح زمانی است که نویسنده در آن می نویسد. به عبارتی روشن تر همین شاملوی خودمان که می گفت "شعری که زندگی است". شما اگر فکر می کنید ادبیات برای انتقاد نیست احتمالا باید فکر کنید ادبیات چیزی مثل فیگور گرفتن بدنسازها و خودنمایی است. گنده شدن یک نفر برای خودش (به عبارتی که تئوفیل گوتیه می گفت "هنر برای هنر") چه سودی برای من دارد که مشق های خلوت شما را بخوانم؟ به نظرتان اگر نویسندگی انتقاد از اجتماع نیست، تمجید آن است؟ آیا شما در داستان هایتان وضعیت فعلی ایران را همچون حماسه ای فاخر نشان داده اید؟ پس لطفا جایزه را پس بدهید به کسی که به زور توانسته زیر سانسور کتابی را منتشر کند ولی درباره ی جامعه ی ما اعتراضی نشان دهد. (شما غاصب آن جایزه هستید ولی من برایتان احترام قائلم چون می گویید گناهی در انتخاب شدنتان ندارید.) ولی اگر برنده ی جایزه ی غیر دولتی هستید به روشنی نمی دانم از چه روی برنده شده اید؟ با احترام به شما به یکی دو سوالتان جواب می دهم: الف) حقیقتا نمی دانم نویسنده ای مثل شما چگونه تصور می کند نویسنده در چرخه ی اقتصادی ادبیات و جایزه دهی قرار دارد؟ (این را هم می دانم که ارقام چند چاپ یک کتاب زندگی یک سال شما را نمی تواند پاسخ دهد). شما قربانی هستید عزیزم. نویسنده فقط کارگری در این زنجیره اقتصادی است و بنابراین سویه ی متهم شمای نویسنده نیستید، بلکه ناشر و دلال - دلالت کننده در روزنامه و بنیادها برای فروش کتاب و چیزی مثل پنج شنبه بازار) است. (ب) در جمله هایم چیزی نیست که گفته باشد نویسنده ها همه متهم هستند، ولی اگر بر استنباط این نظر اصرار دارید، به عنوان یک خواننده ی معتقد به فرهنگ مقاومت باور دارم که اگر چنانکه شما هم می گوید مصدر این جایزه ها آلوده است، کار ادیبانه و اندیشمندانه ای است که شخص نویسنده ای مثل شما اجازه ندهد این اعتبارات کذایی (غیر حقیقی و طرفدارانه) به حیثیت کاری اش لطمه بزند. (ج) خواننده ی جمله های من و نتیجه گیری های (عذر می خواهم) معطوف به مقصود شما، می بیند که من نگفته ام "همه ی نویسنده های این کشور بازاری هستند حتا در خلوت خود نوشتن". (د) پرسیده اید اگر حیثیت نویسنده با این جایزه ها رفته چه کار کند؟ ساده است دوست من. حالا که آن جایزه برایتان پول نداشته، حالا که می گویید شما هم قبول دارید که زد وبند هست، از شهوت نامتان با این جایزه های آلوده اجتناب کنید، این دوره به ناشرتان بگویید که نام آن جایزه را از روی کتابتان بردارد، به این طریق کاری می کنید که از نویسندگی تان بیشتر در روشنگری تاثیر می گذارد. (ه) جایگاه من فقط خواننده است و وقتی قرار است روزنامه ها و تاریخ ادبیات ایران نویسنده ای را به عنوان نویسنده ی مهم به من قالب کند فکر می کنم حق اظهار نظر دارم. فکر می کنم والتر بنیامین حداقل چند دهه است که نشان داده ادبیات هم چیزی بیشتر از تولید پفک چیتوز نیست. پس عوامل تیزر سازی ادبیات اجازه بدهند مشتریانشان را در جایگاه مشتری قبول داشته باشند. پیروز باشید و ممنون از اینکه مرا به پرسش کشانیدید.

