تاریخ انتشار: ۷ آبان ۱۳۸۵ • چاپ کنید    

انتشار کتاب خبرنگار ایتالیایی درباره «جوانان تهران»

بیژن روحانی- رم


آنتونللو ساکتی (سمت چپ) در مراسم معرفی کتابی که درباره جوانان ایرانی نوشته است

ایران، کشوری که این روزها به یکی از مسایل اول دنیای غرب تبدیل شده، سرزمینی است که محققان را در شناخت خود با پیچیدگی‌های زیادی رو‌به‌رو می‌کند و از این جهت برای بسیاری جذابیت‌های فراوان دارد.

عصر جمعه مراسم معرفی و نقد و بررسی کتاب "جوانان تهران" نوشته آنتونللو ساکتی (Antonello Sacchetti) نویسنده و خبرنگار جوان ایتالیایی در رم برگزار شد. بیش از ۱۰۰ علاقه‌مند به موضوعات فرهنگی خاورمیانه، دانشجویان و تعدادی از ایرانیان ساکن رم، در یک کتابفروشی نزدیک پانتئون در این مراسم شرکت کردند.

با توجه به ظرفیت کم محل برگزاری تعدادی از شرکت کنندگان در کوچه ایستاده بودند و از طریق بلندگو بحث‌ها و نظرها را تعقیب می‌کردند.

آنتوللو ساکتی در کتاب خود با زبانی بسیار ساده به شرح مشاهدات خود درسفرهای دو سال گذشته‌اش به ایران می پردازد. سفرهایی که به او فرصت آشنایی و زندگی کردن با جوانان ایرانی را داده است. او که خودش سی و پنج سال دارد، در ایران به جای آن که مانند توریست‌های معمولی در هتل اقامت کند یا با تورهای گردشگری فقط به دیدن اماکن تاریخی برود در خانه‌های ایرانیان زندگی کرده، با جوانان به مهمانی رفته، در خیابان‌گردی‌ها همراهشان بوده و با بسیاری از وبلاگ نویسان آشنا شده است.

آن چه که او را بسیار تحت تاثیر قرار داده رویکرد جوانان ایرانی به اینترنت و جریان وبلاگ‌نویسی در ایران است. او در این مورد می‌گوید: «آشنایی ایرانیان با کامپیوتر و اینترنت فوق العاده است. ببینید ما در ایتالیا هزاران هزار وبلاگ داریم ولی واقعا اکثر آنها به موضوعات پیش پا افتاده‌ای می‌پردازند که ارزش خواندن ندارد. طرف حداکثر در آن می‌نویسد که امروز بعد از ظهر رفته دو ساعت در باشگاه ورزش کرده است. اما بروید وبلاگ‌های ایرانی را بخوانید و ببینید از چه موضوعات متفاوت و متنوعی در آن می‌نویسند. شاید به این خاطر که ما در اروپا به جریان نسبتا آزاد اطلاعات دسترسی داریم و دیگر احتیاجی به پیدا کردن راه‌های جدید و غیر رسمی برای تبادل نظر وجود ندارد.»

او می‌گوید: «به دلایل زیادی ما خودمان را درمرکز جهان فرض کرده‌ایم و در مورد دنیای پیرامون یا بیرون از خودمان کمتر کنجکاوی به خرج داده‌ایم اما اشتیاق ایرانیان برای شناخت دنیای خارج از ایران حیرت انگیز است. آنان اطلاعات خوبی در مورد نحوه زندگی ما دارند در حالی که ما و به خصوص جوان‌هایمان هیچ چیزی خارج از خودمان نمی دانیم.»

آنتونللو در میان صحبت‌هایش به نکته بسیار جالبی اشاره می‌کند. او تعریف می‌کند که در مواجهه با جوانان ایرانی تقریبا اولین سئوالی که همیشه با آن روبه‌رو می‌شده این بوده که شما راجع به ایران و راجع به ما چه فکر می‌کنید؟ او می‌گوید ایرانیان تا حد زیادی نگران تصویر خودشان در چشم غربی‌ها هستند.

