نوشته خندان و رندانه ای است. هم کندوکاوی است در ذهنیت معاصر ما از جهان و هم واکاوی است در دالان های تاریک و تودرتوی روان اجتماعی ما و هم راهی برای عبور از هزارتویی که ناممکن می نماید. تلفیق روح و جسم به سبک و سیاقی معاصر و آشتی تاریخی میان این دو به ظاهر متضاد. عارفی که از پی هزاره ها جنگ و ستیز و نفی و طرد جسم، و در نتیجه بی خانمانی یعنی بی جسم شدن، اینک دوباره به مزگت خویش یعنی جسم خویش باز می گردد تا در آن زندگی کند و زیبایی و قدرت و هراس خویش را با دیگری در بستر تجربه و کشف جسم، در معنای دنیوی شدن یعنی غوطه ورشدن در زمان که سرتاسر از جسم است، تقسیم کند. اگر گیتی گرائی درنهایت حرکت از جسم و بر مبنای جسم است، که هست، پس راه ما نیز به مدرنیت ازطریق کشف و بازخوانش و بازتفسیر حلقه گمشده تاریخ ما و خود ما می گذرد: یعنی از گذر جسم و تجسم یافتن ذهن و روح و روان ما. تلفیقی که درآن عارف ضدجسم نیست، بلکه نخستین درس عارف پذیرش و نیایش جسم است.

مطلب خوبی است منتها ساده و روشن نوشته نشده است : آیا متنی ادبی است یا تحلیل علمی ؟

سلام

به مطلب آقای برادری در سایت اثر لینک دادیم
با تشکر
شورای سردبیران اثر
http://asar.name/index.html

به نکته ی بسیار ظریفی اشاره داشتید.
ما بایستی در ایران به مدل خاص خودمان دست یابیم.
متاسفانه در این کشور گروهی از این سو می افتند و گروه دیگر از سوی دیگر.

