تاریخ

از جنازه‌های در باغچه تا خاوران مجازی

شکوفه منتظری: بسیاری از سال‌های دهه‌ی شصت به‌عنوان سال‌های سیاه و خونین حکومت جمهوری اسلامی، سال‌های کشتار بی‌پایان مخالفان یاد می‌کنند. شاید بتوان نقطه‌ی اوج این کشتارها را تابستان ۱۳۶۷ نامید. بنا بر آمار منتشر شده توسط سازمان عفو بین‌الملل، در این تابستان بیش از سه هزار زندانی سیاسی‌ـ عقیدتی طی دو ماه، بدون دادگاه، به چوبه‌های دار سپرده شدند. در این زمینه با منیره برادران، از زندانیان سیاسی دهه‌ی ۶۰ گفت‌وگو کرده‌ام.

شیطان زندگی ما را بر باد داد

ترجمه‌ی ونداد زمانی: در سال ۱۹۹۴ هوتوها دست به کشتار یک میلیون توتسی زدند. دولت رواندا در سال ۲۰۰۳ با اعلام عفو عمومی و آزادی عاملین این کشت و کشتار، نزدیک به ۵۰ هزار زندانی هوتو را آزاد کرد. جین هافتزفلد تازه‌ترین مصاحبه با بازماندگان توتسی و قاتلین هوتو را با عنوان «آنتالوپ آنتالوژی» در فرانسه به چاپ رساند.

انکار بس است، کشتار ارامنه را بپذیرید

به مناسبت ۲۴ آوریل، عصر سه‌شنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۸۸، سال‌روز نژاد‌کشی ارمنیان توسط دولت ترکیه عثمانی مراسمی در باشگاه فرهنگی آرارات در خیابان ونک تهران از سوی هیأت برگزار کننده نود و چهارمین سالگرد این فاجعه انسانی با حضور گروه کثیری از نویسندگان، شاعران، روزنامه‌نگاران و نقاشان ارمنی به همراه دیگر اقشار ارامنه مقیم ایران برگزار شد. در ابتدا فیلمی از زندگی و سرانجام فاجعه‌بار ‌هراند دینک، روزنامه‌نگار ارمنی‌تبار ترکیه که سردبیر هفته‌نامه «‌اکوس» بود به نمایش درآمد. هراند دینک در ۱۹ ژانویه ۲۰۰۷ در مقابل دفتر نشریه‌اش به قتل رسید.

هیچ استبدادی ابدی نیست

منیره برادران: امروز حسرت خوردن به این‌که چرا آن روزها به فکر ثبت یادداشت‌های روزانه نبودم، بی‌فایده است. آن دختر جوان شیفته انقلاب نه فرصتی برای یادداشت‌برداری داشت و نه به آینده فکر می‌کرد. ثبت یادداشت‌های روزانه معمولاً برای آینده است. امروز می‌نویسیم که در آینده بدانیم گذشته را چگونه زیستیم. آن روزها آینده مفهومی نداشت. حال همه چیز بود، بزرگ و جذاب. آن روزها برای نوشتن حس و تجربه‌های شخصی، ابتدا باید قادر می‌شدم خودم را لحظه‌ای از «ما» آن دریای توده‌ها جدا کنم. «من» آن روزها وجود نداشت. هر چه بود، «ما» بود.