کنوانسیون منع شکنجه، این واژه را این گونه تعریف می‌کند:

any act by which severe pain or suffering, whether physical or mental, is intentionally inflicted on a person for such purposes as obtaining from him or a third person information or a confession, punishing him for an act he or a third person has committed or is suspected of having committed, or intimidating or coercing him or a third person, or for any reason based on discrimination of any kind, when such pain or suffering is inflicted by or at the instigation of or with the consent or acquiescence of a public official or other person acting in an official capacity. It does not include pain or suffering arising only from, inherent in or incidental to lawful sanctions.
http://en.wikipedia.org/wiki/Torture
http://www.unhchr.ch/html/menu3/b/h_cat39.htm

بنا بر این تعریف، مجازاتی را که بر اساس قانون و در دادگاه قانونی، به عنوان مجازات شخصی معین شده است، مصداق شکنجه نمی‌توان دانست. (جمله آخر، دقیقاً تأکید بر همین موضوع است)

اشتباه نشود. نه آن حکم، نه آن قانون، هیچ کدام از نظر من عادلانه نیستند. اما این قلب مفاهیم است و اتفاقاً استدلال مقامات ایران در نپذیرفتن این استدلال‌ها هم همین است. چه، وقتی به فرض در کشور ایالات متحده، یک بازیگر یا خواننده سرشناس، محکوم به انجام خدمات اجتماعی می‌شود و مثلاً خیابان جارو می‌کند، دچار عذاب روحی و فشار روانی شده است. پس باید این را هم شکنجه حساب کرد.

اگر نظر شما را در شکنجه شمردن مجازات‌های قانونی (نگفتم عادلانه؛ نگفتم درست؛ گفتم قانونی) بپذیریم، نمی‌توان برای آن حد و مرزی قائل شد و احتمالاً به زودی همه انواع مجازات در همه کشورهای جهان، شکنجه شمرده می‌شوند و آن زمان هیچ کس این حرف را جدی نخواهد گرفت.

به نظر من، رویکردهای افرادی نظیر عمادالدین باقی و هادی قابل که نشان می‌دهند این قوانین، شرعی نیستند، بیشتر قابل قبول است.

حتی نگاه افرادی نظیر عباس عبدی که معتقد به علنی کردن همه انواع مجازات (شلاق، اعدام، سنگسار، رجم و ...) هستند و می‌گویند که باید این‌ها را تلویزیون پخش مستقیم بگذارد و از شبکه‌های ماهواره‌ای هم پخش کند، بیشتر قابل قبول است و کارآیی دارد. چرا که اگر این اتفاق بیفتد، خیلی سریع‌تر از آن چه فکرش را می‌کنید، قوانین اصلاح خواهند شد.

اما حرف و استدلال شما از همان پایه با تعریف‌های جهانی در تناقض است و ناشنیده و بی‌ثمر ماندن آن، کاملاً طبیعی است

بهرنگ جان، من تصور می‌کنم این حرف تو و نوشته‌ی خانم برادران در کنار هم نشان می‌هد که برعکس آنچه آقای عباس عبدی بر آن پافشاری می‌کند، حاکمیت قانون مشکل ما را حل نمی‌کند. آقای عبدی موکدا می‌گوید اگر قانون در کشور ما حاکم شود دگراندیشان مشکلی نخواهند داشت. اما مساله این است که قوانین ما آنقدر تفسیرپذیر است که تمام اتفاقاتی که برای همه‌ی افراد فرهنگی و سیاسی می‌افتد، متاسفانه قانونی است. پس ما بیش از آنکه به حاکمیت قانون باور داشته باشیم باید مقدمات حاکمیت روح انسانی قانون را فراهم کنیم. با یک مثال می‌توانم به مساله‌ی آزادی بیان اشاره کنم. در قانون اساسی ما آمده که افراد در بیان عقایدشان آزادند. اما در همین قانون همه‌چیز منوط به یک تبصره است که «مگر بر خلاف امنیت ملی باشد.» واضح است که معمولا در مواقع لازم! پای امنیت ملی به میان می‌آید و ازادی بیان محدود می‌شود. من نهایتا حرف‌ تو را فقط در صورتی می‌پذیرم که اعتقاد داشته باشی به جای قانون صرف، روح قانون باید جاری شود.

