آقای برادری در این فارسی نویسی نادرست ومبهم تنها نیستند ودر سالهای اخیر مترجمانی در ایران به همین سبک نامفهوم کتابهایی را در زمینه پست مدرنیسم به فارسی مثلا ترجمه کرده اند.به هرحال برای آقای برادری وهمکارانشان توصیه ای دوستانه دارم وآن این که آثار خود را به زبانی که برآن تسلط دارند مثلا انگلیسی یا فرانسه وغیره بنویسند وانگاه به دنبال مترجمی با شند که فارسی را در حد معقولی بدانند وبا این فلسفه هم آشنایی داشته باشند .به هرحال چه زبان را یک ابزار ارتباطی بدانیم وچه تجربه انسان را زبانی بدانیم بایدبه زبانی که می نوبسیم تسلط داشته باشیم وگرنه مثل آقای برادری دست به نوشتن دفاعیه هایی از این دست می زنیم که هیچ دردی را درمان نمی کند وفقط نمونه ای ازفارسی ندانی خود را به دوباره به دست می دهیم.

"یک قسمت مشکل و این مقاومت درونی دقیقا در نوع «عادت زبانی و نوشتاری» خانم پارسی‌پور، نسل اول و خوانندگانی است که به نوشته‌های این نسل عادت دارند."
داريوش جان یه همين جمله نگاهی بينداز! دوست من اين ديگر متن يک کتاب 650 صفحه ای نيست که ويراستار بخواهد، جمله ای از تو در همين يادداشت بالا در وب سايت زمانه است. ببين چقدر جمله ات گنگ شروع می شود و چقدر سرسری نوشته ای!
خب، بهتر نبود، می نوشتی:
"قسمتی از مشکل و مقاومت درونی، دقیقا در نوع «عادت زبانی و نوشتاری» خانم پارسی‌پور، نويسنده ای از نسل اول، و خوانندگانی است که به نوشته‌های این نسل عادت دارند".
می بينی چقدر روان و رسا شد؟
رفيق عزيز! تو اگر صد ايده و انديشه ی ناب و نو و مدرن و مامانی داشته باشی، ولی نتوانی آنها را به زبان "آدميزاد" بيان کنی و کسی نتواند منظورت را بفهمد و انديشه ات را دريابد، همان بهتر که ننويسی. ناگزير تا زمانی که قادر نباشی ايده ها و انديشه هايت را در ظرف زبانی قابل فهمی بريزی، بهتر آنکه خاموش باشی؛ وگرنه عِرض خود می بری و زحمت ما می داری.
نمی دانم اين سخن ويتگنشتاين را شنيده ای که می گويد:
Wovon man nicht sprechen kann, darüber muß man schweigen

آقای برادری که با خودشیفتگی کم نظیری می نویسند:
"زیرا برای اولین بار میان ایرانیان یک نفر قادر است یک نگاه چندسیستمی ارائه دهد و در نگاه و تحلیل خویش به‌ترین قدرت‌های نگاه مدرن و پسامدرن، مهم‌ترین تئوری‌های کنونی، یعنی تئوری لکان، دلوز، فوکو را که از جهاتی نیز بسیار متفاوت و متضاد هستند، در خدمت نقد خود بگیرد و یک نگاه چند‌سیستمی ایجاد کند."
چرا باید فکر می کردند یک نویسنده که کارش ادبیات است می تواند از عهده نقد کتاب "چند سیستمی" ایشان که از" پیشروترین نظریه ها" بهره گرفته اند بر بیاید. احتمالا ایشان در انتظار به به و چه چه بودند که متاسفانه انتظارشان برآورده نشد.

"من با این زبان قادر به بیان مباحثی هستم که هیچ‌کدام از نسل اول و یا حتی هم‌نسل‌های روانشناس و روان‌کاو خودم به این شیوه تا کنون قادر به بیان آن نبوده اند."

"من برای این‌که به قدرت ایجاد یک زبان قوی، متفاوت و از طرف دیگر ساده و روشن دست یابم، به یک «سادگی در پیچیدگی» دست یابم..."

"برای اولین بار میان ایرانیان یک نفر قادر است یک نگاه چندسیستمی ارائه دهد و در نگاه و تحلیل خویش به‌ترین قدرت‌های نگاه مدرن و پسامدرن، مهم‌ترین تئوری‌های کنونی، یعنی تئوری لکان، دلوز، فوکو را که از جهاتی نیز بسیار متفاوت و متضاد هستند، در خدمت نقد خود بگیرد و یک نگاه چند‌سیستمی ایجاد کند."

یک وقت من کم نیاری داریوش خان. نامت را هفت بار برای هفت اولین در گینس به ثبت دادم.

استاد برادری با سلام

راستش یکی از دلیل های من به سر زدن مرتب به رادیو زمانه بر نامه های خانم پارسی پور است.البته رادیو زمانه برنامه های جالب دیگری نیز دارد. ولی نوشته های شما در شمار انها نیست. شما می خواهید خواننده را با زور چماق مجبور کنید نبوغ شما را تحسین به کند. این کار شدنی نیست. پر روی همیشه کارگر نیست!
میشود از شما خو ا هش کرد یکبار نوشته خودتان را به خوانید؟ فکر نمی کنید شما دچار نارسیسم مفرط هستید؟ فکر نمی کنید اگربه یک روان پزشک خوب سری بزنید برای شما مفید باشد. به گمان من شما اندکی استعداد دارید ولی متا سفانه آنرا در جنگ با دشمنان موهومی هدر می دهید. شما مردم را به دو دسته "نسل ما" و "نسل شما " بخش کرده اید و بر این باورید که "نسل ایشان" کاری جز این ندارند که جلوی پیشرفت "نسل ما" را بگیرند. عزیز من این دنیا فراختر از ان است که شما فکر می کنید. باور کنید کسانی مانند خانم پارسی پور هیچ حسادتی به شما ندا رند. به چه دلیلی ایشان وقت گران بهای خود را در نبردباشماتلف کند؟ ایشان یکی از نویسنده های سر شناس زبان فارسی است ( یقین دارم که این حرف من یک کامنت لاکانی از شما خو ا هد گرفت!) و با احتما ل زیاد مانند هر ایرانی خارج از وطن دچار هزار درد غربت. من فکر نمیکنم حتا دقیقه یی وقت اندیشیدن به شما را داشته باشد.
شما اصرار دارید مردم نوشته شما را به خوانند و حتما شما را تحسین به کنند. می بخشید که پوست کنده می گو یم تنها خصلت تحسین انگیز شما سماجت شما و ( به بخشید از بی ادبی ) پر رو یی بیکرا ن شما ست. خانم پارسی پور تحسین انگیز هست و یکی از برنامه سازان موفق رادیو زمانه . شما هم می توانید باشید به شرطی که یاد به گیرید به خواننده تو هین نکنید و اندکی فروتنی راستین ( نه
دروغین که هر از چندی نشان می دهید) داشته باشید. البته نوشته شما هم با ید محتوایی بیشتر از منم منم گفتن داشته باشد.

