| خانه > حقوق انسانی ما > رسانه و آزادی بيان > «جنبش زنان و روزنامه‌نگاران رادیکال نخواهند شد» | |||
«جنبش زنان و روزنامه‌نگاران رادیکال نخواهند شد»کوهیار گودرزیگزارش این نشست را از این‌جا بشنوید. نزدیک به یک ماه از بازداشت مریم حسین‌خواه، وبلاگ‌نویس و فعال جنبش زنان و همین طور دو هفته از بازداشت جلوه جواهری می‌گذرد. تلاش‌ها و اعتراضات برای آزادی‌شان هنوز به نتیجه‌ای نرسیده است. وثیقه‌های سنگینی هم برای آزادی‌شان تعیین شده که فعلاً امکان پرداخت آن به وجود نیامده است. بعدازظهر پنج‌شنبه، ۲۲ آذر تعدادی از روزنامه‌نگاران و فعالان جنبش زنان، در انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران گرد هم آمدند. از جمله سخنرانان این مراسم، نسرین ستوده وکیل مریم حسین‌خواه بود که در مورد وضعیت پرونده موکلش توضیح داد. خانم ستوده با بیان این‌که در تمامی پرونده‌های این چنینی روند غیرقانونی مشترک وجود دارد، گفت: «اولاً بلا استثنا برای این‌ها وثیقه‌های سنگینی صادر می‌شود. در قانون صراحتاً گفته شده زمانی که قاضی می‌خواهد مبادرت به صدور قرار تأمین کند، چنان‌چه وثیقه باشد، باید با نوع جرم، شخصیت متهم و این‌که ممکن است متهم متواری شود یا نه، تناسب داشته باشد که در واقع می‌دانیم که این رقم‌های سنگین نه با شخصیت این متهمان تناسب دارد و نه با نوع جرمشان. در پرونده‌ای که البته خود من در آن وکیل نبودم؛ ولی کاملا در جریان آن بودم، در یک تجاوز خانوادگی که منجر به تولد بچه نامشروع شده بود، دادگاه کیفری استان مبادرت به یک میلیون تومان قرار وثیقه می‌کند. بنابراین این دوستان ما که به نام متهم در دادگاه حضور پیدا می‌کنند، جرایم خیلی سنگین‌تری نسبت به یک قتل عمد مرتکب می‌شوند که وثیقه‌های حداقل یک‌صد میلیونی برای آن‌ها صادر می‌شود.» از دیگر مواردی که خانم ستوده غیرقانونی دانست، جمع‌آوری مدارک پس از بازداشت متهم بود. در انتها از قول موکلش، مریم حسین‌خواه، گفت: «ما حداقل خواسته‌هایمان را مطرح کردیم. بنابراین طبیعی است، من تا هر زمانی که زندان بمانم از حداقل خواسته‌هایم دست بر نمی‌دارم.»
سخنران بعدی شهلا لاهیجی بود که مجری برنامه به عنوان تنها ناشر زن موفق از وی یاد کرد. او سخنانش را این گونه شروع کرد: «دوستان به شدت احساس خستگی می‌کنم؛ به خصوص که چیزی را هم بر آن بیفزاییم. تا کی؟ تا کی؟ تا کی؟ زمانی که در کوچه‌های انقلاب می‌دویدیم، آرزویمان این بود که آن‌چه بر جامعه ما مستولی می‌شود، چیزی فراتر، برتر، بیشتر، بهتر و انسانی‌تر از آن‌چه باشد که در دسترس داشتیم. آیا باید امروز بگرییم برای آن‌که آن چیزی را هم که داشتیم، از دست دادیم؟» او در ادامه از لزوم تغییر و پویایی قوانین به عنوان خواست کل جامعه سخن گفت: «جرم دوستان زندانی ما چیست؟ چه جرمی مرتکب شده‌اند به جز حرف زدن؟ چه گفتند؛ به جز انتقاد از قوانینی که باید منسوخ شود. چرا؟ زمانه پویاست و پیش می‌رود. قوانین صد سال پیش، امروز کاربرد ندارد. همان طور که زندگی ما، زندگی صد سال پیش نیست. این، ساده‌ترین، طبیعی‌ترین، کوچک‌ترین و حداقل خواسته‌های جامعه است و فقط خواسته‌های زنان نیست. نه تنها تعداد مردانی که در این‌جا هستند، بیان‌گر واقعیت است. زندگی به ما این را می‌گوید که اگر یک دست همسر است، دست دیگر دختری است که اگر بر او ظلمی وارد شود، جانمان بیشتر می‌سوزد.» آسیه امینی، روزنامه‌نگار، با بیان این‌که چهار سال پیش در ۱۳ دسامبر ۲۰۰۳ سران کشورهای جهان پیمان گسترش جامعه اطلاعاتی را امضا کردند، بندهایی از این تعهدنامه را قرائت کرد: «در بند چهارم این بیانیه تصریح می‌شود: «تأکید مجدد داریم بر این‌که به عنوان یک بنیاد اساسی برای جامعه اطلاعاتی و هم‌چنان که ماده 19 بیانیه جهانی حقوق بشر آمده، هر کسی حق آزادی عقیده و بیان دارد و این حق مشتمل است بر آزادی داشتن عقیده؛ بدون مداخله و آزادی جستجو، دریافت و به اشتراک گذاشتن عقاید از طریق همه‌ی رسانه‌ها و صرف نظر از مرزها.» ارتباطات یک فرآیند بنیادی و اجتماعی است. آیا مریم حسین‌خواه و جلوه جواهری، جز این کردند؟» منصوره شجاعی، فعال حوزه زنان نیز از چگونگی تجهیز کتابخانه بند زنان اوین با تلاش مریم حسین‌خواه و پشتیبانی کتابخانه صدیقه دولت‌آبادی سخن گفت. در ادامه ژیلا بنی یعقوب، طی سخنانی از فشار روزافزون از فعالان زن، انتقاد کرد: «مریم و جلوه سمبل اعتدال هستند. هم در مطالبشان و هم در فعالیت‌های اجتماعی‌شان. اگر افراد معتدلی همچون مریم و جلوه حق فعالیت در این کشور را ندارند، پس چه کسانی دارند؟ به راستی سیستم امنیتی و قضایی با زندانی کردن فعالان معتدلی همچون مریم و جلوه چه پیامی می‌خواهد به ما بدهد؟ چه نتیجه‌ای می‌خواهد بگیرد؟ آیا هر طور شده می‌خواهند فعالان اجتماعی و روزنامه‌نگاران را به سمت رادیکال شدن پیش ببرند تا بهانه لازم را برای سرکوب در دست خود داشته باشند؟ اما خوشبختانه عملکرد فعالان جنبش مدنی از جمله جنبش زنان و روزنامه‌نگاران در همه یک سال گذشته و سال‌های پیش از آن نشان داده که آن‌ها واکنشی رفتار نخواهند کرد و در برابر رفتارهای تند بخشی از سیستم، رادیکال نخواهند شد و به حرکات مدنی خود ادامه خواهند داد.» محمد شریف، بهاره هدایت، محبوبه حسین‌زاده و همسران جلوه جواهری و مریم حسین‌خواه از دیگر سخنرانان این مراسم بودند. آخرین سخنران، رجبعلی مزروعی، رییس انجمن صنفی روزنامه‌نگاران، بود که قبل از سخنان وی، عیسی سحرخیز نماینده انجمن دفاع از آزادی مطبوعات با اشاره به حذف نامش از لیست سخنرانان گفت: «به یک معنا من شنیده‌ام که در یک مکالمه و یک معامله بین آقای مزروعی و مسئولین وزارت اطلاعات، این مسأله خواسته شده که نام من را حذف کنید؛ بدون این‌که بدانید من چه می‌خواهم بگویم و چه صحبتی خواهم داشت. از شما سؤال می‌کنم. شما این‌جا با خط مشکی بر روی صفحه قرمز نوشته‌اید سانسور کلمات کافی نبود؛ دست به حذف حق‌طلبان می‌زنند. شما به عنوان یک مجری بفرمایید که چگونه دست به حذف می‌زنید؟ چه مبنای حقوقی و قانونی دارید؟ برای این‌که فردی نه در دادگاه و نه در جایی به عنوان ممنوع‌القلم و ممنوع‌السخنرانی معرفی نشده است. اصل را هم بر برائت می‌گذارید و نمی‌دانید که من چه می‌خواهم بگویم؛ اما چرا من را حذف می‌کنید؟ آیا آن کسانی که دستور داده‌اند من در این‌جا صحبت نکنم، همان‌هایی نیستند که این دوستان ما را در بند دارند؟» وی سپس به نشانه اعتراض سالن را ترک کرد. در ادامه آقای مزروعی با تایید عدم اجازه به سخنرانی عیسی سحرخیز گفت: «ما همه یک درد مشترک داریم و امیدوارم که بتوانیم همدیگر را درک کنیم. من این‌جا کار صنفی می‌کنم و نه سیاسی و سعی دارم از حقوق روزنامه‌نگاران دفاع کنم.»  |
لینکدونی
آخرین مطالب
موضوعات
آرشیو ماهانه
|
||
 |