مجتبای گرامی
اتفاقاً مشکل همین حاکم نشدن کامل قانون است. چرا که قانون ضدانسانی و نادرست، نمی‌تواند دوام بیاورد و اجرا شود؛ و به ناچار باید اصلاح شود.
تمام حرف این است که مثلاً اگر بیایند و وسط میدان ولیعصر تهران، کسی یا کسانی را سنگسار کنند و قضیه را هم به طور مستقیم از تلویزیون نشان دهند و حضرات به همراه همسران و فرزندانشان، بنشینند و یک بار این صحنه را ببینند، دیگر نمی‌توانند حکم به شرعی و قانونی بودن این طرز مجازات بدهند.
اگر یک بار، تمام مراحل اعدام را از نزدیک ببینند؛ اگر شلاق خوردن را از تلویزیون نگاه کنند و ببینند که چه تأثیری بر روی خود فرد و تماشاگران می‌گذارد، اگر رنج و ناراحتی فرزندانشان، به هم خوردن حال همسرشان، کابوس دیدن خودشان را ببینند و تجربه کنند، دیگر حرفشان این نخواهد بود که این‌ها شرعی و قانونی و درست و عادلانه است.
به خصوص اگر جهان هم ببیند (که این کار، مخالف هیچ قانون یا حکم شرعی نیست. چون قانوناً و شرعاً اجرای همه این مجازات‌ها علنی است و باید علنی هم باشد) دیگر به این راحتی نمی‌شود به این رویه ادامه داد.

مشکل این «کج دار و مریز» اجرا شدن قانون است که به آ» اجازه می‌دهد که ادامه داشته باشد. چون بزرگ‌ترین دشمن این دسته قوانین و مجازات‌ها، خودشان هستند.

حکایت عجیبی است. از یک سو مردم، نوشیدن الکل و بی‌اعتقادی به حجاب را در خفا نشان می‌دهند و حکومت هم جلسات دادگاه‌ها و اجرای مجازات‌ها را از مردم پنهان می‌کند .. و این دور باطل تا ابد ادامه می‌یابد

بهرنگ جان
مگر در همین کشور در ملاعام شلاق نزدند؟ مگر در همین ایران تا همین چندماه پیش در ملاعام اعدام نمی‌کردند؟ مگر همین مردم نمی‌رفتند از نزدیک مراسم اعدام را تماشا کنند!!!!؟ آقا من می‌گویم اتفاقا علنی شدن مجازات‌ها، قبحش را از بین می‌برد. وقتی مردم می‌بینند که جلوی چشم‌شان یکی دیگر را اعدام می‌کنند، دیگر برای محکومیت فلان فعال سیاسی یا فرهنگی به شلاق، تاسف نمی‌خورند. یک مثال برایت می‌زنم. توقیف روزنامه‌ی سلام واکنش شدیدی از جانب مردم داشت. اما بعد از آن، توقیف‌ها آنقدر انجام شد که دیگر حساسیتش بین مردم از بین رفت. همین شد که دو ماهنامه فرهنگی را توقیف کردند و انگار نه انگار. اینکه اجازه بدهیم تا انجام شود و مردم قضاوت کنند که غیرانسانی است؛ راهبردی سیاست‌ورزانه است و نه لزوماً انسانی. ضمن اینکه این همه سال تا دلت بخواهد آدم شکنجه واعدام شد، نتیجه‌اش چه شد؟ جزاین‌که مردم برای تماشای اعدام در ملاعام تخمه می‌خرند؟ من فکر می‌کنم باید واقع‌بین بود. آن‌که به اعدام و شکنجه اعتقاد دارد بلد است چطور جامعه را از نظر فرهنگی آماده پذیرشش کند. یادت نیست جرم مسعود بهنود را چه اعلام کردند؟ به نظرم برای مخالفت با شکنجه و اعدام، جای هیچگونه اما و اگری نیست. حتا درباره‌ی قاتلان هم پذیرفتنی نیست. این لازمه‌ی انسانیت است و مرز جغرافیایی هم نمی‌شناسد. حتا باید به دولت آمریکا هم برای نوشتن چنین قوانینی باید ایراد گرفت. فرقی نمی‌کند.

