ناسازه دموکراسی خواهی، جنگ و تجزیه طلبی

اکبر گنجی

ایران دموکراتیک هم دنبال بمب اتمی خواهد رفت

5. فرض کنیدکه با یک ایران صد در صد دموکرات (مردم و دولت دموکرات) روبرو هستیم. اگر کسی این فرض را محال بداند، بازهم تفاوتی در اصل مسأله ندارد، چون فرض محال، محال نیست. اگر ایران دموکرات بخواهد بمب اتمی (نه انرژی هسته ای صلح آمیز) داشته باشد، آمریکا به مقابله با آن برخواهد خواست.
من در تمام نوشته های خود از "خاورمیانه غیر اتمی" و پاکسازی منطقه خاورمیانه از سلاح های هسته ای و میکروبی دفاع کرده ام. بمب اتمی را حق هیچ دولتی نمی دانم. اما با واقعیت روابط بین الملل چه باید کرد که ایده اخلاقی- عقلایی غیر اتمی شدن منطقه خاورمیانه را یوتوپیایی تلقی می کنند؟ از این رو، اگر غیر اتمی شدن منطقه به عنوان یک استراتژی دنبال نگردد، چون اسرائیل (200 کلاهک)، هند (60کلاهک)، پاکستان (50 کلاهک)، قزاقستان و نیز روسیه دارای بمب اتمی هستند، دیگر کشور ها، از جمله ایران صد در صد دموکراتیک، هم به دنبال سلاح اتمی خواهند رفت. رئال پلتیک چنین اقتضایی دارد. یا هیچ کشوری نباید سلاح اتمی داشته باشد، و یا آنها هم که ندارند، برای حفظ امنیت خود، مخفیانه به دنبال سلاح اتمی خواهند رفت. مسابقه ی تسلیحاتی و هدر دادن منابع کمیاب اقتصادی، ناشی از این واقعیت تلخ و غیر انسانی است. اگر ایران دموکرات به دنبال بمب اتمی برود، دولت آمریکا برای حفظ منافع دولت اسرائیل، در برابر ایران قرار خواهد گرفت و اجازه چنین کاری را به ایران نخواهد داد.

حفظ منافع اسرائیل در منطقه خاورمیانه، اولین الویت سیاست خارجی دولت آمریکا است، برای اینکه نتیجه انتخابات آمریکا به منابع مالی لابی اسرائیل وابسته است و کاندیداهای آمریکا برای جذب هرچه بیشتر این منابع، در حمایت بی دریغ از دولت اسرائیل و خواسته هایش، با یکدیگر به رقابت می پردازند.
دو استاد سابق دانشگاه هاروارد در تحقیقی مفصل در باره نفوذ لابی اسرائیل، که اخیراً به صورت کتاب منتشر شد ،نشان داده اند که لابی دولت اسرائیل تا چه حد بر دولت آمریکا نفوذ دارد⁷. دو تن (استیون روزن و کیت وایزمن) از اعضای سابق لابی آیپک (کمیته امور عمومی اسرائیل و آمریکا) که متهم به جاسوسی برای اسرائیل (انتقال اطلاعات محرمانه دفاعی آمریکا به اسرائیل طی سال های 1999 تا 2004 ) شده اند، مدعی اند که مقامات آمریکایی به طور منظم اطلاعاتی را در اختیار اعضای آیپک قرار می دادند و توقع داشتند که این اطلاعات در اختیار مقامات دولت های خارجی و رسانه ها قرار گیرد.

متحد دموکراتهای ایرانی: آمریکا یا بوش؟

6. دولت جرج بوش، به دلیل مجموعه اقداماتی که انجام داده، به شدت به اعتبار و شهرت جهانی آمریکا لطمه وارد آورده است. تمام روشنفکران مترقی جهان با این دولت مخالف هستند. این دولت در خود آمریکا هم به گواهی روشن آمار و ارقام از مقبولیت چندانی برخوردار نیست. اگر هم کسی آمریکا (ملت-دولت) را متحد طبیعی دموکراتهای ایرانی تلقی نماید، این دولت خاص، در این برهه از زمان، متحد نیروهای دموکرات ایرانی نمی تواند به شمار آید. فضای بین المللی تا حدود زیادی ضد آمریکایی است. این فضا معلول عملکرد این دولت است. در زمان کلینتون و خاتمی این فرصت وجود داشت که روابط ایران و آمریکا به مسیر درست هدایت و روابط برقرار شود، ولی خاتمی نه قدرت (اختیار) چنین کاری را داشت و نه شجاعت آن را. درست است که رهبر به شدت در مقابل این فرایند ایستاده بود، اما خاتمی هم هیچ گامی در این جهت برنداشت که نشانی از شجاعت و درایت داشته باشد. منافع ملی ایران، با قصور و بی عملی خاتمی ،فدای تامین اراده رهبری شد.

