نبرد منیژه با هفت نوع سرطان

شهزاده سمرقندی

شاید همه روزه از این و آن بشنویم که کسی از نزدیکان، دوستان و یا افراد سرشناس در این یا آن قسمت دنیا گرفتار سرطان شده‏. با این که پیشرفت‌‏هایی در درمان این بیماری حاصل شده، اما سرطان هم‏چنان دامن‏گیر است و افراد زیادی با آن دست و پنجه نرم می‏کنند.

«جلوی پیشرفت سرطان را می‏توان گرفت»! این را هم‏صحبت من که خود سال‏ها است با این بیماری زندگی می‏کند، می‏گوید.

صحبت در باره‏ی این بیماری مانند بیماری‏های دیگر سخت است. چون هر بیماری به شیوه‏های گوناگون روی انسان‏ها اثر می‏گذارد.

منیژه چگونه با چندین نوع سرطان و با وجود قطع امید پزشکان، زندگی و مبارزه کرده است؟ خودش می‌گوید:

اول خیلی ناراحت بودم. فکرهای خیلی بدی می‏کردم. فکر می‏کردم تا کی زنده خواهم ماند؟ چند ماه دیگر؟ یک سال، یا شش ماه دیگر زنده می‏مانم؟! اول بیماری خیلی احساس بدی داشتم.

١٤ سال پیش در ایران به این بیماری مبتلا شدم. از سرطان سینه شروع شد. دکتر بعد از معاینه‏ی اولیه گفت که باید فورا عمل شوم. هر دو سینه‏ام هم گرفتار شده و باید برداشته شوند. به این ترتیب در عرض یک هفته در بیمارستان بستری شدم و عمل کردم.

در اطاق عمل دکتر متوجه می‏شود که فقط تومور یک سینه‏ام بدخیم است و فقط سینه‏ی سمت راست‏ام را برداشته بود. بعد از به هوش آمدن، دست که زدم، متوجه شدم یکی از سینه‏‏های‏ام هنوز هست ولی سینه‏ی دیگر برداشته شده است.

یک هفته در بیمارستان بستری بودم. طی این مدت هم غده‏های سرطانی را در آزمایشگاه بررسی کرده بودند و متوجه شده بودند که سرطان‏ام بدخیم است و ممکن است در آینده به جاهای دیگر بدن‏ام سرایت کند. البته آن زمان دکتر این مساله را به من نگفت که روحیه‏ام را نبازم. بعدها نتیجه‏ی این آزمایشات را فهمیدم.

سرطان هم‏چنان دامن‏گیر است و افراد زیادی با آن دست و پنجه نرم می‏کنند

بعد از عمل باید شیمی‏درمانی می‏کردم. شش ماه ١٢ مرتبه شیمی‏درمانی داشتم که بسیار سنگین بود. به حدی که وزن‏ام به شدت پایین آمده بود و به ٥٢ کیلو رسیده بود.

بعد از اتمام شیمی‏درمانی نیز باید برق می‏گذاشتم (پرتودرمانی). ٢٥ بار هم برای‏ام برق گذاشتند و پس از آن قرصی به نام تاموکسی‏فن را به من دادند که تا پنج سال مصرف کنم.

بعد از اتمام معالجات و زمانی که شروع به قرص خوردن کردم، راهی هلند شدم و در هلند نیز تحت نظر دکتر‏ قرار گرفتم.

تا سال ٢٠٠٤ هیچ ناراحتی‏ای نداشتم. اما در سال ٢٠٠٤ بسیار سرفه می‏کردم و حالم زیاد خوب نبود. خیلی به دکتر خانوادگی مراجعه می‏کردم و به او توضیح می‏دادم که خیلی سرفه می‏کنم و سمت چپ‏ام خیلی درد می‏کند. دکتر زیاد توجه نمی‏کرد و می‏گفت: «چیزی نیست».

به او توضیح می‏دادم که سینه‏ی سمت چپ‏ام بسیار بزرگ شده است و شب‏ها نمی‏توانم خوب بخوابم؛ خیلی درد دارم.

بالاخره دکتر خانوادگی گفت که با دکتر جراح صحبت می‏کند که سینه‏‏ام را کوچک کنند. اما نظرش این بود که سینه‏ام مشکلی ندارد. آن‏قدر به دکتر خانوادگی مراجعه کرده بودم که دیگر خودم خجالت می‏کشیدم. او هم فقط برایم پاراستامول (مسکن) تجویز می‏کرد که دردم آرام شود.