با تشکر از دوستان و خوانندگان برديا،سايت اثر،علي و مرتضي. علي گرامي در جواب سوالتان مي خوام بگم که اين متن در واقع يک مقدمه و پيش زمينه و يک در ورودي براي بحثي علمي و تخصصي و با توجه به سطح بحثهاي رسانه اي در زمينه مسائل جنسي و بحران جنسي ايرانيست و من در صورتي که به اين بحث راديو زمانه اجازه تداوم دهد و خوانندگان نيز کم کم بشيوه اينتراکتيو و کامنتگزاري در اين بحث همراهي کنند، مي خواهم _بشيوه يکسري مقالات سريالي و با موضوعات مشخص _ در سايت زمانه اين بحث در باب بحران جنسي و در نهايت هويتي را برگذار کنم. از اين رو نيز اين مقدمه علمي و نيز ادبي را به سان تشريح موضوع و جلب توجه دوستان به يک چشم انداز ديگر و به يک جدل و چالش اينترنتي ببينيد. براي مثال بخش دوم اين مقاله در باب نگاهي کوتاه به تاريخ ايران بر بستر روانشناسي جنسي و بيان معضل مرکزي فرهنگ ايراني يا فرهنگ و تفسير حاکم ايراني با موضوع اروتيسم خواهد بود و سپس به بحث روشنگري جنسي امروزه و ضرورت پاسخگويي اين روشنگري جنسي به معضلات جنسي امروزه و بر بستر فرهنگي جامعه خويش مي پردازد و آنجا براي مثال به بحث ازدواج موقت از چشم انداز روشنگري جنسي و علمي نگاه مي کند و به نقد موضوعات جالب مطرح شده در نگاه آقاي عبدي ،آيت الله سيستاني و ديگران مي پردازد و همزمان نکات مطرح نشده و يا ضعف را بيان مي کند،تا چالش در اين زمينه چندچشم اندازي شود و در بخش نهايي بخش دوم به چند خطاي روشنگري جنسي معاصر و شايد حتي نمونه هايي از آن در سايت خوب زمانه بپردازد. در مقالات سه و بعد در هر بخش بشکل مشخصي و موضوعي از انحرافات و معضلات جنسي/زناشويي و غيره سخن گفته مي شود وگام بگام اين موضوعات تجزيه و تحليل و به چالش اينتراکتيوي با دوستان و نقادان آگاه اينترنتي گذاشته مي شود. البته همه اين موضوعات بستگي به چگونگي برخورد سايت زمانه به اين چالشهاي تخصصي و ميزان امکان دهي دارد که برخورد خوب کنوني سايت زمانه به چالش و نقد و ايجاد امکان چالش در سايت و ميدان دهي به چالش ميان نظرات مختلف نسلها و انديشه ها در عرصه هاي مختلف ادبي،سياسي و يا اجتماعي(طبيعتا داراي ضعفهايي نيز هست)، براي من ايجاد اميدواري مي کند که اين بحث تخصصي و بسيار مبرم و روزمره بتواند جاي خويش را در سايت زمانه بيابد.همانطور که به نمونه هاي ديگر اين بحث مانند بحث ژورناليستي جنسيتي و بيان نظرات مختلف اجازه بيان داده است، با تمام کم و کاستيها و يا قوتهاي کاري که بناچار و طبيعتا در اين کار و يا در هر کاري وجود دارد. بويژه که ميان بحث و مصاحبه ژورناليستي و بحث تخصصي در عين پيوند،تفاوتهاي مهم وجود دارد و درک و قبول تفکيک حوزهها يکي از مسائل بنيادين مدرنيت و کار مدرن است. زيرا اگر در بحث ژورناليستي،بسته به توان مصاحبه گر که آيا واقعا ژورناليست مباحث جنسيتي است و يا ژورناليست عمومي که اکنون نيز به مباحث جنسيتي مي پردازد، مي تواند سوالاتي خوب و چشم اندازهاي مختلف يک بحث را از طريق مصاحبه با متخصصان مختلف ايجاد کند. در بحث تخصصي بايستي اما از ابتدا سطح بحث و موضوع بحث چندلايه و چند درجه از لحاظ عمق معنايي و موضوعي عميقر والاتر باشد و هر چه بيشتر از سطح به عمق برسد و بجاي بحث درباره خوب يا بد بودن همجنس خواهي،سکس و غيره، بنا به سطح بحثهاي علمي در ميان علاقه مندان به اين رشته و موضوع،بحث را به محل چالش درباره موضوعات عميق و چندلايه اين مسائل و در عين حال در حد يک بحث اينترنتي سازد. اينجاست که بويژه در کنار بحث تخصصي توسط متخصص همراهي خوانندگان آگاه و نقاد لازم است،تا بحث چندلايه شود و به کمک ديالوگ موضوع صاحب چند چشم انداز و عمق تازه اي شود. خوشبختانه ما امروزه با نسلهايي از ايرانيان روبرويم که يا سالهاست که در جهان غرب مي زيند و داراي تجارب فراوان عشقي/جنسي و داراي آشنايي خوب به اين مباحث هستند و همين نسل نيز در ايران امروز در حال افزايش است. بنابراين مي توان بباور من به آگاهي اين دوستان اعتماد کرد و بحث را به عمق تازه اي رساند. من کساني را در اين اينترنت مي شناسم که با اينکه تخصصشان چيز ديگريست،اما مباحثشان در باب سکسولوژي و روانکاوي در وبلاگهايشان و يا کامنتهايشان چنان قوي و غني است که خود من با سالها پژوهش در اين زمينه، از مطالب آنها لذت مي برم و ياد مي گيرم. باري اميدوارم همانطور که به چالش من با نقد آجوداني و غيره در سايت خوب زمانه امکان بيان داده شد، اين بحث نيز بتواند جاي خويش را بيابد. من حدود سه چهارسال پيش در فضاي اينترنتي در ده مقاله سريالي بنام به يک دياگنوستيک و آسيب شناسي رواني نسبتا جامع روان جمعي ايراني دست زده ام و در آن بحرانهاي هويتي و عشقي،فردگرايي،جنسي و غيره ايراني را بررسي و بر بستر پژوهشهاي خودم و نگاه جسم گرايانه و روانکاوانه ام راههايي نو براي عبور از اين بحران و تلفيقهاي نويي مطرح کرده ام. حال مي خواهم بر بستر دادهها و آموخته ها و پژوهشهاي اين چندسال اخير به بيان بحث بحران جنسي و در حد بحث رسانه اي و چالش رسانه اي بپردازم.
علي جان اينکه مطلب در جاهايي کامل روشن نيست،خوب به اينخاطر نيز هست که مطالب چندلايه هستند و ساده سازي درست نيست و جدا از آن نگاه من دو مليتي يک نگاه تو درتو و چندلايه است و در کنار آن طبيعتا کمبودهاي زباني من و نيز مشکل زبان فارسي با بحث علمي نيز نقش بازي مي کند. با اينکه اديتور خوب راديو زمانه بخشي از اين مشکل کمبود زباني مرا حل مي کند. به اميد بحث و چالش خوب و ادامه اين جدل.
لازم بود اين توضيحات را بدهم تا دوستان متوجه موضوع شوند و شايد از حالا در اين بحث مشارکت کنند.
داريوش برادري

