پیشنهاد می کنم مثال های مغالطه را نه از بخش نظرخواهی زمانه، بلکه از خود متون زمانه انتخاب کنید که «هم برای مخاطب آشناتر است و هم دم دست تر». به این ترتیب از این شبهه نیز جلوگیری خواهد شد که می خواهید از برنامه یا متنی دفاع کنید.
تعجبم چطور این به فکر خودتان نرسیده است.

بسیار حرکت عالی و جالبی است، بخصوص که به نظر من عوام فریبی‌های سیاسی در ایران اکثرا مغالطه گونه می‌باشند و مغالطه یکی از ابزارهای مهم آقای احمدی‌نژاد است.

من با نظر مانی-ب موافقم. بیشتر از نویسندگان مقالات انتظار می رود که چارجوب استدلالی مشخصی داشته باشند. هم متن طولانی تر یک مقاله به نویسنده آن این اجازه را می دهد و هم اینکه این نویسنده با نوشتن مطلب پا به میدان نقد و بررسی گذاشته است. همانطور که همه مان میدانیم در این مقالات خطاهای استدلالی هم پیدا میشوند.
کاش ما بلاخره می توانستیم از این مصلحت بازی ها و نان قرض دادن ها ی اجدادی مان فاصله بگیریم و به جای اینکه همیشه یقه ی فرودستان را بگیریم به سراغ فرادستان، منبرداران و قدرت مندان می رفتیم. یا اینکه حداقل هر دو را با هم می نواختیم!

واقعا منتظرم بخوانم.
بارها و بارها خودمان از این مغالطه ها استفاده می کنیم.
به نظر من نقد استدلال های متداول و روزمره مفیدتر است تا نقد نظرات یا حتی نقد خود مطالب!
شاد باشید

من با نظر مانی ب و نبوی موافق نیستم. مغالطه‌های بخش نظرات برای شروع خیلی بهترند چون ساده ترند. همچنین مقالات معمولا یک بار از این نظر بررسی می‌شوند و مغالطه‌های آنها ممکن است پیچیده‌تر باشند.
برای شروع و آشنایی به نظر من بخش نظرات بهتر است.

با نبوی موافقم کامنت نویس ها باید هر چی دلشان می خواهد بنویسند .

خانم مهیار گرامی.
پس اجازه بدهید خانم اقدمی بحث را با اولین کامنت شما شروع کند.
می گویید، تلاش برای دانستن این که چگونه اشتباه می کنیم «بسیار حرکت عالی و جالبی است».
و استدلال شما این است:
١- عوام فریبی‌های سیاسی در ایران اکثرا مغالطه گونه می‌باشند و
٢- مغالطه یکی از ابزارهای مهم آقای احمدی‌نژاد است.

That's a very good and necessary dissolution. Can you please give (maybe in footnote) some of keywords in English as well?

کار خیلی جالبی ه.

نمیدانم چرا دوستانی در اینجا تصور میکنند که کامنت گذار فرودست و مقاله نویس فرادست است. چنین سخنی تنها در جامعه ای که حق نویسنده بودن را محدود به دوستداران خود میداند صادق است نه در مورد رادیو زمانه که بر اساس اصول دمکراتیک اداره میشود و موافق و مخالف هر دو اگر بخواهند هم میتوانند مقاله بنویسند و هم کامنت بگذارند.
میتوان این مسئله را از زاویه ای کاملا مخالف نظر ایشان نیز دید: اینکه در فضای نسبتا باز سایت زمانه آنکه مقاله مینویسد خود را و نظرات خود را آشکار و عریان میسازد.
در حالی که کامنت گذار در اکثر مواقع در مقام قاضی به داوری مینشیند و هر چه دلش میخواهد میگوید. اینکه میگویم هر چه دلش میخواهد مینویسد به این خاطر است که کامنت گذار هر گاه بخواهد به راحتی میتواند هویت خود را مخفی کرده و در نتیجه بدون پذیرش کامل مسئولیت آنچه میگوید حرفش را بزند. در حالی که مقاله نویس از چنین امتیازی برخوردار نیست.
موضوع صحبتمان جالب شد چون دقیقا با مقاله دوم خانم مریم اقدامی در ارتباط قرار دارد!

سیامک، من هم با نظر نبوی مبنی بر تمایز فرا/فرودستان=مقاله نویسان/کامنتگذاران موافق نیستم. اما یک چیز این جا هست که نباید فراموش شود. به هرحال نویسندگان مقالات زمانه از ابزار رسانه ای برخوردار هستند. ابزار رسانه ای ابزار قدرت هستند. این نویسنده ی مقالات زمانه است که توجه شما/من را به موضوعی جلب می کند. آن ها کنشگران و ما کامنت گذاران واکنش کننده هستیم. غیر از تعیین کردن موضوعی که «باید» به آن توجه کنیم، رادیوزمانه معمولا بعد از یک روز کامنت های مربوط به مقاله ای را منتشر می کند. یعنی اگر مقاله مربوطه ده هزار خواننده داشته است، نظرات طرح شده در کامنت ها شاید صد خواننده داشته باشد.
یکی دیگر این که: درست است که خانم اقدمی همان طور که گفته است، به محتواها کاری ندارد، و تنها به فرم می پردازد،اما علی رغم نیت او، نشان دادن مغالطه در استدلال یک کامنت که فرضا در مخالفت با ادعا یا نظریه ای (در یک مقاله) طرح شده است، خودبخود صحت ادعا یا نظریه یادشده را تقویت می کند.
تازه، هیچ کجای دنیا هیچکس از «همه» انتظار ندارد که منطق تحصیل کرده باشد، اما از نویسندگان یک رسانه توقع به جا هست که ادعاها و نظریه های خویش را درست استدلال کنند.
پرداختن به مغالطه در مقالات رادیو زمانه (که بیشتر از کافی یافت می شود)، در کنار نمایش نحوه استدلال صحیح/غلط، این فایده را دارد که مقاله نویسان هم چیزی «یاد بگیرند».

