با سلام. من با تشبیه رسانه به آینه، هنوز نتوانسته ام کنار بیایم! به دو دلیل: اول آنکه آینه را هر طرف نگه داری - با هر صفتی که برای نوع انعکاس آینه قائل باشی، راست نما، کج نما یا کوچک و بزرگ نما، زنگار گرفته و امثالهم - همانطرف را منعکس میکند. و از سوی دیگر آینه مسطح هست و شمولیتی چندسویه ندارد! نکته دوم اینکه، اجزاء آینه خود بخشی از آنی هستند که منعکس می شوند. در چنین تصویری، آینه خود را از محیطی که انعکاس میدهد جدا میکند. این اشکال بزرگی است که جامعه روشنفکری در ایران با شدت بیشتری نسبت به سایر جوامع بروز میدهد. هر بخشی از جامعه براحتی خود را بیرون از گود قرار داده و بقیه را از آن سکو می نگرد. اینکه سیاست پیشه گان باید به رسانه اقتدا کنند و یا رسانه به آنها، بر میگردد به انتظام عمومی تر قضایا نسبت به هم. این یک انتخاب نیست، این یک سرنوشت شده است!
ضمناً نوشته مورد اشاره شما، جز یک بهم ریخته گی در تلقی عمومی از اینکه چه جائی در جامعه داری و چه نقشی ایفا میکنی به درهم و برهم گوئی روی آورده. کسی که دور خود هاله نور می بیند، طبعاً مسئولیت بزرگی در قبال حرفی دارد که میزند. اما فلان راننده تاکسی یا بنا و پزشک و غیره، عملاً نمیتوانند با وی و نقش کلماتی که از دهان بیرون می رانند، همسان قلمداد شوند. اینکه درون انسانها از انشقاق و بحران رنج میبرد - که شامل حال همه و نه تنها جوامع حاشیه، بلکه جوامع باصطلاح پیشرفته نیز بدان دچار هست - تفاوت دارد با اینکه این قضیه را تبدیل کنیم به سرنوشت محتوم! بهرحال مطلب مورد نظر شما انگار خودش هم متوجه بود که ناقص است؛ چرا که نویسنده اش قول یک تحقیق جدی تر و آنهم با استفاده از قولی دیگر داده است. آیا انعکاس چنین نوشتاری، با مقدمه بالا همخوانی داشت؟! با آرزوی سلامتی و شادکامی تان!

---------------------
در مانند دانستن دو چيز مشابهت شرط است نه عينيت مثل مانند کردن صورت گلرخان به گل سوری. لازم نيست صورت آنها هم ورق ورق شود و الخ. اين يک نکته. دوم اين که آينگی از مباحث قديم در فلسفه و اخلاق وهنر است و آنچه من آورده ام حرف عجايب نيست فقط ربط اش به رسانه شايد توسعی در اصل بحث باشد. اما نکته شما در خور تامل است که رسانه جدا از جامعه نيست. در اين امر با هم اشتراک نظر داريم. در اصل ادعای دکتر کاشی هم به نظرم طرح بحث او برای جدی گرفتن آن کافی است. - مهدی جامی

با سلامی دوباره. یادداشتی نوشته ام در ارتباط با زمانه در وبلاگ. فکر کنم بد نیست نگاهی بهش بندازین. در مورد مثال آینه، مثالی آوردید که بنظر دقیق نیست. تشبیه گلرخ به گل... طراوت و زیبائی تصویر هست و نه اجزاء سازنده آن! اشاره مرا در مورد آینه متوجه نشدید - با عرض پوزش! - آینه باید نگه داشته شود، در هر سمتی که تصور می کنید. ضمناً آینه یک سویه اش بشدت تیره است که خود زمینه ای میشود در انعکاس بهتر سویه دیگر... رسانه، آخ چه بگویم که فقط باید الماس باشد و بگذارد نور از درونش عبور کند! با پوزش از تأکیدات زیادی در مورد تشبیهات! با احترام.

