زادروز مبارک، سعاد ماسی!

امروز برنامه را با سلیقه و انتخاب یکی از دوستان آماده کرده ام.

می‌خواستم از دنیای خودم فاصله بگیرم و در مورد آوازخوانی برنامه بسازم که برای خودم هم تازگی داشته باشد. اما شاید برای شما تازه نباشد و از او بارها شنیده‌اید؛ سُعاد ماسی.

برنامه ویژه سالروز تولد سعاد ماسی را در اینجا بشنوید.

وقتی ترانه‌هایش به دستم رسید دوباره و سه باره گوش دادم. صدای صاف و روشن این آوازخوان 35 ساله الجزایری برایم بسیار دل نشین و محزون بود. حزنی که در صدای این آوازخوان است آدم را به فکر می‌اندازد.

ماسی سال 23 اگوست سال 1972 در الجزیره به دنیا آمد. یعنی شاید امروز او در جمع دوستان و عزیزان سی‌وپنجمین زادروز خودرا جشن خواهد گرفت. اما من امروز با شنیدن چند ترانه خوب از این آوازخوان، آهنگساز و گیتار نواز الجزیره ای قتاعت می‌کنیم.

راستی شهرت چگونه سراغ بعضی از کسان می رود و نام آنهارا در وسعت دنیا معروف می‌سازد و کسان معروف گاهی از یادها فراموش می شوند. اسرار این حادثه در چیست؟ شاید کسی نداند. هرچند می گویم که کار و پشتکار و زحمت زیاد در کار مورد علاقه شرط اساسی موفقیت است. اما چنین هست آیا؟

سعاد ماسی در خانواده‌ مسلمانی به دنیا می آید که صاحب هفت فرزند بودند. ماسی با تشویق و پشتیبانی برادر بزرگ خود، رو به آموزش گیتار می آورد. تا بیست سالگی به سبک‌های مختلف موسیقی و آواز دست زد و به زودی خودرا از آنها کنار کشید؛ از فلامینکو تا راک. اما شهرت و سبک خاص او از زمانی شکل می گیرد که وی در فستیوال زنان معروف الجزیره شرکت کرد که که سال 1999 در فرانسه برگزار شد. بعد از این جشنواره سازمان‌های بزرگ ضبط صدا سراغ ماسی آمدند و همینطور شهرت.

ماسی دیگر دختر مسلمانی از الجزیره نبود. وی به آوازخوان، آهنگساز و گیتار نوازی تبدیل شده بود که معرف کشور خود و فرهنگ مردم خود بود.

ماسی با کمک مالی شرکت معروف "ایلاند ریکوردز" اولین آلبوم خودرا با نام "قصه‌گوی" بیرون داد. قصه‌گوی و یا "ستاری تیلیر" و یا در عربی "راوی" روشن‌ترین ترانه‌ای است که حس و حال طبیعی و وجود واقعی سعاد ماسی را می‌رساند.(تکه‌ای از این آهنگ را در برنامه رادیویی خواهید شنید.)

ماسی ترانه‌های خودرا به زبان‌های عربی الجزیره، فرانسه و خیلی کمتر به انگلیسی و "قبایلی" که یکی از زبان‌های محلی الجزایری‌است، می‌نویسد و اجرا می‌کند.

در اینترنت دنبال نوشته‌های از روزگار ماسی می گشتم و چیزی پیدا نکردم اما در وبلاگ "تیک ایت ییزی" ( (Take it Easy نوشته بود ماسی، زمانی که زادگاه خودرا ترک می‌کرد با خود هنر والایی را آورد و حزنی که بیان‌گر نگرانی‌های اوست برای دوستانی که او در وطن جای گذاشت و دور از آنها در فرانسه به سر می‌برد.

آهنگ "دیب" همان ترانه‌ای‌ست که موسیقی شناسان اوج هنر ماسی را در آن پیدا کرده اند و می گویند که در این ترانه گیتار ماسی بیش‌تر از دیگر ترانه‌هایش ریتم‌های شرقی را به کار ببرد و کاملا غربی از درد شرقی خود سروده است.

با عرض سپاس از منصور نصیری دوست خوبم که این آوازخوان‌را برایم آشنا کرد و ترانه های‌را که در این برنامه شنیدیم با انتخاب این دوست بود.