به امیدشفای اجل همه گرفتاران درد نارسیسم.
یکی از اردتمندان هم نسل شما
سهراب

این خانم به محترمانه زبان به شما گفته است که کتاب شما خواندنی نیست و بسیار روشن دلیل خود را بر زبان آورده است. چرا ایشان را به بیدانشی

چرا خانم پارسی پور را به بی دانشی, بی انصافی و حسادت متهم می کنید؟ خوا نندگان رادیو زمانه هم نوشته شما را میخوانند هم نوشته ایشان را.
پایمردی شما در تکرار همان کلیشه که در همه نوشته هایتان هست تحسین انگیز است! در حیرت هستم که چرا خسته نمیشوید. همان حرف همان اصرار همان سماجت !
زنده باشد داریوش خان برادری که پرچم دار علم مدرن در برابر فسیل هایی است که نمی گذارند نبوغ این یگانه دوران خودش را نشان دهد!
مخلص شما
دیوانه

من هم در این باره چند روز قبل از درج این نوشته در دومین ایمیل ام به خانم پارسی پور چنین نوشته بودم.
"راستی یادم رفت که بگم که تن تان را روغن بمالید که به همین زودی اقای برادری با شلاق مخصوص بخودش به جانتان خواهد افتاد و شما را به بیسوادی متهم خواهد کرد. در این دنیا احدی حق ندارد که به کتاب 640 صفحه ای اش که صد در صد مطمین هستم که حتی تک نفری هم مطالعه اش نکرده است ایراد بگیرد. این اقا به خود لکان هم رحم نمی کند.

با شما همدردی می کنم."

هرچند به نظر می رسد دعاوی اقای برادری بر"برتر بودن" نوع نگاهش تا حدی بوی همان عناصر رادیکالی را می دهد که خود وی فاش می گوید در سر دارد، نوشته های ایشان برای من یکی همیشه آموزنده بوده است. در اثار وی می شود نشانه های زیادی بر خلاقیت و نوآوری در اندیشه و زبان مشاهده کرد. برای نمونه این عبارت ایشان واقعا نغز است:
"موضوع این است که ما بازی‌گران نوینیم و کار ما «پدرکشی یا مادرکشی» نیست بل‌که دیدن این سناریو و نقد آن، عبور خندان از آن و جای‌گزینی نسل‌هاست."

خوب ناصر جان سوال این است که یعنی شما و دیگر منتقدان جمله یا مطلب مرا نمی فهمید. مسلما اینطور نیست بلکه میخواهید که من مثل شما بنویسم. این خودشیفتگی نارسیستی است. آن دیگری غرور سالم شخصی است که میداند کارش قوی است و ازینرو هم از کارش و قدرتش با غرور سخن میگوید و هم آن را به نقد می گذارد و خواهان چالش است.

ناصر جان ( یا رضا و دیگران) از طرف دیگر باور به وجود یک زبان نگارشی مشخص و بهتر و عدم قبول تفاوتها، فانتسم و توهم دیگر شما است. لااقل اگر متن را دقیق خوانده بودید متوجه این توضیحات می شدید. متازبان وجود ندارد. همانطور که این نوشته شما نشان میدهد با مباحث و نوشتار پسامدرنی آشنایی ندارید وگرنه اگر یک کار از ژیژک، لکان و غیره خوانده بودید می دیدید که اصولا کار سنگین یعنی چی و چرا سخن ویتگنشتاین امروز به زیر سوال رفته است. ثانیا سخن او اصلا به مفهومی نیست که شما بیان کرده اید. زیرا سخن ویتگنشتاین به معنای نفی ضرورت تفاوتها در زبان نوشتاری نیست. این ترجمان به فارسی شماست که مشکل ساز است که از ویتگنشتاین عاشق تفاوت و بازی زبانی یک شمشیر داموکلس برای نفی تفاوت در نوع نگاه و نگارش ایجاد می کنید.

در نهایت همین جمله به اصطلاح پاک و پاکیزه شما و قابل فهم برای عموم ،مشکلات زبان شما و زبان فارسی استادان شما را نیز نشان میدهد. ببینید که شما در این نوشته چند تا ویرگول بکار برده اید. اصلا همین بحث این همه ویرگول بکار بردن و این که آیا این کار یک ضرر برای زبان فارسی هست یا نیست، یک بحث اساسی و مهم است. در این باره لطفا به مقدمه کتاب جدید دکتر موللی به نام مقدمات روانکاوی لکان مراجعه کنید.

