عجب روز سختی است، روز سالگرد!

شهزاده سمرقندی

چهار‌م ا‌گوست، دقیقاً دو سال از پخش آزمایشی رادیو زمانه گذشت.

شاهد به دنیا آمدن یک رادیو شدن هم عالمی دارد.

به نظرم این دومین دفعه بود که شاهد یک رویداد تاریخی شدم. اول فروپاشی شوری و دوم تولد رادیو زمانه.

اما امروز در برنامه موسیقی ملل به همین بهانه به موسیقی‌هایی پرداخته‌ام که در موضوع سالگرد ساخته و اجرا شده‌اند. سالگرد دوست، آشنا، معشوق، همسر.

دقت کردم که همه‌شان محزون و آرام‌اند‌ و هیچ ترانه‌ای پیدا نکردم که به سالگرد سازمانی و یا رادیویی و یا تلویزیونی بخشیده شده باشد. شما اگر سراغی از چنین ترانه‌ای دارید به من خبر دهید.

به نظرم دست‌اند‌کاران موسیقی و آهنگ، روی این گونه موضوع‌ها کم‌تر سرمایه‌گذاری کرده‌اند؛ ‌شاید نکرده‌اند. شاید بازار و یا شنونده ندارد؛ نمی‌دانم.

اِوا ماریا کسدی

ولی یادم هست که در سمرقند، وقتی روزنامه محلی «آواز سمرقند» نشر هزارمین شماره خود را جشن می‌گرفت، ما روزنامه‌نگاران جوان که در این روزنامه کار و کاراموزی می‌کردیم، شعری را که یکی از شاعران محلی سمرقند به دفتر این روزنامه فرستاده بود، با گیتار خواندیم.

این آوازخوانی گروهی ما، به جشن یک حالت دیگری را داد که هیچ‌وقت یادم نمی‌رود. الان دقیقاً همه آن شعر را در یاد ندارم، اما شروع آن در یادم هست:

آواز سمرقند و دل باز سمرقند
پروازی شد این لاچین شهباز سمرقند...

و همه دسته‌جمعی آن را می‌خواندیم و افتخار می‌کردیم که این روزنامه تاجیکی توانست روی پای خود بایستد و هزارمین شماره ‌خود را پیشکش مردم سمرقند کند.

اما حالا در این شرایط و محیطی که داریم و با این همه افراد شاعر، آهنگ‌ساز، نویسنده و خواننده‌ای که در دور و بر رادیو داریم شاید تا جشن واقعی و رسمی رادیو بتوانیم یک ترانه‌ای بسازیم، شاید نتوانیم. قول نمی‌دهم.

اما خوب در یوتیوب که جستجو می‌کردم، دیدم که انگار قدیمی‌ها بیش‌تر از ما به سالگرد و روز تولد توجه داشته‌اند.

به اسم‌هایی مثل Al Jonson ،Consetta Rose Maria Franconero ،Eva Maria Cassidy روبه‌رو شدم که ترانه‌های زیبایی در این موضوع دارند؛ بسیار رمانتیک و پر از آرمان.

کودک بودم از سالگرد و جشن روزتولد بسیار بدم می‌آمد. دلیلش را نمی‌دانستم. شاید هم به همین دلیل بود که همیشه روز تولد پدر و مادرم یادم می‌رفت و یا شاید این‌که مادر همیشه در روز تولد خود آرام گریه می‌کرد و از این‌که باز یک سال دیگر پیر شده، غمگین می‌شد.

اما حالا دلیل آن را در این می‌بینم که این روز واقعاً آدم را به فکر فرو می‌برد. به فکر آن کارهای کرده نکرده. به برنامه‌هایی که آدم به خودش قول داده و به انجام‌اش نرسانده است.

عجب روز سختی است، روز سالگرد!

فکر کنم بقیه هم این حس را دارند، حد‌اقل خوانندگان دارند. وگرنه این موضوع را با غم و غصه نمی سرودند. و یا ترانه و یا آهنگ شادی در این موضوع اجرا می‌کردند تا ما مجبور نباشیم همه‌اش ترانه‌های سبک و بچگانه «تولد تولد، تولدت مبارک» را پی این همه سال به همدیگر بخوانیم و کف بزنیم.

فکر کنم تنها ما نیستیم که با این مشکل روبه‌رو هستیم. دیگر ملت‌ها نیز خود را زیر چتر آن آهنگ معروف پنهان می‌کنند و به این موضوع، جدی فکر نمی‌کنند. از آن خسته نمی‌شوند و ترانه بهتری نمی‌سازند.‌ آری، همان «Happy birthday» را می‌گویم.

من فکر نمی‌کردم که این موضوع این قدر پیچیده و سنگین بود.

می‌شود کمک کنید؟ اگر هم می‌خواهید فقط به ترانه‌هایی که انتخاب کرده‌ام گوش کنید و به روزگار خود بپردازید، این برنامه را گوش کنید که چند ترانه مربوط به سالگرد و یا به انگلیسی «anniversary» را انتخاب کرده‌ام.