مجتبای عزیز
یعنی معتقدی که اعدام کردن در داخل زندان اوین، شلاق زدن در خفا و سنگسار کردن وسط بیابان بهتر از علنی کردن این‌ها در وسط شهرهاست؟

ببین؛ دو مورد مهم هست. اول این‌که به نظرم حتی مهم‌تر از اجرای این‌ها در وسط شهر، اجازه دادن برای عکس و فیلم گرفتن از این صحنه‌ها و از آن مهم‌تر پخشش از تلویزیون است.

حتی اگر یادت باشد، شلاق زدن پسران جوان در وسط میدان‌های شهر، تبعات منفی زیادی داشت؛ آن قدر منفی که مجبور شدند بساطش را جمع کنند.

به نظر من، مردم نمی‌دانند سنگسار (به طور خاص) چیست. چرا که تا حالا آن را ندیده‌اند؛ و مشکل هم همین جاست.

در نهایت، مخفی کردن مجازات اصلاً خوب نیست. چون جلوی عمومی‌تر شدن بحث را می‌گیرد و به ضرر مخالفان این طرز از مجازات‌هاست.

اما اگر واقعاً اعتقاد داری که اکثر مردم از دیدن این صحنه‌ها لذت می‌برند و تخمه می‌شکنند، داستان جدایی است.

آقای بهرنگ، من از جمله آخر تعریف شکنجه در میثاق منع شکنجه، برداشت شما را ندارم. منظور از «آسیب یا دردی که تنها حاصل اجرای قوانین» باشد، مثلا تبعات زندانی کردن، جریمه پولی یا غیره است. ولی نه قانون مجازاتی که خود بر اساس تعریف اسناد بین الملل شکنجه محسوب می شود. توجه کنید به ماده 5 بیانیه جهانی حقوق بشر: «هیچکس نباید شکنجه شود یا تحت مجازات یا رفتاری ظالمانه ضدانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.» آیا سنگسار یا قطع اعضای بدن و یا مجازات شلاق مجازاتهای ظالمانه و ضدانسانی نیستند؟
یا ماده 7 میثاق حقوق سیاسی و مدنی: «هیچکس را نمیتوان مورد آزار و شکنجه یا مجازاتها یا رفتارهای ظالمانه یا خلاف انسانی یا ترذیلی قرار داد.»
اتفاقا جمهوری اسلامی چون می داند که قانونی یا دولتی بودن مجازاتهای شکنجه آمیز آنها را توجیه نمی کند، میثاق منع شکنجه را امضا نکرده است. به ویژه اینکه طبق این میثاقها دولتها موظف هستند که تدابیر قانونی برای جلوگیری از شکنجه بعمل آورند. این تدابیر در مورد ایران، لغو تمام قوانینی است و در راس آنها قوانین مجازاتهای اسلامی، که شکنجه محسوب می شوند.
حرف و استدلال ما بی اثر نمانده است. اما مسئله این است که در میان پاره ای منتقدان جمهوری اسلامی قوانین ضدانسانی آن زیرسوال نرفته اند.

خانم برادران عزیز
من تعریف عهدنامه بین‌المللی منع شکنجه را برای شما به همراه منبع آن ارائه دادم. اما شما اصرار دارید که مجازات شلاق، یک شکنجه است. لطفاً شما هم منبع و سند خود را ارائه بفرمایید.

خانم برادران عزیز
نمی‌شود هنگام استدلال، یک گزاره را فرض بگیرید و به عنوان فکت (حقیقت واضح و مسلم) فرضش کنید؛ اما دلیل و سند معتبری ارائه ندهید که این فرض شما (شلاق زدن در هر حالتی، شکنجه محسوب می‌شود) را تأیید کند.

بله؛ موافقم که شلاق، قطع عضو، اعدام، سنگسار، رجم، پرتاب از کوه و ... مجازات‌هایی ظالمانه و غیرانسانی هستند. اما فراموش نکنید؛ «رفتار ظالمانه و غیرانسانی» یک چیز است و «شکنجه» کلمه و اصطلاحی دیگر با معنا و کاربردی متفاوت

عرض کردم.
با تعمیم استدلال شما، اعمال مجازات خدمات اجتماعی هم (که در بسیاری کشورها معمول است) می‌تواند مصداق شکنجه به حساب بیاید؛ به خصوص اگر برای افراد مشهور باشد.

