ایرانی‌ها، بسکتبالیست‌های آمریکایی را دوست دارند

برگردان: بنفشه سرتیپی
نوشته: جان هبارد

کمتر کسی از شهر "‌فورت ورث" در ایالت تگزاس آمریکا به شهر گرگان در شمال ایران می‌رود و "میشل بایرز داوسون" آخرین فردی است که جرات کرده به‌خاطر بسکتبال، از ایران دیدن کند.

بازیکن سابق دبیرستان "دانبر" به‌صورت حرفه‌ای برای تیم "بیم" شهر بابل واقع در سواحل جنوبی دریای خزر بازی می‌کند و دریافته که علاقه‌مندان به بسکتبال در این منطقه، مسابقات را به‌صورت جدی دنبال می‌کنند.

در سفر به گرگان و در رقابت‌های بسکتبال قهرمانی باشگاه‌های برتر ایران، در حالی که "داوسون" در یک بازی ۳۲ امتیاز به دست آورده بود، تماشاگران از بازی او خوششان نیامد و شروع به پرت‌کردن سکه، بطری‌های آب و چیزهای دیگر به سمت وی کردند.

"بایرز داوسون" با‌اشاره به این‌که "و پلیس هم هیچ کاری نکرد" و با این‌که تیم "بیم" جلو بود از بازی خارج شد تا تماشاگران را کمی آرام کند. اما تعدادی از تماشاگران تیم میزبان در‌کنار زمین جمع شدند و شروع به تهدید وی به زبان انگلیسی کردند؛ "می‌کشمت.می‌کشمت." بله، آن‌ها در گرگان، بسکتبال را کاملاً جدی دنبال می‌کنند.

"بایرز داوسون" گفت، آن‌ها دیوانه‌ترین هوادارانی را دارند که من تا کنون دیده‌ام. من در جریان یک مسابقه‌ی فوتبال در بوینوس‌آیرس حضور داشتم و فکر می‌کردم که آن‌ها دیوانه هستند، اما نه شبیه آن‌هایی که در گرگان دیدم.
او می‌گوید: "کمک مربیان ایرانی به من گفتند نگران نباش. این چیزها در گرگان طبیعی است. خیلی عجیب و غریب بود، اما زیاد نگران نشدم چون آن‌ها آدم های ضعیفی بودند."

عشق به بسکتبال
"بایرز" می‌توانست با هیجان کمتری زندگی کند، اما بازی در جمهوری اسلامی تجربه‌ی منحصر به فردی است که او با دنبال کردن رویای زندگی همراه با بسکتبال بدست آورده است. "بایرز داوسون"، "دانبر" را در سال ۱۹۹۷ ترک و در سال ۲۰۰۲ مدتی را با بازی در تیم "ان‌بی‌ای" سپری کرد. شاید اگر او پاهای بلندی داشت، همه چیز فرق می‌کرد، اما برای بازیکنی با قد‌و‌قامت او بازی در "ان‌بی‌ای" زجرآور است. "بایرز داوسون" خود را در جمع گروه بزرگی از بازیکنان با‌استعداد دید که برای بازی رقابت می‌کردند، اما شانسی نمی‌یافتند.

اما "بایرز داوسون" به چیزی رسید که خیلی‌ها قبل از او رسیده بودند. اگر عاشق بسکتبال باشی و قصد سفر کنی، می‌توانی زندگی خوبی بسازی. پس سفرهای او با حضوری کوتاه در چندین لیگ کوچک آمریکا شروع شد و بعد در فرانسه، ترکیه، بحرین، قطر و سرانجام ایران ادامه یافت.

"داوسون" در تازه‌ترین گفت وگوی تلفنی خود از هتلی در تهران که برای دیدن "مایک جونز"که او هم در ایران بازی می‌کند به آنجا رفته بود، گفت:"وقتی تازه به ایران آمده بودم کمی تردید داشتم. اما بعد از مدتی بیشتر متوجه شدم که این کشور و مردمانش کاملا طبیعی هستند. البته قوانین پوشش آن‌ها کمی متفاوت است اما جای بدی برای ماندن نیست."

وی ادامه داد: سوپر لیگ ایران به طرز عجیبی رقابتی است."‌البته شاید زیاد هم تعجب‌آور نباشد، چراکه تیم ملی بسکتبال ایران آن قدر شایستگی داشته که به المپیک ۲۰۰۸ پکن باید راه یابد. از سال ۱۹۴۸، این اولین‌بار است که بسکتبال ایران راهی المپیک می‌شود. سوپرلیگ بسکتبال ایران خصوصاً برای دو بازیکن خارجی آن، کامیابی‌های قابل ملاحظه‌ای به همراه داشته است.
"داوسون" در این موردگفت: "دستمزد خیلی خوب است، اما برای زندگی با چالش‌های زیادی روبرو هستیم."

فرهنگی متفاوت
"بایرز داوسون" با اطلاع از این‌که فرهنگ ایران کاملاً با آن‌چه او تجربه کرده، متفاوت است به ایران آمد. با وجود این هنوز هم برای سازگاری با آن، زمان لازم دارد.

‌او در این خصوص گفت: "زنان باید روسری بپوشند. همه چیز جدا شده است. سال گذشته در قطر بازی می‌کردم و آن‌جا غربی‌تر بود. آن‌ها هم به قوانین پوشش اسلامی احترام می‌گذاشتند، اما زنان از مردان جدا نبودند."