آقای برادری لطفا بیوگرافی خود را بنویسید اینکه متاهل هستید یا مجرد چندسال دارید و ..... مرسی.

بسیار متن جالبی بود ، امید وارم ادامه پیدا کند

آقا شما زمانی که مطلب جدید می‌گویید باید زبانی ساده را برگزینید. مشکل زبان فارسی به نظرم متفاوت است با پیچیده نویسی‌ای که گریبانگیر فرهنگی ماست به نوعی.
مطلب شما فاضلانه است به اندازه کافی. اگر مطلبی بی‌محتوا بود شاید لازم می‌افتاد تا زبانی پر نقش و نگار را برگزینید برای انداختن رعب در دل مخاطب ساده لوح.
تاکید می‌کنم: اهمیت نحوه عرضه کمتر نیست از خود کالایی که عرضه می‌شود. یادآوری می‌کنم مقدمه انسان و سمبول‌هایش را که در مقدمه، فلسفه پیدایش این کتاب را یک رویای یونگ می‌داند. او خواب دیده بود که دارد صحبت می‌کند و مردم حرف‌هایش را .

سمانه جان اميدوارم در مقاله بعدي عکسم نيز که براي سايت فرستاده ام،زده شود،تا خودتان حدس زنيد و اميدوارم بتوانم بزودي لاااقل يکي از کتابهايم را در ايران منتشر کنم،تا همزمان بيوگرافي نسبتا کاملي نيز آنجا بنويسم. تنها بگويم که حدود پانزده سال است روانشناس و حدود هشت سال است،روان درمان گر هستم و تمام مدت در رشته خودم و با انواع بيمار و يا خانواده مهاجر و يا آلماني و غيره کار کرده ام،چه به عنوان مشاور خانواده و يا روان درمانگر و يا در ابتدا به عنوان مددکار اجتماعي.
داريوش برادري

این شمشیر داموکلس "ساده نویسی" هم دارد بیداد می کند. ساده نویسی هرجا جایز است، و جا دارد، کاملا درست است. مگر می توان برای مثال از یک نویسنده خواست هر داستان خود را به یک سبک بنویسد؟ یا از یک کارگردان خواست هر فیلم را فقط در یک ژانر تهیه کند؟ فراموش نکنیم که علوم انسانی- مثل روان شناسی یا غیره- علوم دقیقه نیستند که متن زنجیره فورمول ها است. درثانی، اندیشه نو سبک جدیدی می طلبد. و زمان می برد تا این سبک روان و ساده و صیقل خورده بنماید. ضمن این که، این متن نسبت به دیگر متن های همین نویسنده از پیچیدگی کمتری برخوردار است. گاهی تفکر به شما اجازه نمی دهد ساده به نگارش درآید. و بهتر است اجازه دهیم سبک های نگارش پدید بیایند و از ساده نویسی فراگیر، که الزاماً به معنای ساده شدن موضوع نیست، بی قیدوشرط حمایت نکنیم. سبک نگارش یا گفتار یک انسان درنهایت عصاره ذهنیت و شیوه بُوِش آن است. اگر، بقول هایدگر، زبان خانه هستی است، خانه برخی ها از معماری درهمتافته ای برخوردار است، و درعین تلاش برای ساده نویسی، معماری متن آن ها چند لایه و تودرتو در می آید. بی تردید، این حرف درست است، که میان تولید و ظاهر یک کالا در چرخه بازار ارتباطی هست. اما ساده بودن برقراری ارتباط با یک متن تا با یک راهیانه از یک جنس نیست.