من هنوز هم معتقدم که حرف کلی شما درباره نادرستی مجازات شلاق و لزوم حذف آن از قوانین کاملاً درست است؛ اما «شکنجه» خواندن آن با توجه به تعریف شکنجه، یک خطاب و استدلال نادرست است؛ مگر این‌که تعریف فعلی از واژه شکنجه (Torture) تغییر کند.

آقاي بهرنگ
اشتباه شما در اين است كه منظور از قانون، قانون بين المللي است نه داخلي

دوست گرامی
به نظرم، این حرف شما تفسیر به رأی است. آن جمله را مجدداً ملاحظه بفرمایید:

«It does not include pain or suffering arising only from, inherent in or incidental to lawful sanctions.»

شما می‌فرمایید که مراد از «lawful sanctions» تنها قوانین بین‌المللی است!؟ من هیچ نشانه‌ای دال بر درستی این تفسیر نمی‌یابم. وقتی می‌گوید «قانونی» همه قوانین را در حیطه اجرایشان (مثلاً قانون یک کشور را در داخل سرزمین‌های آن کشور) مد نظر دارد.

،قای بهرنگ
اگر از نظر شما شلاق؛ قطع عضو؛ سنگسار و... شکنجه نیستند، پس لطف کنید و تعریف خودتان را از شکنجه ارائه دهید و همچنین تعریفی را که در میثاق های بین المللی از شکنجه ارائه شده، بازتاب دهید. کدام اعمال غیرانسانی را شما شکنجه می دانید؟ و چرا اقدام غیر انسانی نظیر شلاق را شکنجه نمی دانید؟ ایا شلاق برای "اعتراف" در بازجوئی و برای تواب سازی را شکنجه می دانید اما آن را به عنوان مجازات و به مثابه حکم قاضی و بر مبنای قوانین مجازات اسلامی از رده شکنجه حذف می کنید؟

من نمی‌دانم قضیه چیست. چه فلان نهاد بین‌المللی گفته باشد چه نگفته باشد. مهم این است که شلاق زدن و هر چیز دیگر شکنجه و غیرانسانی است.

دوست گرامی
اگر به نخستین نظری که من گذاشتم، دقت می‌کردید، تعریف اصطلاح شکنجه را به نقل از «کنوانسیون بین‌الملیی منع شکنجه» ارائه کرده بودم. این تعریف، درست باشد یا غلط، اولاً تعریف بین‌المللی است و در ثانی «من‌درآوردی» نیست؛ یعنی تعریفی نیست که من ارائه کرده باشم که حالا بخواهم از آن دفاع کنم یا مورد نقد قرارش دهم.

این تقصیر من نیست؛ اما تعریف آن کنوانسیون، بین عملی که به حکم قانون انجام شود با عملی که بازجو یا هر کس دیگری، سرخود انجام دهد، تفاوت قائل شده است و اولی را مصداق شکنجه ندانسته است.

اگر بخواهیم مجازات شلاق، سنگسار، قطع عضو یا ... را به عنوان «شکنجه» معرفی کنیم، نخست باید «شکنجه» را تعریف کنیم. اگر تعریف کنوانسیون بین‌المللی منع شکنجه را قبول ندارد، پس پیش از آن، باید تعریف این کنوانسیون را نقد کنید و مورد بازنگری قرار دهید.

تمام حرف من این است که این مصداق با آن کنوانسیون و تعریف نمی‌خواند. در نتیجه، به فرض هم که ایران آن معاهده را بپذیرد، باز هم الزامی برای حذف «شلاق» و مجازات‌های آن از قانون مجازات اسلامی به وجود نمی‌آید

مجتبای گرامی
بر منکرش لعنت که شلاق، قانونی باشد یا غیرقانونی، به عنوان مجازات یک جرم باشد یا برای اقرار گرفتن، به هر حال عملی منفور، تجقیرآمیز، خلاف حقوق بشر و کرامت انسانی است.

اما بگذار یک مثالی بزنم:
هیتلر، دیکتاتور بود؛ جنایت‌کار بود؛ اما همین آدم در زندگی شخصی‌اش، فردی مبادی اخلاق بود و نباید به جرم دیکتاتور، مثلاً بگوییم که هیتلر، شخصی بی بند و بار یا مثلاً بددهان بود.

