«من رو ببر بیمارستان، من نمی‌خوام بمیرم»

برگردان، ونداد زمانی

«سیبرتا»، یک نمایشنامه رادیویی است، که چهار بار در هفته در کشور اتیوپی پخش می‌شود. «سیبرتا» از جمله برنامه‌های رادیویی است که با همیاری یک بنگاه خیریه آمریکایی تهیه می‌شود.

مرکز« رسانه جمعیت» از طریق تهیه برنامه‌های سرگرم کننده و آموزشی که در آن‌ها موضوعاتی نظیر آگاهی در باره‌ی ایدز، کتترل موالید و حقوق زنان منعکس می‌گردد، خواهان بهبود بهداشت و سلامت مردم دنیا است.

این مرکز در حال حاضر در ۱۵ کشور سریال‌های ساده ولی جذاب تهیه می‌کند که محتوای آن‌ها در هر کشور، رابطه مستقیم با نیازهای محلی دارد.

برنامه‌ی «سیبرتا» که برگردانی است از «ضربه روحی» در زبان محلی اتوپیایی، از زندگی زوج جوانی حکایت می‌کند که در آستانه تولد فرزندشان هستند.

شنوندگان نمایش رادیویی پی می‌برند که دلیل دیر وضع حمل شدن نوزاد، که مادر حامله «تیه تینا» را تا سر حد مرگ هم کشانده، ختنه‌ای است که بر مادر در کودکی تحمیل شده بود.

تیه تینا (زن حامله): [از درد فریاد می‌کشد] ای وای مادر جان، من می‌میرم و داغ دیدنت را به گور می‌برم.

قابله: فشار بده، قوی باش، یک ذره بیشتر زور بزن.

تیه تینا: دارم می‌میرم، مادرم رو صدا کن.

گاشاو (‌شوهر): [عصبانی] فریادرس تو زائو است نه مادرت.

تیه تینا: من دیگه تحمل ندارم، خدای من... پس چرا منو نمی‌بری بیمارستان؟

قابله: می ترسی ؟ شجاع باش دختر ، فراموش نکن که قبل از تو یه عالم بچه سالم برای زنهای دیگه زائوندم

گاشاو: داره ادا درمی‌آره!

قابله: خواهش می‌کنم گاشاو!؟ الان وقت این حرف‌ها نیست... مگه نمی‌بینی داره می‌زاد؟

گاشاو: خب راستش رو می‌گم... همه ما آدم‌های درست حسابی توی خونه به دنیا آمدیم، مگه نه؟

تیه تینا: آه، من دیگه بیشتر از این طا قت ندارم ... اگه نمی‌خوای افسوس مردنم را بخوری.

قابله: الان تمام می‌شه عزیزم، یک ذره استراحت کن. گاشاو ، می‌شه بری بیرون؟ کَره کجاست؟ بذار باهاش شکمشو ماساژ بدم.

تیه تینا: لطفا راحتم کن، کاری کن از این مصیبت خلاص بشم.

گاشاو: ببین چه بد ذاته! می‌دونه من چقدر دلم بچه می‌خواد، حاضره بمیره که من رو محروم کنه از پدر شدن

قابله: خدای نکرده، زبونم لال... بهتر نبود بعضی وقتها مردها هم حامله می‌شدند تا درد زن‌ها رو حس کنند؟

گاشاو: خانم! بهتر نیست به جای این‌که مردها را با زن‌ها مقایسه کنی به کاری که به تو محول شده برسی؟

قابله: ببخشید، من فقط می‌خواستم یک چیزی بگم این زن را سرگرم کنم.

گاشاو: با این حرف‌ها؟

قابله: گفتم که، داشتم شوخی می‌کردم.

گاشاو: ببین، یک پیرزن دیگه باید بدونه چه چیزهایی رو می‌شه باهاش شوخی کرد؟

تیه تینا: آه... به داد من برسید.

قابله: شجاع باش دخترم، تا می‌تونی زور بزن.

تیه تینا: آی وای خانم جان...[از درد جیغ می زند]

قابله: ما زن‌ها این دردها رو کشیدیم برای زاییدن شماها.

تیه تینا: به دنیا نیامده بوم بهتر بود اگه می‌دونستم این‌قدر باید درد بکشم.

قابله:طاقت بیار دخترم، گاشاو، بهتر نیست زنت را ببریم پیش یک دکتر؟

گاشاو: باز به حرف‌های این زن بها دادی؟ این زن همش داره برام دردسر می‌تراشه. چه بلایی سر بچه‌ام می‌آد؟

قابله: اون را من دیگه نمی‌دونم.

گاشاو: ازاین زن کله شق‌تر من ندیدم. اونقدر اصرار داره بره بیمارستان که اگه بچه بخواد الان بیاد بیرون هم، اون نمی‌ذاره. من این زن رو خوب می‌شناسم. تازه اگه یک وقتی توی بیمارستان بزاد و بچه من اونجا با بچه یک نفر دیگه جابجا بشه من چه خاکی به سرم کنم؟

قابله: بابا، آدم‌های شهری همه بچه‌هاشون تو بیمارستان به دنیا می‌آن.[تیه تینا در این بین از درد جیغ می‌زند]

قابله: چرا این جوری شدی؟ ... عزیزم تیه تینا، همه چی روبراه می‌شه. گاشاو، بدنش داره سرد می‌شه.

گاشاو: عجب مصیبتی؟

قابله: ای وای، دارم از دسش می‌دم. کمک، کمک... یکی به من کمک کنه...یا مریم مقدس... من رو تنها نذار!