تا سال ٢٠٠٥ دردم بیشتر شده بود و خبری هم از دکتر خانوادگی نشد که آیا با پزشک جراح صحبت کرده است یا خیر.

معمولا هنگام عادت ماهانه خون‏ریزی‏ام به قدری شدید بود که هر سه - چهار ماه یک‏بار به بیمارستان می‏رفتم و چند روزی آن‏جا تحت نظر بودم. یک‏بار در بیمارستان، بعد از این که دل‏درد و شرایط بد جسمی‏ام را برای دکتر توضیح دادم، اسکن گرفتند و پزشک متخصص زنان گفت که در رحم‏ام غده‏ای وجود دارد، تخم‏دان‏ها سالم‏اند، اما باید هرچه زودتر رحم را از بدن خارج کنند.

این عمل نیز انجام شد؛ رحم‏ام را بیرون آوردند و من یک هفته در بیمارستان بستری بودم. در این مدت هم شب‏ها نمی‏توانستم بخوابم و درد داشتم.

آخرین روزی که باید از بیمارستان مرخص می‏شدم، پرستار صبح از من پرسید که آیا خوب خوابیده‏ام یا خیر؟ به او گفتم که خیر، نمی‏توانم بخوابم. به گریه افتادم و گفتم که سینه‏ی سمت چپ‏ام و تمام سمت چپ‏ام مرتب درد می‏کند و نمی‏توانم بخوابم.

این خانم پرستار خیلی برای من ناراحت و نگران شد و فوری دو تا دکتر را پیش من آورد. آن‏ها بعد از معاینه‏ و ماموگرافی گفتند که «بله بالای سینه‏ات یک تومور هست». یعنی کارهایی که باید طی یک هفته انجام بگیرد، سریعا انجام شد و نتیجه این شد که سینه‏ی چپ‏ام هم باید هرچه سریع‏تر برداشته شود.

در سال ٢٠٠٥، من پنجم ژانویه عمل کردم و رحم‏ام را درآوردند. پس از آن در یکم فوریه نیز دوباره عمل شدم و سینه‏ام را هم برداشتند. بعد از عمل دوم نیز یک هفته در بیمارستان بستری بودم.

بعد از این که به منزل آمدم، یک شب که حالم هم زیاد خوب نبود و تنگی نفس داشتم، به روی شانه‏ام که دست کشیدم، متوجه شدم یک برآمدگی روی شانه‏ام درآمده است. دوباره به بیمارستان برگشتم. این غده را هم نمونه‏برداری کردند و گفتند که بدخیم است و باید عمل شود.

یک بار دیگر در ١٨ آوریل در بیمارستان بستری شدم و غده‏ی روی شانه‏ام را درآوردند.

اما بعد از یک هفته، این غده در جای دیگری از بدن‏ام بیرون آمد. پزشک‏ها بعد از بررسی و آزمایشان مختلف گفتند که «خانم، دیگر هیچ راهی نداری. سرطان هم به ریه‏ات زده و ریه‏ات پر از تومور است و هم این که تمام بدن‏ات را گرفته است. ما دیگر نمی‏توانیم کاری بکنیم. ریه‏ات را تماما آب گرفته است».

به هرحال، مرا به یک دکتر متخصص سرطان معرفی کردند. او هم که پرونده را دید، گفت: «سرطان همه‏ی بدن شما را گرفته است. حتی شیمی‏درمانی نیز هیچ تاثیری به حال شما ندارد. اما من با قرصی به نام آری‏میدیکس امتحان می‏کنم. این هم نوعی شیمی‏درمانی است. تلاشی هم با این قرص می‏کنیم، ببینیم چه می‏شود».

دکتر این قرص را برای من نوشت. من هم به او گفتم که بسیار دلم می‏خواهد به مکه بروم. او اول خیلی تعجب کرد که چگونه من با این حال‏ام می‏خواهم به مکه بروم. برایش توضیح دادم که خیلی وقت است آرزو دارم به خانه‏ی خدا، به مکه بروم و می‏خواهم بروم.

دکتر در مقابل اصرار من، پذیرفت که با متخصص ریه نیز صحبت کند و بعد نظرش را بدهد. بعد از گفت‏وگو با متخصص ریه، هر دو به این نتیجه رسیدند که «این که دارد می‏میرد، بگذار برود و هرکاری که دلش می‏خواهد، انجام بدهد» (با خنده). خلاصه این که دکتر به من اجازه داد و گفت: «برو»!