موضوع نهایی در انتقادات همه کامنت گذاران این است که این انتقادات دقیقا درستی نقد مرا نشان میدهد که این عادات زبانی چطور ذهن شما دوستان را مونتاژگر و ساده پندار ساخته است. زیرا یک انسان مدرن و یک نقاد مدرن، لااقل در کنار نقد زبان کتاب از منظر خویش، به محتوای کتاب می پرداخت و در همه حال میدانست که نظر و نقدش یک چشم انداز محدود است و نه حکم نهایی. دیدن این حالت شما دوستان دردناک است که مثل کودکی به فانتسم (توهم وحدانیت مطلق با مادر) زبان و نگارش سلیس فارسی، یعنی به «... مادر خیالی» چسبیده اید و هر نگاه و زبان متفاوتی را به معنای نفی این «مادر خیالی» خودتان و حس بی مادری می پندارید و با آن شدیدا مخالفت می کنید. مثل این کامنتها به حالت آشکار یا با لحن دوستانه اما از درون کاملا خشن و دیکتاتورمنشانه، به این نگاه نو خشم و کینه نارسیستی می ورزید. یا از انتقاد من به خانم پارسی پور بشدت ناراحت میشوید. دوستان خانم پارسی پور یک نویسنده بزرگ است اما یک نقاد ضعیف و کم سواد است. انسان مدرن قادر به دیدن نقاط ضعف و قدرت دیگری است و نه آنکه از انتقاد درست و با استدلال به یک «مادر خیالی» و شکوهمند خویش ناراحت بشود.

شما کامنت گذاران متوجه نیستید و نمیخواهید قبول کنید که اصولا تصور شما از «زبان پاک فارسی» چیزی جز همین میل حفظ و یکی شدن با این مادر خیالی و دروغین نیست . زیرا میترسید با تن دادن به مرگ این مادر خیالی وارد عرصه پوچی و هراس و ایهام شوید. اما دوستان از دست دادن یگانگی با مادر و فانتسم بهشت مطلق، توهم زبان پاک و سلیس، و رورد به این عرصه هیچی و « لمس قانون پدر و فردیت» پیش شرط دست یابی به فردیت و نگاه و زبان فردی خویش است. زیرا زبان به عنوان مادر یا پدر سمبولیک در واقع مرتب اجازه به رشد زبانهای جدید و نگاههای جدید میدهد. زیرا زبان عرصه رشد فردیت است و فردیت تنها در زبان میتواند رشد کند.

همین اشکالات بالا نیز باعث شده است که رابطه میان من و نسل ما با شما دوستان و یا دوستان نسل اول به این شکل است که ما اشکلات محتوایی کارهای آنها، عدم شناخت آنها به مباحث سیستم شناسی و مباحث پسامدرنی را می بینیم و مطرح می کنیم، مباحث جدید مطرح میکنیم، آسیبب شناسی های جدید ایجاد می کنیم و راههای نو مطرح میکنیم. آنها در عوض (مثل شما) فقط اشتباهات گرامری می گیرند و به «فانتسم» زبان روشن خویش می چسبدند. مثل زائری که به ضریح حرم مقدسی چسبیده است و انتظار معجزه دارد. مثل کودکی که فکر میکند میخواهند مادرش را از او بگیرند و مقاومت میکند. زیرا نسل اول میداند شکست این توهم به معنای شکست دیکتاتوری آنها و جایگزینی نسلهاست. زیرا همه این رهبران دروغین و کیش شخصیت پرستی همه این توهمات در واقع به قول شعری از مریم هوله با لنگه کفشی از پا در می آید اگر که کودکان بزرگ شوند. دوستان کمی بزرگ و بالغ شوید .

همانطور که نسل اول ( و حتی شما و کامنتهایتان) درونا حس میکنند ومی دانند توانایی رودرویی متدیک و نظری با ما را ندارد وگرنه لااقل یکی از ایشان و یا شما جرات میکرد و به مباحث اصیل این کتاب می پرداخت. دوستان موضوع این است وگرنه به جای این حرفها وارد عرصه نقد مدرن و بحث در باب نکات ضعف و قدرت این کتاب میشدید. وگرنه یکی از شما جرات میکرد این کتابچه آدرس داده شده را میخواند و آن را نقد میکرد و خطاهای سیستماتیک، متدیک و خطاهای تحلیلهای مشخص آن از بحرانهای جامعه ما و یا خطاهای راههای برای عبور از بحران و گفتمان بحران زده ایرانی نشان میداد. اما نه آنها جرات اینکار را دارند و نه شما. زیرا یکایک ما میدانیم موضوع چیست. در نهایت همین کودکی در رفتار و برخورد است که حتی مانع شده است که شما دوستان یاد بگیرید که جلوی قاضی معلق بازی نمی کنند. زیرا هر نقدی یا کامنتی سریع معضلات نقد را نیز نشان میدهد. جواب انتقادات دوستان و کامنت گذاران دیگر نیز همین است چون همه یک حرف زده اند و این بهترین تبلور بدبختی و تراژدی جامعه ماست و نشانی از عدم جایگزینی نسلها و درستی بحث من.

داریوش عزیز

من فکر می کنم شما انسان زحمت کشی هستید و شاید کتاب شما خواندیست. برای نمونه سخن
پایانی کتاب (که بهتر بود ان را موعظه پایانی می نامیدید) روشن و بدون ابهام است. حتا می توانم به گو یم با اندکی ویرایش می توانست زیبا هم باشد. من به این گمانم که اگر شما به جای یورش به یمین و یسار در پاسختان به خانم پارسی پور، که بیشتر به چرندیات شبیه هست و لو دهنده خود شیفتگی بیمار گونه شما، همان موعظه پایانی کتابتان را در اینجا می گذاشتید خوانندگان می دیدند که شما روشن نوشتن نیز بلد هستید، دست کم هنگامی که شعار میدهید . البته روشن نوشتن به معنی پرمحتوا نوشتن نیست!
به امید روزی که همه ما به کوشیم تا آگاهانه از انصاف دور نشویم.

