این بیماری، یک راز سر به مهر است

برگردان: شهرزاد سامانی

شش ماه پیش، لیو ایچون، نمی‌دانست که سینه‌هایش دچار بیماری سرطان شده است. هیچ کس در چین نمی‌دانست که آن زن 40 ساله که مرز مغولستان زندگی می‌کند، چه بیماری دارد. او هرگز آزمایش ماموگرافی نداده بود و هرگز به مغزش خطور نمی‌کرد که برای این بیماری سینه سمت چپش را از دست می‌دهد و یا به دلیل این بیماری ممکن است بمیرد.

زمانی که در جریان یک معاینه عادی، پزشک شرکتی که برای آن کار می‌کرد متوجه غده بسیار کوچکی در سینه او شد، لیو گمان می‌کرد که حکم مرگش صادر شده است: «من تا به حال نشنیده بودم که کسی در چین از این بیماری جان سالم به در برده باشد.» تا پنج سال پیش، ممکن بود لیو هم جزو آن‌ها باشد.

سرطان سینه یکی از کشنده‌ترین بیماری‌ها در زنان است. طبق آمار، یک میلیون مورد از این بیماری در سال جاری شناسایی شده‌اند و نزدیک به 500 هزار بیمار جدید و بیماران قدیمی، از این بیماری خواهند مرد. در آمریکا از هر هشت زن، یک زن مبتلا به بیماری سرطان سینه است.

مشکل اینجاست که وضعیت بیماری که در غرب با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می‌کند، با بقیه کشور‌ها فرق دارد. زنان در این کشور‌ها همیشه تحت نظر پزشک هستند و همواره معاینه می‌شوند. در آفریقای جنوبی، فقط پنج درصد از زنان در فاز اول بیماری متوجه آن می‌شوند. این بیماری چهار فاز دارد. در آمریکا 50 درصد زنان در فاز اول متوجه بیماری خود می‌شوند و در اوکراین، دستگاه ماموگرافی نایاب است.

وضعیت در کشور فقیری مثل کنیا چگونه است؟ ماری اونوانگو، که از سن 40 سالگی سزطان سینه دارد، می‌گوید: «اگر کسی در کنیا دچار بیماری شد و توانایی رفتن به خارج از کشور برای درمان را نداشت، بهتر است بنشیند و منتظر باشد تا مرگش فرا برسد.»

با غربی شدن نحوه زندگی افراد، عادت‌های غذایی هم منتقل می‌شوند. غذا‌های چرب، کم‌تحرکی و چاقی، از عوامل این بیماری هستند. این در حالی است که عادات غذایی از مرز‌ها عبور می‌کنند؛ اما هر کشوری فرهنگ خودش را دارد.

برای مثال زنان آمریکایی از بیماری خود با آزادی کامل صحبت می‌کنند و در روز جهانی مبارزه با بیماری سرطان، روبان صورتی به سینه‌هایشان می‌زنند و به خیابان‌ها می‌روند. اما در سایر کشور‌های جهان، سرطان سینه یک راز سر به مهر است.

در هر سه دقیقه، یک زن مصری از بیماری سرطان سینه‌اش باخبر می‌شود و یکی از اولین ترس‌هایش این است که شوهرش او را به دلیل این بیماری، ترک کند. در هندوستان، ممکن است زنی را که سرطان سینه دارد مجبور کنند تا بشقاب و قاشق‌اش را از دیگران جدا کند؛ زیرا در هندوستان این عقیده شایع است که سرطان، مسری است. ویجایا مولکرجی، یکی از بهبود یافتگان سرطان سینه که در کلکته زندگی می‌کند، می‌گوید: «زنان مبتلا می‌ترسند که با دست خودشان به بچه‌هایشان غذا بدهند.»

جیلزه ماریا کوستا فرانسیسکو، یک پرستار برزیلی است که او هم از این بیماری نجات پیدا کرده است. وی می‌گوید: «یکی از زنانی که سرطان سینه داشت و در بیمارستان ما زایمان کرده بود، از من می‌پرسید که آیا ممکن است بیماری از طریق شیر دادن به بچه‌اش منتقل شود.»

رابطه سرطان و نژاد
یکی از مهم‌ترین مسائلی که شانس درمان را بالا می‌برد، نژاد است. زنان آمریکایی و اروپایی کسانی هستند که نوع سرطان آن‌ها به بالا رفتن هورمون استروژن بستگی دارد و به همین دلیل، در میانسالی و بعد از 25 سالگی به آن مبتلا می‌شوند. به همبن دلیل داروهایی مانند تاموکسیفان و هرسپتین، که افزایش هورمون‌هایی که سلول سرطانی را تغذیه می‌کنند و آن‌ها را از بین می‌برند.

اما زنان آسیایی، و زنان سیاه‌پوست، چه در آفریقا زندگی کنند، چه در آمریکا، در معرض گسترش سریع بیماری هستند. زیرا نوع سرطان آن‌ها به افزایش هورمون ربطی ندارد و به همین دلیل 10 سال زودتر مبتلا می‌شوند و به دارو‌هایی که جلوی استروژن را می‌گیرند، پاسخ نمی‌دهند.

روش‌های غربی، بدبختی غربی
مسلم است که نفوذ روش زندگی غربی باعث گسترش بیماری سرطان شده است و یکی از این عادات بد، روش تغذیه غربی است.

در یک تحقیق که نتایج آن ماه ژوئیه منتشر شد، سه هزار زن چینی بین 25 تا 64 سال، مورد آزمایش قرار گرفتند. نیمی از این زنان با روش غربی تغذیه شدند. یعنی غذای روزانه آن‌ها ترکیبی بود از گوشت قرمز، میگو، ماهی، شیرینی، دسر، نان و شیر.

