اول آنکهً قانون کپی رایت در صنایع هنری با آثار هنری متفاوت است.کپی بی اجازه مصنوعات مانند نوار، CD و... جرم است.اما باز خوانی ترانه جرم نیست.
ثانیاً تنها کسانی كه از وجود خود سرمست نشده اند، میتوانند ببینند تا چه حد ساخته هایشان برداشتها یا حتی کپی برداری از دیگران است.دوست عزیزم آقای بهزاد بلور ما را متهم کردند که از ترانه های ترکی کپی برداری میکنیم اما نگفتند چگونه ترانه های ترکی به ترانه های عربی، شبیه شده است.کسانی که به ترانه های اصیل ترکی دسترسی دارند میبینند چقدر با ترانه های امروز ترکیه متفاوت است.جالب آن که ماهواره های ترک با چه اعتماد بنفسی این ترانه هارا پخش میکنند. در جایی خواندم از ساخته های باخ تنها دو مورد کپی نیست و کاملاً از خود اوست همین دو مورد کافیست تا او آهنگسازی باشد دست نیافتنی. میخواهم بگویم بدون توجه به دستاورد دیگران نمیشود حرفی برای گفتن داشت. کپی برداری برای نوآموزان و جوانان مشق است، ضرورت است، تا زمانی که هنرمند شخصیت هنری خود را بیابد از اینجا به بعد کپی برداری باید تبدیل به جستجو شود. این عیب نیست که چرا کسانی کپی برداری میکنند عیب آن است که هنرمندی شخصیت هنری خود را نیافته باشد.شبنم ثریا ترانه امیر جان صبوری را با شخصیت خاص خود خوانده است. بهتر یا بد ترش مهم نیست.قانون کپی رایت هم شامل حال ایشان نمیشود چون باز خوانی به حساب می آید.نکته ای که به نظر من بیشتر اهمیت دارد آن است که مثلاً حافظ برایش عیب نبود که از استاد سخن، سعدی پیروی نکند حتی با افتخار بیان میکند که دنباله رو خواجوست. اولین باری که دیوان خواجوی کرمانی را دیدم از شباهت اشعار این دوشگفت زده شده بودم اما نه ناراحت چون حافظ شخصیت بی نظیر خود را دارد، سبک خواجو را تکرار کرده، به کمال رسانده است. مسئله این است که در این دنیای پر از نغمه ها وترانه های زیبا چه کسی از چه کسی دنباله روی و تقلید میکند، وچرا؟
فکر میکنم دوستان افغان من اگر به این نکته توجه میکردند ازعمل شبنم ثریا به خود میبالیدند نه آنکه ناراحت شوند.

چیزی ننوشتی که نظر بدهیم لااقل چیزی بنویس که قابل نظر دادن باشد