مخلص همه عارفان و گیتی گرایان و جسم گرایان، مهره ماران،
شادان خندان .......زمینی، که می کوشند انی شوند که هستند.
سهراب

آقای برادری خودشیفتگی (نارسیسم) شما باعث شده که شما حتی دور و بر خود را هم نبینید و فکر کنید که شما اولین و احتمالا آخرین نویسنده روی زمین هستید. فحوای کلام شما چنین میگوید که همه مقصرند که نوشته های شما را نمیتوانند بخوانند یا بفهمند بجز شما. آخر تا چقدر خودشیفتگی! من کارهای شما را کم و بیش دنبال کرده ام، ان هم بدلیل کار تخصصی ام، اما هیچگاه نتوانسته ام آنها را تا پایان بخوانم، حتی اگر یک مقاله کوتاه بوده. دلیل آن هم این است که فارسی شما نپرداخته و ناتوان است. اما در همان مقدار کم هم که خوانده ام دریافته ام که شما اساسا تئوریهای کسانی چون فوکو، دریدا، دلوز و ... را نفهمیده اید که حالا بخواهید به فارسی درباره شان صحبت کنید یا از آنها در پرداخت به مثلا "گفتمان ایرانی" بهره ببرید. اولین نکته این است که شما چطور دریدا را کنار فوکو میگذارید یا چطور فروید را کنار دلوز قرار میدهید. لاکان (لکان) را در ارتباط با چه پدیده ای طرح میکنید یا نمیکنید. شما حتی اصول سیستمیک کردن بحث خود را هم ندارید - و این را درباره کتابتان میگویم که جابجا خوانده ام - چه رسد به اینکه بخواهید چند سیستم فکری را که گاه بشدت در تضاد با یکدیگر هستند، کنار هم بنشانید. اگر واقعا مرد میدان هستید و میخواهید کار تئوریک جدی کنید بهتر است رادیو زمانه را کنار بگذارید - زیرا که این رادیو برای شنوندگان و خوانندگان کمتر تخصیصی است - و بروید با نشریه های دانشگاهی کار کنید که در آنها هر مطلب شما توسط چند نفر خبره و اهل فن چند بار زیر و رو میشود تا بلکه بالاخره اجازه چاپ بیابد. اگر هم فکر میکنید نشریه ای از این دست وجود ندارد آنوقت خود دست بکار شوید و نشریه ای از این دست فراهم کنید تا ما هم در آن نوشته چاپ کنیم.
نوشته های دلوز-گاتری، دریدا یا لاکان در زبان اصلی هم سخت است و پر از مفاهیم و اصطلاحات ثقیل (جارگن). برخی از آثار فوکو نیز - بویژه آثار اولش - دیریاب و سخت هستند، اما اینها با آنچه شما مینویسید بسیار متفاوت هستند و مهمتر از همه اینکه اینها در گفتگو و سخن با فیلسوفان و نویسندگان بحث را پیش میبرند و بویژه اصطلاحهای خود را بر بستر اصطلاحهای آنها تنظیم و مفهوم میکنند، نه اینکه مثل شما اصطلاحهای موجود را هم دوباره و بر اساس درک خودتان که گاه غلط هم هستند درست میکنید. بعنوان نمونه بگویم بحث فوکو از گفتمان بدون درک مفهوم ایدئولوژی در آلتاسر یا حتی پیشتر مارکس قابل ردگیری و درک نیست. از این سو نیز مفهوم گفتمان در بحث او بدون دنبال کردن بحث گفتمان در زبان و مثلا اندیشه های بارت و بنوینیست در این بار امکان پذیر نیست. و این نویسنده با برقرار کردن این ارتباط کمک به خواننده حرفه ای میکند که موضوع را در حوزه گسترده تری درک کند. شما نمیتوانید خلق الساعه در حوزه اندیشه های ایرانی ظهور کنید. برای این کار پیش از هر چیز باید هسته های بحث خود را در آثار پیشینیان (نسلهای قبل) و همکاران امروزتان پیدا کنید و در هماهنگی با آنها بحث خود در یک بستر گسترده تری پیش ببرید مگر برای خوانندگان - نخست حرفه ای و سپس غیرحرفه ای - مفهوم شود. خانم پارسی پور بزعم شما از نسل پیش است و نمیتواند با شما رابطه برقرار کند. شما که از نسل امروزید و هنوز طرفیت و توانایی ارتباط را دارید و فراتر از آن بحساب رشته تخصصی ای که دارید باید بتوانید این ارتباط را ممکن کنید.
کار شما مثل کسانی است که نه قواعد بازی را قبول دارند و نه قواعد خود را تعریف میکنند، اما در عین حال میخواهند از طرف همه بعنوان قهرمان شناخته شوند آن هم بزور و سماجت.

به سایت زمانه من چند دقیقه قبل یک کامنت فرستادم ولی نمیدانم اصلا فرستاده شد چون یکدفعه اینترنتم قطع شد. به خاطر اطمینان دوباره میفرستم. اگر قبلی رسیده است لطفا این را منتشر نکنید. ممنون

