حقوق بشر

شاعر روزنامه‌نگار اکتیویست

نویسندگی رویایی بود که در سر داشتی؛ «شاعر». شاعر یعنی همه‌چیز. دنیا به شعر ختم می‌شد. هر اتفاقی که می‌افتاد ته دلت قرص بود که شعر، سر جایش محکم نشسته است. حمایتت می‌کند. پناه است. تنها چیزی است که دلت را واقعاً خوش می‌کند. حتی اگر همه بگویند: «چرا حرف نمی‌زنی؟ امروز چرا کشتی‌هات غرق شده؟» اما در درون تو غوغایی است. ناراحت نیستی. داری خودت را کشف می‌کنی. نه، داری خودت را می‌زایی. در یک شعر جدید. لحظه‌ای ناب. همین. به عشق نوشتن، روزنامه‌نگار می‌شوی. فقط برای این‌که در شغلی خانه کنی که همسایه‌ی شعر باشد، اما کار، خودش، خودش را تعریف می‌کند نه تو او را.
روزنامه‌نگاری کار پر دردسری است. این را از همان روزهای اول در می‌یابی. به ویژه اگر زن باشی و به ویژه اگر دور و برت پر از مردان دوست و غیر دوست باشد. یکی به نصیحت می‌گوید به فلانی رو نده، این‌کاره است. دیگری می‌گوید هیچ زنی از این روزنامه‌ها بالا نمی‌رود. آن یکی به بهانه‌ای خودش را به تو می‌رساند تا بگوید اگر امتیازی گرفته‌ای به خاطر تلاش یا توان خودت نبوده، بلکه به خاطر زن بودنت بوده است. پس بهتر است از خیر این کار بگذری که سگ زن خانه‌دار شرف دارد به ...

مبارزه مسالمت‌آمیز مدنی

جنبش آزادی‌خواهی مردم ایران مرحله به مرحله با موانع بیشتری از سوی حاکمیت مواجه می‌شود. از یک سو با گذشت بیش از هفت ماه، مردم، به‌ویژه جوانان دلیر حامی جنبش سبز علی‌رغم تمام دست‌اندازهای ایجاد شده، هم‌چنان به راه خود ادامه می‌دهند و از سوی دیگر حاکمیت با تکیه بر همان روش کهنه و پوسیده‌ی تمام نظام‌های دیکتاتوری شرقی، یعنی غلبه با رعب، به سرکوب معترضان ادامه می‌دهد.

او باهیچ‌کس!

او با مردم افغانستان؟ او با مردم عراق؟ با مردم چین؟ با ما؟ خبرها امیدوارکننده نیست. رییس جمهور پرقدرت‌ترین کشور جهان امروز به دیدار رهبران چین می‌رود، اما روزنامه‌ای آمریکایی این ملاقات را به نشست مشتری با بانک‌دار خود تعبیر می‌کند. تابستان گذشته، مدیر بودجه‌ی کاخ سفید، از سوی رهبران چین ساعت‌ها به پرسش گرفته شد. آن‌ها می‌خواستند از جزییات طرح بیمه‌ی عمومی باراک اوباما مطلع شوند. برای چه منظوری؟ دل‌سوزی به حال ده‌ها میلیون آمریکایی که بیمه ندارند؟

خشونت عریان و وضعیت روزنامه‌نگاران در ایران

یکی از خبرنگاران خارجی، برای ساختن فیلمی در تهران به‌سر می‌بُرد. او گزارشی از شرایط کاری خود در ایران پس از انتخابات ریاست‌جمهوری برای زمانه فرستاده است.

سی سال حقوق بشر در ایران در بوته نقد و بررسی

عمده شعار‌ها در سال پنجاه و هفت؛ استقلال، آزادی و جمهوری بود که این شعار‌ها نشانه‌هایی از دموکراسی خواهی و آزادی‌طلبی ایرانیان بود. اما به نظر می‌رسد این روند در طول سال‌های بعد از انقلاب در ایران دست خوش تغییرات شد. بررسی این تغییرات اینک در برنامه سی سال حقوق بشر در ایران هدف رادیو زمانه است. آیا خواسته‌های شعار دهندگان تامین شده است؟ و آن‌هایی که حکومت پادشاهی پهلوی را ناقض آزادی‌های فردی و اجتماعی می‌دانستند به ایده‌آل هایشان رسیده‌اند؟