نیم دیگر، با روش سنتی چینی تغذیه کردند یعنی، توفو، سبزیجات، جوانه‌ها، ماهی و شیر سویا. در نتیجه، زنانی که به روش غربی تغذیه کرده بودند، 60 درصد بیشتر از گروه دیگر در خطر ابتلا به سرطان قرار دارند.

یکی از مسائلی که زنان غربی برای جلوگیری از سرطان باید رعایت کنند، این است که بچه‌دار شوند. کسانی که بیش از دو بچه به دنیا می‌آوردند، کم‌تر از کسانی که بچه‌‌دار نشده‌اند، مبتلا می‌شوند.

مسأله بعدی که غربی‌ها باید در زندگی خودشان آن را تغییر بدهند، عدم تحرک است. این موضوع از زمانی آغاز شد که زنان وارد بازار کار شدند. از زمانی که شرکت‌ها و اداره‌ها، جای مزارع و کارخانه‌ها را پر کردند، فعالیت زنان کم‌تر و کم‌تر شد.

درباره بیماری صحبت کنید
اگر روش زندگی درکشورهای پیشرفته باعث به خطر افتادن زندگی مردم می‌شود، اما در کنارش این فرهنگ نیز وجود دارد که به محض این که احساس می‌کنند که به بیماری مبتلا شده‌اند، درباره‌اش حرف می‌زنند.

دکتر شیون شنگ، که در بیمارستانی در تایوان کار می‌کند، با بیماری 60 ساله برخورد کرده است که غده سینه‌اش آن قدر بزرگ بود که از روی پوست هم امکان برداشتن آن وجود داشت. این زن، غده را 17 سال فبل احساس کرده بود و چون درد نداشت، به پزشک مراجعه نکرده بود. در مورد زنان آسیایی این مشکل مطرح است که زنان دوست ندارند درباره سینه‌شان صحبت کنند.

مشکل بعدی، پول است. ماموگرافی در مصر، 50 دلار هزینه دارد که در بسیاری از موارد، این در آمد یک ماه فرد است. حتی در ژاپن هم مشکل مالی یکی از موانع است. وزارت یهداشت این کشور در سال 2000 به زنان بالای 50 توصیه کرد که آزمایش سالانه ماموگرافی را انجام بدهند. در سال 2005 مشخص شد که فقط هفت درصد آن‌ها به این توصیه عمل کرده‌اند. قیمت ماموگرافی برای هر نفر 90 دلار تمام می‌شود که باید از جیب خودش بپردازد. دکتر فوجو کازومی معتقد است: «زن‌ها این کار را انجام نمی‌دهند. زیرا فکر می‌کنند که پولشان را هدر می‌دهند.»

بهبود
30 سال پیش، تشخیص بیماری مساوی بود با برداشتن سینه. تحقیقات در سال‌های 80 نشان داد که در صورتی که سرطان پخش نشده باشد، تنها با برداشتن غده و پاک کردن اطراف آن می‌توان از برداشتن سینه جلوگیری کرد. مسأله بعدی شیمی‌درمانی است که آن هم بستگی به گسترش سرطان دارد.

در حال حاضر کمتر ار 40 درصد زنان در آمریکا مجبورند سینه‌هایشان را بردارند. اما در همه کشور‌ها چنین نیست. 50 درصد زنان کره‌ای سینه‌هایشان را بر می‌دارند؛ چون از جراحی دوم می‌هراسند. زمانی که سردبیر 41 ساله شبکه خبر چین در سال 2002 مبتلا به سرطان شد، پزشک‌ها به او گفتند که باید بین زیبایی و زندگی، یکی را انتخاب کند.

موضوع دیگر این است که برداشتن سینه ارزان‌تر است. هزینه جراحی و شیمی‌درمانی گاهی آن قدر زیاد است که افراد از خیر درمان سرطان سینه می‌گذرند. گاهی دولت‌ها و بیمارستان‌های خصوصی با کمک هم، به حل این مشکل می‌پردازند. به عنوان مثال فلیپه کالدرون، رییس‌جمهور مکزیک، مبلغی را برا ی مبتلایان به سرطان سینه در نظر گرفته است.

دولت آمریکا با دولت و تجار امارات متحده عربی همکاری می‌کنند تا در مورد این بیماری و درمان آن، اطلاع‌رسانی کنند. مرکز سرطان حسین، شاه اردن، یکی از مراکز مهمی است که عرب‌ها از آن استفاده می‌کنند. گروه کومن، که 25 سال پیش در تگزاس تأسیس شد، حالا شهرت جهانی دارد و 125 مرکز در سرتاسر جهان دارد و یک میلیارد دلار برای تحقیقات و کمک به زنان بیمار، هزینه کرده است.

هنوز زود است که همه تلاش‌ها به ثمر برسد و بحران جهانی سرطان سینه، حل شود. در کشورهای ثروتمند، ابتلا به بیماری باعث ترس می‌شود، اما این ترس با نور امید روشن می‌شود. در کشورهای دیگر چنین نیست.

اگر کشورهای توسعه یافته می‌توانند ثروتشان را جهانی کنند، پس حتماً می‌توانند موقعیتی برای درمان در جهان ایجاد کنند. تا این آرزو برآورده شود، تعداد زیادی از زنان بر اثر این بیماری مرده‌اند، اما تعداد بیشتری از مبتلایان روش مبارزه با بیماری را می‌آموزند که امروز حتی نمی‌دانند نام آن چیست.

منبع: تایم آنلاین

مرتبط:
تجربه زندگی با سرطان سینه