ندا دختری شاد، پرانرژی وصادق بود

لیدا حسینی نژاد

ندا دختر بیست و هفت ساله‏ای که روز شنبه، سی‏ام خرداد، در درگیری‏های تهران، در اثر اصابت گلوله به قلب‏اش کشته شد و فیلم و عکس‏های لحظات قبل از مرگ او در رسانه‏ها و سایت‏های مختلف منتشر شد، حالا به عنوان نمادی از مبارزات شناخته شده است.
خبرهایی که در سایت‏های فیس‏بوک و تویتر و رسانه‏ها آمده، حاکی از آن است که خانواده‏ی ندا آقاسلطان، اجازه‏ی برگزاری مراسم ترحیم و بزرگداشت برای او را در هیچ مسجدی نداشتند.

زمانه‏، امروز با کاسپین ماکان، نامزد ندا، به گفت‏گو نشسته است.

آقای ماکان، می‏توانید برای ما بگویید، ندا چه‏گونه دختری بود؟ شما به عنوان نامزد ندا، او را چگونه می‏دیدید؟

از نظر شخصیتی، ندا دختر خیلی شادی بود. بسیار پر انرژی و یکی از مهم‏ترین خصوصیات بارزش این بود که خیلی آدم صادقی بود. در عین حال، خیلی خوش‏فکر بود.
در ارتباط با مسایلی هم که پیش آمد، او هرگز تمایل به داشتن ارتباط با هیچ یک از این جناح‏ها نداشت. در صحبت‏های‏اش با من، تنها روی یک مورد تاکید می‏کرد و آن‏هم دمکراسی، حقوق دمکراتیک برای مردم و آزادی واقعی و منطقی برای ایرانیان بود.

این آن‏چه بود که ندا در نظر داشت، اما متاسفانه، شاهد مرگ او بودیم، در حالی که خیلی مظلومانه و بی‏دفاع بود. بدون این که در آن درگیری‏ها باشد، بدون این که حتا کوچک‏ترین سنگی پرتاب کند، کشته شد.

شما الان، چه حسی دارید از این که ندا در ایران و حتا کشورهای دیگر، سمبل آزادی و مبارزه شده است؟

در آخرین گفت‏گویی که با ندا داشتم، نظر او این بود که حضور هریک از مردم در صحنه و تجمع‏ و راه‏پیمایی‏ها، به شکلی مسالمت‏آمیز، می‏تواند اثر بگذارد و هر یک نفر می‏تواند اثری به‏جا بگذارد؛ کوچک یا بزرگ. امروز که شاهد این اتفاق هستم، درس بزرگی را از ندا به خاطر این حرف‏اش گرفتم. چون کاملا این گفته‏اش را ثابت کرد که هر فردی می‏تواند به حد و اندازه‏ی خودش تاثیر گذار باشد.
بنابراین، احساسی که دارم، احساس فوق‏العاده و خاصی نسبت به اندیشه‏های زیبای اوست که توانسته این‏چنین اثرگذار باشد. امیدوارم که نه تنها مردم ایران، بلکه مردم دیگری از گوشه و کنار دنیا، به این موضوع توجه کنند و بسیار آرام حق‏شان، یعنی آزادی، دمکراسی و حقوقی را که در هر اجتماعی، برای هر فردی در هر جایگاهی، منظقی است را بخواهند. همان کاری که ندا می‏خواست.

در درون شما، الان چه می‏گذرد؟

حسی که دارم؛ واقعیت این است که رفتن ندا را نمی‏توانم به سادگی بپذیرم. به خاطر این که یک اتفاق معمولی نبوده. مثلا، یک تصادف رانندگی نبوده، ندا مورد حمله و قتل قرار می‏گیرد. این چیزی نیست که بشود به راحتی از آن گذشت و مثل یک مرگ طبیعی که بر اثر یک اتفاق، بیماری و… رخ می‏دهد، پذیرفت.
ندا، از سوی مردم‏اش، یا دولت‏اش که به عبارتی از همان مردم‏اش برخاسته، مورد هجوم و قتل قرار می‏گیرد. این احساس فوق‏العاده بدی را برای من به‏وجود می‏آورد. نمی‏توانم باور کنم که در قرن بیست و یکم می‏شود که انسان‏ها، انسان‏ها را با بی‏رحمی مورد تهاجم قرار بدهند. به خصوص که این قتل از جانب یک سارق مسلح نبوده، یک تخلف در میان مردم نبوده، بلکه این قتل از جانب مامورین دولتی که معمولاً، فرمان می‏گیرند و خودرأی نیستند، انجام می‏شود. این احساس فوق‏العاده بدی است که در گوشه‏ای از ذهن من جا دارد.

در گوشه‏ی دیگر ذهن‏ام، احساسی فوق‏العاده بالا جای دارد. چرا که ذهن روشن و بیدار ندا، راهی را در میان مردم ایران باز کرده که نشان از آرامش است، نشان از گفت‏گو به جای کشته‏ شدن، قتل، خون‏ریزی و خشونت است و من از این حد والای احساس و تفکر و عمل ندا، به خود می‏بالم.

الان، حال خود شما چطور است؟

هنوز نمی‏توانم ، حضور خالی او را باور کنم.