رفتار پاسداران و شکنجه گران از سال 60 همین بود. شکنجه گران به شکنجه تعزیر می گفتند و معتقد بودند با شکنجه کردن زندانی به او کمک می کنند تا گناهانش پاک شود و به بهشت برود. سال 67 هم که خمینی اکثر زندانیان سیاسی را بدار آویخت. حالا تازه جناب نوری زاده از خواب بیدار شده است.

متاسفانه هر زمان که قرار شد، هر زمان که نزدیک شد که تمامی گروههای مخالف حکومت ضدبشری اسلام ناب محمد با هم ائتلاف کنند، از چپ و راست تا لیبرال و رادیکال ـ که همه ی اینها باید در تشکیل یک ملت شرکت داشته باشند ـ کمونیست نماها آمدند و گفتند که این اخ است چون لیبرال است، او کژ است چون مشروطه خواه است، آن دیگر نجس است چون بهایی ست و... اما راه نجات ایران یکی ست و آن جمع شدن دور محور پرچم ایران و تمامیت ارضی ایران و به رسمیت شناختن تمامی ادیان و تمامی مرامها و مسلکها. معلوم نیست چه نیرویی در این شاخ شکسته های وطنی چپ وجود دارد که به محض فراهم آمدن اولین امکانات نشستن دور یک میز آنها قهر می کنند و می روند و می نویسند که ا.ل تو بگو مرگ بر شاه تا بعد بنشینیم و با هم صحبت کنیم. همین عمل زشت را مجاهدین می کردند که « بگو مرگ بر خمینی تا بعد ببینیم » امروز ایران واقعا غم انگیز است در هیچ کجای جهان چنین کشوری با این در صد بزرگ ضد رژِم وجود ندارد که آن رژیم بتواند همچنان سرپا باشد. اما در ایران تشتت زده ی ما، در ایران بلازده ما، در ایران با هفت هزار سال سابقه ی تمدنی ما ملایان از قعر اعصار قرون همچون کرمهای عظیم سر برآوردند و تار و پود فرهنگ و تمدن و مادیت و معنویت ما را جویدند. من به عنوان یک انسان چپ گرای ایرانی از مواضع چپ ایران بشدت انتقاد می کنم و معتقدم که آنها پیوسته در هر کجا توانستند در گرد هم آمدن ایرانیان و تشکیل جبهه ی متحد ضد حکومت اسلام کارشکنی کردند. کسانی که خودشان را اصلاحطلب می دانند نیز باید بدانند که برای بیرون رفتن از این همه بلا راهی غیر از پیوستن به خواست تمامی اجزاء ملت وجود ندارد.
آنها باید بدانند که با ملت ایران طرفند و ملت ایران خوشبختانه افکار و اندیشه ها و و ادیان و مسلکها و اقوام، کششهای سیاسی و مکتبهای فلسفی گوناگون دارد و در هزار رنگش یک رنگ است : رنگ ایران. و نه رنگ من، نه رنگ تو.
متاسفانه چپ های سترون شده ی سالهای دهه ی پنجاه و تا دهه هشتاد و همه سر در بخور و تخدیر آن سالها دارند و حاضر نیستند واقعیت جامعه ی ایران را و تاریخیتش را بپذیرند. امروز همه ی آنچه از درون ایران بر می آید همه گی حکایت از آگاهی از اشتباه بزرگ انقلاب اسلامی ایران داردو از مهدی کروبی گرفته تا میرحسین موسوی و نوری زاده همه و همه حکایت از آن دارد که اینان در پی هماهنگی همه ی احاد ملتند و بدرستی دریافته اند که حکومت شاه با همه ی معایبش و با همه ی استبدادش با این هیولایان افعی و موذی قابل مقایسه نبوده و نیستند. آنها به همراهی با بیشتر از نود در صد مردم با اعمال خودشان خواهان اتحاد عظیم ملت ایر انند ـ با و در ـ تمامی رنگهایش. امروز در سراسر ایران هر روز صدها ملیون امرزش نثار روح رضا شاه و محمد رضا شاه و کوروش و خشایار شاه و داریوش و مصدق می شود و ملیون نفرین لعنت به روح و روان خمینی و بهشتی و مطهری و حتا امامان شیعه و پیامبر اسلام و قرآن دیگر مقدسات جاری می شود. یک چپ گرای واقعی در پی باز شناختن این تضادهای درونی این خواسته ها و نفرین ها و دعا هاست. اینهمه یعنی جامعه ی ایران امروز پیچیده است و راه حلش نیاز به باز شناختن همه ی گروههای سیاسی و اجتنماعی دینی دارد. چپهای ایران اولین پیش شرطشان این است که کسی از مشروطه خواهان سر میز گردشان نباشد. و این یعنی کنار زدن بخش بزرگی از ملت ایران، و این یعنی اولین اقدام ضد دموکراتیک. چندی پیش در فیلمی که روی یوتیوب دیدم چپی ها در یک کشور خارجی جوانانی را که در تظاهراتشان پرچم ایران با شیر خورشید آورده بودند را از بین خودشان بیرون کردند. آخر پرچم شیر و خورشید ایران مال همه ی ایرانیان است. شاید بتوان با باز کاوی این کردار بشیاری از معضلات را در این کالبد باز شناخت.
ممنوم از زمانه

حرف این آقای سیاوش اینست که اگر کسی جنایتی را ندید و «خوبش» برد، حق ندارد دیگر بیدار شود.
سیاوش جان، برای دیگران حق «بیدار شدن» قائل شو

سیاوش جان نوریزاد بیدار شد تو کی بیدار میشی؟