salam,
moteassefam ke intor minevisam vali farsi nevis inja nadaram.
neveshtatoon ro kheyli doost dashtam. shayad inja jaye in nabashe,vali:
avval begam ke moddat-hast khodam ro zire zarrebin gozashtam ta zir-tarin laye-haye vojoodim ro beshnasam. masalei digari ke hast o mikham bedoonam ine ke vaghti yek ertebate eshghi shekaste mishe, chetor mishe asaratesh ro az oon laye-haye zirin hazf kard ya kam-rang-tar kard. dar vaghe yek roohe asir shode ro chetor mishe joda kard o azadesh kard betore zirbanayi va na rooye-kari. mamnoon misham age dar har 2 mored manbae marrefi konin behem ke farsi bashe chon chizi ba in omghe Psycholologic ro nemitoonam english bekhoonam va inja ham be-hamin dalil farsi neveshtam.

ba sepas

mamnoonam

آزاده جان در مقاله هاي بعدي خود بخود همه اين مباحث را به بحث مي گذارم.فقط اينجا براي جوابي کوتاه به سوالت درباره عشق موضوع اين است که وقتي از عشقي جدا شده اي ولي قلبت هنوز از آن کامل جدا نشده است و بقولي اون عشق هنوز در زندگي امروزه حضور دارد، کار اول قبول اين است که قبول کني که اين باقي ماندن آن عشق به معناي اين است که در آن عشق چيزهاي مهمي بوده است که هنوز برايش در رابطه بعدي و يا زندگي امروز، جايگزيني و يا جانشيني پيدا نکرده اي. مثلا وقتي آدم با يک معشوق از لحاظ روحي و يا اروتيکي خيلي خوب خويش را نزديک و همگون احساس مي کند،تا زماني که در رابطه بعدي به درجه جديدي از اين رابطه دست نيابد،مرتب زق رق درد قديمي را احساس مي کند. دوم موضوع در جدايي از عشق اين است که هر جدايي مثل مرگ عزيزي احتياج به يک دوره عزاداري و قبول جدايي روحي و قلبي دارد. معمولا يک رابطه عشقي عميق احتياج به چندماه جدايي کم کم دروني و به مرگ سپردن عشق قبلي دارد. از اينرو بعد از جدايي وارد رابطه جديد شدن يا ممکن نيست و يا اگر صورت گيرد، اين رابطه کم رنگ است و يا انسان احساس دوگانگي احساسي با خويش مي کند. زيرا ياد عشق قبلي نيز وجود دارد و در واقع انسان در دو رابطه است. اما کم کم عشق جديد جاي قبلي را مي گيرد بشرطي که عشق جديد توانايي اين کار را داشته باشد و بشرطي که شخص واقعا بخواهد با عشق قديم خداحافظي کند. زيرا بعضي وقتا يک شخص مي تواند تمام عمر پاي قبر يک عشق قديمي بنشيند و جدا نشود. وقتي چنين احساسي وجود دارد، وقتش هست که با احساسات دوگانه خويش نسبت به معشوق و يا به خويش توجه کرد. زيرا ماندن در يک عشق قديمي به معناي اين است که شخص دو دستي نيز به آن عشق چسبيده و جدا نمي شود. ابتدا وقتي شخصي حاضر باشد که تمامي زواياي عشق قبلي و احساسات قبليش را در خويش ببيند،کم کم حاضر به جدايي و شروع تازه ميشود. زيرا عشقي که به پايان مي رسد،حتما ضعفهايي نيز داشته است و مشکلاتي. اينگونه وقتي فرد هم به ياد چيزهاي خوب عشق و هم چيزهاي بدش و يا کمبودهايش ببافتد و هر دو را بپذيرد، آنگاه نيز کم کم عزاداريش به پايان مي رسد و قبول مي کند که آن عشق ناتوان از جلو رفتن و قويتر شدن بوده است. پس با تجربه آن عشق اکنون قادر به ايجاد يک عشق جديد مي شود و مي تواند کم کم ايندفعه حتي عشقي قويتر بوجود آورد. يعني در نهايت اين سه اصل تن دادن به سوگواري براي عشق قديمي و ديدن حالات متضاد عشق قديمي و تن دادن به ميل خويش براي عشقي جديد و زيباتر مي تواند باعث پايان يافتن درد و بلوغ عشقي گردد. در اين زمينه کتب فراوان است که من به فارسي کم مي شناسم. اگه تونستي مقاله فرويد درباره دمدمي مزاجي و سوگواري را به فارسي بيابي و بخوني. اسم دقيق مقاله يادم نيست. و يا کتب نويسنده معروف روانکاو بنام يورگ ويللي درباره مسائل عشقي را بخوان. يا يک رمان بنام و نيچه گريه کرد به فارسي نيز ترجمه شده است که يک رمان روانکاوانه است و در قالب ايجاد بحث ميان فرويد و نيچه به موضوعات عشق و اين مشکلات نيز مي پردازد. اسم نويسنده يادم نيست. اميدوارم در ادامه اين مقالات، جوابهاي ديگري نيز بيابي و يا در بحثها شرکت کني.
همينطور از دوستان ديگر و نظراتشان مانند دامون و هادي و برديا متشکرم.
داريوش برادري

