زرافشان: اساس تفکر حکومت، ضد کارگری است

شیرین فامیلی

نزدیک به یک هفته است که ده‌ها تن از شرکت کنندگان در تجمع روز اول ماه می ( روز جهانی کارگر) در تهران و سنندج بازداشت شده و در زندان به سر می‌برند.

رضوان مقدم، فعال جنبش زنان و مدافع حقوق بشر، درباره تعداد بازداشت‌ها و نحوه برخورد با شرکت کنندگان در تجمع می گوید:

« قبل از برگزاری مراسم، حدود ۲۰۰ نفر در پارک لاله بازداشت شدند و این بازداشت‌ها همراه با ضرب و شتم حاضرین بود. کارگران فلز مکانیک نیز در جای دیگری جلسه‌ای داشتند و تعداد زیادی هم در این جلسه دستگیر شده و تعدادی هم در سنندج بازداشت شده‌اند.»

رضوان مقدم

وی با تاکید بر این‌که تمام این بازداشت‌ها در روز جهانی کارگر انجام شده است، می‌افزاید:

«در حال حاضر از ۲۰۰ نفری که در پارک لاله بازداشت شده‌اند، ۱۲۰ نفر در زندان اوین به سر می‌برند و ممنوع الملاقات هستند و خانواده‌های‌شان از آن‌ها بی‌خبرند. در ضمن ۱۹ نفر از کارگران فلزمکانیک هم در بازداشت به سر می‌برند و به رغم این‌که قول آزادی به آن‌ها داده بودند، اما همچنان در بند هستند. از کارگران دستگیر شده در سنندج هم اطلاعی در دست نیست.»

بر اساس گزارش‌ها، در حال حاضر بازداشت شدگان تجمع پارک لاله تهران در زندان اوین هستند، ولی آن‌گونه که ناصر زرافشان، حقوق‌دان و وکیل تعدادی از آن‌ها می‌گوید، هنوز مسئولان زندان اجازه ملاقات به خانواده و وکلا را نداده‌اند. ناصر زرافشان در ادامه می‌افزاید:

«خانواده بازداشت شدگان به من مراجعه کردند و من هم مساله را پیگیری کرده‌ام، اما همان‌طور که می‌دانید خود متهم باید وکالت پرونده را بدهد نه خانواده و بستگان متهم. هنوز نه من و نه هیچ‌کس دیگر به آن‌ها دسترسی نداریم و مترصد هستیم تا قرار تامین اولیه صادر شود، چون نقطه شروع مداخله وکیل پس از صدور قرار تامین است.

البته ما پیگیر مساله هستیم و هر اتهامی هم متوجه این افراد باشد، باید قرار تامین برای‌شان صادر شود. آن‌ها در بند ۲۴۰ زندان اوین هستند و بعضی از آن‌ها با خانواده‌های خود تماس گرفته و خبر سلامتی خود را داده‌اند. پرونده این افراد در مرحله تحقیق و بازجویی مقدماتی است.»

در روز اول ماه می و یک روز پس از آن تعدادی از فعالان کمپین یک میلیون امضا نیز در تجمع پارک لاله و حاشیه آن و یا در منزل خود بازداشت شدند. رضوان مقدم در مورد چگونگی این بازداشت‌ها می‌گوید:

«‌در تجمعاتی که صورت می‌گیرد، کسانی که طرفدار رفع تبعیض هستند، خواه تبعیض‌های شغلی و خواه جنسیتی، جمع می‌شوند و خواهان برابری هستند. به عنوان مثال بعضی از اعضای کمپین، دانشجو و بعضی از آن‌ها کارگر هستند و در حقیقت از حقوق صنفی خود دفاع می‌کنند.»

رضوان مقدم با اشاره به حضور شش نفر از اعضای کمپین در این تجمع، می‌گوید:

«البته خانم جلوه جواهری در این تجمع حضور نداشت، ولی او را هم بازداشت کرده‌اند و معلوم نیست به چه دلیل و با چه مجوزی این کار را انجام داده‌اند و تا کنون کسی پاسخ‌گوی این مساله نبوده است.»

علاوه بر جلوه جواهری، فعال کمپین یک میلیون امضا، پروانه قاسمیان نیز که در تجمع پارک لاله شرکت نداشته، بازداشت شده است. نسرین ستوده، وکیل این دو فعال کمپین یک میلیون امضا می‌گوید:

«من به عنوان وکیل از اتهام دو موکلم هنوز هیچ اطلاعی ندارم و به رغم مراجعه به دادسرای انقلاب هیچ‌کس درمورد پرونده این دو نفر پاسخ‌گو نبود. خانم پروانه قاسمیان جمعه بعد از ظهر با من تماس گرفت و گفت وقتی برای قدم زدن و هواخوری به پارک لاله رفته بازداشت شده است.

روز شنبه هم خبردار شدم که ماموران اطلاعات در نیمه شب جمعه، بدون ارائه حکم قضایی به منزل خانم جلوه جواهری مراجعه کرده اند و بعد از تفتیش منزل و بردن مدارک و نوشته‌های شخصی او و همسرش، آقای کاوه مظفری، مبادرت به قفل کردن خانه آن‌ها کرده و حتی کلید منزل این دو جوان را هم با خود برده‌اند.»

دکتر ناصر زرافشان

نسرین ستوده تاکید می‌کند:

«نه تنها تمام این اقدامات غیرقانونی است، بلکه در مورد این اقدامات هیچ حکم قضایی هم ارائه نشده است. من به بازپرسی دادسرای انقلاب مراجعه کردم، ولی نه اجازه ملاقات دادند و نه وکالتنامه‌ام را برای پرونده پذیرفتند. تا آنجا که خانواده این موکلین هم اطلاع داده‌اند، اجازه ملاقات با متهمین را نداشته‌اند.»

در روزهای گذشته خانواده بازداشت شدگان با تجمع در مقابل دادگاه انقلاب خواستار روشن شدن وضعیت بستگان زندانی خود شده‌اند. ناصر زرافشان، وکیل دادگستری، می‌گوید این بازداشت‌ها از نظر حقوقی هیچ موجب قانونی ندارد. او در پاسخ به این سوال که «چرا جمهوری اسلامی به رغم آن که روز اول ماه می در تقویم ایرانی ثبت شده است، تحمل این روز را ندارد» می گوید:

«‌جمهوری اسلامی پیمان‌های متعددی را امضا کرده و این روز را به رسمیت شناخته است. حق تجمع و تشکل و حق بزرگداشت اول ماه می چیزی نیست که قصد مجرمانه در آن وجود داشته باشد، مشکل این جا است که آقایان از تجمع چند نفر وحشت دارند و ما در این دو سه سال اخیر هر روز با این نوع برخوردها مواجه بوده‌ایم.

جدا از گروه‌ها و جریان‌هایی که به طور مستقیم به خود حاکمیت وصل می شوند، حق تشکل آزاد برای جریان‌های کارگری حق قانونی است و نمی‌توان متعرض این حق شد. این برخوردها برای ما هم باعث تعجب و مورد سؤال است. چنین سیستمی در مسایل کارگری وجهه خوبی ندارد.»

وی همچنین می‌افزاید:

«اساس تفکر حکومت، ضد کارگری است و نمونه‌هایی مانند سندیکای شرکت واحد یا هفت تپه آخرین نمونه‌هایی است که نوع برخورد آقایان را با تشکل‌های مستقل کارگری و خواسته‌های آنان نشان می‌دهد.»