نقش نهاد‌های بین‌المللی در حمایت از کارگران ایران

نیک‌آهنگ کوثر

در آستانه اول ماه می، روز جهانی کارگر بسیاری از گروه‌های کارگری برای بزرگداشت این روز آماده شدند. کارگران در اکثر نقاط دنیا بدون این‌که بخواهند مجوزی از دولت حاکم بگیرند، به راحتی علیه آن دولت‌ها اعتراض می‌کنند و جمع می‌شوند و شعار می‌دهند و تقاضاهای خودشان را بیان می‌کنند.

درباره وضعیت کارگران ایرانی و نقض حقوق بشر علیه جنبش کارگری با حسین ماهوتی‌ها، مسوول گروه فعالین دفاع از حقوق بشر در اروپا و آمریکای شمالی گفت وگو کردم.

وضعیت کارگران و جنبش کارگری را باید در راستای نقض گسترده، مستمر و برنامه‌ریزی شده حقوق بشر در ایران دید.

سال ۱۳۸۶‌، سال خاموش کردن صدای اعتراض کارگران در استراتژی حاکمان ایران بوده است. در توضیح در این رابطه می‌بینیم که سایت خبر رسانی ایلنا را که یکی از منابع اطلاع‌رسانی در رابطه با وضعیت کارگران ایران بوده‌،‌ می‌بندند.

از طرف دیگر می‌بینیم که رهبران فعالین کارگری، بازداشت ‌و محاکمه می‌شوند. از آن جمله می‌توانیم از ۵۲ نفر از کارگرانی یاد کنیم که توسط نهادهای امنیتی بازداشت شدند، ۳۴ نفر از آن‌ها به دادگاه احضار شدند و ۳۱ نفر از آن‌ها مورد بازجویی قرار گرفتند و به‌طور کل برای ۵۰ کارگر حکم صادر شده است. مثلاً آقای اسانلو هنوز در زندان هستند.

از طرف دیگر می‌بینیم که نهادهای مستقل کارگری یا لااقل آن‌هایی که تلاش می‌کنند به گونه‌ای استقلال داشته باشند، بسته می‌شوند.

از یک سو هم می‌بینیم که به نهادهای کارگری در داخل دارد فشار می‌آید ولی فشارهای بین‌المللی به دولت ایران، عملاً نتوانسته نتیجه چندانی به بار بیاورد. نهادهای بین‌المللی کارگری و حقوق بشری چه کارهایی می‌توانند بکنند برای اینکه این فشار روی نهادها و سندیکاهای کارگری در ایران به حداقل برسد؟

کلاً چه در رابطه با کارگران و چه در رابطه با کلیت وضعیت حقوق بشر در ایران، تا موقعی که جامعه ایرانی و کارگران ایرانی یک رابطه مستقیم و مستمر با نهادهای خارجی، کارگران کشورهای دیگر و جوامع دیگر برقرار نکنند و اطلاع‌رسانی نکنند و در کنار اطلاع‌رسانی از آن‌ها نخواهند که به طرق مختلف بر حاکمان ایران فشار بیاورند؛ فکر نمی‌کنم که ما شاهد تلاش آن چنانی باشیم. ولی این تلاش‌ها شروع شده است.

آقای ماهوتی‌ها یکی از مسایلی که همیشه برای فعالان داخل کشور وجود دارد این است که اگر گروه‌های خارجی از آن‌ها حمایت بکنند، ممکن است برای آن‌ها پرونده‌سازی‌ شود و دردسرهای تازهای ایجاد کند. با توجه به تجربه سالیان طولانی‌تان در خارج از کشور، چه راهکارهایی پیشنهاد می‌کنید تا هم به این گروه‌ها، به خصوص کارگران کمک شود و هم کمترین دردسر و ضرر ممکن هم عملاً به آن‌ ها وارد بشود.

ببینید در هرصورت زمانی‌که شما با خارج تماس برقرار می‌کنید و حالا اگر تماس هم برقرار نکرده باشید، برای شما پرونده‌های امنیتی از جمله ارتباط با بیگانگان و غیره و ذالک درست می‌کنند.

به خاطر همین علی‌رغم این‌که در مرحله اول ممکن است این مسایل پیش بیاید، ولی باید ادامه داد.

نقش ماهایی که در خارج هستیم و افرادی که در خارج اقدام می‌کنند نیز دراین مورد خیلی مهم است. الزامی ندارد که این تماس‌ها از طریق آن نهادها باشد. ما همین اخباری را که درمی‌آوریم، پخش می‌کنیم، می‌تواند کمک کند تا نهادهای خارجی با خبر شوند. مخصوصاً به نهادهای خارجی اشاره می‌کنم.

الزامی ندارد که با دولت‌ها در تماس باشیم.‌ نهادهای خارجی می‌توانند این اخبار را برسانند و این کار مستمر و پیگیری خیلی مهم است که نباید گذاشت فقط در یک مقاطعی که دستگیری‌ها شدید می شود، درباره‌ی کارگران حرف زده بشود.

باید وضعیت موجود در ایران را آن چنان که هست، توضیح داد‌ و با تشریک مساعی و مشورت‌هایی که با داخل می‌شود و تجربیاتی که دیگران در خارج دارند، راهکارهایی را پیدا کرد.

متاسفانه کار دسته‌جمعی و کار هماهنگ هنوز در جوانی آن است و این کارها بیشتر تلاش‌هایی مقطعی است. باید این تلاش‌های مقطعی را به یک کارهای مستمر و پیگیر تبدیل بکنیم و می‌شود به گونه‌ای این تابوها را هم دور زد و نگذاشت که به نیروهای داخل کشور هم صدمه بخورد.