یک مدال برنز؛ پیروزی ارزشمند افغانستان

احمد اقبال

افغانستان، برای اولین بار در تاریخ خود، صاحب یک مدال المپیک شد. این مدال برنز، ممکن است برای کشورهایی که ده‌ها و صدها ورزشکار راهی پکن کرده‌اند و میلیون‌ها دلار خرج ورزشکاران خود می‌کنند، رنگی نداشته باشد، اما برای کشوری با شرایط افغانستان، پیروزی ارزشمندی محسوب می‌شود.

نثاراحمد بهاوی، یکی از چهار نماینده افغانستان در بازی‌های المپیک سال ۲۰۰۸ چین، با چشمانی اشک‌بار و درحالی‌که صورت خود را با حوله‌ای پوشانده بود و می‌گریست، میدان مسابقه را ترک کرد.

گروه چهار نفره ورزشکاران افغان در المپیک پکن (عکس: Getty Images)

او در برابر ورزشکاری از آمریکا که قهرمان جهان در سال ۲۰۰۵ بود شکست خورد و نتوانست برای کشورش مدال بیاورد.

دو دونده افغان (روبینا مقیمیار و مسعود عزیزی) هم هفته قبل شکست خورده بودند.

اما این باعث نشد که گروه چهار نفری ورزشکاران افغانستان در المپیک پکن، با دست خالی به خانه بازگردد. یک روز پیش از شکست بهاوی، هموطن او روح‌الله نیکپا، تکواندو کار ۲۱ ساله‌، موفق شد مدال برنز المپیک را به دست آورد.

نثاراحمد بهاوی با چشمانی گریان میدان مسابقه را ترک کرد (عکس: رویترز)

بدین ترتیب، افغانستان برای اولین‌بار در تاریخ خود، صاحب یک مدال المپیک شد. حامد کرزی، رییس‌جمهور افغانستان، بلافاصله پس از دریافت خبر پیروزی نیکپا، به او تبریک گفت و قول داد که به‌عنوان جایزه، یک خانه در کابل به این ورزشکار بدهد.

یک شرکت خصوصی تلفن همراه نیز، ۱۰ هزار دلار جایزه برای قهرمان افغان درنظر گرفته است.

شادی روح‌الله نیکپا به هنگام شکست دادن حریف (عکس: رویترز)

احسان‌الله بیات، رییس شرکت افغان بی‌سیم، پیش از آغاز مسابقات اعلام کرده بود که به هر ورزشکار هموطنش که مدال طلا کسب کند، پنجاه هزار دلار، به هر مدال نقره ۲۵ هزار دلار و در برابر هر مدال برنز، ۱۰ هزار دلار، جایزه خواهد داد.

این هدایا، دربرابر صدها هزار دلاری که ورزشکاران کشورهای دیگر در صورت پیروزی در المپیک دریافت می‌کنند، بسیار ناچیز است.

به طور مثال، هدیه هر یک از ورزشکاران چینی در صورت کسب مدال المپیک، نیم میلیون دلار اعلام شده است.

روح الله نیکپا، نخستین مدال المپیک را نصیب افغانستان کرد (عکس: آسوشیتدپرس)

اما بی‌تردید، افتخار تاریخی کسب نخستین مدال المیپک برای افغانستان، باید بیش از جوایز مادی آن برای روح‌الله نیکپا ارزش داشته باشد.

او به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفته است: «امیدوارم این مدال، پیام صلح را پس از سی سال جنگ به کشورم بفرستد».

روح‌الله از سن ۱۰ سالگی و پس از این‌که برادرش یک باشگاه تکدواندو در کابل باز کرد، یاد‌گیری این ورزش رزمی را آغاز کرد.

او چند سالی نیز در کمپ مهاجران افغان در ایران زندگی کرده است، اما در آنجا هم، ورزش مورد علاقه خود را رها نکرده بود.

بهاوی، در برابر تکدواندوکار آمریکایی، قهرمان جهان در سال، ۲۰۰۵ شکست خورد (عکس: آسوشیتدپرس)

دو تکدواندو کار افغان، که یک نفر از آن‌ها موفق به کسب مدال شد، درباشگاه‌هایی آموزش دیده‌اند که در مقایسه با باشگاه‌های تکواندوی کشورهای خارجی، حتی کشورهای همسایه، از داشتن کمترین امکانات محروم است.

آن‌ها در باشگاه‌های خود برای ساعت‌های محدودی برق دارند و حتی امکان دوش گرفتن در محیط باشگاه را هم ندارند.

پیش از آغاز بازی‌های المپیک، برخی خبرگزاری‌ها، عکس‌هایی از تمرین‌های آمادگی نثاراحمد بهاوی را مخابره کردند که او را در حال تمرین در میان ویرانه‌های جنگ در حاشیه شهر کابل نشان می‌داد.

محبوبه عهدیار، پیش از آغاز مسابقات المپیک به ایتالیا پناهنده شد (عکس: رویترز)

آن‌ها اکنون و با پایان یافتن بازی‌های المپیک، بار دیگر به میان همان ویرانه‌ها باز می‌گردند. جایی که خطر حملات انتحاری و بمب‌گذاری‌های خیابانی، روز به روز بیشتر می‌شود.

محبوبه عهدیار، دیگر عضو کاروان کوچک ورزشکاران افغانی عازم المپیک، پیش از آغاز این بازی‌ها، فرصتی به دست آورد تا به ایتالیا پناهنده شود.

او اولین ورزشکار افغان نیست که در سال‌های اخیر به خارج پناهنده می‌شود.

ورزشکارانی که سرپناهی امن و نسبتاً مرفه در اروپا و آمریکا را، به قهرمانی در کشور جنگ‌زده و نا‌امن خود ترجیح می‌دهند.