من هنوز فیلم آقای قبادی را ندیده ام. اما می دانم که آقای کیارستمی چنین آدم بی دقتی نبوده است. البته این نخستین بار است که ایشان در مورد فلم ها و سینماگران دیگر مثل گوستا گاوراس و قبادی به این صدق و روشنی سخن می گوید. نمی دانم ایشان را چه شده است. امیدورام همه این ها سو تفاهم بوده باشد. در ضمن آقای عبدالله زاده این همه وقت کجا بودید؟ گفتیم حتما شما هم از خیل بازداشت شدگان بوده اید که این همه وقت مفقود بودید! با درود به زمانه.

من هنوز فیلم آقای قبادی را ندیده ام. اما می دانم که آقای کیارستمی چنین آدم بی دقتی نبوده است. البته این نخستین بار است که ایشان در مورد فلم ها و سینماگران دیگر مثل گوستا گاوراس و قبادی به این صدق و روشنی سخن می گوید. نمی دانم ایشان را چه شده است. امیدورام همه این ها سو تفاهم بوده باشد. در ضمن آقای عبدالله زاده این همه وقت کجا بودید؟ گفتیم حتما شما هم از خیل بازداشت شدگان بوده اید که این همه وقت مفقود بودید! با درود به زمانه.

با این جمله نویسنده خیلی حال کردم:
"سینمایی که کیارستمی از دیرباز به آن معتقد است، نوعی از سینمای اندیشمند است که مشارکت و حضور تماشاگر را در روند یک فیلم مطالبه می‌کند و ذهن او را به چالش می‌کشد. او به سینمایی معتقد است که راه را بر تفکر تماشاگر نبندد، به جای او نتیجه‌گیری نکند و با بمباران اطلاعاتی یا ایدئولوژیک ذهن او را به تسخیر در نیاورد."
من هم شخصا چنین سینمایی را دوست دارم

‫آقای کیارستمی اخیرا حرف های عجیبی میزنن. ایشون برای پذیرش داوری در جشنواره مراکش شرط گذاشته اند که این جشنواره فیلم ایرانی نپذیرد. نوشته شما مثل همیشه منطقی و جذاب است( هرچند خیلی دیر به دیر می نویسید) اما باید فیلم را هم ببینیم تا دیدگاه شما را بهتر بفهمیم. برای شما و زمانه آرزوی موفقیت دارم

‫آقای کیارستمی اخیرا حرف های عجیبی میزنن. ایشون برای پذیرش داوری در جشنواره مراکش شرط گذاشته اند که این جشنواره فیلم ایرانی نپذیرد. نوشته شما مثل همیشه منطقی و جذاب است( هرچند خیلی دیر به دیر می نویسید) اما باید فیلم را هم ببینیم تا دیدگاه شما را بهتر بفهمیم. برای شما و زمانه آرزوی موفقیت دارم

«زمانی که تماشاگران برای فیلمی دست بزنند و هورا بکشند مرگ آن فیلم‌ساز فرا رسیده است.»
اقای مهدی زاده عزیز بهر عنوانی که اقای کیارستمی بمن اجازه بدهند باین جمله نگاه میکنم نمای کاملی است از طرز تفکر اقای کیارستمی. البته که ایشان حق دارند که هر جور مایل باشند بدنیا نگاه کنند اما ما هم حق داریم که بایشان بگوئیم که خیر،دیگر دنیا بزرگتر از انست که یک چنین جمله ای ذره بان اثر کند،در نهایتش یک جمله است و بس، نه کمتر و نه بیشتر.
خیلی دوست دارم که از اقای کیا رستمی (که نمیدانم برایتان نقش دوست را دارد یا پدر ) بپرسید که بکدام مجوزی ایشان اجازه کفن ودفن کردن یک کار هنری را دارد؟ بسیاری از فیلمسازان بزرگ و کارگردانهای بزرگتر از ایشان کارهای بسیار موفقی هم کرده اند(از نظر تجاری) و خیلی هم برایشان کف زده شده و هیچکدام هم بان دلیل بگور نرفته اند.
این جریان به چالش کشیدن ذهن ما بیچاره ها هم همان داستان سیاست مدارانمان است که هی میگویند ما برای دمکراسی اماده نیستیم و ما اصلا نمیدانیم که انها با چه صلاحیتی تشخیص میدهند که ما اماده هستیم یا نیستیم؟ لطف کنید از این اقای کیا رستمی هم بپرسید که ایشان از کجا میداند که کی و کجا و چگونه فکر دیگری را بچالش میکشد؟ و چرا فقط این فیلمهای ایشان و یا ان فیلمهائی که ایشان تائید میکنند این چالش را ایجاد میکنند، وصلاحیت این تشخیص از کجا صادر شده؟ در ثانی یک ادمهائی اصلا بسینما نمیروند که فکرشان بچالش کشیده شود بلکه برعکس میروند که فکرشان از چالش رهائی پیدا کند زیرا از ان خسته شده اند. هم این ادمها حق دارند و هم انهائی که برایشان فیلم های ساده میسازند و هیچ اشکالی هم در ان نیست.
لطف کنید بایشان بگوئید اگر این همه غرور و نخوت خوب بود حتما در لیست صفات خداوند میامد.

