مهندسان ايرانی برلين؛ نوآوری‌هايی برای ايران

دومین کنفرانس تأمین انرژی و تغییرات آب ‌و هوا روز جمعه ۱۵ماه مه ۲۰۰۹در دانشگاه صنعتی برلین (TU) با حضور کارشناسان، مهندسان و دست‌اندرکاران انرژی ایران و آلمان برگزار شد.

همچنین دکتر مهندس آرمین ولف در مورد "ایجاد تجهیزات خورشیدی تجربيات و چشم‌اندازها"، سخنرانی کرد. که این برای بخش علمی و صنعتی ایران حائز اهمیت فراوانی‌ست.
تفاوت‌ها در دیدگاه و سیاست‌گزاری در کشورهایی مثل آلمان و ایران در شرایطی که سرخط خبرها و نظرهای مسوولان جمهوری اسلامی ایران بر انرژی هسته‌ای است، کارشناسان آلمانی از تجربات و چشم‌اندازهای انرژی خورشیدی سخن می‌گویند.

از خانم مهندس محبوبه جعفر مسوول روابط ‌عمومی انجمن مهندسان و متخصصان ایرانی در آلمان پرسیدم: به کوشش این انجمن چنین کنفرانسی برپا شده است اهداف و برنامه‌های شما چیست؟ این برنامه که امروز برپا کردید چه دستاوردهایی دارد؟

دکتر ول‌هارت دورشمیت مدیر کل شورای وزارتی محیط زیست و حفاظت از طبیعت و امنیت و راکتورها در آلمان

محبوبه جعفر: من فکر می‌کنم که به ‌عنوان کانون مهندسی ایرانی در اینجا ما هم می‌توانیم یک کمک کوچکی برای شناساندن این موضوع و آوردن این موضوع به افکار عمومی و برداشتن قدم‌های کوچکی در حد توان خودمان داشته باشیم و بتوانیم موضوع انرژی‌های تجدید‌پذیر را مطرح کنیم. نه فقط در آلمان و برلین، بلکه سعی ما این است که این موضوع را بتوانیم در ایران بکشانیم.

در بین سخنرانان و شرکت‌کنندگان چهره‌های وزارتی و مسوولین دولتی، استاد‌های دانشگاه از آلمان و بسیاری از چهره‌های سرشناس مهندسان ایرانی اینجا حضور دارند. این نشان می‌دهد که انجمن مهندسان توانسته چنگک‌‌هایش را خوب به جامعه آلمان وصل کند و در کنفرانس قبلی هم من بودم و دیدم که استقبال خیلی خوبی شده. فکر می‌کنید که برای جامعه ایران چقدر می‌توانید در این فضای بسته‌ای که در ایران است راه پیداکنید؟

محبوبه جعفر: من فکر نمی‌کنم در این مورد فضای ایران بسته باشد. وظیفه ما این است که بتوانیم روابط علمی را بین آلمان و ایران گسترش دهیم. این روابط علمی در سطح دانشگاهی حتا در سطح دانشجویی تا آنجا که می‌توانیم این روابط را وسعت بدهیم .همچنین روابط بین سطوح علمی و سطوح اقتصادی و صنعتی وجود دارد.

من فکر می‌کنم در رابطه با موضوعات تحقیقی و دانشگاهی اصلاً ایران بسته نیست و خیلی کار می‌کند. خیلی خوشحالم از این بابت چون اینقدر که خودم در پی یافتن اطلاعات هستم می‌بینم که خوشبختانه ایران هم خیلی فعال است.

به سراغ یکی از فعال‌ترین چهره‌های علمی آلمان رفتم پرفسور سعید ناصری رییس انجمن مهندسان ایرانی که سخنران آغازین کنفرانس نیز بود.

از او پرسیدم: چشم‌اندازهای انجمن مهندسان ایرانی در آلمان برای برگزاری چنین کنفرانسی چیست؟

سعيد ناصری: ۳حوزه مختلف از برگزاری این کنفرانس برای ما وجود دارد که یکی از آن خود ما مهندسان و آن‌هایی که با کارهای مهندسی سر وکار دارند است. انها باید به این واقف شوند که تنها طرح یک ماشین و بهتر‌سازی آن مطرح نباید شود . بلکه جوانب اقلیمی و محیط ‌زیستی و زیست‌ محیطی آنجا باید گنجانده شود.
دوم، ما می‌خواهیم در این مرکز علمی که واقعاً یکی از دانشگاه‌های خیلی برجسته‌ی آلمان است با چهل هزار دانشجو رابطه ایرانی‌ها را در سطح علمی آکادمیک با این دانشگاه‌ها یک‌طوری برقرار کنیم.