تعارض منافع یک ایران دموکراتیک با آمریکا

7. آمریکا از هزاران کیلومتر آن طرف تر، مدعی منافع مشروع در منطقه خاورمیانه است. آیا ایران دموکرات در منطقه و کشورهای همسایه دارای منافع نیست. منافع ایران دموکرات هم با منافع دولت آمریکا در منطقه تعارض پیدا خواهد کرد. کما اینکه منافع دولت آمریکا با منافع دولت های دموکرات اروپائی (آلمان و فرانسه و ...) در این منطقه تعارض دارد و آمریکا به زور منافع خود را دنبال می کند، تا آنجا که پس از حمله آمریکا به عراق، روابط آلمان و فرانسه با این کشور به شدت تیره شد و تا مدتها هیچ دیداری بین سران دو طرف صورت نگرفت.

مساله تجزیه طلبی

8. حقوق اقلیت ها یکی از مباحث مهم فلسفه سیاسی و فلسفه اخلاق کنونی است. آیا انفصال یک گروه فرهنگی-قومی از دولت-ملت موجه و مجاز است؟ در چه وضعیتی گروه مسلط حق دارد به زور مانع خروج گروه انفصالی از محدوده خود شود؟ در چه وضعیتی باید اجازه دهد که گروه انفصالی جدا شود؟ این نوع مباحث در فلسفه سیاسی ادامه دارد و طرح آنها هیچ اشکالی ندارد. برخی از افراد می پرسند: چرا خروج یک فرد از سیطره دولت ظالم (از راه مهاجرت، دست کشیدن از تابعیت دولت قبلی و پذیرش تابعیت دولت جدید) مجاز است، ولی خروج جمعی یک اقلیت قومی-فرهنگی از سیطره یک دولت تبعیض گر قومی (انفصال و تجزیه) مجاز نیست؟ دومی با اولی چه تفاوتی دارد؟

مستقل از اینکه انفصال مجاز باشد یا نباشد، تفاوت این دو انکار ناپذیر است. وقتی فردی تابعیت ایرانی خود را وا می نهد و تابعیت جدیدی (آمریکایی، کانادایی و ...) اختیار می کند، بخشی از سرزمین را با خود نمی برد، اما در انفصال، بخشی از سرزمین را هم با خود می برند. سرزمین از همه جهات (اقتصادی، سیاسی، نظامی، فرهنگی، تاریخی) با رفاه و سعادت همه ساکنان آن خطه ارتباط دارد. تجزیه مجموعه ای از مسائل در پی دارد، که ترک تابعیت فردی ندارد. مباحث فلسفی و اخلاقی درباره انفصال و مهاجرت در جای خود قابل طرح و پیگیری است، اما در حال حاضر ما با پدیده خطرناکی مواجه هستیم که یک "متحد طبیعی" به شدت از آنها پرهیز خواهد کرد.

تردید نمی توان روا داشت که برخی از محافل آمریکایی از گروه های تجزیه طلب و طرح های تجزیه طلبانه حمایت می کنند. تجزیه ایران به هیچ وجه به سود آمریکا نیست، اما با توجه به اینکه سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی تنها هدف برخی محافل است، هر اقدامی که به این هدف یاری رساند، از نظر اینان اقدامی قابل توجیه است. اگر رژیمی دموکراتیک و یا رژیمی خودکامه، ولی متحد با آمریکا در ایران بر سر کار بود، این محافل این سیاست نادرست را تعقیب نمی کردند.