نقل است است که "ارشمیدوس" گفته بوده :" اگر شما توانستید به من یک چیز ثابت نشان بدهید من بهتون قول میدم که با تکیه به آن، دنیا را به حرکت در آورم". "مک لوهان" کانادایی که نظریه ی "دهکده ی کوچک جهانی" از آن اوست در پاسخ به فرضیه ی ارشمیدوس میگوید که من آن نقطه ی ثابت را پیدا کرده ام و آن بطور عام وسایل ارتباط جمعی و به طور خاص تلویزیون است.
اگر مسئولیتهای حرفه ای رسانه های خودمان را در قالب بایدها و نبایدها در نظر بگیریم قطعا کفه ی نبایدها سنگینتر است همه میدانیم که قبول ریسک پرداختن به نبایدها چه عواقبی در پی خواهد داشت .
باز هم در تاریخ نقل است که روزی پیر زنی پشت خمیده پس از سماجتهای فراوان به پیشگاه انوشیروان عادل رسید .پیر زن به شاه گفت: شنیده ام که وزیر بسیار حاذقی داری میخواهم که در حضورت با چند پرسش وی را بیازمایم شاه بزرگمهر حکیم را فراخواند تا شاهد این گفت و شنود باشد پیر زن سه سوال مطرح کرد که وزیر به هیچکدام از آنها نتوانست جواب بدهد آنگاه آن پیر زن برآشفت و در حضور شاه به وزیر گفت: آنهمه زر از خزانه می ستانی برای چه، حال آنکه از پاسخ به سوال پیر زنی عاجز می مانی؟ بزرگمهر در پاسخ ظریف خود میگوید: زر از خزانه میستانم بابت آنچیزهایی که میدانم اگر حکم چنان باشد که به ندانسته های من هم پاداش دهند زر عالم کفاف نخواهد کرد".
حال بحث رسانه ها در ایران هم بی تشابه به داستان بالا نیست اساسا رسانه های ما با دنیایی از ورود ممنوع ها روبرو هستند از پرداختن به موضع روحانیت باید دوری کنند سیاستهای نظام را زیر سوال نبرند، مبادا به نهادهای تحت امر انتقادی وارد کنند از نابسامانیها ننویسند به مردم نگویند که چه اتفاق می افتد و نگویند که خفقان هست و آزادی نیست و....با یک چنین فضا سازی چه نقش قابل ستایشی برای این زبان بسته ها میتوان قائل بود جز اینکه عقده های حرفه ای سرکوب شده به یکباره قلیان کرده و حتی هست و نیست خود رسانه را هم بر باد دهد.
یک آینه با اینهمه گرد و غبار از رسالت "درست نمایی "معاف و مرخص خواهد بود همان معافیتی که متاسفانه برای رسانه های ما بویژه در عرصه ی نوشتاری صادر شده است.البته بحث درست نمایی رسانه، یک آرمان است که تحقق آن پویایی جامعه را تضمین میکند اما باید بپذیریم در یک جامعه ی پویا رسانه ها به تولید انبوه سوال میپردازند که بازیگران عرصه های سیاست و مدیریت باید به آن جواب داده و به انتظار ارزیابی این پاسخها از سوی "مردم" باشند. آیا ما از این ظرفیتها برخوردار هستیم ؟

با اين همه عقل گرايي و مراد زدايي باز هم زبان و قلم و حال و هواي روشنفكران ما لبريز از هيجان و تغييرات احساسي يك باره است .گويي وحي از زبان مرشدي نازل مي شود و همه عالم در پس اين تنزيل دگرگوني مي يابد

واقعاعالیه
اصلا انتظار یه همچین سایت و وبلاگی رو نداشتم. هم به سایت رادیو زمانه لینک میدم هم به وبلاگش

وبلاگ خوبی دارین واقعا برام جالب بود