و نکته سوم این است که در این کنفرانس‌ها معمولاً ملاقات‌ها و صحبت‌هایی می‌‌شود که این‌ها خیلی درخور اهمیت‌ هستند و صاحب‌نظرهای که اینجا می‌آیند از این ملاقات و از این آشنایی برای کاربرد کارشان استفاده کنند.

پروفسور ناصر کنعانی

انجمن مهندسان ایرانی در آلمان همیشه این برنامه را پیش می‌برد و ابتکار عمل مال شماست. فکر می‌کنید این بحث‌ها و این کارهایی که صورت می‌گیرد چگونه به کشور خودمان برمی‌گردد؟

سعيد ناصری: کانون مهندسان و متخصصین ایرانی در آلمان که حدود ۱۶سال از تاسسیس آن می‌گذرد سعی کرده است در چهارچوب اساس‌نامه تمام نوآوری‌ها تکنیکال فنی و آکادمیک را ‌طوری به ایران منتقل کند.

خوشبختانه در چارچوب امکانات اینترنتی و الکترونیک این امکان به‌ صورت خیلی سریع و فوری وجود دارد. منتهی این کافی نیست. ما باید به آنجایی برسیم که روابط تنگا‌تنگ با انیسیتوها و نفاط علمی دانشگاهی در ایران پیدا کنیم. که خوشبختانه این ارتباطات الان پیدا شده است و قرار دادها و تفاهم‌نامه‌های مختلف در این انیستو‌ها بسته شده و این یک کانال دیگری می‌تواند باشد که این ارتباط تکنولوژی با ارتباط آکادمیک با هم عجین شوند و طبیعتاً به نفع جامعه‌ی ایران هم خواهد بود. ما خیلی خوشحال می‌شویم که بتوانیم در این راه قدم‌های موثری را برداریم و من خوشبین هستم.

در پایان با پروفسور ناصر کنعانی حرف زدم و از او خواستم چکیده‌ای از سخنرانی‌اش را در اختیار شنوندگان رادیو زمانه قرار دهد.

ناصر کنعانی: در این سخنرانی خواستم نشان دهم که در عرض دو هزار سال گذشته جمعیت چگونه به‌ صورت انفجار مانند جلو رفته، و در آتیه نزدیک یعنی در پنجاه‌ سالگی و صدسالگی به کجا خواهد رسید.

و با توجه به اینکه زمین خشکی که ما زیر پایمان داریم بسیار محدود است، تکلیف چیست چگونه می‌توانیم یک زندگی واقعاً درخور انسانها به‌آن‌ها عرضه کنیم ولی این شکلی که ما جلو می‌رویم این ره به ترکستان است.

ما الآن در حدود یک‌ میلیارد و شصد میلیون انسان در کره زمین داریم که این‌ها برق‌ را نمی‌شناسند. اصلاً نمی‌دانند برق چی هست. و این رقم در سال دو هزار و پنجاه یعنی چهل سال دیگر از این هم بیشتر خواهد شد.
مقدار زمینی که در اختیار انسان‌ها خواهد بود به علت ازدیاد جمعیت مرتب و مرتب کم‌تر می‌شود، و نيز امکاناتی که انسان‌ها دارند.

عمده سخنرانی من در این بود که ما باید درباره این مسایل فکر کنیم. هم مذاهب، هم سیاست، هم اقتصاد و هم مخصوصاً دانش، در این زمینه کوتاهی می‌کنند. این مسئله را به هیچ وجه در نظر نمی‌گیرند و به مسایل جنبی می‌پردازند.

شما فکر می‌کنید این تلاش‌هایی که شما خودتان حالا فرداً عمل می‌کنید کارهایی که می‌کیند، یا از طریق انجمن مهندسان ایرانی در آلمان تلاش‌ها و کارهایی که می‌کنید این دستاورد چه‌طور به کشور ما سرریز می‌کند؟

ناصر کنعانی: من فکر می‌کنم اولاً دستاوردهای ما بسیار ناچیز هستند و هیچ امیدی ندارم که کوچک‌ترین جرقه‌ای از این دستاوردها به مملکت ما سرایت کند، و مسوولین آنجا را به فکر بیاورد. آن‌ها راه خودشان را می‌روند و به این مسایل توجه‌ای ندارند. من چنین امیدی ندارم.