سلام و تشكر از توجه به روز عزيز خبرنگار.
گفتيد عصر آزادگان ياد آن روزها افتادم و بعدش كتاب ارزشمند " شايد حرف آخر" از آثار استاد بهنود.
به نظر من تا وقتي بگوييم " محدوديت نه!" ذهن كيهاني همان كلمه اول را ميشنود. پس
زنده باد آزادي.
همواره.
ممنونم. موفق باشيد.

مقاله شما هيچ اطلاعات تازه اي به ما نداد.اين حرفها و آمارها كه بار ها و بار ها گفته و نوشته شده.

خواهش میکنم کمتر سر خود را به دیوار گذاشته و فشار دهید .لطفا کمی به خود بیایید . شما که خود علت توقیف این روزنامه ها را میدانید پس بیخود از آنها حمایت نکنید.

نويسنده : حسين رهنورد
نام گذاري روز شهادت محمود صارمي خبرنگار فقيد ايراني به دست عمال طالبان در افغانستان، انتخابي درست و معنادار براي روز خبرنگار بوده و هست; با اين که شاغلا ن در اين حوزه هنوز جايگاه واقعي خود را در جهان امروز ندارند و با چه مخاطراتي روبه رو هستند و اين که هنوز هم بسياري گردش آزاد اطلا عات را به رسميت نمي شناسند و براي ممانعت از خبررساني حاضرند تا کجا پيش بروند و به چه جناياتي دست بزنند، واقعيت انکارناشدني است اين امر البته مربوط به يک گوشه دنيا يا گروه خاصي نيست.
اگر در نقطه اي از آسيا، طالبان چنين کرده و مي کند در عوض در غرب به روش هاي ديگر و پيشرفته تر مانع از گسترش خبرهاي بدون جهت مي شوند و با ابزارهاي تبليغاتي و انحصاري به گونه اي دردناک تر و خرد کننده تر با اصحاب قلم و آزادانديشان و خبرنگاران غيروابسته برخورد مي شود. بر همين اساس است که اگر ادعا کنيم درد خبرنگاران در دنياي کنوني دردي مشترک، همگاني و جهاني است گزاف نگفته ايم.
مرسوم است که در پايان هر سال آمار روزنامه نگاران زنداني و خبرنگاران قرباني در اقصي نقاط دنيا اعلا م مي شود و اين آمار چنان نيست که بتوان ادعا کرد از خطرات پيش روي کار شاغلا ن اين حرفه کاسته مي شود.
مي توان ادعا کرد تا دنيا دنياست زورمداران و قدرت طلباني هستند که حاضرند انسانيت را در پاي قدرت خويش قرباني کنند.
در روزگار ما، توزيع اطلا عات و اخبار، بخشي از توزيع ثروت و قدرت و عامل مهمي در ممانعت از انباشت ثروت و قدرت در نزد گروهي خاص است.
با اين اوصاف اگر چه براي جماعت روزنامه نگار و اهالي رسانه داشتن روزي به نام خبرنگار غنيمت است اما اين سوال بايد پرسيده شود که واقعا در هياهوي تبريک و تجليل از خبرنگاران، چه اندازه به رفع نيازهاي انساني و موانع کاري آنها توجه مي شود؟ آيا صرف برگزاري مراسم ها و تبريک گويي ها، باري از دوش جماعت خبرنگار برداشته مي شود؟
اگر کمي ريزتر به مسائل بپردازيم مي توان گفت که بسياري از خبرنگارها تصور کساني را دارند که مي توانند مزاحمتي ايجاد کنند و براي رفع آن بايد به نحوي از انحا دهانشان را بست و قلمشان را اصلا ح کرد! اين تصور نتايج مختلف و عجيبي دارد که همه در راه تامين هدف واحد انجام مي شود: بهره برداري از ضعف مالي خبرنگاران، ندادن اطلا عات دقيق و پرهيز از دستيابي آنها به جزييات، خودي و غيرخودي کردن خبرگزاري ها و رسانه ها و خبرنگاران، پاسخگويي ناشايسته به سوالا ت آنها و ممانعت از حضور بعضي خبرنگاران در مراکز مختلف تنها نمونه اي از رفتارهاي متفاوتي است که با اين جماعت مي شود.
با اين همه خبرنگاران و اهالي نجيب رسانه هنوز ايستاده اند و اعتقاد دارند که علي رغم همه بي مهري ها و نگاه هاي نامهربان و گاهي توهينآميز، وظيفه اطلا ع رساني و حفاظت از دموکراسي و بالا بردن آگاهي مردم بر عهده آنهاست.
روز خبرنگار در پيش است اما بهتر است آنان که دغدغه رفع نيازهاي اين جماعت را دارند، از خود بپرسند که واقعا هر سال چه تغييري در وضعيت رسانه ها رخ مي دهد و چه ميزان از محروميت ها و ممنوعيت ها کاسته شده و خبرنگار امروز با خبرنگار يک سال قبل تا چه اندازه امکان ارتقاي کيفي شغل خويش را پيدا کرده است؟