توهين انکارناپذير

در ميان مطبوعات اروپايی شماری مانند گاردين به اعتدال در روش و موضعگيری و داشتن روحيه انتقادی همه جانبه نگر شناخته می شوند. سرمقاله روز چهارشنبه ۱۳ دسامبر ۲۰۰۶ اين روزنامه که در مخالفت با سياست دولت احمدی نژاد در برگزاری همايش هولوکاست در تهران نوشته شده است نمونه ای کمياب از اين روزنامه در موضعگيری حاد در مقابل يک رويداد است که نشان دهنده جو عمومی در رسانه های اروپايی نسبت به انکار هولوکاست است. در واقع وقتی گاردين با چنين نوشته ای از همايش انتقاد می کند بايد نتيجه گرفت که افکار عمومی اروپا – و نه گروههای خاصی که در تهران نمايندگان آنها حضور يافته اند – بشدت از چنين سياستی مکدر است. - زمانه
-----------------------------------------------

محمود احمدی‌نژاد خود کسی است که قدرت پشت پرده‌ی همايش تهران درباره‌ی هالوکاست است همايشی که بدرستی تصويری چنين منفی از جمهوری اسلامی در غرب پديد آورده است.

نژادپرستان ضدسامی در تهران
رييس جمهور تندروی ايران اين مراسم کراهت‌آور را سفارش داده است به اين منظور که به محققان اجازه دهد تا درباره‌ی نابودی يهوديان اروپا فارغ از تابوها و ارعاب‌هايی که به ادعای او در جامعه‌های خود گرفتار آن هستند، «بحث» کنند. در نتيجه جای تعجب نيست که شخصيت‌های تابناکی مانند ديويد دوک، از رهبران سابق کو کلاکس کلان، و همکار نژادپرستِ ديويد ايروينگِ زندانی و فوجی از ضد سامی‌های از کار افتاده با مدارک علمی مشکوک يا بدون هيچ مدرک علمی به پايتخت ايران هجوم آوردند تا در اين همايش شرکت کنند. البته نئونازی‌های آلمانی از سوی دولت‌شان از شرکت در اين همايش منع شدند. دانشجويان (تهرانی) معترض به ساير ديدگاه‌های جنون‌آميز رييس جمهور روز دوشنبه، روز آغاز همایش، او را به باد طعنه گرفتند اما او ديروز به ميهمانان خوشامد گفت.

سوء تفاهم های متقابل
اين موضع رسمی از آن رو مهم است که آقای احمدی‌نژاد مدعی است که اين همايش را برای تلافی کاريکاتورهای رسوای دانمارکی تدارک ديده است که حضرت محمد را به تمسخر گرفته بودند. بسياری از مسلمان‌ها اين کاريکاتورها را توهين‌آميز دانستند اما آن کاريکاتورها کار هيچ دولتی نبود. سوء تفاهم رييس جمهور ايران از کارکرد دموکراسی‌ها را می‌توان هم‌تراز سوء تفاهمی که غرب از ايران يا اسلام دارد دانست. اما به دشواری بتوان بعيدترين چيزها را هم قابل مقايسه با ترديد او در کشتار وسيع شش ميليون يهودی در طی جنگ جهانی دوم – در برابر حجم فراوان شواهد تاريخی – دانست. کلمه‌ی «افسانه» در تهران به کرات به عنوان شاهد به کار رفته است. روشن نيست که او معتقد است همجنس‌گرايان، کولی‌ها و ساير قربانيان تعقيب نازی‌ها نيز بی‌شرمانه درباره‌ی مصايب‌شان دروغ گفته‌اند يا نه.

نقش رئيس جمهوری احمدی نژاد
اين رخداد دل‌آزار بيشتر به خود رييس جمهور مربوط است تا گذشته. ايران خصومت عميقی با اسراييل دارد. آقای احمدی‌نژاد از «محو شدن اسراييل از صفحه‌ی روزگار» سخن گفته – که باعث بحث‌های داغی شده است که واقعاً منظور او چی‌ست و اين بحث‌ها بيشتر سياسی هستند تا فلسفی (و اغلب به نحو پوچ و عبثی از دشمنی سرسخت آمريکا در آن‌ها ياد می‌شود). جست‌وجوی سرسختانه‌ی ايران برای نيروی هسته‌ای را عمدتاً پوششی برای کسب سلاح‌های هسته‌ای برای چالش با برتری هسته‌ای اسراييل می‌بينند. خطرهايی جدی در اين زمينه نيز وجود دارد.

پرسش مشروع است اما انکار منصفانه نيست
پرسش درباره‌ی اصول صهيونیسم مشروع است و منصفانه است که فلسطينی‌ها را قربانيان صهيونيسم ببينيم. اما اين‌که بگوييم آشويتس «دروغی بزرگ» بود برای تأمين منافع يهوديان، نه مشروع است نه منصفانه. انتقاد از سياست‌های اسراييل منصفانه است. بسياری از يهوديان منتقد اسراييل هستند و می‌خواهند اسراييل برای صلح با اعراب قدم‌های بيشتری بردارد اگر چه حمایت ايران از حماس در فلسطين و حزب‌الله در لبنان اين کار را دشوارتر می‌کند. انکار زننده‌ی هالوکاست از سوی آقای احمدی‌نژاد زيبنده‌ی کشور خودِ او نيست و اهانت به يهوديان و نيز فلسطينی‌هايی است که او مدعی غمخواری آن‌هاست.

------------------------------
اصل مقاله را «اينجا» بخوانيد
------------------------------
* عنوانهای داخلی از زمانه است