منصور بهرامی: بعد هر بازی به زانوهایم یخ می‌بندم

فرنگیس محبی

گفت‌وگو با منصور بهرامی را اینجا بشنوید.

سالن رویال آلبرت‌هال لندن، محل برگزاری مسابقات تنیس جام استادان (ماسترز)، صحنه درخشش منصور بهرامی، بازیکن ایرانی، بود. استقبال علاقه‌مندان تنیس از بهرامی به‌حدی بود که در طول شش روزی که مسابقات ادامه داشت بارها به‌سبب تجمع آن‌ها برای گرفتن امضا از بهرامی، مسابقه‌های او با تاخیر آغاز شد.

مسابقات آلبرت‌هال آخرین تورنمنت از یک رشته مسابقات است که هرساله با شرکت بازیکنانی که از مسابقات حرفه‌ای تنیس بازنشسته شده‌اند برگزار می‌شود و در واقع مسابقات قهرمانان سابق است. در ۱۰ سال گذشته که این مسابقات هرساله در ماه دسامبربرگزار شده است قهرمانانی چون بیون بورگ، جان مک‌انرو، جیمی کانرز، ایلی نستازی و بوریس بکر در آن شرکت داشته‌اند.

در مسابقات امسال که مک‌انرو، پت کش، آنری لوکونت، گوران ایوانیسویچ و مارسلوریوس جزو شرکت کنندگان آن بودند، رقابت اصلی میان دو بازیکن جوانتر این گروه یعنی ایوانیسویچ قهرمان پیشین ویمبلدون از کرواسی و ریوس شیلیایی بود. اما ریوس در نیمه‌نهایی مغلوب پال‌هارهاس هلندی، قهرمان سال گذشته این مسابقات شد.

مرحله نهایی مسابقات آلبرت‌هال شاهد رقابت فشرده ایوانیسویچ و هارهاس بود که با وجود تلاش فوق‌العاده ایوانیسویچ به پیروزی هارهاس انجامید و این بازیکن هلندی برای دومین سال متوالی صاحب جام قهرمانی و جایزه صدهزار پاوندی این مسابقات شد.

ستاره اصلی

اما بازیکنی که بیش از دیگران مورد توجه علاقه‌مندان تنیس و رسانه‌های بریتانیایی قرار گرفت، منصور بهرامی بود که جان مک‌انرو او را "نابغه" می‌خواند و بیون بورگ به او لقب "قهرمان اسطوره‌ای" داده است.

بهرامی، مک‌انرو و جرمی بیتز بازیکن بریتانیایی تنها بازیکنانی هستند که در ۱۰ سال گذشته هرسال در مسابقات آلبرت‌هال شرکت داشته‌اند و به‌همین مناسبت در روز اول مسابقات جوایزی به آنان اهدا شد. از آن گذشته بهرامی تنها بازیکنی بود که هر روز دو بار بعد از ظهر و شب در مسابقات دوبل شرکت کرد.

بهرامی در گفت‌وگویی با زمانه "شوخ‌طبعی" و "شیرین‌کاری" های خود در زمین مسابقه را عامل اصلی تصمیم برگزارکنندگان مسابقات دانست که براساس خواست تماشاچیان روزی دوبار او را به داخل زمین بفرستند در حالی‌‌که او در سال‌های قبل تنها روزی یک‌بار مسابقه می‌داد.

بهرامی که در سن ۱۷ سالگی عضو تیم تنیس جام دیویس ایران بود پس از تعطیل شدن زمین‌های تنیس در اولین سال‌های پس از انقلاب اسلامی ایران، زادگاه خود را ترک و به فرانسه مهاجرت کرد. او در فرانسه به بازی تنیس ادامه داد و بیشتر در مسابقات دوبل شرکت کرد و یک‌بار هم به مرحله نهایی مسابقات جام آزاد فرانسه "رولن گاروس" راه پیدا کرد. او تنها تنیس‌بازی است که با نام ایران در مسابقات بین‌المللی شرکت می‌کند.

بهرامی یکی از بازیکنان برجسته تنیس جهان است و کارهایی که در زمین تنیس انجام می‌دهد اختصاص به شخص او دارد که از عهده دیگر بازیکنان برنمی‌آید. اما آن‌چه که او را محبوب علاقه‌مندان تنیس در جهان کرده است، آمیختن این هنرنمایی‌ها با حرکات تفریحی و کارهای نمایشی است که باعث تفریح تماشاچیان می‌شود.