"بایرز داوسون" به محض ورود به ایران، متوجه شد که زندگی در این کشور متفاوت خواهد بود. در فرودگاه، دو صف مردان و زنان برای مسافران وجود داشت. وی گفت: "زنان در بعضی از شهرها می‌توانند برای تماشای بعضی از مسابقات به ورزشگاه بیایند. آن‌ها در تهران می‌توانند این کار را انجام دهند اما باید یک طرف ورزشگاه بنشینند. در شهر من، زنان اجازه تماشای مسابقات از نزدیک را ندارند."

"بایرز داوسون" ادامه داد که سرگرمی‌ها و تنوع غذایی هم محدود است. او در اجتماعی بوده که مردان و زنان حداقل می‌توانند با یکدیگر صحبت کنند، اما در ایران اجازه چنین کاری را ندارند و پلیس همه جادیده می‌شود.

بایرز به همراه "کوین جابیتی"، عضو تیم ملی بسکتبال کانادا در یک خانه زندگی می‌کند. آن دو برای سرگرمی، اپیزودهای قدیمی مارتین را می‌بینند و سعی می‌کنند تا جایی که بتوانند فیلم جمع کنند. وی گفت که همه مربیان و حدود ۹۰ درصد از هم تیمی‌هایش انگلیسی صحبت می‌کنند و او مشکل چندانی برای برقراری ارتباط ندارد.
‌ایران مثل سایر کشورها به بازیکنان خارجی خود نه ‌تنها حقوق، بلکه خانه، حمل و نقل و غذای رایگان هم می‌دهد.

او افزود: "ما آشپزی تیمی داریم. بعد از تمرین، به غذا خوری می‌رویم و بعضی شب‌ها غذا خوب است. چند فست‌فود هم هست که البته اصلاً شبیه "مک دونالد"و "برگر کینگ" نیستند. یکی از هم تیمی‌های ایرانی من پیتزا سفارش داد اما اصلاً شبیه پیتزای "هات" یا "پاپا جونز" نبود. فکر نمی‌کنم آن‌ها "ماتزارلا" بخورند یا از سس گوجه‌فرنگی استفاده کنند. زیاد خوب نیست اما خب باید زنده ماند."

بازگشت به خانه
فارغ از جنگ در کشور عراق و مشکلاتی که عموماً بخشی از بودن در خاورمیانه است، "بایرز داوسون" گفت که به‌غیر از هواداران خشن بسکتبال، هرگز در ایران احساس خطر نکرده است. اما عجیب نیست که "دایانا داوسون" مادر بایرز که هنوز در آمریکا زندگی می‌کند، کمی احساس ناراحتی کند. او گفت: "همیشه در حال دعا کردن هستم. کمی احساس نگرانی می‌کنم. پسرم در ایران است و ما در حال جنگ در عراق هستیم. بنابراین از اینکه او در نزدیکی عراق به سر می‌برد، نگرانم."

با وجود این از این‌که پسرش تا این اندازه شجاع است که برای بازی بسکتبال به سراسر دنیا سفر کرده، زیاد متعجب نیست. دایانا داوسون گفت: "او همیشه همین طور بوده است؛ از همان زمانی که هفت‌ساله بود و ما توپ بسکتبال را در دستان او قرار دادیم."

لذت زندگی
"بایرز داوسون" ۲۹ ساله هنوز هم در آرزوی بازی در "ان‌بی‌ای" به سر می‌برد، اما می‌داند که شانس او به دلیل بالا رفتن سن، کم شده است. او از آن‌چه تاکنون انجام داده راضی است و معتقد است که می‌تواند در چند سال آینده زندگی بسیار خوبی داشته باشد. وی در نوامبر به ایران آمد و تا ماه مارس در این کشور خواهد ماند. او گفت که ماهیانه ۱۲ هزار دلار دستمزد دارد و از مالیات معاف است. تقریباً تمامی مخارج او هم از سوی تیم تامین می‌شود.

"بایرز داوسون" گفت: "فکر می‌کنم از زمانی که به ایران آمده‌ام، حدود ۲۵۰ دلار خرج کرده‌ام."

او پیشنهاداتی را برای بازی در بهار، یعنی بعد از پایان فصل بسکتبال ایران دارد. تیم هایی در پورتوریکو، جمهوری دومینیکن، ونزوئلا، قطر و کویت تمایل خود را برای جذب او اعلام کرده‌اند. اما داوسون گفت: "‌اگر پیشنهاد بهتری در ایران داشته باشد، پنج سال دیگر یعنی تا زمان خداحافظی از بسکتبال در این کشور بازی خواهد کرد."

وی ادامه داد: "مردم در اینجا ما را دوست دارند. ما مثل ستاره‌های راک هستیم. تماشاگرانی که برای دیدن مسابقات یا تمرینات می‌آیند از ما حمایت می‌کنند. نمی‌توانم بدون عکس گرفتن یا امضا دادن تمرین کنم. اصلاً شبیه آنچه دیگران فکر می‌کنند، نیست."

و سرانجام "بایرز داوسون" از اینکه توانسته است فرصتی برای بازی بسکتبال داشته باشد و در عین حال تجارب منحصر به فرد و مختلفی هم کسب کند، به خود می‌بالد. او در پایان تاکید کرد: "بیش از آن‌چه فکر می‌کردم، تجربه اندوخته‌ام. در بیش از ۲۰ کشور بسکتبال بازی کرده و پول خوبی کسب کرده‌ام. نمی‌توانم بگویم که ۱۰۰ درصد راضی هستم، چون همیشه آرزوی من بازی در ان‌بی‌ای بوده است."

منبع: استار تلگرام