فرض کن که می‌خواهیم هیتلر را محکوم کنیم. به نظرت اگر بگوییم که هیتلر، مردی دائم‌الخمر و معتاد بود که شب‌ها را در فاحشه‌خانه به صبح می‌رساند، کسی قبول می‌کند؟
خیر. برای محکوم کردن هیتلر، باید مواردی را مطرح کرد که اولاً واقعی باشد (که در مورد حکم شلاق این‌گونه هست) و در ثانی بنا بر موازین بین‌المللی، حرفمان صحیح و آن عمل محکوم باشد.
‌
بحثم این است که یاد کردن از وجود مجازات شلاق در قوانین به عنوان شکنجه، راه به جایی نمی‌برد
‌
بله؛ میثاق بین‌المللی منع شکنجه، از این لحاظ ایراد دارد و به درد ما نمی‌خورد. چه اصراری هست برای استناد به آن!؟

بهرنگ عزیز
برداشت به ظاهر منطقی ات از lawful sanctions به گمان من بسیار ساده انگارانه است. یک جستجوی سریع بکن و ببین که چقدر در باره ی این عبارت بحث شده. نمی گویم این بحث ها همه درست است و برداشت تو غلط، می گویم فکر نکن برداشت تو جای ابهام و ایراد ندارد:
http://www.google.com/search?q=lawful+sanctions
US228US228

وقت نداری دستکم این دو سه مورد را خوب بخوان :
http://www.amnestyusa.org/
international_justice/fair_trials/manual/25.html
http://www.democraticunderground.com/
discuss/duboard.php?az=view_all&address
=364x2152877
http://www.unhchr.ch/html/menu2/6/cat/
treaties/convention-reserv.htm

این هم چند بخش از آن چند صفحه:
1- The term "lawful sanctions" used in Article 1 of the Declaration against Torture and Article 1 of the Convention against Torture means sanctions which are lawful under both national and international standards.

2- A government cannot exempt torturous acts from CAT’s prohibition merely by authorizing them as permissible forms of punishment in its domestic law...

3- ببین آش چقدر شور بوده که آمریکا مجبور شده چنین چیزی (به ضرر خودش) بگه:
That with reference to article 1 of the Convention, the United States understands that `sanctions' includes judicially-imposed sanctions and other enforcement actions authorized by United States law or by judicial interpretation of such law. Nonetheless, the United States understands that a State Party could not through its domestic sanctions defeat the object and purpose of the Convention to prohibit torture.

چیه اگر بردگی را هم درایران راه بیاندازیم ، ازشرایط جامعه بردگی به شکرانه جمهوری اسلامی همه چیزش راداریم ، فقط مانده بردگی بصورت رسمی . به امید آن روز
زنده باد جمهوری اسلامی عزیز ومامانی !

همین مجازات های سنگین است که باعث شده من دور گناهان جنسی نروم و روح و ذهن خودم را تا حد زیاد از ننگ این گناهان به دور نگه دارم.

بنظر میاید که مشکل ما در اینجا فهم از تعبیر ماهیت »» تحقیر «« است !. وگرنه بحثی در این نمیتواند باشد که شلاق زدن به درخت هم عملی ناشایست و تحقیر کننده محسوب میشود تا چه رسد که بجای ان انسان و یا حیوانی مورد این بی احترامی قرار گیرد !. حال چه میخواهد که در ملأ عام باشد و چه در خفا !!.
داوید

خدمت ژاله خانم عرض کنم وای بر کسانی که به خاطر ترسیدن از مجازات عملی نادرست را انجام ندهند و همینطور هم ننگ بر کسانی که برای رسیدن به پاداش که حتی بهشت هم باشد کار خیری انجام دهند.پس فرق انسان با حیوانات چیست؟؟؟ انسان باید انسان باشد تا عملی نادرست را انجام ندهد وهمینطور باید صرفا بخاطر کمک به انسان یا انسانهایی دیگر عملی خیر انجام دهد حتی اگر بهشت و جهنمی وجود نداشته باشد.این درد بسیاری از مسلمانهاست در صورتیکه من انسانهای بقول همیها کافر زیادی می شناسم که چه انسانهای بزرگ و شریفی بودند.حرف شما صرفا آوردن عذر بدتر از گناه است.