تأکید مدال‌آوران و نویسندگان بر مشارکت در انتخابات

درباره‌ی یک ضرورت
نامه جمعی از هنرمندان و نویسندگان ایرانی معاصر به ملت ایران
به‌نام حکیم سخن در زبان آفرین
فرزندان ایران! باز روز حساب آمد.
چنان‌که روشن است امروز نه فقط تقدیر ما و کودکان مان درون مرزهای این سرزمین کهن، بلکه هم چون دیروز و پریروز، سرنوشت بسیاری زندگی‌ها و زبان‌ها و فرهنگ‌های دیگر نیز، درین قاره کبیر و درین عالم عظیم، به همت و تدبیر گره‌گشای ایرانیان بسته است. ما ایرانیان که گویندگان زبان‌های قدیم و جدید، وارثان تمدنی بزرگ و بنیان‌گذار، و همواره به کوری چشم شبکوران تاریخ، افروزندگان چراغ فردای این دیار بوده‌ایم، و مانده‌ایم.

ایرانیان! چه بسیار بوده‌اند در سراسر تاریخ طولانی و ستایش انگیزتان، و هستند هم امروز، خودکامگانی که گام‌های استوارتان را شکسته و تدبیر گره‌گشایتان را کور و همت بلندتان را کوتاه طلب ‌کرده‌اند. می‌دانیم و می‌دانند که جداسازی هنرمندان و نویسندگان معاصر از بدنه ملت، در یک‌صد سال اخیر، جلوه‌ای تاریک از این طلب «طالبانی»، و میوه تلخ سال‌ها و سال‌ها اعمال مستبدانه سانسور و انحصار فاجعه بار آموزش و رسانه بوده است.

زهی سودای باطل! و حافظه تاریخی معاصر هرگز از یاد نمی‌برد هم‌راهی هنرمندان و نویسندگان را با آرمان آزادی این ملت، ملتی که بیش از یک‌صد سال پیش از این انقلاب بزرگ مشروطه‌خواهی خود را برپا کردند. آفرین بر ملتی که پنجاه سال و اندی پیش از این اعتراض مسالمت‌جویانه مدنی خود را به خواست استعمار خارجی، و سی سال و اندی پیش از این اعتراض صلح‌آمیز اما قاطعانه خود را به خواست استبداد داخلی، در خیابان و مسجد و دانشگاه، در قلم و قدم، ابراز داشتند، و هر دو بار همانند هر بار دیگر در تاریخ پرفراز و نشیب و طولانی خود، هم‌زمان بر جهان معاصر خود نیز اثرگذار شدند. و آفرین بر نویسندگان و هنرمندان پیشگامی که در این یک‌صد سال دمی بر‌کنار از خواست تاریخی این ملت آزادی‌خواه نزدند.

باری، قصه ما و آزادی داستانی است پرآب چشم که سطر به سطر آن را ما ازبریم. آری، ره تاریک و لغزان بود و یک سده پس از عزیمت، هنوز به سرمنزل مقصود خود نرسیده‌ایم. و آری، چه خنجرها که از دل‌ها گذر کرد تا به اینجا رسیدیم، و خواهد کرد تا فردای روشن‌تر. شد آنچه شد، اما یاران! آیا امروز را روز تاریخی برخورداری از میوه کال اما گران‌قدر این درخت یک‌صدساله نباید دانست؟

بی‌شک از پس یک قرن بیم و امید، امروز این سوالات اساسی شایسته پرسیدن است: اگر این رأی حداقلی، این انتخابات نسبی، که دستاورد ناکافی جنبش فراگیر تاریخی ملت ایران است، بی‌ثمر برای ما و بی‌اثر در تمشیت امور بود، این هجوم بی‌امان سراسری به نامزدهای باقی مانده جنبش اصلاحات از چه روست؟

آن‌ها که در این چهارسال، دربرابر دیدگان ناظر ملت، کردند آنچه کردند، و امسال برخلاف چهار سال پیشتر، عیان است که درصورت حاکمیت دوباره چه‌ها خواهندکرد، این کاروان مردم فریب وعده‌های دنیایی و اخرایی را از چه رو در کوچه‌‌ها و خیابان‌های ما به راه انداخته‌اند؟ از چه رو این گروه که خود را منادی معنویت در جهان مادی معاصر تلقی می‌کنند، با سر و صدا و هیاهوی فراوان دغدغه اول و آخر خلق را غم نان اعلام می‌کنند؟ ازچه رو در عیان وعده نان می‌دهند و درنهان زمزمه یأس از تغییر وضع موجود به گوش می‌رسد؟

