برخلافِ نظرِ رحیمی، من در این چند شعری که او از معمار در این مقاله یادکرده، آن سورئالی که او در این شعرها یافته نیافتم. شاید بتوان سورئالِ » روی بازوی راستت كوبیده بود،زنده بمانم می‌میرم« را با این شعر همتراز دید: بر ديوار قلبم نوشتم ورود ممنوع، عشق آمد و گفت من بي سوادم. شعرهای این چنین »سورئال« را می‌توان پشت هرکامیونی در جاده خواند. نمی‌دانم رحیمی چه اصراری دارد که در نقدهاش بر شعر، آن‌ها را بی‌جا و بی‌ربط به زیر سبکی هنری ببرد، سبک هنری‌ای که البته خودِ او تفسیر و تعبیرش می‌کند که بیشتر تعبیری شخصی از آن سبک است تا تئوریِ شناخته‌شده‌ی آن. در همین رادیو زمانه، در مطلبی که رحیمی بر کتابی «پنجره‌ی رو به جهان» منصور کوشان با عنوان » نشان‌های شعر در تعبیرهای نو« نوشته، شعرهای کوشان را فلسفی دانسته. آیا فلسفه در معنای عامش همان تبیین هستی و پاسخی پرسش برانگیز بر پرسشی در کرد‌وکارِ ذات هستی نیست؟ خواننده‌ی باسوادِ آشنا به مباحث فلسفی را به این مقاله و شعرهای کوشان ارجاع می‌دهم، اگر شعری فلسفی پیدانکرد، لطفاحقِ چنین نظری را به من بدهد.
چگونه می‌توانم به زورِ تئوری‌های رحیمی این شعر را عاشقانه به خودم زورچپان کنم؟ » فرود پیشانی بر سطح نمك، گرگ سپیده‌دم گلویت را درید،- چندین مرگ در تو بود -و قوس قزح در چشمان كور مادیان، رگ از تو گشود تا گل‌های این فصل سیراب شوند.« حتا اگر فرض کنم که شعر می‌خواهد بگوید: - آقایی باپیشانی بر دختری نمکین فرودآمده و بوسه‌ای بر گلوی دختر زده و چشم دختر چشم و گوش بسته را نورانی کره، و آقا آبش آمده- باز در این‌جا تصویری سورئالیستی مثل نقاشی‌های سالوادور دالی نیست. تصویری پورنو شاید.
با شناختی قدیمی که از رحیمی دارم و نگاهِ نقدش بر شعر را می پسندیدم، نمی‌توانم تهمت دوست‌نوازی به او بدهم. اما چون به هنر احترامی بیش از به هنرمند دارم، نظرم را برای رحیمی نوشتم. نامم را نمی‌آورم تا موضوع شخصی تلقی نشود.

سلام بر نویسنده ی بدون نام!و با تشکر از نظرتان و لطفی که به من و نقدهایم دارید. حضور دوست معاصرم عرض کنم که: اولا بنده هرگز ادعا نکردم که حرف آخر را در مورد شعر می زنم. نوشته های من هم وحی منزل نیستند. تنها برداشت های کوتاهی هستند از یک شعر یا یک مجموعه. منظور دفترخاک؛ به چالش کشیدن نظرات و نقدهاست پیرامون شعر معاصر. از دوست بی نام که آنطور که از نثرش پیداست خود منتقد حرفه ای شعر است و در رادیوزمانه نیز می نویسد دعوت می کنم این بار با نام بیاید و خودش سعی کند یک بار دیگر این دومجموعه را نقد کند و نظرات خودش رادر شعر و شاعری؛ تام و تمام بنویسد تا هم من یاد بگیرم؛ هم شاعران و هم منتقدین گرامی ی معاصر. پیروز باشید همیشه . با احترام. سهراب رحیمی.

من هر وقت نقدی مثل نقد آقای رحیمی را میخوانم، زود به فکرم میرسد که آقای رحیمی دوست آقای معمار است و قلم به دست گرفته تا صرفا کتاب دوستش را معرفی کند. به نظرم می رسد اگر مثلا کس دیگری کتابی می نوشت، خیلی بهتر از این کتاب، اصلا آقای رحیمی چیزی درباره اش می نوشت؟ به نظپر من نه. امثال آقای رحیمی متاسفانه روز به روز دارند زیادتر میشوند و جا را بر نویسندگان مستقل تنگ میکنند. این منتقدان همپای نویسندگان زیاد میشوند و من دیده ام که هر نویسنده ای (و این اواخر هر مترجمی) جند نفر از این منتقدان زیر سر دارد که موقعی که کتاب در می آورد از آنها برای این کار استفاده میکند. نشانه اش این است که نقد منتقد ما داد میرند که با نویسنده دوست است، چون در نقد خود خیلی با نویسنده قاتی است و به اصطلاح معروف، از عینیت و فاصله گذاری که معمولا باید در نقد باشد اینجا خبری نیست