خانم فرهمند این نگاه نو هم به عنوان یک کتاب مشخص منتشر شده است و هم به عنوا ن یک کتابچه اینترنتی در اختیار جمعیت روشنفکران و متفکران ایرانی خارج از کشور گذاشته شده است. در داخل کشور که اجازه طرح موضوع نمی دهند. موضوع اما باز این است که چرا یکی از ایشان جرات نقد این مباحث را نمیکند. لااقل اگر کارهای من را بشناسید، میدانید که من به نقد نظرات بسیاری از این به اصطلاح استادان نسل اول پرداخته ام و همزمان به کارهایشان احترام گذاشته ام. حالا یک کم عقل سلیمتان را بکار بیاندازید و فکر کنید که چرا به دیالوگ متقابل تن نداده اند. فکر نمی کنید که اگر نگاه من آنقدر ساده و ابتدایی بود که شما سعی می کنید آنرا اینجور نشان دهید، پس چرا حتی یکی از این دوستان تلاشی برای نشان دادن این ضعف محتوایی از طریق نقد نکرده است. علت این طفره رفتن چیست، به جز آنکه میدانند موضوع چیز دیگری است. همین طفره روی در برخورد و ادعاهای شما و برخی کامنت گذاران مخالف کاملا مشخص است. زیرا کافی است که شمایی که میگویید این مباحث را می شناسید و پایه های سیستماتیک و گفتمانی این مباحث را می‌شناسید، این کتابچه اینترنتی را بخوانید و آن را نقد کنید و ادعاهایتان را با نقد مدرن اثبات کنید. اما من مطمئنم شما هیچگاه به چنین کاری دست نخواهید زد، زیرا همینکه به خواندن آن دست بزنید تازه متوجه میشوید تفاوت نگاه من و شما از کجا تا کجاست و چرا من میتوانم دقیقا این نگاههای متضاد را با یکدیگر تلفیق کنم، زیرا همزمان بسترهای مشترک گفتمانی آنها را میشناسم. زیرا ته دلتان میدانید که موضوع چیست و این علت مقاومت و خشم و یا طفره‌روی شما و دیگر افراد هم‌فکر شماست

بهرحال باز هم میگویم دوستان طفره نروید. این گوی و این میدان. نشان بدهید که چند مرده و یا چندزنه حلاجید تا به قول زبان فارسی شیرین مان سیه‌روی شود هر که در او غش باشد. در چالش و نقد مشخص است که قدرت واقعی یک نقاد یا یک نگاه مشخص میشود و یا قدرت یک نگاه در نقد مباحث مختلف. تفاوت مهم اما از جهاتی تراژیک/خنده دار همین است که من مرتب به بحث مدرن و نقد مشخص یک نگاه دعوت میکنم و برخی از کامنت گذاران مثل خانم فرهمند که من البته ایشان را نمیشناسم، مرتب از این چالش و رودرویی علمی و مدرن در میروند و باز هم ادعای شناخت بحث علمی و موازین علمی می‌کنند. دوستان حرف تازه بزنید. این حرفهای تکراری درباره ضرورت یک زبان ساده و روشن شکل دیگری از حجاب اجباری و پوشش واحد و تفکر واحد است و دردناک است که شما دوستان مخالف، این پیوند گفتمانی میان نگاه خویش و دشمن باصطلاح ناموسی تان را نمی بینید. فرهنگ مدرن یعنی فرهنگ لباسهای متفاوت، تفکر متفاوت، زبانهای متفاوت و دستیابی به وحدت در کثرت و در چهارچوب قانونی که مرتب تحول مییابد. چه قانون مدنی یا سیستم‌های فکری حاکم. دقیقا چون شما قادر به نگاه سیستماتیک و درک مباحث گفتمانی نیستید، از طرف دیگر ناچارید که مرتب اسیر این گفتمان بمانید و اگر رقیبتان یا دشمن ناموسیتان هر پوشش و نگاه دیگر و حق اختیار و انتخاب شخصی را رد می کند، شما نیز به یک «نگاه و تفکر» و به یک روش نوشتاری واحد بچسبید. یا از طرف دیگر از چالش رودرو و علمی هراس داشته باشید.

باری دوستان از این بیان خشم و چنگ و دندان نشان دادن دست بردارید و دست به نقد علمی بزنید. زیرا آنجاست که اصل از فرع بازشناخته میشود. این گوی و این میدان خانم فرهمند اگر که اهل علم هستید وگرنه عرض خود می بری و زحمت ما می‌داری. با آنکه میدانم باز هم جز بیان خشم و طفره‌روی از نقد کاری نمی‌کنید و علت آن نیز خوب کاملا مشخص است.

اقای داریوش برادری عزیز: با عرض سلام سئوالی داشتم. بطوریکه می دانید حتی پر اوازه ترین پروفسور های جهان هم خیلی اوقات کتاب هایشان را قبل از انتشار در خدمت آکادمیسین های همطراز خود قرار می دهند که قبل از منتشر شدن اولا عقیده همکاران خود را جویا شوند ثانیا: به اشتباهات و یا کمبود های اثارشان واقف شوند. ایا شما قبل از انتشار کتابتان آنرا در اختیار متخصصین این رشته مثلا به جناب دکتر موللی قرار داده بودید یا نه.؟

متشکرم

آقای برادری گرامی

نه به نارسیسیست بودن شما کار دارم (چون حقاً نمی توانم در آن مورد اظهار نظر درستی بکنم) و نه به محتوای کتاب شما چون آن را نخوانده ام.

ظاهراً دوستی که فرموده اند شما قادر به روان نوشتن نیز هستند درست به نظر می رسد چرا که دستمایه درست نویسی را در همان مقدار اشاره شده در بررسی خانم پارسی پور یا در کامنتهایتان و همین "دیالوگی با خانم پارسی پور ..." می توان دید.

مطمئناً شما حتماً قادرید حتی بهتر از این نیز کار کنید، فرضاً همانطور که دوست دیگری اشاره کرده اند، با نوشتن به زبان غیر فارسی که به آن مسلط هستید و بعد کمک گرفتن از یک مترجم؛ یا دادن همین اثر موجود به یک ویراستار شایسته و بایسته و غیره ...

اما همانطور که حتماً خود نیز آن را قبول دارید، هر چقدر هم که نوشته من یا شما یا هر کس دیگر «تخصصی» باشد و مخاطبین خاصی را هدف قرار داده باشد، امر نگارش و دستور زبان، که موضوعی است صرفاً "فنی" و کار چندانی با "محتوا" یا نظریه و عقاید ارائه شده در یک سخنرانی یا نوشتار ندارد، به هر حال از قواعد خاص و مشخصی پیروی می کند. (در چون و چرایی آن قواعد هم نمی توان شک داشت چرا که به طبیعت انسان و نوع نگرش و فهم و بررسی وی از دنیا و مسایل آن باز می گردد.) شکستن آن قواعد هم امکان پذیر است و سبک های نگارشی گوناگون نیز از همان جا به وجود می آیند هر چند خود آن سبک های جدید یا دیگرگونه یا هر چه که اسمشان باشد نهایتاً از قواعد جدیدی که واضعین آن سبک ها به وجود می آورند پیروی خواهد کرد و الی آخر ...

