خشونت عریان و وضعیت روزنامه‌نگاران در ایران

یکی از خبرنگاران خارجی، هم‌اینک برای ساختن فیلمی در تهران به‌سر می‌برد.
گزارشی را که او امروز از شرایط کاری خود در ایران پس از انتخابات ریاست‌جمهوری برای زمانه فرستاده، با هم می‌خوانیم:

سه و پنجاه‌ و یک دقیقه بعدازظهر

در حدود سه ساعت پیش، به همراه مترجمم در حال مصاحبه از چند نفر از مردم در خیابان‌های مرکز شهر تهران در نزدیکی‌های ساختمان وزارت کشور بودیم.

چند تن از پلیس‌های ضد شورش هم در حدود ۱۰۰ متر آن‌طرف‌تر در آن سوی خیابان ایستاده‌بودند.

چند نفر از مردم رو به دوربین فیلم‌برداری ما صحبت کردند. یک زن جوان به ما گفت که «پلیس ضد شورش دارد مردم را مثل حیوان کتک می‌زند. اوضاع این‌جا خیلی وخیم است و سازمان ملل باید بیاید و به ما در بازشماری آراء کمک کند.»

در همان موقع یکی از لباس‌شخصی‌ها بازوی من را گرفت و به همراه چند نفر پلیس اونیفورم‌پوشیده، من و مترجمم را به طرف ساختمان وزارت کشور کشیدند.

زنی که رو به دوربین صحبت کرده ‌بود.

وضع من خیلی بهتر از مترجمم بود. آن‌ها با مشت و لگد به بالای ران او می‌کوبیدند. آن‌ها کارت شناسایی او را پاره کردند و هر دو دوربین فیلم‌برداری ما را از دستمان گرفتند. با این‌که مترجمم در دست سه مأمور پلیس بود که او را در پیاده‌رو با خود می‌بردند، یک افسر پلیس دیگر که از آن‌جا می‌گذشت آمد به صورت مترجمم، اسپری فلفل پاشید.

متأسفانه دوربین من هم‌چنان مشغول ضبط بود و باتری دوربین در این بحبوحه از جایش درآمد و فایل ویدئویی مصاحبه را هم خراب کرد.

وقتی که به ساختمان وزارت کشور رسیدیم آن‌ها من و مترجمم را از هم جدا کردند. دست و بازوی او را گرفتند و بر روی کف زمین کشیده و بر روی پله‌ها به پایین کشیدند.

او موفق شد در پاگردهای پایین‌تر پلکان بر روی پاهای خود بایستد. این پلکان به یک سلول بازداشت ختم می‌شد که در آن در حدود بیست نفر از مردم را که پیش از این در خیابان گرفته‌بودند، نگاه می‌داشتند. دست این محبوسان را از پشت بسته بودند و به حالت زانوزده آن‌ها را در این اتاق تاریک نگه داشته ‌بودند.

در جریان تمام این اتفاقات آن‌ها به مترجمم لگد می‌زدند و او را به باد فحش می‌گرفتند. فحش‌های آن‌ها شدیداً رکیک بود و فحش‌هایی به خواهر و مادر او نیز می‌دادند. او را با کمربندی سگک‌‌دار کتک زدند و تمام پشت او را طوری با باتوم ضربه می‌زدند که پوست پشت او، برجسته و ریش‌ریش شد.

وی هم‌چنان حرف خود را برای آن‌ها تکرار می‌کرد که او مترجمی است که برای یک روزنامه‌نگار آمریکایی ترجمه می‌کند و رسماً از سوی مقامات مجوز دارد، که این حرف او، چیزی به‌جز حقیقت محض نیست.

در این موقع من به طبقه هم‌کف برگشته‌بودم و جلوی درب ورودی وزارت‌خانه بارها و بارها به سوی پلیس فریاد می‌زدم که «مترجمم را برایم بیاورید!». این‌طور که پیدا بود آن‌ها (هرچند که ممکن است دلشان می‌خواست) ولی قصد کتک زدن من را نداشتند، چون من خارجی هستم.

پس از چند دقیقه آن‌ها نرم شدند و کسی را فرستادند تا مترجمم را از سلول بازداشتی‌ها که در طبقه سوم زیرزمین ساختمان وزارت کشور است، بیاورند.

آن‌ها وارد سلول شدند و فریاد زدند: «مترجم کجاست؟!» و بعد از این‌که او خود را معرفی کرد، دوباره او را کتک زدند که «چرا قبلاً به‌ آن‌ها نگفته که مترجم است.»

یک مأمور پلیس ضد شورش که انگلیسی صحبت می‌کرد سعی کرد تا با من گرم بگیرد و می‌گفت که در وضعیت شورش هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد. حرف او قابل جدی گرفتن نبود چون در جایی که ما را دستگیر کردند اصلاً‌ شورشی در کار نبود.

این مأمور، هم‌چنین از مترجم من خواست تا مرا متقاعد کند که از آن‌چه اتفاق افتاده، گزارشی ندهم.

شاهدان عینی گزارش می‌دهند که روزنامه‌نگاران کاملاً رسمی و مجوزدار خارجی، امروز با همین وضع در سراسر تهران دستگیر شده‌اند. معاون وزارت ارشاد هم چند دقیقه پیش تلفنی به من گفت که روزنامه‌نگارهای دیگر هم کتک خورده‌اند و مجوزهای رسمی، دیگر به حساب نمی‌آید.

ویزای روزنامه‌نگاران خارجی هم دیگر تمدید نمی‌شود و بنابر این تمام افرادی که به آن‌ها اجازه ورود داده‌شده‌ بود تا خبرهای انتخابات را پوشش بدهند، الان در این اوضاع مغشوش بعد از انتخابات به‌زور از کشور بیرون رانده می‌شوند.

کل این قضیه باعث شد من به این نتیجه برسم که ماندنم در این کشور دیگر فایده‌ای ندارد. کار برای روزنامه‌نگارها در ایران بدون خطر خشونت بدنی از سوی حکومت غیرممکن شده‌است.