بسیار متین و روشنگر بود.سپاس.

این متن صحبت آقای کیارستمی. چه چیزه بدی گفته؟

در حاشیه برگزاری نمایشگاه مشترک عباس کیارستمی و پرویز تناولی در دبی، عباس کیارستمی در باره نامه بهمن قبادی به سام هدی، گزارشگر رادیو فردا در دبی چنین می‌گوید:

والله اگر آقای قبادی این سوال را از خودم می پرسید خیلی راحت تر بودم که به خودش پاسخ دهم. برای اینکه الزاما لزومی به نوشتن نامه ی سرگشاده نبود. من دو هفته پیش افتخار دیدار با ایشان را داشتم و ایشان می توانست این سوال را از خودم بپرسد.

عباس کیارستمیاما سوال من این است که کجا این قاعده و قانون هست که باید حتما فیلم های اجتماعی بسازیم؟ این سوال از کجا می آید؟ کجا این تعهد را به دوش هنرمند و یا فیلمساز می‌گذارند که تم کارش را مشخص کنند؟ شاید اگر این سوال از سوی کسی غیر از یک فیلمساز مطرح می شد ،‌ می توانستم علت طرح آن را پیدا کنم.اولا یک فیلمساز باید احساس آزادی و امنیت کند باید در مقابل آنچه که خودش به خودش حکم می کند مسئول باشد نه حکمی که از بیرون به او تحمیل می شود. ثانیا کدام یک از فیلم های من اجتماعی نبوده اند؟

اگر منظور از فیلم های اجتماعی ، فیلم های سیاسی است باید بگویم من از آن پرهیز می کنم. برای اینکه فیلم های سیاسی تاریخ مصرف مشخصی دارند. به اعتقاد من هنر باید مقداری خودش را از مقوله سیاست جدا نگه دارد. ولی هر فیلمی که شما بسازید و فیلم خوبی باشد، به هر حال راجع به انسان امروز است. انسان هم یک موجود اجتماعی است. راستش من فیلم‌های شعارگونه را دوست نمی‌دارم. فکر می‌کنم در شان هنر نیست.

اگر ما با آزادی کار کنیم و فیلممان هم راجع به انسان امروز باشد. که مشخص است کجا زندگی می‌کند و تحت تاثیر چه شرایطی است ،‌طبیعتا آن فیلم اجتماعی است. اما اینکه الزاما فیلم سیاسی مناسب مد روز و به نرخ روز بسازم راستش من سعی می‌کنم از آن پرهیز کنم. برای اینکه جایگاه هنر را رفیع‌تر از آن می‌دانم که خودش را آلوده مسائل سیاسی روز کند. به اعتقاد من فیلم‌های شاعرانه آثار ماندگارتری هستند. چون راجع به مسایل انسانی حرف می‌زنند.

شما حتما تجربه فیلم های گاوراس و حکومت سرهنگ ها را به یاد می‌آورید؟ فیلم‌هایی که به مجرد اینکه سیستم سیاسی یونان تغییر کرد، آنها هم اعتبار خودشان را از دست دادند؟ من به این اعتقاد ندارم که چیزی از بیرون به من توصیه شود و من از شرایط روز فرصت طلبی کنم. به نظر من کار هنری یک کار طولانی و دراز مدت است. در این مسیر بایدی هم وجود ندارد. اگر کسی هم فیلم سیاسی روز بسازد من هرگز به او نخواهم گفت که چرا فیلم شاعرانه و هنری نمی‌سازد؟ من فکر می‌کنم هر هنرمندی باید ببیند در درون خودش چه اتفاقی افتاده است؟ چرا می‌باید همه از هم الگو بگیرند؟

همین قدر که آقای قبادی فیلم سیاسی – اجتماعی می سازند ما را بس. ایشان نوع نگاه خودشان را دارند. پس اجازه بدهند هر هنرمندی هم نوع کار خودش را عرضه کند. به هر حال سوال شما را با این پاسخ به اتمام می‌رسانم که از یک فیلمساز، طرح چنین سوالی بعید است و بیشتر از آن نوشتن نامه سرگشاده به نظرم بعید می‌آید. معمولا نامه سرگشاده را خطاب به سیاستمدارانی می‌نویسند که دستشان به او‌ نمی‌رسد، اگر ایشان منظور دیگری داشته است کاش صریح‌تر طرح می‌کردند.