اما اگر بنا بر آن باشد که در هر سبک نگارشی که برای کاری در نظر می گیریم، باز هم قواعد ساده و ابتدایی آن را نادیده بگیریم و اصول اولیه دستوری زبان را مداماً بر هم بریزیم، سرانجام با نوشته ای مغشوش و آشفته همچون کار شما روبرو خواهیم شد. به ویژه که شما دارید در مورد مباحثی پیچیده و پیشرفته مطلب می نویسید که اگر نتوانید آن را ساده تر و روان تر بیان کنید تا مخاطبان بیشتری آن را بفهمند، دست کم نباید آن را سخت تر و پیچیده تر از آنچه که هست کنید.

آقای دهقانی عزیز من نزدیک به بیست و پنج سال است که ابتدا به تحصیل روانشناسی و سپس هیجده سال کار عملی روانشناسی/روان درمانگری و در کنار آن کار پژوهشی دست زده ام، پس با این تجربه، کارم را نسبتا دقیق میشناسم. به دوستان مجربی مثل آقای موللی عزیز نیز کتاب بعد از انتشار داده شده است همانطور که ایشان کتابهایش را برای من پست میکند. رابطه ما نیز رابطه ای پارادکس و بر احساس علاقه واحترام و نقد متقابل میان دو متخصص است. با آنکه من ایشان را مهمترین لکان شناس ایرانی و پدر روانکاوی مدرن ایرانی میدانم. من از نظرات لکان و دلوز و غیره در حد توانم استفاده میکنم اما خودم را لکان شناس یا متخصص دلوز نمیدانم. در حد اشنایی خوب و دقیقم اما به خوبی از آنها استفاده می کنم و قادر به تلفیق آنها در نگاه خویشم. من کارم را به دوستانی از خودم نشان داده ام اما نه آقای موللی وقت رسیدن به این کار را داشت و نه من میخواستم. من میخواستم کتاب بعد در اختیار این دوستان قرار بگیرد تا با نقد نو و نگاه نو من آشنا شوند. رابطه آقای موللی و من به این شکل هست که در عین احترام متقابل هر کدام انتقاداتی به یکدیگر داریم. همانطور که من سعی میکنم از نکات مهم کار او در نگاه خودم استفاده کنم.اما نقد خودم را بر نگاه او دارم و او نیز نقد خویش را بر نگاه من. من آرزو میکردم که این دیگر دوستان از نسل اول این رابطه پارادکس میان متخصصان مختلف را از ایشان یا از رابطه ما یاد میگرفتند. بنابراین باز هم میگویم اگر کسی توانایی نقد دارد، خوب این گوی و این میدان.