آقای مانی عزیز، من مخالفتی با نفس سخن شما ندارم: اینکه مثالها از مقالات آورده شوند یا از کامنتها. اما با نحوه ی استدلال نبوی و تا حدی شما مشکل دارم. مشکلم آنجاست که رابطه ی نابرابر را به صرف نابرابر بودنش به رابطه فرودست یا فرادست و یا به گفته شما رابطه ی "قدرت" تعبیر میشود که گویی در آن از ابتدا امری ناعادلانه وجود دارد. این گونه استدلال هر نابرابری در رابطه را ناعادلانه جلوه میدهد. حرف من در مقابل اینست: رابطه ی نابرابر همیشه ناعادلانه نیست. از مثالهای واضح و روشن رابطه ی نابرابر که نه تنها ناعادلانه نیستند بلکه ضروری میباشند رابطه ی مادر و نوزاد است. از دل این وابستگی یک جانبه و نابرابر است که استقلال آتی کودک شکل میگیرد. مثال دیگر سیستم آموزشی در هر فرهنگی است: اگر رابطه نابرابر با آموزگار را نپذیرید هیچوقت هم چیزی از او نمیتوانید یاد بگیرید. مثال دیگر رابطه پزشک و بیمار است. بیماری که به هر قیمت بخواهد رابطه ی برابر با پزشکش در فهم بیماری برقراری سازد هیچوقت قادر به پذیرش معالجه نخواهد بود. بنابراین هر رابطه قدرتی رابطه ای ناعادلانه نمی باشد. بنابراین تنها گفتن اینکه رابطه میان نویسنده (هر نویسنده ای نه فقط مقاله نویسهای زمانه) و خوانندگان کامنت گذارش رابطه ی قدرت نابرابر است کافی نیست. باید با استدلال نشان دهید که چنین رابطه ی نابرابری در این مورد خاص (رادیو زمانه)رابطه ای همزمان ناعادلانه نیز هست. یکی از مشکلات امروز ما به نظر من همین است. تمایل به فروکشیدن هر فرا دستی. دلایلش نیز فکر میکنم به اندازه کافی به خاطر تجربیات چند دهه گذشته بسیار روشن است: اینکه از بی عدالتی در رابطه های نابرابر بسیار رنج کشیده ایم. با این وجود خطر چنین اندیشه ای در اینست که به سوی "دیکتاتوری برابری" در همه عرصه برویم و هر پیوندی با قدرت را از ابتدا خطرناک تشخیص دهیم. هر رابطه ی نابرابری الزاما افراد را به ظالم و مظلوم تقسیم نمیکند. هر نویسنده ای وقتی مینویسد ادعایی دارد: اینکه حرفی برای گفتن برای دیگران دارد. تنها بررسی این ادعا است که جایگاه و مقام نویسنده را تعیین میکند نه رابطه ای که با امر نوشتن با دیگری برقرار میکند.
با سپاس

سیامک گرامی. من نستبی بین نابرابری و (عدم) عدالت برقرار نکردم. اساس بی‌عدالتی‌ها نابرابری است، اما همه‌ی نابرابری‌ها بی‌عدالتی نیستند. بحث این نیست. به همین خاطر هم معتقد نیستم هر فردی باید یک رسانه‌ی خصوصی داشته باشد تا عدالت برقرار باشد. رسانه‌ها در کنار «قوای سه‌گانه» نقش «قوه چهارم» را دارند. این یک واقعیت است. آن‌ها سمت‌وسوی توجه ما را مشخص می‌کنند. همین موضوعی که ما همین الان در باره آن با هم حرف می‌زنیم، ما انتخاب نکرده‌ایم. گفتگوی ما بدون اعمال «خواست» رسانه‌ی زمانه به وجود نمی‌آمد. و رادیو زمانه به خود می‌بالد که خود را با مخاطبان در یک دیالوگ دمکراتیک می‌بیند. البته که می‌دانم خانم اقدمی قصد نشان دادن مغالطه را دارد، اما من تا به حال رسانه‌ای ندیده‌ام که با استفاده از نمایش خطاهای مخاطبین خود درس استدلال بدهد. خود خانم اقدمی هم این "خطر" را احساس کرده است که صورت نشان دادن مغالطه موجود در کامنت‌ها، می‌تواند به «نفع» مقاله‌ای تمام ‌شود که کامنت مذکور برای آن نوشته شده است.
خانم اقدمی می‌نویسد: «وقتی کسی برای اثبات ادعا و نتیجه دلخواهش تنها شواهد و دلایلی را که موافق با نظر او هستند ارائه کند، ادعایش یک‌طرفه است». من فقط یک پیشنهاد کردم: یک مورد نشان بدهید که مجتبا پورمحسن، خلجی یا عباس معروفی یا ... برای اثبات ادعای خود دلایل مخالف نظرات خود را نیز ارائه نکرده باشند. خود خانم اقدمی هم قول داده است که به مقالات زمانه هم خواهد پرداخت. کنجکاوم ببینم چطور.

من که اصلا برنامه‌های تلویزیون را تماشا نمی‌کنم. برنامه‌های تلویزیون کم ارزش و بی‌محتوا هستند و فقط وقت مردم را تلف می‌کنند. فقط آدم‌های بیکار وقت‌شان را پای تلویزیون هدر می‌دهند
غلط این چیه؟