به گفته بهرامی، مجموعه‌ای از این حرکات نمایشی از مسابقات مختلف به ‌اضافه داستان زندگی او در دو لوح فشرده تصویری (دی وی دی) جمع آوری شده است که در سراسر جهان از طریق اینترنت پخش می‌شود. این مجموعه در آلبرت‌هال هم به فروش می‌رسید و روزی دو بار بهرامی در غرفه ویژه‌ای آن‌ها را برای خریداران امضا می‌کرد. کسانی که برای تماشای مسابقات به آلبرت‌هال می‌آمدند با صف‌های طولانی علاقه‌مندان بهرامی مواجه می‌شدند که هربار چندین نفر آنان لوح‌های بهرامی را خریداری کرده و برای گرفتن امضا از او صف کشیده بودند.

تنیس ایران

بهرامی که مرز پنجاه سالگی را پشت‌سر گذاشته است به ما گفت تا زمانی که بدنش اجازه دهد و پاهایش قدرت داشته باشند در مسابقات شرکت می‌کند تا مردم را مشغول کند. او در حال حاضر از درد زانو رنج می‌برد و تنها با تزریق داروهای مسکن قادر به‌حضور در زمین تنیس است و هر بار پس از پایان مسابقه مجبور است کیسه‌های یخ بر زانویش ببندد. اما تماشاچیان با دیدن چهره خندان او در پشت سبیل قطورش هرگز نمی‌توانند حدس بزنند که او با درد مشغول بازی تنیس و هنرنمایی است.

با این‌همه دیر یا زود بهرامی وادار خواهد شد که تنیس را کنار بگذارد و در آن‌صورت نام ایران نیز از صحنه تنیس جهانی حذف خواهد شد. آیا در ایران استعدادهایی هستند که بتوانند جای خالی او را پرکنند و نام ایران را در تنیس جهان زنده نگاه دارند؟

بهرامی در پاسخ به این سوال گفت که در تنیس ایران نیز مانند سایر رشته‌های ورزشی استعدادهای فراوانی وجود دارند. اما به گفته او تنها بودن این استعدادها در یک کشور کافی نیست و آنان نیاز به آموزش و مراقبت دارند تا بتوانند استعداد خود را در عرصه‌های جهانی عرضه کنند و برای خود و میهنشان افتخار یبافرینند. بهرامی معتقد است که باید از این بازیکنان حمایت مالی و معنوی شود تا بتوانند در تنیس نامی برای خود کسب کنند.

به گفته بهرامی تنیس ورزش پرخرجی است که تامین هزینه آن از عهده جوانان خارج است. از آن گذشته در میان بازیکنان برجسته جهان تنها ۵۰ یا ۶۰ نفر اول رده‌بندی جهان ثروتمند و معروف می‌شوند. به اعتقاد بهرامی کسی که در رده بندی جهانی در مقام صد و پنجاهم ایستاده بازیکن برجسته‌ای است که می‌تواند گاهی اوقات قهرمانان درجه یک را هم شکست دهد. اما حتی او هم نمی‌تواند بدون حمایت مالی به حضور خود در مسابقات ادامه دهد.

در حال حاضر بازیکنان ایرانی‌تباری در تور جهانی تنیس شرکت دارند که با این‌که زیر نام کشوری که در آن زندگی می‌کنند در مسابقات شرکت دارند اما در واقع ایرانی هستند و می‌توانند سرمشقی برای دیگر بازیکنان ایرانی باشند. یکی از این بازیکنان ارغوان رضایی نوجوان ایرانی است که پدر و مادرش ایرانی هستند اما خودش تبعه فرانسه است. ارغوان سال گذشته در مسابقات جام آزاد فرانسه و جام آزاد آمریکا به یک‌شانزدهم نهایی رسید.

در حال حاضر پدر ارغوان مربی اوست و بهرامی می‌گوید با وجود تمام تلاش هایی که این پدر زحمتکش برای دخترش به‌خرج می‌دهد، اکنون بازی ارغوان به‌حدی رسیده است که نیاز به یک مربی درجه یک جهانی دارد. به گفته بهرامی ارغوان زمانی می‌تواند با بازیکنان برجسته جهان رقابت کند و خود را در جدول رده‌بندی جهانی بالا بکشد که از آموزشی با کیفیت عالی برخوردار شود.

اما به ‌هر حال اکنون تنها منصور بهرامی است که نام ایران را در عرصه جهانی تنیس زنده نگاه داشته است و آنطور که خودش می‌گوید، اگر مجبور نشود، خیال ندارد به این زودی‌ها صحنه را خالی کند. برگزارکنندگان مسابقات رویال آلبرت‌هال از او قول گرفته‌اند که سال آینده هم در این مسابقات شرکت کنند. اما قبل از آن، بهرامی تابستان آینده برای شرکت در مسابقات باشگاه هرلینگهم و بالای ۴۵ سال ویمبلدون بار دیگر به لندن خواهد آمد.