آقای ادیب گرامی من برایم جالب است که اول میگویید که نوشته ی بالا نشان می دهد که من توانایی نوشتن دارم و میگویید که نمیتوانید درباره کتاب من نظر بدهید چون آنر را نخوانده اید ولی آخر کار باز این حرفهای درست و موازین علمی ساده را کنار میزنید و یکدفعه ادعا میکننید که با نوشته ای مغشوش و آشفته روبرو هستید. دوست گرامی نااشنا و باصطلاح ادیب اگر منظورتان نوشته بالاست، پس لطفا یک دقیقه بنشینید و از خودتان سوال کنید که کجای نوشته بالا سنگین و یا آشفته است. زیرا اگر این سوال درست را مطرح کنید و با دقت سعی در یافتن جواب آن کنید، میبینید که موضوع غلط گرامری اندک اینجا یا آنجا در نوشته نیست. یا مشکل پیچیدگی موضوع نیست چرا که خنده دار است این نوشته بالا را پیچیده خواند. مگر آنکه واقعا اطلاعی از کوچکترین مباحث نقد مدرن نداشته باشید. مشکل عمیقتر است و در واقع مشکل این است که ذهن شما و برخی دوستان دیگر تنبل شده است و به مقالات تک ساحتی و تک موضوعی عادت کرده است. مثل نقد خانم پارسی پور و امثالهم که جدا از مشکلات بالایش، نقدش دارای یک ساختار ساده، ابتدایی و تک موضوعی است. یعنی یک موضوع مثل زبان برخی از قسمتهای کتاب را گرفته است و همان را از اول تا آخر دنبال میکند و فقط هم یک حرف میزند که این زبان مشکل دارد و بس. کل سخنان ایشان در این مقاله را میشد در یک پاراگراف چندخطی گفت. اما شما دوستان به همین زبان و نگاه محدود و تک خطی عادت کرده اید که مثل یک مسیر مشخص و محدود از نقطه آ به ب برود. موضوع اما آن است که در مقاله من چندین متن در کنار هم قرار دارند و مرتب نوشته از یک متن به متن دیگر میرود تا عمق مشکلات را نشان دهد. یعنی هم به نقد معضلات نقد پارسی پور می پردازد و نمونه میاورد. هم موازین نقد مدرن و بحث نقد مدرن را مطرح میکند و همزمان پیوند این معضلات با گفتمان سنتی و چالش میان دو نسل را نشان میدهد. در کنار آن مباحث اصلی کتابش را برای خواننده بیان میکند و آنها را به چالش دعوت میکند بدینوسیله که کتابی برای مقایسه به آن نشان میدهد. ببییند حال تفاوت یک مقاله با مقاله دیگر چیست. حالت مقاله اول یک حالت کسالت آور و بسیار کم محتوا است، حتی اگر زبانش و گرامرش بهتر باشد. حالت دوم اما حالت یک متن چند راهی و چندمتنی است که در آن یک اندیشه مرتب از یک کوچه به کوچه دیگر و متن دیگر وارد میشود تا جوانب مختلف موضوع و پیوندهای دیسکورسیو آن با متون و حالات دیگر را نشان دهد و میتوان این بحث را حتی مرتب ادامه داد و به کوچه ها یا متون دیگر وارد شد. آقای ادیب با این شیوه نگاه و نگارش و اشکال و حالات مختلف آن میتوان مباحث را عمیق و چندچشم اندازی مطرح و تشریح کرد و به بحث گذاشت. برای اطلاع شما و دوستان باید بگویم کهه در همین تفاوت بالا نیز میتوانید تفاوت میان نگارش مدرن و پسامدرن را ببییند. نگارش مدرن به شکل نگارش «درختی» است. که از ریشه و طرح یک مسئله شروع میکند و بعد از طریق بیان موضوع در انتها به شاخه های مختلف بحث می پردازد. در حالت پسامدرنی یا در حالت نگارش و نگاه ما مهاجرین دوملیتی اما شیوه نگارش « ریزوم وار یا هزار گستره» است.یعنی نوشته مثل یک قطره خون است که بر زمین میچکد و این قطره میتواند در مسیرهای مختلف راه یابد و مرتب پا در متن و عرصه جدیدی بگذارد و همزمان یک وحدت در کثرت را ایجاد کند. همانطور که در نوشته بالا این وحدت در کثرت، این وحدت در حرکت مارپیچی نوشته مشخص است. در نوشته خانم پارسی پور حتی حالت درختی نوشته مدرن نیز درست رعایت نشده است و بنابراین بحثی درخت وار نیست. تنها یک ادعا و تحریف به وسط معرکه پرتاب شده و مرتب تکرار می شود. حتی این ادعا و شاخه ها و حالات مختلف آن در کتاب بیان نمیشود. زیرا کتاب را نخوانده است. مشکل شما و دیگر دوستانی که حتی این مطلب به این سادگی برایشان سخت است،این عادتهای زبانی و این چهارچوب زبانی و ذهنی ضعیف است که همینکه متن به بیش از یک موضوع میپردازد، ناگهان معده درد میگیرید، یا دوستان سرشان گیج میرود و احساس میکنند که زیر پایشان خالی شده است. دوست گرامی این سرگیجگی اما پیش شرط رهایی از عادات کهن و ورود به جهان فردیت و به جهان خندان ما خردمندان شاد و چندمتنی ایرانی است. این سرگیجگی حس و لمس آزادی و تفاوت است. حال اگر شما و دوستانی مثل ناصر و دیگر کمی انصاف داشته باشید، آنگاه میبینید که تفاوت ما از کجا تا به کجاست و چطور شما همه فقط به تکرار یک چیز و خطای گرامری می پردازید و یک توهم زبان روشن را مرتب تکرار میکنید و من در همین بحث حتی ساختارهای ذهنی و عادتهای شما را از طریق کامنتهایتان تشخیص میدهم و مباحث عمیق زبان را مطرح میکنم. تفاوت زبان و نگاه ساده استادتان و شما و این زبان و نگاه تودرتو این است. دوستان دیگر به کامنتی در این بحث جواب نمیدهم. زیرا تکرار مکررات است. زیرا اگر کسی واقعا توانایی علمی دارد، به نقد این مقاله میپردازد و نکات ضعفش از نگاه موازین نقد مدرن و یا به نقد کتابچه اینترنتی میپردازد در قالب یک مقاله مجزا. باری آنکه گوشی برای شنیدن دارد بشنود. مرسی

داريوش جان! تصدقت بشم! خلق الله بايد اول کتاب تو رو بفهمند و بدونن منظورت چيزه و چی ميخواهی بگی، تا بعد "نقد علمی" کنند. من موقعی که يک صفحه رو ده بار و هربار با حسن نيت و دقت و حوصله کلمه به کلمه می خونم ولی زبان تو آنقدر درهم برهم است که منظورت را نمی فهمم بايد چه کنم؟ حالا اگر بگی دلوز و دريدا و لکان را نقد کنيد، خب يه حرفی. اما اول بايد بگی کدام اثر اينها رو بايد نقد کرد تا اهل بخيه برن آثارشون رو به زبان اصلی بخونن و اگر توانستند نقد و بررسی کنند. اما عزيزم کتاب تو رو نميشه فهميد. حالا هی تو بگو گاو رو بدوش و من بهت ميگم نره!

اکثر پاسخهای مدافع نظرات خانم پارسی پور از هیولای " خودشیفته گی" می گویند و امر خبیث " من و من و من"...
در زیر مقاله ای در باره ورنر هرتزوگ که ترجمه ای است از "من" در زمانه دیروز یک نفر نوشت که:
« همیشه هرتزوگ و هنرش برای من سمبل
"احترام به من" بود. من و من و من...این چیزی است که در شرق از من و ما دریغ شد. اگر هم که یکی پیدا شد که خواست من باشد ما بلافاصله سرکوبش کردیم.»
شاید لحن و شیوه برخورد نوشته آقای داریوش برادری و گفتگویی که با خانم پارسی پور داشته اند طبعی مطبوع برای همه نداشت ولی هجوم همه - شمول به تلاشها و دیدگاه های کسی که حرف کامل و جامعی برای گفتن دارد کمی دور از انصاف است. من کاملا با دانش تخصصی آقای داریوش برادری آشنا نیستم ولی به سایت ایشان رفتم و مقاله نسبتا بلندی از ایشان خواندم که در حقیقت اپیلوگ کتابی است که خانم پارسی پور مورد بازبینی قرار داده است. در حد برداشت اولیه از آن مقاله "من" نوشته های ایشان را ریشه دار یافتم.
اشاره کوتاهی هم به بازبینی های خانم پارسی پور بشود بد نیست ( و این ربطی به عظمت دستاوردهای ادبی این بانوی خلاق نیز ندارد). خانم پارسی پور گاها مرز بین بازبینی، گزارش و مهم تر از همه نقد را در نوشته های خویش رعایت نمی کنند و این امر بسیار ساده باعث ایجاد و انتقال توهماتی می شود که بی شک از انرژی مثبت تلاشهای این بانوی عزیز می کاهد.
ونداد زمانی

آقای برادری گرامی و بحرالعلوم (مجهز به علم لدنی و ربّانی هر دو)

کسی در مورد نبوغ ذاتی شما هیچ شکی ندارد چنانچه انسانها همگی مستعد و نابغه به دنیا می آیند منتهی کمتر کسی این فرصت را به دست می آورد که همچون شما و اقلیتی محدود، با افتادن در مسیر مناسب، استعداد ذاتی و طبیعی خود را به کار گرفته و نبوغ خود را پرورش داده و آشکار سازد.

