آنچه امروز در ایران اتفاق می افتد قدرتنمایی کم کاری و حتا بیکاری، و فقط نق زدن چپهای ایرانی ست. چپ ایران بصورت واقعی زنده نیست. در حالیکه محیط زیستی بسی ارزشمند در اختیار او بوده است. یکی از اشکالات چپ ایران هماغوشیش و همکاریش با ارتجاعی ترین ملایان بوده است. در حالیکه در معنای چپ عکس این امر مستتر است.
آقایان و خانمهای چپ ایکاش ما و خصوصا نسل پدر و مادر من یک ذره صداقت داشتند، یک ذره شجاعت داشتند یک ذره درایت داشتند. ایکاش یک ذره شبیه آدمهای چپ کشورهای سازنده ی چپ مثل فرانسه و انگلیس و آلمان و اروپا و... بودند. ایکاش یک ذره ملی بودند. ایکاش چپی شدنشان بایک کتاب و یک رفیق بازی حاصل نشده بود. و حاصلش چپی نبود که فقط برای کارشکنی ساخته شده باشد، بلکه برای حق و حقوق کارگران و زحمتکشان ساخته شده باشد. اگر اینطور بود آنوقت کشور ما پیشرفته بود!! آنوقت چپهای پنجاه شصت ساله ی ما اینطور خرد و خمیر نشده بودند و در زیر زمین های خانه و آپارتمانهای رنگ و رو رفته در حال دود کردن زندگیشان در قپه های وافور نبودند. من دست کم چهل تن از دوستان پدر و مادر خودم را در پشت این منقل وحشت می شناسم. چپ ایران باید پاسخ دهد که در این سی سال چه کرده است. کدام فرهنگ را ساخته است!! میداندار کدام اندیشه و کدام اکسیون سازنده د ر بین توده هاست. افتخار چپ ایران که چهل و چند سال است دوام دارد کشتن چهار تا پاسبان بدبخت است در سیاهکل، آری جشنی پنجاه ساله بر کشتار پاسبانهای بدبختی که اگر از کارگران بدبختتر نبوده باشند از آنها خوشبختر نبوده بوده اند. ایکاش یک نفر، حتا یک نفر چپی پیدا می شد و این کار ننگآور را نفی می کرد و یا دست کم انتقاد. اما نه!!!

جمله اول مطلب ات تعریف خوبی از فکرت کرده است: «قدرتنمایی، کم کاری و حتا بیکاری، و فقط نق زدن».
علت وضعیت جامعه ما را چپ ها دانسته ای. چپ ها به همان اندازه دچار کمداشت هستند که همه جامعه. شما با «قدرت نمائی»، وارد می شويد و ادعا می کنید که فلان نوع چپ می توانست مشکل را حل کند. و مقلد چپ فرانسوی و ... می شوید. همین تقلید از محتوا یکی از منابع عقب افتادگی جامعه ماست. (کتاب مدرنیته، شبهه و دموکراسی اثر اصغر شیرازی در این زمینه اموزنده است). کم کاری و بیکاری را به چپ نسبت داده ای. ولی نوشته خودت عمق کم کاری و بیکاری را نشان می دهد و این نیز یکی از بیماری های جامعه ماست که از نداشتن تجربه اندیشه کردن و از کمبود در زمینه شناخت علمی ناشی می شود. هفتاد سال است که اساتید و جامعه شناسان جامعه ما، جامعه شناسی را مطالعه می کنند ولی بنا به ادعای صادقانه جامعه شناسان خوش نام ایرانی هنوز ما قادر به تحلیل جامعه خود نیستیم و این نه از پیچیدگی جامعه بلکه بدلیل نداشتن سنت و روش شناخت علمی است و همه این نکات را ندیده می گیریم و نق می زنیم روی چپ. این نق زنی نیز ناشی از نداشتن عمق علمی در جامعه است که به هر کس اجازه می دهد خود و نسل پیشینش را براحتی سکه یک پول سیاه بکند. با امید باین که جامعه ما روند نوگرائی را به انتها برساند و عقل از قید و بند ایمان رها گردد. ن.عصاره از پاریس

من نمي دانم منظور عزيزي كه اولين كامنت را گذاشته از چپ چيست ؟! اما همين قدر ميدانم در طول اين سي سال بدون ذره اي علاقه و اعتقاد به جمهوري اسلامي در نهادي دولتي كار كردم همواره از فساد و تبعيض هاي موجود رنج بردم ! و مي ديدم كه ديگران هم مانند من هستند ! مگر گروهي كه از آب گل آلود ماهي ميگرفتند . و حالا احساس ميكنم از خودم بدم مي آيد زيرا در اين سي سال نق زدم اما جرئت نداشتم با وجود آن همه ريا ، فساد و تبعيض فرياد بزنم ! ! ؟ و هنوز هم ميترسم چون ملتم را متحد نميبينم گر چه همه از اين جماعت متنفر هستند اما حاضر نيستند كوچكترين اقدامي انجام دهند و به شدت ميترسند !

هموطن عزیز سوسیالیسم به عنوان راه حل جدیدی برای عدالت اجتماعی هنوز تا دهه ۶۰ و حتی اوایل دهه ۷۰ به حیات خود در همه جهان کم و بیش ادامه میداد. در کتاب های اقتصاد دوران قبل از انقلاب ایران دو نوع اقتصاد تعریف میشد اقتصاد مبتنی بر بازار و اقتصاد برنامه ریزی. مقایسه رشد اقتصادی کشورهای سوسیالیستی با سرمایه داری تا این دوران نیز نوعی رشد هر چند ضعیف را در کشورهای سوسیالیستی نشان میدهد. از این دوران است که مشکلات کشورهای سوسیالیستی خود را بیشتر و بیشتر آشکار میکند و دولت های سوسیالیستی یکی پس از دیگری فرو میریزند. جوانان روشنفکر ایرانی مانند بسیاری از کشورهای دیگر هواداران اقتصاد برنامه ریزی در مقابل اقتصاد بازار بودند و عدالت را از این طریق محقق میدیدند. برخی از این نظریه ها نیز به غلط ملایان را به خاطر مخالفت ظاهریشان با اقتصاد بازارحمایت کردند. هنگامی که دیوار برلین فرو ریخت یا فرو ریزانده شد، بسیاری از طرفداران این نظام ها و جنبش چپ ایران هنوز در زندان بر سرموضع پای میفشردند . امروز دیگر جنبش چپ به ان مفهوم گذشته اش حتی در کشور های غربی وجود ندارد و یا بسیار محدود است و راه حل های دیگری برای عدالت و تامین اجتماعی پیشنهاد میشود. امروز توسعه اقتصاد بازار و ایجاد نهاد های ضامن پیشرفت ان اساس بحث های اقتصاد دانان جهان است. دوست عزیز میل به عدالت و احقاق حقوق مدنی در وجدان آگاه شهروندان ایرانی نمرده و به نوع دیگری به حیات خود ادامه میدهد. به نظر من مرز های کشور ها کمرنگ تر شده است و کشور ها چاره ای جز تحول به سمت آزادی و دمکراسی و تامین اجتماعی برای شهروندان خود ندارند. تو بخوان که سرمایه به دنبال سود است و کشورها را برای حرکت خود به تحول وا میدارد.