فدرالیسم به عنون راه حل

در هر صورت، این نوع اقدامات با منافع ملی ما تعارض دارد. حفظ تمامیت ارضی ایران برای همه ایرانیان مهم است. دموکراسی را برای ایران و ایرانیان می خواهیم. رژیم های پهلوی و جمهوری اسلامی، اقلیت های قومی و مذهبی و جنسی را از حقوق خود محروم کرده و تبعیض ناروایی علیه آنها به کار برده اند. راه حل مسأله، فدرالیسم در چارچوب ایران دموکراتیک است، نه حمایت از حرکات تجزیه طلبانه به نام گسترش دموکراسی. توزیع عادلانه و منصفانه قدرت و ثروت و معرفت و منزلت، مشکل همه اقلیت ها را حل خواهد کرد. "سبک های مختلف زندگی"، دگرباشی و دگراندیشی، باید به رسمیت شناخته شود .همه ایرانیان (از جمله اقلیت های قومی، اقلیت های مذهبی، اقلیت های جنسی و اقلیت های ناخداباور)، شهروندان یک سرزمین واحد و دارای حقوق برابرند. همزیستی مسالمت آمیز در وابستگی متقابل و تساهل و تسامح در قبال تفاوت و تنوع، در جامعه ای چند فرهنگی حاصل شدنی است. جامعه چند فرهنگی، در قیاس با جامعه تک فرهنگی، جالبتر، موجد صلح، بارورتر و قوت دهنده به افرادی است که در آن زندگی می کنند.

تنوع اندیشه ها و سبک های زندگی ما را قادر می سازد که در مقام فرد شکوفاتر شویم. تسامح و تساهل و رفتار بی طرفانه دولت، چسب اجتماع و مشارکت سیاسی است. باید با رفتارهای غیر متساهلانه، اجحاف آمیز و نگرشهای تبعیض آمیز مبارزه کرد. دفاع از هویتهای تحت ستم و منافع به انقیاد کشیده شده از سوی گروه اجتماعی حاکم، محرک هویت یابی انفصالی است. اما هویت یابی اقلیت های ما، بیشتر واکنشی فرهنگی است تا سیاسی که بدنبال تجزیه و تشکیل یک دولت مستقل قومی باشد.

وقتی هویت فرهنگی مورد تهدید قرار می گیرد ،باز آفرینی هویت و برساختن آن، واکنشی طبیعی خواهد بود. به گفته دیوید هوسون: "نیاز به نمایاندن هویت، ونیاز به تصدیق محسوس آن توسط دیگران، به طور روز افزونی به همه جا سرایت می یابد و باید آن را به عنوان نیرویی بنیادی حتی در دنیای بی روح و یک دست کننده جوامع فوق تکنولوژیک پایان قرن بیستم، باز شناخت."⁷

هر کس آمریکاگرا نیست دموکرات نیست؟

9. این واقعیت را نمی توان نادیده گرفت : اکثریت نیروهای ایرانی که مدعی دموکراسی خواهی اند (یا بخش معتنابهی از آنان)، آمریکا را متحد طبیعی خود تلقی نمی کنند. مگر اینکه ادعا شود: "هر کس آمریکا را متحد طبیعی خود تلقی نکند، دموکرات نیست". این ادعا نامعقول است و به راحتی با شواهد متقن نقض می شود. این عین رویکرد دولت آمریکا و دولت ایران است که هر کس را که با آنها نباشد، تروریست و برانداز و دشمن و یا محارب و جاسوس معرفی می کنند.

شاید گفته شود که نگاه دموکراسی خواهان ایرانی به آمریکا غلط و به زیان منافع ملی ایران است ، اما وجود این نگاه را نمی توان انکار کرد.


بیگانه ترسی ایرانی و بی اعتمادی به دول خارجی

10. ذهنیت (نگرش) ایرانی به دولت های خارجی، با ذهنیت اروپایی و افریقایی و آسیایی تفاوت بسیار دارد. نلسون ماندلا با افتخار می نویسد که جهت مبارزه با رژیم آپارتاید، از هر دولتی کمک مالی و تسلیحاتی دریافت کرده است. واسلاو هاول از دولت آمریکا به دلیل کمک هایی که به آنها در دوران رژیم های کمونیستی توتالیتر کرده، رسماً تشکر می کند. حماس و حزب الله لبنان هم علناً اعتراف می کنند که از جمهوری اسلامی کمک های مالی دریافت می دارند. اما نخبگان و روشنفکران ایرانی، در این خصوص کاملاً منفی فکر می کنند. نوعی "بیگانه ستیزی" در "مفهوم ایرانی استقلال" وجود دارد که نمی توان آن را نادیده گرفت. این نگرش ریشه های بسیاری دارد. از جمله آنها: مداخله خارجی در امور ایران، وابستگی برخی از سیاست مداران ایرانی به دول خارجی، بست نشینی سیاسیون در سفارت خانه های روسیه و فرانسه و انگلیس و غیره.