هم‌وطنان! این لقمه نان بناست با چه بهایی ارزانی نیازمندان شود؟ ما هنرمندان و نویسندگان امضاکننده زیر از آحاد ملت دعوت می‌کنیم به تأمل در این سوالات، که صرفاً چند نمونه از سوالات جان‌گزایی است که در این ایام، آتشی در جان ایران و ایرانی به پا کرده‌اند. در عین حال احزاب و گروه‌ها و شخصیت‌ها و روزنامه‌نگاران آزادی‌خواه را نیز درین ایام تنگ‌بار دیگر دعوت می‌‌کنیم به حداکثر همدلی و همگامی در راه این آرمان عزیز و مشترک، و خاضعانه یادآوری می‌کنیم که از منظر مطالبات ملی کمال مطلوب رسانیدن هر دو نامزد اصلاح‌طلبان به مرحله دوم انتخابات بود و هست، که در صورت تحقّق، بسیاری از بحث‌های جاری درون جبهه‌ای با صراحت و شفافیت بیشتری البته قابل پیگیری است. با یک حساب سرانگشتی ساده می‌شد دریافت که چنین وضعیتی، اگرچه نیازمند کمی درایت و ایثار، اما قابل تحقق بود، و چه بسا هنوز باشد.

ملت بزرگ ایران!
از شما می‌‌خواهیم روز جمعه، بیست و دوم خرداد سال جاری پای صندوق‌های رأیی حاضر شوید که بی‌تردید حاصل حداقلی مبارزات شما، و میراث تاریخی مادران و پدران شما از پس صد سال و اندی جانبازی بر سر آرمان آزادی است. امضاکنندگان زیر، اکثریت ـ به‌اصطلاح ـ خاموش جامعه بزرگ ایرانی را که حضور و غیابشان در هر انتخابات برخوردار از حداقل آزادی، کفه را آشکارا به سود یا زیان آرمان آزادی ملت بازمی‌گرداند، به حضور قاطع در این انتخابات، و نه گفتن به وضع اسف‌بار موجود، و کاستن از این هراس عظیم برای فردای ایران و ایرانی، دعوت می‌کنند.

ایرانیان! در جهان خطرخیز معاصر، امروز روز بزرگ انتخاب تاریخی است برای ایران، میان فردایی نامعلوم و فردایی کمی بهتر. و پدر پیر بنیان گذارتان هزار سال پیش سرود:
دریغ است ایران که ویران شود.
جمعی از هنرمندان و نویسندگان معاصر ایران

نامه‌ی جمعی از مدال‌آوران المپیادهای علمی درباره‌ی انتخابات ریاست جمهوری

هم‌وطنان عزیز،
ایران عزیزمان در شرایطی قرار دارد که ما سکوت و بی‌تفاوتی را بر خود جایز نمی‌دانیم. گفته‌های نسنجیده‌ی رییس‌ جمهور در چهار سال گذشته عزت و اعتبار جهانی کشورمان را خدشه‌دار کرده؛ رفتار تنش‌آفرین دولت در عرصه‌ی سیاست خارجی موجب منزوی شدن ایران در عرصه‌ی جهانی و دست‌مایه‌ی تبلیغات جنگ‌آفرینانی شده که رویای نابودی کشورمان را در سر می‌پرورند.

سیاست‌های اشتباه اقتصادی دولت، کشور را با وجود افزایش بی‌سابقه‌ی درآمدهای نفتی به بحران اقتصادی‌ای کشانده است که تورم، به خطر افتادن صنایع داخلی و بالا رفتن ریسک سرمایه‌گذاری در کشور از اولین آثار آن است. صد افسوس که این همه، به اسم عدالت، حمایت از محرومین و به قیمت از بین رفتن روال‌های قانونی صورت می‌گیرد.

در این شرایط، دولت، مسبب اصلی این صدمات، عزم را جزم کرده که با ارائه‌ی آمارهای دروغ یا گمراه‌کننده، عوام فریبی و مظلوم‌نمایی چهار سال دیگر به همین روند ادامه دهد. ما نگرانیم که ادامه‌ی این وضعیت خسارت‌های بزرگی به کشور عزیزمان وارد می‌کند که جبران آن سالیان سال زمان خواهد برد.

ما به عنوان جمعی از برندگان مدال طلای المپیادهای علمی کشور و شرکت‌کنندگان در المپیادهای بین‌المللی، و کسانی که دغدغه‌مان سربلندی میهن عزیزمان ایران است، اعلام می‌کنیم که برای پایان دادن به وضعیت تأسف‌بار کنونی در انتخابات پیش رو مشارکت فعال داریم و رأی خود را به نام یکی از آقایان میرحسین موسوی و مهدی کروبی به صندوق‌های رأی می‌اندازیم.