پیام نوروزی کانون نویسندگان ایران

کانون نویسندگان ایران به فراخور فرارسیدن سال نوی ایرانی پیامی نوروزی منتشر کرد.
در این پیام نسبت به «فزونی یافتن فشار بر نویسندگان و هنرمندان ایرانی» و «سرکوب بیشتر اقشار مختلف» اعتراض شده‌است.

در بخشی از این پیام آمده‌است: «در سالی که گذشت باز هم مردم در معرض انواع ناملایمات، قید و بندها و حق‌کشی‌ها قرار داشتند. فشار بر نویسندگان و هنرمندان فزونی یافت و ادبیات و هنر بیش از گذشته در محاق سانسور فرو رفت.»

این پیام ادامه داد: «دانشجویان، معلمان، زنان و کارگران بیش از پیش سرکوب شدند و آزادی بیان و تشکل و تجمع همچنان از آنان دریغ شد. حقوق اقلیت‌های عقیدتی و قومی پایمال شد و شمار احضارها، بازداشت‌ها و احکام زندان افزایش یافت.»

پیام نوروزی کانون نویسندگان ایران، سپس از امید به آینده و امید به تحقق خواسته‌ها سخن گفت.

«دستاوردها»

در بخش دیگری از این پیام آمده: «در سالی که گذشت، کانون نویسندگان ایران به دستاوردهای در خور توجهی دست یافت. مهم‌ترین این دست‌آوردها آن بود که کانون پس از تحمل پنج سال فشار و محدودیت و ممانعت سرانجام توانست به شیوه‌ای ابتکاری هیئت دبیران خود را برگزیند.»

این کانون ادامه می‌دهد: «افزون بر این، چهلمین سالگرد تاسیس کانون نویسندگان ایران را نیز با برگزاری جلسه‌های متعدد شعر و داستان و تهیه پوستر و تی‌شرت گرامی داشتیم.»

در ادامه، تعیین روز ۱۳ آذر به عنوان «روز مبارزه با سانسور» و «بسیج نیروهای اجتماعی درگیر در مسیر این کارزار» از دیگر دستاوردهای کانون نویسندگان در سال گذشته عنوان شده‌است.

این چندمین بار در سال‌جاری است که کانون نویسندگان با صدور اطلاعیه‌ای از تحدید فعالان مدنی در ایران انتقاد می‌کند.

این کانون پیش‌تر در ۲۱ فروردین‌ماه امسال با صدور اطلاعیه‌ای از نامه ناشران ایران در انتقاد از وضعیت نشر در کشور، حمایت کرده بود.

این کانون همچنین ۲۲ خردادماه امسال در اطلاعیه دیگری ضمن محکوم کردن برخوردهای صورت گرفته با فعالان عرصه‌های مختلف اجتماعی، اعلام کرده بود که «بر اساس منشور خود» از فعالیت این جریان‌های اجتماعی در ایران حمایت می‌کند.

در اطلاعیه دیگر کانون نویسندگان که پنجم تیرماه منتشر شد، به محکومیت محمدصدیق کبودوند، رئيس سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان به ۱۱ سال حبس تعزیری اعتراض شده بود.

کانون نویسندگان ایران، اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۴۷ از سوی برخی نویسندگان آن دوران تأسیس شد.
این کانون که پیش از این سال به طور غیر رسمی فعالیت می‌کرد، در سال ۴۷ با صدور بیانیه‌ای با عنوان «درباره یک ضرورت» به طور رسمی اعلام موجودیت کرد.

چهره‌هایی چون جلال آل‌احمد و م.الف. به‌آذین در تأسیس این کانون نقش داشتند.