بسه لطفا ، مشکل مردم بیچاره ما دعوای این آقایان نیست،همانطور که مشکل ما دعوای رفسنجانی و احمدی نژاد هم نیست.مشکل ما مردم ایران نداشتن فرهنگ و شعور و حافظه تاریخی است . تا کی میخواهد با اینگونه بحث های ره به جایی باز نکن ما را ملعبه گربه رقصانیهای خود کنید ای گربه های ایرانی؟!!!

"این متن صحبت آقای کیارستمی. چه چیزه بدی گفته؟"
من هم چیز بد یا غیر منطقی ندیدم
ایشان فقط نظر خودشون را گفتن
متن جناب عبدالله زاده هم به نظرم بسیار محافظه کارانه آمد...ایشان حرفشون را قورت دادند و این کاملا بارزه

شاید اگر فیلم را دیده بودم، حرفی برای گفتن داشتم . ولی در مورد نامه نگاری های صورت گرفته، با آقای عبدالله زاده هم عقیده هستم که نباید قضاوت کرد. 

هوا داری و طرف داری از فیلمساز یک بحث دیگر است. اما در اینجا دو نگرش مطرح شده (هنر برای روشنگری به مفهوم مدرن آن و هنر برای ابراز نظر و دیدگاه و ایدئولوژی شخصی مولف) دو دیدگاه کاملا متضاد هستند که هر یک در دوره و زمانه های خاصی بر دیگری پیشی میگیرد و اقبال بیشتری می یابد. و نظر هر کسی هم مشخص است(امید که باشد) هم محترم و هم هواداران خاص خود را دارد.
اظهار نظر آقای کیارستمی در مورد فیلم «...گربه ها...» اظهار نظری است که آقای قبادی انتظار ندارد از زبان ایشان بشنود. و نامه ی آقای قبادی هم برای آقای کیارستمی غیر منتظره است. این کدورت شخصی بین دو فیلمساز مطرح ایران تا حد «زیادی» شخصی است اما برای جامعه سنتی ما لازم؛ شاید با مطرح شدن چنین موضع گیریهای تندی فضای فرهنگی ایران هم گرایش به شفافیت بیشتری پیدا کند. مباحثه گاهی منجر به رشد میشود. اما ورود به یک «جدل»، به طوری که منحصر به این دو نفر باشد، به نظر من هوشمندانه نیست. امیدوارم خودشان با هم کنار بیایند.

نظر شخصی سابجکتیو ؛
برای آنکه موضع شخصی خودم (سبت به دو کارگردان) را هم «به دور از آن جدل» به عنوان یکی از مخاطبان گفته باشم، اضافه میکنم که مدت هاست ساختن فیلم صرفا روشنگرانه و مدرنیستی را به نوعی وقت تلف کردن میدانم.
این گونه فیلم ها (چنانچه موفق باشند) شکاف بین جامعه و روشنفکران را بیشتر و بیشتر میکنند. چه سودی دارد که قشر روشنفکر روشنتر شوند و مردم عادی تحت تاثیر فیلمهای آبکی و صرفا سرگرم کننده آبکی تر؟! موافق نیستید که یکی از مشکلات جامعه ایران همین فاصله عمیق می باشد؟ آیا هنوز هم موقع ارتباط برقرار کردن با مردم عادی نیست؟
فیلم در زمانی که من در آن زندگی میکنم باید در وحله اول سرگرم کننده باشد و در وحله دوم «بیان کننده» نظری باشد یعنی محتوای (و یا فرم...که این بحثی دیگر است) چالش برانگیز داشته باشد، و در عین حال به عدم تقدس آن نظر اعتراف کرده باشد به طوری که نتوان به آن فیلم استناد کرد و سپس حکمی صادر کرد.

شیوه ی آقای قبادی تا حدی به این نظر نزدیک است. و آقای کیارستمی... بسیار دور.

اینجوری میشه یه بحث دیگه رو پیش کشید که تلخی اختلاف دو فرد محبوب رو هم نداره!

فیلم را دیده ام کف زدم ودیگر فیلمهای کیارستمی را نخواهم دید.