منظور از گرامر هم این نیست که به روش اسکولاستیک قرون وسطایی و آخوندی از نوع خشگه مذهب آن به اصول غیر قابل تغییر بچسبیم چون دچار این توهم هستیم که "فرزند یا نماینده خدا" بر روی زمین هستیم و آنگاه با در دست داشتن برگه مجوز ذهنی و نادیده، خود را مجاز و موظف به ارتکاب هر گونه جنایت ضد بشری (به نام نجات بشر!) بدانیم همانگونه که بسیاری از آدمها در طول تاریخ کرده و می کنند.

دستور زبان، چیزی نیست به جز یک قرارداد. منظور از این قرارداد هم چیزی نیست به جز آنکه یک "زبان مشترک" میان افراد تشکیل شود تا از سوءتفاهم در ارتباطات گفتاری و نوشتاری پرهیز شده و آدمها دچار خطای کمتری در روابط با یکدیگر شوند؛ خطاهایی که گاه می تواند از یک گفتار ساده اما به درستی درک نشده سر زده و اوضاع را به جاهای خیلی باریک بکشاند! نمونه های تاریخی آن هم کم نیست ...

حتی بزرگترین نویسندگان و محققان و دانشمندان در کشورهای پیشرفته نیز از دست کم یک ویراستار در ویرایش و خطاگیری ادبی و حتی محتوایی آثار خود به طور مرتب بهره می گیرند و این یک امر عادی و حتمی است. بیشتر آثار مهم در آن جوامع محصول کار گروهی است تا فردی.

اما تعجب من بیشتر از این است: چطور شما که تا به این هد فرهیخته هستید و می توانید خطاهای پنداری، گفتاری و کرداری دیگران را تا عمق چندین و چندان و چند خط و نیم، در هر کامنت کاویده و تا آباء و اجداد آنان را نیز کالبدشکافی روحی و روانی و ذهنی کنید، چرا پیشاپیش از عدم صلاحیت خانم پارسی پور (یا هر فرد مشابه دیگری) از طریق آثار ایشان (که امیدوارم هر چه کامل تر مطالعه کرده باشید) آگاهی نیافتید و از ایشان نظرخواهی کردید، به طوری که اینک پس از آن که ایشان صادقانه و (شاید عاجزانه؟) سعی کردند مشکلات مربوط به کار شما را از دید و توان خود بررسی و مطرح کنند، تا به این حد سرآسیمه شوید و واکنش منفی هر چند در پوشش روشنفکرانه و نخبه مآبانه از خود نشان دهید؟

به راستی اگر شما تا به این حد از کم و کیف کار خود آگاهی داشته و نیازی به نظر انسان های دیگر ندارید که دانش و توانایی اندکی دارند، چرا اصلاً زحمت مجادله با آنان را به خود می دهید؟

ظاهراً شما خوانندگان خود و جمع کوچک یا بزرگ هوادران و هم فکران خود را دارید، پس چرا این همه وقت گرانبهای خود را برای جر و بحث با آنان هدر دادید؟ این کار شایسته انسان والایی مثل شما نیست و حتی ممکن است اثر ویرانگری در اعتبار کاری و فرهنگی شما داشته باشد.

البته این ها فقط نظر من هستند و اصرار خاصی ندارم شما حتماً آن را بپذیرید.

با احترام

متاسفانه هنوز اقبال آن را نداشته ام که کتاب آقای برادری را بخوانم . اما با نقد های از سر شتاب و قضاو ت های از سر بی دانشی خانم پارسی پور آشنا هستم و ایشان با هر اثر هنری داستان شعر و یا ...آنقدر سطحی و بدون تحلیل و موشکافی برخورد میکنند که من به این نتیجه رسیده ام برای پر کردن این صفحه فقط با بی حوصلگی و عادات و سلیقه ی شخصی یک کتاب را به سبک خودشان به لجن می کشند . مثلا در مورد نقد شعر که حوزه تخصصی ایشان نیست بارها به این کلیشه تکراری که باید هر شاعر یک مجموعه شعر در وزن عروضی داشته باشد تا مهارت او بر ما معلوم شود . مگر خود ایشان جند صفحه به زبان وزین تاریخ بیهقی و تاریخ سیستان چیز ی نوشته اند و ترجمه های پر غلط و نثر شلوغ و بدون ویرایش ایشان گواه بر این موضوع است . اگر رادیو زمانه مثل همیشه این یاداداشت را سانسور نکرد میخواهم اضافه کنم .... دوستان عزیز ما هرکدام بنا به محدوده علایق و دانش مان ممکن است از همه موضوعات از فیزیک کوانتوم گرفته تا نقد مدرن و مباحث زبانشناسی سر در نیاوریم اما نقص در ماست باید خواند آموخت, پرسید و سطح درک را نو و تازه کرد ...ایراد از سبک نوشتن اقای برادری نیست .شاید ما بسیاری از شاهکار های ادبی و هنری جهان را از جویس و اوپانیشاد گرفته تا ذن بودیسم و پیکاسو درست نفهمیم ..آیا این باید مار ا به پر خاش و توهین به خالقان این آثار وادارد .