«مردم در ۱۸ تیر فرار نمی‌کردند»

کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران، امروز پنج‌شنبه، در گزارشی نکته بارز اعتراض ۱۸ تیر را این دانست که «برخلاف اعتراضات قبلی مردمی که مورد حمله قرار می‌گرفتند، فرار نمی‌کردند و با هم می‌ماندند.»

به گزارش این کمپین «هزاران نفر از مردم در تهران علی‌رغم سرکوب نیروهای دولتی دهمین سالروز جنبش دانشجویی سال ۱۳۷۸ را گرامی داشتند و ده‌ها نفر از تظاهرکنندگان بازداشت شدند.»

شاهدان عینی به کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران گفتند که نیروهای امنیتی و نظامی بسیج و مأموران لباس شخصی به معترضین حمله کردند، آن‌ها را بی رحمانه با باتوم و کابل مورد ضرب و شتم قرار دادند و تلاش کردند که مردم را با استفاده از گاز اشک‌آور پراکنده کنند.

هادی قائمی؛ سخنگوی کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «امروز مردم به‌عنوان صاحبان خیابان‌ها بیرون آمدند تا آن را پس بگیرند و برای حقوق مشروع خود محکم ایستادند. هرچند مردم باز هم بی رحمانه مورد حمله قرار گرفتند اما فرار نکردند. پیام مردم این است که آنها خواهان این هستند که حقوقشان رعایت بشود.»

تجمع ۱۸ تیر ۱۳۸۸ (عکس از گویا)

به گزارش شاهدان عینی، بیشتر معترضان بدون توجه به شدت حملاتی که قصد پراکنده کردن جمعیت را داشت، تصمیم گرفته بودند بمانند و از حق تجمع مسالمت‌آمیز خود دفاع کنند. شاهدان بر نقش رهبری زنان بویژه زنان میان‌سال در مقابله با نیروهای دولتی اشاره کرده‌اند که تلاش آن‌ها حفظ کسانی بود که مورد حمله نیروهای امنیتی بودند. همه شاهدان از اینکه همه مردم؛ پیر و جوان، زن و مرد مورد حمله و ضرب و شتم نیروهای دولتی بودند ابراز بهت و حیرت کرده‌اند.

نیروهای بسیجی و مأموران لباس شخصی، نیروهای عمده دولت در حمله به معترضین بودند اما نیروهای انتظامی با لباس فرم نیز نقش هدایتی در حملات را برعهده داشت. شاهدان گزارش داده‌اند که تعداد زیادی از جوانان در بین نیروهای بسیجی مشاهده شده‌اند.

یک شاهد عینی در این زمینه گفت: «خیلی از اعضای بسیج، پسر بچه‌های جوان زیر ۱۸ سال بودند. تعداد این نیروهای جوان بیشتر از دفعات قبلی بود. این پسر بچه‌ها باتوم داشتند.»

کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران بشدت نگران سوء استفاده از پسر بچه‌های جوان بعنوان سربازان پیاده‌نظام نیروهای نظامی بسیجی است که نقض جدی پیمان حقوق کودک است.

شاهد عینی دیگری به کمپین بین المللی حقوق بشر گفت: «آنچه که در این اعتراض برخلاف اعتراضات قبلی بارز بود این بود که مردم در برابر حملات فرار نمی‌کردند و با هم می‌ماندند. بخصوص زنان در برابر نیروهای امنیتی واکنش نشان می‌دادند و می‌گفتند: چرا ما باید فرار کنیم؟ این مملکت ماست، این سرزمین ماست، ما را نمی‌توانید از سرزمین خودمان بیرون کنید. این پیاده‌روها، پیاده‌روهای ماست. شما کی هستند که به ما می‌گویید که برویم، ما نخواهیم رفت."

۱۸ تیر ۱۳۸۸

این شاهد عینی اضافه کرد که «ضرب و شتم افراد سالخورده امروز خیلی معمول شده بود. پیرمردی هم در میدان انقلاب فقط به دلیل اینکه تند راه نرفته بود به شدت کتک خورد. پیرمرد زیر دست و پای مأمورها و لباس شخصی‌ها مانند یک بچه گربه ناله و گریه می‌کرد.»

شاهدان در مورد ضرب و شتم‌های مرد جوانی که به کمک پیرمرد آمده بود چنین گزارش داده‌اند:
مرد جوانی به یکی از مأمورها در مورد «پول گرفتن وی برای ضرب و شتم» سؤال کرده‌بود پس از گفتن این حرف‌ها توسط دست کم سی مامور مورد حمله قرار گرفت. زنها جیغ می‌کشیدند. آن‌ها با کیف‌های خود و یا با دسته کلید به پشت مأمورها می‌زدند تا جوان را نجات بدهند. بعد از چند لحظه مامورها کنار آمدند. تمام بدن مرد جوان خونی بود. قیافه اش را درست نمی‌توانستیم تشخیص بدهیم. مأمورها دست‌های مرد را با چیزی شبیه پلاستیک کرم‌رنگ محکم بستند و بدون توجه به بدن زخمی‌اش، او را در پشت یکی از ماشین‌های نیروی انتظامی انداختند.

کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران از مقامات ایرانی خواست که فورا همه نیروهای امنیتی و نظامی را از مکان‌های عمومی جمع کند و بگذارد که مردم به اعتراضات مسالمت آمیز خود برای تحقق آزادی بیان و آزادی تجمع ادامه دهند زیرا این حقوق از حقوق تضمین شده در قانون اساسی ایران و پیمان‌های بین‌المللی است که ایران نیز آن‌ها را امضاء کرده‌است.

هادی قائمی در این مورد گفت: «دولت باید بفهمد که قدرت جمعی مردم برای حقوق مشروع خود نمی‌تواند هر روز سرکوب بشود و تظاهرات هر روزه مردم گویای این است که آن‌ها مصممند که از حقوق خود عقب نشینند.»

در مورد برگزاری مراسم ۱۸ تیر در شهرهای دیگر ایران گزارش‌های کمی در دست ولی فیلمی با عنوان «تظاهرات ۱۸ تیر ۱۳۸۸ مردم رشت» در تارنماهای مشارکت عمومی منتشر شده‌است.

هجده تیر دهمین سالگرد حمله نیروهای دولتی به تحصن اعتراض‌آمیز دانشجویان کوی دانشگاه تهران است.