از مرگ چه خبر؟!

برگردان؛ ونداد زمانی

مدتی پیش در کنفرانس سالانه‌ی داروهای ضد پیری، در لاس‌وگاس، خانم سوزان سورم، هنرپیشه و نویسنده‌ی کتاب پر فروش «همیشه جوان: حقایق عریان درباره‌ی بازتولید هورمون‌ها»، به حاضرین میان‌سال کنفرانس که مشتاقانه سراپا گوش بودند ضمن دفاع از هورمون‌درمانی گفت:

«من گاهی که به این میهمانی‌های شبانه می‌روم و مردان باتجربه و موفقِ با سن‌های حدود ۷۰-۸۰ سال را می‌بینم که متاسفانه در گوشه‌ای مشغول چرت‌زدن و خمیازه‌ کشیدن هستند یا آب دهان‌شان سرازیر است و پیداست که دیگر رمقی برای‌شان نمانده ... به خودم می‌گویم این از تک و تا افتادن نباید اتفاق بیافتد ... همه می‌دانیم که این‌ها فقط هورمون‌شان ته کشیده است!»

دست علم جدید درد نکند که هرچند هنوز چاره‌ای برای جاودانگی پیدا نکرده است ولی قول همیشه «جوان ماندن» را کمابیش در دسترس آمریکایی‌های طبقه‌ی متوسط قرار داده است؛ آن‌هم با زنبیلی پر از داروهای جوان‌ساز و ترمیم‌کننده؛ «شما می‌توانید دوباره جوان شوید، مادامی‌که هنوز نمرده‌اید».

خانم سورم، وقت ملاقاتی که با دکتر متخصص دارد نزدیک است و دولت به‌هم‌راه یار همیشگی‌اش، بخش خصوصی، برای زنده نگهداری دو سال آخر عمر سال‌خوردگان کاملا فرتوت، زیر ماشین‌های حفظ‌کننده‌ی جان‌های بدون رمق، مشغول صرف ۳۰ درصد بودجه‌ی درمانی کشور هستند.

پیش‌رفت‌های پزشکی ۵۰ سال گذشته به‌طور متوسط ۱۰ سال به عمر آمریکایی‌ها افزوده است. و همه‌ی این تلاش‌ها به نظر می‌رسد که مقدمه‌ای است برای افزایش ۲۰-۳۰ و ۵۰ ساله به عمر بشر هستند.

دانشمندی چون آوبری دوگری (که متخصص پیری‌درمانی است) معتبرترین شخص در زمینه‌ی افزایش طول عمر می‌باشد.

او معتقد است «از طریق بازسازی سلول‌ها و کندکردن متابولیسم می‌توانیم تا پایان این قرن توقع مردن در دوره‌ی پیری را نداشته باشیم»، و اجازه بدهیم که بشر تا حدود هزارسال عمر کند. او می‌گوید «ما با تکنولوژی نه‌چندان دور، تعریف جدیدی از امکان بشری و حتی خود بشر خواهیم داد».

مرگ همیشه برای بشر ترس‌ناک بوده و یکی از اصلی‌ترین راه‌ها برای حل این ترس پذیرفتن زندگی بعد از مرگ بوده است.

نشانه‌های بی‌شماری برای این ترفند بشری می‌توان سراغ گرفت؛ از تابوت‌های مملو از جواهر اهرام ثلاثه گرفته تا خاکستر مردگان هندی که رودخانه‌ی گنگ را تقریبا بند آورده است، هم‌چنین غارهای قبرستانی رومیان و مذاهب دره‌ی سامری که بهشت را به بشر وعده داده‌اند.

رمان‌نویس مشهور انگلیسی، جولیان بارنس، در کتاب خاطرات‌اش، «چیز ترسناکی نیست»، که به بهانه‌ی مرگ برادرش و نیز شروع دوران پیری خودش نوشته است می‌گوید:

«چهل‌ساله‌شدن در دوران قدیم خودش نعمتی بود با آن‌همه جنگ و مرض و پزشکانی که بیش‌تر می‌کشتند تا این‌که شفادهنده باشند. مردن در دوره‌ی کهولت و سال‌خوردگی شدید آن‌هم به مرگ طبیعی در قرن ۱۷ کاملا نادر و اتفاقی و حتی غیرقابل‌باور بود ولی در زمانه‌ی ما تبدیل به یک حق بشری شده است».


فیلسوف نیویورکیِ دانشکده‌ی «نیواسکول»، آقای کریشلی، درباره‌ی ترس از مردن می‌گوید:

«چیزی که زندگی بشر معاصر را رقم می‌زند ترس از مرگ نیست» که ترسی واضح و طبیعی است، «بل‌که یک وحشت بیش از حد از محوشدن و نابودشدن است.»

کریشلی در کتاب «فیلسوفان مرده » به جمع‌آوری نظرات ۲۰۰ فیلسوف در رابطه با نظر شخصی‌شان درباره‌ی مرگ خویش می‌پردازد.

او می‌خواهد از این طریق به مردمِ هر لحظه اضافه شونده به خیل کسانی که اعتقادی به زندگی پس از مر گ ندارند؛ راه‌حل‌های متفاوتی برای پذیرش راحت‌تر مرگ معرفی کند.