این ذهنیت، مستقل از واقعیات تلخ، محصول بدبینی و تئوری توطئه است. در همین چارچوب، کسانی انقلاب مشروطه را "مشروطه انگلیسی" و انقلاب اسلامی را "انقلاب آمریکایی" و محصول کنفرانس گوادلوپ خوانده اند⁸. این نگاه بیمارگونه توطئه اندیش تا آنجا پیش رفت که کسانی انقلاب 57 را محصول برنامه های بخش فارسی رادیو بی.بی.سی جلوه می دادند. با این واقعیت که انگلیسی ها و آمریکایی ها به افراد یا گروه هایی پول داده اند، نمی توان وقوع پدیده های بزرگ اجتماعی را تبیین کرد. تجربه تاریخی ایرانیان در جریان مشروطه و قبل از آن در دوره قاجار، از جمله قرارداد 1919 و کودتای 28 مرداد، این بصیرت را به خیرخواهان بخشیده است که کمک و دخالت مالی بیگانگان را به حق با دیده تردید بنگرند.

مفهوم "استقلال" و "دولت ملی"⁹ در پرتو تحولات زیر ،باید از نو بازسازی شود:
الف- جهانی شدن اقتصاد و بین المللی شدن نهادهای سیاسی. نظام نوین قدرت بر اساس تکثر منابع اقتدار و قدرت مشخص می شود، در این چارچوب، دولت ملی فقط یکی از این منابع است. دولتهای ملی به نقطه هایی از شبکه وسیع تر قدرت تبدیل خواهند شد. مفهوم حاکمیت مستقل دیگر معنایی ندارد. به نزاع هسته ای ایران و جهان غرب بنگرید. با اینکه ایران اجازه داده است که مامورین آژانس (در واقع مامورین دیگر دولت های ملی) از تمام تاسیسات به کلی سری ایران در هر زمانی که بخواهند بازدید به عمل آورند، شورای امنیت سازمان ملل متحد آن را کافی تلقی نمی کند و خواهان تعلیق غنی سازی اورانیوم است. فعالین سیاسی ایران (اعم از اصلاح طلبان حکومتی و اپوزیسیون خارج حکومت) خواهان پذیرش مصوبه شورای امنیت هستند. هیچ کس به دولت اعتراض نمی کند که بازدید مأمورین "بیگانگان" از سری ترین تأسیسات، نقض حاکمیت ملی و استقلال ایران است. این مثال ساده را می توان با ذکر دهها و صدها مثال و نمونه ی برجسته دیگر تحکیم و تقویت کرد. جهان واقعی دولت ملی تغییر کرده است، ولی خود ما همچنان با مفهوم کهن استقلال و دولت ملی نرد عشق می بازیم.

ب-جهان شمولی فرهنگ مشترکی که از طریق رسانه های الکترونیک، آموزش و پرورش، نوشتار، شهری شدن و نوسازی انتشار می یابد.

ج- یورش علمی به مفهوم ملتها. نظریه ضد ملی گرایی، ملیت ها را "اجتماعات تصوری" قلمداد می نماید. گلنر آنها را "اجتماعات تصوری" می خواند. به گمان وی ملتها مصنوعات ایدئولوژیک صرف هستند که از طریق دستکاری خود سرانه اسطوره های تاریخی توسط روشنفکران و در جهت منافع نخبگان اقتصادی و اجتماعی برساخته می شوند.

تماس با دولتها ضرورتا باید شفاف باشد

11. جنبش دموکراسی خواهی ایران نیز حق دارد با همه دولت ها ارتباط داشته باشد. ارتباط با دولت های غربی، "حق انحصاری" دولت بنیادگرای خودکامه سلطانی نیست. مردم ایران حقوق بسیاری دارند که این دولت سرکوبگر همه آنها را پایمال کرده است. اما در شرایط کنونی جنبش دموکراسی خواهی ایرانیان، متشکل و دارای رهبری مورد اجماع نیست. هیچ کس نمی تواند مدعی نمایندگی یا رهبری از سوی مبارزین ایرانی شود. مذاکره با دولت های غربی کار رهبری مورد اجماع جنبش دموکراسی خواهی است. خانم آن سان سوکی در برمه کنونی در چنین موقعیتی قرار دارد.

