Aug 2009

رويايی؛ يک حضور دائم

یداله رؤیایی یکی از معدود شاعران ایران است که علاوه برکار روی ساختار و کلام و مطلب و فرم و پیام‌آوری در شعر حجم، در فراز و نشیب‌های اجتماعی مردم ایران، همراه آنان، جای حضور خود را مشخص کرده است...
امید جایی در ادبیات مقاومت خانه می سازد، حتا اگر این خانه در کوه های صعب‌العبور مه‌آلود باشد. اما خانه‌ای هست. و روزی اگر من نتوانم به آن جا پا بگذارم، فرزندم به آن جا خواهد رسید. ادبیات مقاومت در قالب‌های گوناگون با صداهای گوناگون در شعر، در داستان، در ترانه، در تئاتر، در زمزمه¬های شبانه‌ی مردم کوچه و خیابان، خود را بروز می دهد.

یکشنبه‌ها کارگاه داستان

برای رسیدن به وضعیت مطلوب ادبی باید سعی و تلاش کرد و زمینه‌ها را فراهم ساخت. در همین فرصت سعی می‌کنم با سردبیر "زمانه" حرف بزنم تا چنین فضایی را برای جوانان ایرانی، برای استعدادهای تازه، برای کشف خلاقیت‌های ادبی ایجاد کند که بتوانیم در سال جاری مثلاً تا نوروز تأثیری هرچند کوچک در ادبیات ایران ستمدیده داشته باشیم. بنابراین از نویسندگان، بخصوص نویسندگان جوان دعوت می‌کنم که داستان‌های کوتاه خود را برای ما ارسال کنند و در عنوان ایمیل بنویسند: «کارگاه داستان».

روزانه در فرصت طنز

جامعه اما در شرایط سخت به طنز رو می‌آورد و چون فرهنگ عامه امضای خاصی پای نوشته‌ها و گفته‌ها ندارد، حد و مرزی هم در میزان تندی و صراحت‌اش وجود ندارد. زمانی که تراژدی به اوج می‌رسد، کمدی آغاز می‌شود. و طنز یک رشته از کمدی است که در آثار نویسندگان، طنزپردازان و نیز مردم کوچه و بازار نمود می‌یابد. گونه‌ی دیگر طنز با عنوان جوک در افواه تولید می‌شود و بین مردم می‌چرخد. هر چقدر شرایط سخت‌تر باشد، دندان‌های طنز و جوک گزنده‌تر و تندتر است...