آقای سبزیان حالا که جوابتان را خواندم مثل سگ پشیمانم که شما را به پرسش کشاندم. شما کلیشه ای تر و قالبی تر از آن هستید که بشود با شما وارد گفت و گو شد. شما حتا کلمه ی "خلوت" مرا که کاملن مشخص است به معنای دور از هیاهو بودن آورده ام به عمد لوث کرده اید که از آن بهره برداری سیاسی بفرمایید. به نظر نمی رسه که به هیچ وجه تجربه ی نویسندگی داشته باشید و فقط خوانده اید که ببینید بزرگان دنیا چه گفته اند(اگر خوانده اید) که آن ها را به عنوان سواد شخصی به رخ بکشید. ادبیات فقط از دید ما ایرانی های فلکزده ی سیاست زده همیشه درگیر "خون و مرگ و عصیان" است که "اعتراض" است. این طور نیست آقا "ادبیات" که اصلن نمی دانم برای شما شامل چه می شود به هیچ وجه "اعتراض" نیست یا حداقل همیشه نیست و همه جا نیست و برای همه نیست. ادبیات کل زندگی ست و در زندگی چیزهای دیگری به جزاعتراض هم هست. اگر شما دوست دارید این طور باشد آن حرف دیگری ست. پس ادبیات مورد علاقه شماست که اعتراض است, نه ادبیات! شما این قدر ذهنتان فقط به جلوست که برای خودتان تصمیم می گیرید که بنده در "خلوت" نشسته ام و نمی دانم سر مملکت "شما" چه آمده و بعد می خواهید که من حرف های دیگر شما را هم گوش کنم؟ نه آقا من جایزه هایم را به خاطر هنرم گرفته ام که اتفاقن برخلاف نظر شما، یکی از نقاط قوتش اجتماعی بودن آن بوده است. شما خیلی کوچکتر از آن هستید آن قدر کوچک که حتا متوجه لحن تمسخرآمیز من در مورد حالا که جایزه گرفته ام چکار کنم را متوجه نشدید. نه آقا هیچ کاری در این جهان و بخصوص در ایران بی عیب و نقص نیست و شما متاسفانه هیچ کمکی به بهبود این وضع نمی کنید. خواهش می کنم آرام بگیرید و به جمع آوری "اطلاعات" تان ادامه دهید و نوشتن وقضاوت در مورد ادبیات را به اهلش بسپارید.
خوب بود به جای آوردن این همه اسم، یک تحقیقی می کردید و فهرستی از نویسندگان جایزه برده تهیه می کردید و از میان این فهرست اسم چهار نویسنده را می اوردید که کارشان بخصوص بعد از گرفتن جایزه افت کرده. کار کنید آقا. کار درست و آماری و کیفی کردن زحمت می طلبد نه؟ اما اظهار نظرهای بی پشتوانه و زیر سوال بردن همه ی نویسنده ها و جایزه ها نه. من این بحث را از وقتی که راه افتاده دنبال کرده ام و بیشتر مطالبی را که نوشته شده خوانده ام . هنوز هیچ مطلبی به خامی و غیرمنصفانه و سطحی بودن مطلب شما که هیچ کس را از دم تیغ برحذر نداشته نخوانده بودم و بیشترین تعجبم از این است که اصلن شما کی هستید که به خودتان اجازه می دهید با این قاطعیت همه ی مارا بی اعتبار کنید؟ نه آقا من ادبیاتم را برای این ننوشتم که جایزه بگیرم به همان دلیل هم جایزه پس بده نیستم و به آن افتخار هم می کنم. دولتی؟ بحث ما اصلن بحث جایزه های دولتی نبود و از رقمی هم که آورده بودم می توانستید بفهمید که بحث، بحث همین جایزه های خصوصی خودمان است که به هزار و یک بدبختی سرپا می مانند یا نمی مانند آخرش.
حتا اینجا هم با پیش کشیدن بحث جایزه ی دولتی قصد در مخدوش کردن و منحرف کردن داشته اید. به هرحال همون طور که گفتم اصلن پشیمانم که شما را به پرسش کشیدم. عطای شما را با اجازه به لقایتان می بخشم. شما کار خودتان را بکنید: اعتراض! ما هم کار خودمان را می کنیم: ادبیات!
با این تفاوت که ادبیات ما احتمالن آن قدر گسترده است که اعتراض را در خودش جای می دهد اما اعتراض شما نه!

این آقای بی نام که معلومه جایزه گرفته یا اسپانسر جایزه ست معلوم نیست از چی دفاع می کنه؟ از بی شهامتی خودش که با بی دانشی عجین شده؟ از خودش؟ از خوانندگان ادبیات فارسی؟ بس کن آقای بی نام. شما سرباز گمنام ادبیات ایران هم که باشید نمی تونید این واقعیت رو نادیده بگیرید که این جوایز ، جوایز نشره نه ادبیات. و پیشنهاد می کنم دست بردارید از این سرباز گمنام بودن و در خارج نشستن و گل گفتن.