این روزنامه‌نگار ایتالیایی در زمان سفرش به ایران با موسیقی زیرزمینی ایرانی هم آشنا شده است و می گوید: «ما این جا شنیده‌ایم که دولت جدید به خصوص، موسیقی غربی را ممنوع کرده است. این حرف ممکن است در مورد رسانه‌های رسمی درست باشد. اما کافی است شما اهل تهران باشید یا دوستانی آنجا داشته باشید تا به راحتی بتوانید به جدیدترین موزیک‌های روز دست پیدا کنید.»

او می‌گوید ایرانیان خودشان هم تولید کننده موسیقی غربی هستند. او به آشنایی خود با موسیقی ممنوع یا زیرزمینی ایران اشاره می‌کند و به عنوان مثال از "مریم دی جی" نام می برد.
آنتونللو در سفرش بیشتر با جوانان طبقه متوسط و متوسط به بالای ایران دمخور بوده و در زندگی روزمره آنان تحقیق کرده است. شاید انتقادی که عده‌ای از این جهت به کتاب او وارد می‌کردند صحیح باشد. تصویری که او از جوانان مدرن تهرانی به دست می‌دهد تا چه حد می‌تواند به تمام جوانان ایران بسط پیدا کند؟

او در کنار اشاره به نیروی عظیم جوانان و خواست آنان برای زندگی هماهنگ با جهان به این مساله اشاره می‌کند که با این حال بسیاری از آنان ناامید هستند و به خصوص کمتر کسی با لحن مثبت از محمد خاتمی رییس جمهوری سابق یاد می‌کند. او می‌گوید: «تقریبا تمام جوانانی که با آنها صحبت کردم خاتمی را در بسیاری موارد و به خصوص در تنها گذاشتن دانشجویان مقصر می‌دانستند.»

آنتونللو در پاسخ به سئوالی راجع به زنان ایرانی گفت: «امروز بیشترین چیزی که ما از ایران می‌شناسیم از طریق زنان ایرانی است از طریق افرادی مثل شیرین عبادی، آذر نفیسی، مرجان ساتراپی. به عنوان مثال هفته گذشته در فستیوال رم فیلمی دیدم از نیکی کریمی هنرپیشه‌ای که فیلم‌ساز شده است. فیلمی تلخ که به شدت آدم را تحت تاثیر قرار می‌دهد. ممکن است تعداد این زنان خیلی زیاد نباشد اما با جدیت کار می‌کنند».

آنتونللو ساکتی مراسم معرفی کتاب "جوانان تهران" را با ذکر خاطره‌ای به پایان می برد. خاطره‌ای از کاخ سعد آباد تهران. مقابل پله‌های ورودی کاخ، چکمه‌هایی از مجسمه رضا شاه باقی مانده است. او می‌گوید: «ایرانیان در جریان انقلاب معتقد بودند ایران زیر چکمه‌های استبداد این پدر و پسر قرار داشت. آنها مجسمه شاه را پایین کشیده‌اند اما همچنان چکمه‌هایش را مقابل کاخ باقی گذاشته‌اند.»

Share/Save/Bookmark
نظرات بیان شده در این نوشته الزاماً نظرات سایت زمانه نیست.

نظر بدهید

(نظر شما پس از تایید دبیر وب‌سایت منتشر می‌شود.)
-لطفا به زبان فارسی کامنت بگذارید.
برای نوشتن به زبان فارسی می توانید از ادیتور زمانه استفاده کنید.
-کامنتهایی که حاوی اتهام، توهین و یا حمله شخصی باشد هرز محسوب می شود و منتشر نخواهد شد.


(نشانی ایمیل‌تان نزد ما مانده، منتشر نمی‌شود)