برای محسن رسول‌اف که جوان پژمرد

نیک‌آهنگ کوثر

دیروز و پریروز همین‌طور تو فکر ماجرای سقوط هواپیمای مسافربری مسیر بیشکک - تهران بودم. خیلی سعی کردم به نحوی در خبرهای کلاغستون به آن بپردازم، اما نشد. خیلی تلخ بود.

وقتی دیروز فهمیدم یک دوست جزو کشته‌شدگان حادثه بوده، وا رفتم. سردرد امانم را برید. مثل یک بچه زار‌زار گریه کردم.

محسن رسول‌اف، کاریکاتوریست، عکاس، وبلاگ‌نویس در سن ۲۴ سالگی کشته شد.

محسن رسول‌اف، کاریکاتوریست، عکاس و وبلاگ‌نویس

من زمانی معلم محسن بودم.

محسن رسول‌اف، یک منتقد بود. شاید کاریکاتور و کارتون را به‌خاطر همین مساله دوست داشت که می‌توانست از آن طریق حرف دلش را راحت‌تر بزند. از من معلم گرفته تا زمین و زمان را نقد‌باران می‌کرد.

بعدها وقتی برای ادامه تحصیل به انگلستان رفت، وبلاگ‌نویس هم شد. وبلاگ‌اش را از همان اول به انگلیسی نوشت و اول مخاطبان‌اش کسانی بودند که در محیط درس و مشق با آن‌ها در ارتباط بود. هر‌از‌گاهی طرح‌هایش را هم می‌گذاشت.

بارها و بارها با هم بحث و چت کردیم. آن‌قدر جدی که حد ندارد. گاهی اختلاف سنی‌مان هم از یادم می‌رفت. خیلی راحت توی رویت می‌گفت فلان کارت ضعیف بود، یا آن یکی را دوست نداشتم.

بی‌آنکه بخواهد به نحوی تحقیر‌آمیز از تو ایراد بگیرد. می‌دانستی بدون غل‌ و غش حرفش را می‌زند و از کسی هم نمی‌ترسد.

این سال‌های آخر هم عضو گروه کارتونیست‌های «شیراوژن» بود.

از آثار محمد رسول‌اف (عکس:فتوبلاگ محسن رسول‌اف)

عموی محسن، زمانی در شیراز ناظم مدرسه ما بود. اول جنگ. مدرسه شهدای هفت‌تنان. از آن ناظم‌ها بود که هم باید از سیبیل‌اش حساب می‌بردی، و هم می‌دانستی نخ‌نخ سیبیل‌اش معرفت است و می‌شود به آن قسم خورد.

پدرش، رییس اداره کشاورزی شیراز بود و بعداً به تهران آمد و معاون وزیر و رییس بانک کشاورزی شد، اما محسن اصلاً به بچه‌های حکومتی نمی‌خورد. خودش بود.

الان داشتم کامنت‌های باقی‌مانده‌ام را جست‌وجو می‌کردم، دیدم پیغام داده بود که پسر‌عموی‌اش محمد رسول‌اف، کارگردان فیلم «جزیره آهنی» در تورنتو دنبال من می‌گشته...

در کامنتی دیگر هم به کتابی که مجبور شده بود به زور بخرد و سر کلاس بیاورد اشاره کرده بود... «man ham yadame oun ketaabe kazaei ro be khatere shoma majbour shodam beram bekharam.»

کامنت‌های آخرین پست فتوبلاگ‌اش خواندنی است. اما خواندنش تحمل می‌خواهد:

«چرا رفتی؟ همیشه می‌آمدم تو سایتت، کامنت می‌ذاشتم، هیچ‌وقت جواب نمی‌دادی، حالا دیگه برای همیشه جواب نمی‌دی...روحت شاد»

محسن، دلمان برایت تنگ می‌شود...

کجایی، چرا جواب نمی‌دی؟

راحت بخواب عزیزم...