اينكه سايت شما با رويكردي انتقادگونه به بررسي مسائل اجتماعي فرهنگي (خصوصا در چنين حوزه هايي) ميپردازد بسيار نيك و قابل تقدير است ليكن يكي از مهمترين مسائلي كه در اين مطلب (چندان) به آن پرداخته نشده گنگ بودن مفهوم سكس براي جوانان و حتي والدين ايراني ست. با نفوذ لايه هاي مدرنيته در فكر و فرهنگ مردم ايران زمين ماهيت اين غريزه ي غير قابل انكار آدمي دستخوش تغييرات فاحشي شد كه در اين مقاله به برخي از عوارض آن اشاره كرده ايد.ليكن انچه باعث بروز اين تفاوت در ماهيت ها ميشود مربوط به مشكلي ست كه نه تنها در اين حوزه بلكه در اكثر حوزه هاي فردي و اجتماعي (دروني و بيروني) ايرانيان امروز - به تعبير دكتر داريوش شايگان - بصورت ريزوم وار ريشه دوانده و شرايط فكري - فرهنگي ايرانيان معاصر را روز به روز بغرنج تر ميكند و آن تضاد و تناقض غير قابل رفع ميان فرهنگ امروزين غرب - كه زادگاه آن عصر رنسانس در اروپاست - و فرهنگ سنت گراي ايراني - كه زادگاه آن ريشه در انديشه، فلسفه و عرفان شيعي-ايراني است - في المثل در باب موضوع مورد بحث در اين مقاله (يعني سكس) نمودكثيري در روابط عاشقانه ي زن و مردهاي غربي دارد به حدي كه بسياري از روانشناسان غربي براين باورند كه 50 درصد عشق هاي اروپائيان و امريكائيان بواسطه فعل سكس است و داشتن شرايط ايده ال سكسي در هريك از طرفين جزء مهمي از اولويت هاي انتخاب همسر محسوب ميشود. اين در حاليست كه فرهنگ ايراني - اسلامي مقوله ي سكس در روابط عاشقانه تا زمان به حجله رفتن زن و شوهر سخن چنداني از آن به ميان نمي آيد چرا كه بر خلاف فرهنگ رايج غرب ( كه از فرويد به اينطرف همه گير شد) داشتن ميل جنسي و نياز به سكس با همسر يا معشوقه يك ضد ارزش به حساب مي آيد و مثلا اگر مرد بخواهند به طرف مقابل شان در اين زمينه با معشوقه اش سخني به ميان آورد در بسياري از موارد آن زن مرد را " هوس باز " خطاب ميكند و حتي ممكن است كار به جدايي بكشد.از سوي ديگر فقر آموزشي در اين مورد بارها و بارها باعث بروز مشكلات و اتفاقات تلخ و دردناكي شده است.هرچند كه در دهه ي اخير شرايط كمي بهبود يافته و به ليل آزادي هاي مشروعي كه در جامعه تبلور يافته بود مردم ( و خصوصا جوانان) در فضاي بازتري درمورد اين مقوله آگاهي كسب كردند. كه راه انداختن كلاسهاي آموزشي قبل از ازدواج دليلي بر اثبات اين مدعاست