خیلی ممنون احمد خان از کامنت شما. اگر بقیه ی نقدهای مرا هم بخوانید به نتیجه ی دیگری خواهید رسید. مثل اینکه این رسم زمانه ی ماست که نقد را فقط رد کردن می دانیم. هرچند در نقدهای قبلی که بر شاعران دیگر نوشتم بسیاری دوستان در همینجا بر من شوریدند و فحش های بسیار نصیب من کردند که چرا از شاعران معاصر انتقادمی کنم. و برای نمونه هیچ کسی ننوشت که چه خوب که ضعف های شاعران ما را میگویی.آن زمان شما ساکت بودید احمد آقا! حالا مثل کسی که منتظر نشته است تا مچ گیری کند؛ به جای گوشزد کردن نقاط ضعف شعر داریوش معمار ؛ پیکان حمله را متوجه من منتقد کرده اید. دفتر خاک ارث پدری ی من نیست. بابت این نقدها هیچ جیره و مواجبی هم نمی گیرم. و هیچ کدام از شاعرانی را که نقد کرده ام اصلن به طور شخصی نمی شناسم. عضو هیچ گروه و حزب و دسته ای هم نیستم. هویتم مشخص است. ولی شما که با نام مستعار احمد می نویسید بهتر بود اقلا نام خود رامی نوشتید. اصلن من یک پیشنهاد دارم. شما خودتان یک نقد بر شعرهای داریو ش معمار بنویسید بگذارید در معرض قضاوت خوانندگان. حساب بد و خوب نیست. فقط یک مقایسه بین این نوع نقد و آن نوع نقد. تا دیروز که نقد نمی نوشتیم می گفتید فلانی فقط شعر می نویسد و دیگران را نمی بیند. حالا که نقد می نویسیم می گویید چرا اینقدر نقد می نویسید؟! ایا واقعا اینگونه است که شما می گویید؟ ایا واقعا ما منتقد زیاد داریم؟ من فکر نمی کنم اینگونه باشد. شاعران حق دارند شعرشان نقد شود . برای خواندن بقیه نقدهای من توصیه می کنم بروید در سایت من بقیه نقدهایم را بخوانید. آن وقت شاید بهتر بتوانید محکوم کنید ؛ دوست من.
http://www.sahneha.com/maghalate%20sohrab2.htm

پدیده های متصلم به هم و در هم تنیده ایی در صحنه ادبی و نقد ادبی کشورهای مختلف وجود دارد که بسیاری از آنها در صحنه ادبیات معاصر ایران به دلیل تحولات بسیار شگرف 30 گذشته از هم گسیخته شده است. بی تردید مجموعه عظیمی از تولیدِ خلاق ادبی توسط نویسندگان ایرانی یا در حال شکل گرفتن است و یا پراکنده و ناآشنا بدون توجه کافی خلق شده است که امید است در اولین فرصت فرهنگی انهم در سطح ملی بازشناسایی گردد.
در این میان تلاشهای پراکنده فعالین منتقد نظیر سهراب رحیمی با همه توانمندی ها و کمبودها، بخشی از حلقه های پراکنده ایی است که گوشه ایی از مجموعه تکه تکه شده وکمابیش بهت زده ادبیات معاصر ایران را با امکانات شخصی به هم می تنند.

اجازه بدهیم ابراز نظر نماییم، این مفیدترین تمرینی است که این روزها می توانیم داشته باشیم.

نكته ديگر اينكه دست بر قضا من اين كتاب آقاي معمار را خوانده ام و با نقد آقاي رحيمي در مورد آن موافقت داردم. باز هم از آقاي رحيمي و دست اندر كاران راديو زمانه به خاطر تلاش هايشان ممنونم.

نكته ديگر اينكه دست بر قضا من اين كتاب آقاي معمار را خوانده ام و با نقد آقاي رحيمي در مورد آن موافقت داردم. باز هم از آقاي رحيمي و دست اندر كاران راديو زمانه به خاطر تلاش هايشان ممنونم.