در میان ترک‏های ترکیه دوستان زیادی دارم. با رییس کاروان مکه‏ی آن‏ها صحبت کردم و از آن‏ها خواستم که مرا نیز همراه خود ببرند. برایم خیلی تعجب‏آور بود. چون اصلا پولی هم نداشتم. اصلا، هیچی! اما خیلی مشتاق بودم که تا وقتی نمرده‏ام، به زیارت خانه‏ی خدا بروم.

نمی‏دانم این پول چگونه برای‏ام جور شد. خودم هم تعجب کرده بودم. به هرحال این پول جور شد و من با این کاروان راهی مکه شدم. ابتدا به مدینه رفتیم. هفته‏ی اولی که آن‏جا بودیم، حالم زیاد خوب نبود. طوری که دو نفر دست‏های مرا می‏گرفتند تا من بتوانم آرام‏آرام راه بروم. نفس تنگی داشتم.

بعد از یک هفته راهی کعبه شدیم. یک‏باره احساس کردم که حالم دارد بهتر می‏شود و نفس‏ام داشت باز می‏شد. بار اول که به مسجدالحرام رفتیم، برای‏ام خواب و خیال بود و فکر می‏کردم چگونه زنده بمانم و خانه‏ی خدا را ببینم و چون خیلی مشتاق بودم، کعبه را نمی‏دیدم و می‏گفتم: این کعبه کجاست که من آن را نمی‏بینم؟

همه‏ی اعضای کاروان ترک بودند، اما رییس کاروان به زبان فارسی آشنا بود و با من صحبت می‏کرد. از ما خواست که کفش‏هایمان را درآوریم و در ساک‏ بگذاریم. کفش‏های‏مان را درآوردیم و وارد مسجد شدیم.

وقتی وارد مسجد شدیم، چشمم به گوشه‏‏ای از کعبه خورد. وقتی کعبه را دیدم، حالم خیلی بد شد. واقعا منقلب شدم و داشتم می‏افتادم. آن‏قدر گریه کردم، گفتم: خدایا! بالاخره مرا طلبیدی، من آمدم… طلبیدی مرا! خیلی منقلب بودم. باورم نمی‏شد. تا این که حالم کمی‏ بهتر شد و به زیارت رفتم.

حدود ٢٠ روز در مکه بودیم. طی این مدت، حالم خیلی خوب شد و همین‏طور داشت رو به خوبی می‏رفت. حالم آن‏قدر خوب شده بود که بدون کمک کسی و به تنهایی دور کعبه طواف می‏کردم. به صفا و مروه هم رفتم. با وجود این که باید هفت بار از روی این کوه به آن کوه رفت، توانستم بروم.

رییس کاروان و بقیه‏ی هم‏سفرهای‏ام خیلی تعجب می‏کردند که با آن حال بد، چگونه تا این حد بهبود پیدا کرده‏ام. کار به جایی رسیده بود که من به دیگران کمک می‏کردم.

بعد از بازگشت از سفر مکه که یک ماه طول کشید، برای انجام آزمایش مراجعه کردم. بعد از گرفتن آزمایش، منتظر نشسته بودم که دکتر صدای‏ام کند. نوبت به من که رسید، دکتر آن‏قدر هول شده بود که به میان مردم آمد و گفت: «خانم بیا ببینم، در مکه چه‏کار کرده‏ای؟ حالت خوب شده است. سرطان شما متوقف شده است. برایم تعریف کن، ببینم، چکار کرده‏ای؟!»

دست‏ام را گرفت و به اطاق معاینه برد و خواست برایش تعریف کنم که چه‏کار کرده‏ام. خیلی مشتاق بود بداند من چه کرده‏ام. گفت که آب ریه‏ام کاملا خشک شده است. سرطان به جای دیگری نزده است. همین‏طور مانده و تومورهای بدن‏ام حتی کوچک‏تر هم شده اند. دکتر خیلی خوشحال بود. من هم خیلی خوشحال شدم.

البته زمانی که دکتر به من گفت زیاد زنده نمی‏مانم، چند روز ناراحت بودم. اما بعد با خودم گفتم: معلوم نیست که من کی می‏میرم؛ یک ماه، دو ماه یا چند ماه دیگر زنده‏ام. باید مثبت فکر کنم. باید مدتی که زنده هستم، سعی کنم به خودم خوش بگذرانم و به سمت چیزهایی که خوشحال‏ام می‏کند بروم و زیاد به مریضی‏ام فکر نکنم.

