پیاده‌روی چهار روزه

سارا محمدی

برنامه را از اینجا بشنوید.

طبق سنتی طولانی، هر سال در هلند راه‌پیمایی چهار روزه‌ای برگزار می‌شود که هزاران تن در آن شرکت می‌کنند. امسال نود و یکمین برنامه‌ی پیاده‌روی چهار روزه از هفدهم تا بیستم ژوییه در شهر نایمیخن، قدیمی‌ترین شهر هلند، برگزار شد. عنوان این راهپیمایی «فیر داخسه» (4daagse) یا همان چهار روزه است. برای شناخت تاریخچه‌ی این پیاده‌روی به سراغ آندر زونه فیلد (Andere Zonneveld)، مدیر روابط عمومی بنیاد پیاده‌روی چهار روزه نایمیخن، رفتم. او گفت:

«این پیاده‌روی برای اولین بار در ارتش هلند به وجود آمده است. افسران برای تمرین دادن سربازان خود این پیاده‌روی را ترتیب دادند. اولین پیاده‌روی چهار روزه، از آرنهم به آمرسفورت انجام شد. از سال ۱۹۲۵ این مراسم به نایمیخن آمد و همان جا هم باقی ماند.

امسال ۴۲۲۱۷ نفر در این پیاده‌روی شرکت کرده‌اند و حدود یک و نیم تا دو میلیون نفر برای بازدید از این برنامه به شهر می‌آیند. بسیاری برای تشویق شرکت کننده‌ها و بسیاری دیگر هم برای جشن گرفتن.

شش هزار نفر از کشورهای مختلف در این برنامه شرکت می‌کنند. امسال ۶۳ ملیت مختلف در این برنامه حضور دارند. از انگلیس و کشورهای اسکاندیناوی گرفته تا آلمان و اتریش و کشورهای دیگر».

یکی از کسانی که در این پیاده‌روی شرکت کرده بود یک ایرانی بود: مهندس جمال سجادی ساکن لاهه. او امسال برای هفمین بار در این برنامه شرکت کرده بود.

آقای مهندس سجادی خیلی خسته هستید؟

خسته که بله؛ طبیعی است، خسته هستم! ولی نه آن‌جوری که هیچ رمقی نداشته باشم؛ چون من تمرین خوبی داشتم. هر سال تمرین می‌کنم. مخصوصا این دفعه. هفته‌ی قبل دو روز پشت سر هم نزدیک صد کیلومتر راه رفتم.

اینجا چه فضایی است که شما علاقه‌مند هستید در آن شرکت کنید؟

من از این جمعی که بین‌شان هستم و پیاده‌روی می‌کنم خوشم می‌آید. اول این‌که این جمع شما را با خودش می‌کشاند. یک فضای دیگری است. من مثلا وقتی خودم تنها ۶۰-۵۰ کیلومتر پیاده‌روی می‌کنم خیلی خسته کننده است ولی اینجا در مسیر پیاده‌روی همه‌ی مردم دو طرف مسیر نشسته‌اند، می‌زنند و می‌کوبند. اصلا یک فضای دیگری است. من فکر می‌کنم هر کس یک بار شرکت کند دلش نمی‌خواهد فقط به همان یک بار قانع باشد. مخصوصا اگر کمی هم به ورزش علاقه داشته باشد. خیلی فضای خوبی است.

می‌توانم از شما بپرسم چند سال‌تان است؟

۶۵ سال. البته تابوست؛ ولی خوب گفتم! من دلم می‌خواهد همه‌ی جوانان، مثل من بیایند در این برنامه‌ها شرکت کنند. نترسند و نگویند که نمی‌شود. اگر کمی تمرین کنند جمعیت آدم را با خودش همراه می‌کند. وقتی کسانی را می‌بینی که یک پایشان فلج است، که من چند نمونه‌اش را امروز دیدم، و با چه کوششی خودش را می‌کشاند. من اصلا امروز خواستم از یکی‌شان سبقت بگیرم نمی‌توانستم. وقتی این نمونه‌ها را می‌بینی مطمئن می‌شوی که اگر کسی «بخواهد» حتما «می‌تواند».

ادامه دارد