البته فراموش نباید کرد که زمامداران بنیادگرای حاکم بر ایران، هرگز اجازه نخواهند داد که چنان جنبش متشکلی شکل گیرد و دارای رهبری شود. این رژیم حتی با رژیم برمه هم تفاوت دارد. متشکل کردن کلیه ناراضیان دموکراسی خواه در یک جبهه وسیع اجتماعی و ایجاد رهبری دموکراتیک و مورد اجماع برای آن، گره از کار فروبسته مخالفان خواهد گشود. در آن شرایط، رهبری جنبش درباره نوع روابط با کلیه دولتها تصمیم گیری خواهد کرد. به گمان من، در نبود یک جنبش متشکل وسیع اجتماعی، مذاکرات پنهانی (غیر علنی) برخی از افراد با دولت ها، خصوصاً نهادهای دولت آمریکا (وزارت خارجه، کاخ سفید، شورای امنیت ملی، پنتاگون، سی.آی. ای)، غیر قابل دفاع است. اگر هم جنبشی وجود داشت، روابط را نمی شد به دریافت کمک مالی فروکاست. کسانی که کمک مالی از دولت های خارجی دریافت می دارند، باید آن را به طور شفاف به اطلاع مردم برسانند¹⁰. دامن زدن به نظرورزی های ناقدانه در خصوص این مسائل در عرصه عمومی، بسیار مفید و روشنگر خواهد بود.

جنگ دموکراسی نمی آورد

12. یک پرسش این است که آیا حمله نظامی به یک کشور دیگر از نظر اخلاقی قابل دفاع است یا نه؟ پرسش دیگر این است که آیا از طریق حمله نظامی می توان کشور دیگری را دموکرات کرد یا نه؟ پرسش اول ناظر به حقانیت جنگ است و پرسش دوم ناظر به موثر بودن جنگ. دولت آمریکا، حمله نظامی را موثر و نتیجه بخش جلوه می داد. ژاپن و آلمان، شاهد مدعای آنان بود. جرج بوش در 6 نوامبر 2003 طی یک سخنرانی اعلام کرد که با پایداری سربازان آمریکا و متحدانش، آلمان و ژاپن به کشورهایی دموکراتیک تبدیل شدند و دیگر خطری برای جهان محسوب نمی شوند. اگر حمله نظامی به عراق هم موثر و موفق بود و در ظرف مدت کوتاهی یک رژیم دموکراتیک بر سر کار می آمد و عراق به سویس و سوئد (یا ژاپن و آلمان) تبدیل می شد، اینک همگان داوری دیگری درباره حمله نظامی داشتند. اما فاجعه عراق در پیش چشم ما قرار دارد. دهها هزار عراقی در این جنگ کشته شدند و عراق ویران گشت. 3850 سرباز آمریکایی کشته شذه اند (تا 3 نوامبر2007) و حدود پانصد میلیارد دلار تاکنون در جنگ عراق هزینه شده است بدون اینکه چشم انداز روشنی در برابر ما باشد. از دموکراسی خبری نیست، اما امنیت توتالیتر صدام حسینی هم از میان رخت بربست.

نکته مهم تری هم در این جنگ اتفاق افتاد. دولت های آمریکا و انگلیس با دروغ این جنگ غیر قانونی را آغاز کردند. به دروغ به جهانیان اعلام کردند که عراق دارای سلاح کشتار جمعی است. به دروغ به جهانیان گفتند که صدام از القاعده حمایت می کند. اما پس از جنگ حادثه وحشتناک دیگری هم به وقوع پیوست. نقض حقوق بشر (شکنجه و کشتار غیر نظامیان و...) توسط سربازان آمریکایی و انگلیسی. اینگونه اقدامات ناقض حقوق بشر، به سود خودکامگان و به زیان مردم جهان سوم تمام شد. رهبر جمهوری اسلامی با استناد به اینگونه اقدامات، اعمال سرکوبگرانه دولت ایران را توجیه می کند. شکنجه ، شکنجه است، شکنجه آمریکایی و شکنجه انگلیسی و شکنجه اسرائیلی با شکنجه ایرانی از نظر ماهیت تفاوتی ندارد. البته یک تفاوت را نمی توان نادیده گرفت. دولت اسرائیل، فلسطینیان را شکنجه می کند، نه مردم خود را. اما رژیم ولایت فقیه، مردم و آزادیخواهان ایرانی را زندانی و شکنجه می کند.