پیش از شدت گرفتن بیماری به کلاس زبان هلندی می‏رفتم. بعد از این که چهار ماه روی تخت بودم، حال‏ام خیلی بد بود، اصلا نمی‏توانستم غذا بخورم و هیچ‏کاری نمی‏توانستم بکنم، روزی از خواب بیدار شدم و گفتم باید دوباره به مدرسه بروم. دوستی هلندی‏ داشتم که تعجب کرده بود و می‏گفت با این حال نمی‏توانی به مدرسه بروی. اما می‏خواستم که حتما همان روز به مدرسه بروم.

به مدرسه رفتم؛ تمام مدیر و معلم‏های مدرسه به استقبال‏ام آمدند، مرا بوسیدند و گفتند که چگونه با این حال به مدرسه رفته‏ام. با عصا هم راه می‏رفتم. به ‏آن‏ها گفتم که می‏خواهم دوباره درس بخوانم و زبان یاد بگیرم. به همان کلاسی هم می‏روم که پیش از بیماری‏ام بودم. همه همین‏طور در تعجب مانده بودند که من با این حال‏ام چگونه می‏خواهم ادامه بدهم.

از ١٤ سال پیش تا کنون، من اصلا به مریضی‏ام فکر نکرده‏ام و سعی کرده‏ام مثبت فکر کنم. به خاطر این که وقتی آدم منفی فکر کند، مشکلات دیگری پیدا خواهد کرد. هرکسی روزی به دنیا آمده و روزی هم باید برود. این یک روند طبیعی است که خداوند به ما داده است.

فکر می‏کنم، در مکه واقعا معجزه‏ای برای من اتفاق افتاد. من این‏گونه فکر می‏کنم.

هم‏اکنون نیز در حال شیمی‏درمانی هستم. دوباره گفته‏اند که تومورهای‏ام بزرگ شده‏اند. پارسال دکتر گفت که تومورها بزرگ شده‏اند. سفری به ایران داشتم، به خانواده و فامیل سر زدم و برگشتم. تومور به لگن‏ام زده بود.

نمی‏توانستم خوب راه بروم. باید حتما با واکر یا عصا راه می‏رفتم. اما باز هم به خودم گفتم: نه… باید مثبت فکر کنم و نباید به مریضی‏ام فکر کنم.

تا این که پارسال دکتر شیمی‏درمانی سنگینی روی من انجام داد. دوباره سعی کردم خودم را قوی نگاه دارم. اما بعد از اتمام آن شیمی‏درمانی دکتر گفت که این شیمی‏درمانی کمکی به کبدت نکرده است. باید به معالجه‏ی دیگری فکر کنیم. باز هم برای‏ام قرص و داروهای دیگر تجویز کرد. بعد از آن هم متعجب بود و گفت که کبدم خوب شده است.

امسال باز هم یک سفر به ایران رفتم. دکتر گفت که سرطان به لگن‏ات زده و استخوان‏های‏ات را گرفته است. خیلی پادرد و استخوان‏درد داشتم. شیمی‏درمانی دیگری روی من انجام داد که هنوز هم ادامه دارد.

الان بازهم خوب شده‏ام و خیلی خوشحال‏ام که زنده هستم و دارم زندگی‏ام را می‏کنم. در حال حاضر بدون عصا و واکر راه می‏روم و خیلی هم خوشحال‏ام.

به نظر من، مثبت فکر کردن خیلی بهتر است. اگر آدم منفی فکر کند، خوب که نمی‏شود هیچ، بیماری‏اش هم بدتر می‏شود و از نظر روحی نیز به مشکلات دیگری دچار می‏شود. بهتر است که آدم مثبت فکر کند. اصلا به مریضی‏اش فکر نکند. چون هرچه آدم به مریضی‏اش فکر کند، بدتر می‏شود.

باید به طرف کارهایی که باعث خوشحالی آدم می‏شود، رفت و به خداوند توکل کرد. این‏طور خیلی بهتر است تا این که آدم در خانه بنشیند، منفی فکر کند و روحیه‏اش خراب شود. این هیچ دردی را دوا نمی‏کند.

* اگر خوانندگان تجربه مشابهی دارند خوشحال می شوم کامنت بگذارند تا با آنها تماس بگیرم و یا اگر سوالی از منیژه خانم دارند مطرح کنند تا از ایشان بپرسم و در برنامه ای دیگر پاسخ دوستان را بدهم.