آقاي تاج احمدي گرامي موضوعات مهمي را مطرح کرديد. اصولا من نيز بر پايه درک اين تفاوتها و درک بحران هويتي ايراني و درک ضرورت دست يابي به تلفيق به بيان مشکلات و بيان راه حلهاي مختلف و تلفيقي مي پردازم. اميدوارم مقالات بعدي هر چه بيشتر موضوع را باز کند و به همراه يکديگر به چالش و نقد اين موضوعات مهم بپردازيم. من نيز به مانند دکتر شايگان باور بدان دارم که راه عبور ما از بحران، عبور از چندپارگي به سوي چندلايگي و نگاهي چندسيستمي و يافتن تلفيق است. تنها نوع تلفيق من با ايشان داراي تفاوتهايي است. زيرا نگاه من نگاهي جسم گرايانه يا جان گرايانه است که هم در خويش روانکاوي فرويد تا لکان،هم جسم گرايي نيچه تا دلوز و هم تئوري سيستمها و هم نگاه حافظ و رندي حافظ را در بر دارد. از اينرو براي من راه عبور ايراني از بحران آشتي دوباره با جسم و دست يابي به جهان چندلايه و واقعيت چندلايه خويش است. اينگونه عارف ايراني در نگاه من با کمک آشتي با جسم داراي يک جسم نو و خرد شاد مي شود و به عارف زميني و عاشق زميني تبديل ميشود و اروتيسم پرشرم و بي پرواي ايراني متولد مي گردد و جهان وبازي عشق و قدرت ايراني همراه با اخلاق اين عارف زميني که يک اخلاق آرزومندي و چشم اندازيست. از اينرو نيز بباور من آمورش جنسي و روشنگري جنسي و از سوي ديگر کمک به تحولات جنسي و ايجاد ساختارهاي قانوني و فرهنگي براي اين تحول جنسي و هويتي، اساس کار روشنگري جنسي ايراني بايستي باشد و من در اين زمينه تلاش مي کنم.
داريوش برادري

بحث جالب و بسیار مهمی را شروع کرده اید که امیدوارم ادامه داشته باشد. به نظر من سکس در جامعۀ ما معضل بغرنج و پیچیده ای شده است. شاید بتوان گفت که همیشه معضل بوده ،اما در زمان حاضر به دلیل گسترش رسانه های ارتباط جمعی و فردی و آشنا شدن مردم با شیوه های زندگی متفاوت از زندگی خودشان که معمولأ (این آشنایی )سطحی بوده و بدون وجود درک عمیقی از فرهنگ ونگرش مربوط به آن صورت می گیرد ،این مشکل جدی تر و حادتر شده است به طوری که بحث و گفتگو در مورد آن ضروری می نماید.

salam aghaye baradari lotfan e-mailetoon ro bedid mikham ba shoma sohbat konam.mersi
.........................
داریوش برادری: سعيد جان ايميلتان را به اين آدرس بفرستيد.
piranmoghan@yahoo.de

زیبا بود و سنگین.پیشنهاد می کنم برای عمومی تر شدن موضوع و مخاطب روان تر بنویسید.

نمی دانم من که چیزی نفهمیدم اگر قرار است متن علمی نوشته شود بهتر است از حاشیه های ادبی خودداری شود. نکته دیگر اینکه اگر قرار است فارسی بنویسید همه را فارسی بگویید و گر نه اگر من قرار باشد معنای کلمات خاص که فارسی نوشته شده اند را در لغتنامه جستجو کنم راحت تر است همه متن انگلیسی باشد لااقل اینهمه حواشی ادبی نخواهد داشت

انچه که برای من جالب بود در انتهای متن بود. ابتدای متن کاملا زیبا و همسو با من بود بنابراین نه چندان جدید اما این که یک کارشناس روان کاوی این موضوع را نوشته بسیار مرا حیرتزده کرد. من به عنوان یک زنی که ازدواج نکرده و درگیر اروتیسم است بارها به مشاوران مراجع کردم و تمام انها ...دقیقا تمامی انها به شیوه های مختلف سنتی با پوشش مدرن و یا بدون ان، همان نصایح همیشگی را در مورد یافتن ارامش تنها و تنها در ازدواج تکرار می کردند ...گویی در دنیایی دیگری زندگی می کنند...خوشحالم که کسی از اینطایفه چنین معاصر می اندیشد