جایزه خبرنگاری کندی برای پوشش رویدادهای ایران

پژمان اکبرزاده

یکی از جوایز روزنامه‌نگاری رابرت کِنِدی در سال ۲۰۱۰ به فرناز فصیحی، روزنامه‌نگار ایرانی-آمریکایی اهدا شد. دلیل اهدای جایزه به او، ثبت مقاومت مردم ایران در شرایط پرخطر و علیرغم تلاش برای خاموش کردن آن اعلام شده است.

جایزه رابرت کندی در زمینه «گزارش‌های جهانی حقوق بشر و عدالت» شب گذشته طی مراسمی در واشینگتن به فصیحی اهدا شد.

فرناز فصیحی، خبرنگار ایرانی-آمریکایی در وال استریت جورنال

این روزنامه‌نگار ایرانی-آمریکایی که اکنون نایب‌رییس دفتر خاورمینه و آفریقایی «وال استریت جورنال» است، از سال ۲۰۰۳ همکاری خود را با این نشریه آمریکایی آغاز کرده و بلافاصله پس از آن، چهار سال را برای تهیه گزارش و خبر در عراق به سر برده است. کتاب خاطرات «انتظار برای یک روز عادی» از دیگر رهاوردهای این اقامت چهار ساله است که به تاثیر جنگ بر زندگی مردم عادی عراق، جدا از دنیای نظامیان و سیاستمداران می‌پردازد.

فرناز فصیحی، متولد ۱۳۵۰، دانش‌آموخته دانشگاه تهران در رشته زبان انگلیسی و دانشگاه کلمبیا در رشته خبرنگاری است. بهار امسال، برای او چهار جایزه جهانی در حوزه خبرنگاری به همراه آورده است که تازه‌ترین آنها، جایزه رابرت کندی بوده است.

فصیحی، ساعاتی پس از دریافت این جایزه به «زمانه» گفت: «بسیار خوشحالم که توانسته‌ام تاثیرات مسایل اخیر روی مردم ایران را به بقیه دنیا نشان دهم. این جایزه نشانگر آن است که کار ما توانسته تاثیر خودش را بگذارد.»

فصیحی از دو ماه پیش از انتخابات ریاست جمهوری اخیر در ایران حضور داشته است ولی در پایان ژوئن ۲۰۰۹ همزمان با جلوگیری مقام‌های ایرانی از پوشش تظاهرات توسط خبرنگاران رسانه‌های خارجی، ناگزیر به ترک کشور می‌شود. وی می‌گوید: «حضور بین مردم و ارتباط با آنها موجب کیفیت بهتر کار می‌شد و از طرفی منعکس کردن دیدگاه‌های یک بسیجی که در سرکوب تظاهرکنندگان نقش داشته نیز بسیار برای آمریکاییان جالب بود. اینکه هر دو طرف در گزارش‌ها بوده‌اند.»

فصیحی به گفته خودش پس از خروج از ایران همچنان برای سفر دوباره به کشور تلاش کرده ولی به او اجازه کار داده نشده است. وی که دارای گذرنامه ایرانی است، برای سفرهای شخصی به ایران آزاد است اما اجازه تهیه گزارش را ندارد.

فصیحی می‌گوید در مراسم دریافت یکی از جایزه‌های اخیر خود، خطاب به حاضران گفته است: «بسیاری از همکاران من در زندان هستند، بسیاری آواره شده‌اند. دادن این جایزه به من مانند آن است که به آنها جایزه داده‌اید و امیدوارم کسی آنها را فراموش نکند.»