وقتی هدف سرنگونی باشد به هر قیمتی

آنان که فقط به سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی فکر می کنند و سودای دیگری در سر ندارند، بر این گمانند که از نظر نهادی ایران در ابتدای قرن هجدهم اروپا قرار دارد. به انتظار نشستن تا دموکراسی بر زمین قرن هجدهم بروید، شاید به سالها و دهه ها وقت نیاز داشته باشد. تنها هدف اینان سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی است. روش سرنگونی موضوعیت ندارد. کسانی که برای سرنگونی جمهوری اسلامی، خود کاری نمی کنند و حاضر به پرداخت هزینه نیستند، تنها چاره را در حمله نظامی آمریکا جستجو می کنند. اگر گذار به دموکراسی هدف و آرمان نیرویی باشد، به طور قطع با جنگ (حمله نظامی به ایران) و دولتی که درصدد تهاجم باشد، مخالفت خواهد کرد. به جای همکاری با دولتی که روش های نظامی گرایانه را دنبال می کند، باید به طور فعال در جنبش ضد جنگ شرکت کرد. محکومیت اقدامات جنگ طلبانه دولت ایران هم بخشی از جنبش ضد جنگ است.

شیوه گذار به دموکراسی هم مهم است

به گمان من نه تنها دموکراسی، که شیوه گذار به دموکراسی هم مهم است. دموکراسی محصول مبارزه مسالمت آمیز ایرانیان شجاع و آزادیخواه است. نشستن و کاری نکردن، قدم از قدم برنداشتن و هزینه ندادن، آدمی را به سوی امدادهای دیگری می راند. عده ای به دنبال آنند که "دستی از غیب برون آید و کاری بکند" ، عده ی دیگری هم آرزو دارند که "دستی از غرب برون آید و کاری بکند". اگر دست غرب از آستین ارتش آمریکا برون آید، ویرانی نصیب ما خواهد شد. دموکراسی ای که از طریق ویرانی ایران به دست آید، حتی اگر به دست آمدنی باشد، غیر اخلاقی و غیر عقلایی است. روش و راه رسیدن به مقصود باید با هدف متناسب باشد. جنگ نعمت نیست مگر برای جنگ طلبان. جنگ نه تنها طبیعت و آدمیان را نابود می کند، بلکه بسط جامعه مدنی را هم ناممکن می سازد. وظیفه مدعیان دموکراسی محکوم کردن جنگ طلبان ایرانی و آمریکایی است، نه استقبال از جنگ.

مبارزه سیاسی با رژیم سرکوبگر به شجاعت مدنی نیاز دارد. شجاعت و جسارت و ایثارگری را با دلار نمی توان ساخت. دموکراسی ،گذشته از بسترهای اجتماعی (پیش شرط های اجتماعی دموکراسی)، اهداف اخلاقی و عقلایی، استراتژی و تاکتیک، به شجاعت و جسارت و ایثار نیازمند است.

با بحران انسانی جنگ چه می کنیم؟

13. به نظر نوام چامسکی، در هر بحران انسانی که با جنایات جنگی یا نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر همراه باشد، ناظران (نه جنایتکاران و نه قربانیان جنایات) سه نوع واکنش می توانند از خود بروز دهند: الف- اقدام در جهت تشدید ابعاد فاجعه؛ ب- دست روی دست گذاشتن؛ ج- تلاش برای تخفیف ابعاد فاجعه. به گفته وی، دولت آمریکا در بسیاری از بحران های انسانی، از میان سه گزینه منطقاً ممکن، گزینه اول را انتخاب و به تشدید ابعاد فاجعه کمک می کند. به گفته او، صدام حسین از طریق نقض گسترده حقوق بشر، عراق را با بحران انسانی مواجه کرد. اما آمریکا با حمله نظامی به عراق، ابعاد فاجعه را بسیار تشدید کرد و شمار تلفات انسانهای بی گناه را به نحو بی سابقه ای افزایش داد.

پرسش این است: آیا حمله نظامی به ایران می تواند به بحران انسانی بینجامد یا خیر؟ اگر پاسخ مثبت است، ما به عنوان ناظر اقدامات جنگ طلبانه ی زمامداران بنیادگرای حاکم بر ایران و نومحافظه کاران حاکم بر دولت آمریکا چه وظیفه ای بر دوش داریم؟
الف- دست روی دست گذاشتن و تبلیغ جنبش سکوت.

ب- حمایت از جنگ از طریق ارائه اطلاعات نادرست به مقامات آمریکایی و تشویق آنها به حمله نظامی به ایران، یا از طریق حمایت از پروژه عظمت طلبی اتمی خامنه ای زیر لوای حق مسلم انرژی هسته ای.

ج- تلاش برای جلوگیری از فاجعه ای که در پیش است. به کمک همه صلح طلبان جهان در جنبش ضد جنگ شرکت کردن و ابعاد جهانی به آن دادن.

پانوشت ها:

6- John J .Mearsheimer AND Stephen M.Walt :THE ISRAEL LOBBY AND U.S.FOREIGN POLICY , 2007.
7- David Hooson , Geography and National Identity ,Oxford:Blackwell.1994,P2-3.

8- برای سخنرانی به دانشگاه کلمبیا دعوت شده بودم. گری سیک از سوی دعوت کنندگان مرا به حاضران معرفی و در پایان سخنرانی پرسش ها را مطرح می کرد. پس از خاتمه برنامه، از او پرسیدم: برخی از سلطنت طلبان ایرانی مدعی اند که انقلاب اسلامی 57 را شما در کنفرانس گوادلوپ ساخته اید؟ خنده بلندی سر داد و گفت: من هم این ادعاها را شنیده ام و به برخی از آنها گفته ام، برای آمریکا چه کسی بهتر از شما بود؟

9- مطابق تعریف آنتونی گیدنز در کتاب دولت ملی و خشونت، "دولت ملی، که در مجموعه پیچیده ای از دولتهای ملی دیگر قرار دارد، دستگاهی از صورتهای نهادی حکومت کردن است که قدرت اجرایی را به طور انحصاری در قلمروی با مرزهای مشخص در اختیار دارد و قانون، تضمین کننده حاکمیت آن و کنترل مستقیم ابزارهای خشونت درونی و بیرونی آن است"(ص121). به گقته گیدنز: "فقط در دولتهای ملی مدرن است که دستگاه دولت می تواند در دعوی انحصار ابزارهای خشونت کامیاب باشد، و فقط در چنین دولتهایی است که دامنه قدرت اجرایی دستگاه دولت مستقیماً با مرزهای منطقه ای همان دعوی تناسب دارد"(ص18).

10- پنهان کاری منابع مالی، حتی از اعضاء، بخشی از عملکرد اپوزیسیون است. جلیل گادانی عضو کمیته مرکزی و دفتر سیاسی حزب دموکرات کردستان در این خصوص می نویسد: "متأسفانه در کنگره های حزب دموکرات هرگز مسأله مالی مطرح نشده و این عمل همواره موجب عدم رضایت اعضاء کنگره ها شده است در واقع مطابق مفاد اساسنامه مهم ترین و مسئول ترین ارگان حزب گنگره است و تمامی مسائل در آنجا قابل طرح است، مسائل مالی به عنوان حقایقی انکار ناپذیر همواره مورد گله و اعتراض قرار می گیرد. در این کنگره (کنگره هفتم 26 تا 29 آذر 1364) بحث کمک های خارجی مطرح شد متأسفانه دکتر قاسملو در پاسخ سوال سلام عزیزی عضو کمیته مرکزی تا حدی هم عصبانی شد و از بیان واقعیاتی که همگی به آن واقف بودند و اسناد زنده ای هم در دست داشتند سر باز زد. احمد نستانی یکی از فرماندهان نامدار حزب از دکتر قاسملو پرسید: جناب دکتر آیا وقت آن نرسیده است که حداقل این کنگره مطلع شود وضع مالی ما چگونه است، از کجا تأمین می شویم و چی داریم؟ دکتر بسیار بی پروا در پاسخ گفت تا زمانی که من دبیر کل حزب باشم غیر از خود من هیچکس نباید بداند چه داریم و چه نداریم؟" (جلیل گادانی، 50 سال مبارزه، تاریخ مختصر حزب دموکرات کردستان ایران، چاپخانه وزارت فرهنگ منطقه کردستان، ص 323)

----------------------------
با اندک ویرایش. عنوانها از زمانه

----------------------------

مرتبط:
بخش دوم: آیا آمریکا متحد طبیعی دموکراتهای ایرانی است؟

بخش اول: "آمریکا متحد طبیعی دموکراتهای ایرانی"