متن خوبیه که نکته ها رو نشون میده و نظر رو به مخاطب واگذار میکنه. اما نباید از این نکته چشم پوشی کرد که نهایتا مردم که در انقلاب پیروز می شن مثه The Dreamers برتولوچی، نشون داده می شن. در صحنه ی آخر شاگرد تنبل کلاس پروفسور بوبوس که بارها از خنگیش تو نمایش صحبت می شه و خواهرش مستخدم عمارته، یکی از رهبرای مبارزینه و با پرچم سرخ میاد. از بارون رشوه قبول می کنه، به بوبوس یه پست می ده تو یه جای پرت. فک کنم طعنه هایی که به حکومت زده می شه با طعنه هایی که در ادامه و آخرای نمایش به مردم زده می شه پوشیده میشه. نمایش خوبیه ولی اینکه الان اجرا بشه سفارشی بودنشو تقویت می کنه.

متن نمایشنامه ی پروفسور بوبوس نوشته ی الکساندر فایکو و ترجمه ی رضا قیصریه است. این متن را رضا قیصریه سالها پیش از کتابی که در آن چندین و چند نمایش روسی بود و به ایتالیایی برگردانده شده بود به فارسی برگردانده است و همان سالها آتیلا پسیانی آن متن را گرفته و قصد داشته اجرا کند ولی این کار تا به امروز به تعویق افتاده است. من زمانی که کارهای رضا قیصریه را فهرست می کردم به این کار برخوردم و متن ایتالیایی کتاب قیصریه را هم دیدم. قرار بود انتشارات نیلا گویا این کار را منتشر کند. هنوز خبر ندارم چه بر سر این متن آمده. چون خود قیصریه هم تنها متن ترجمه اش را داده بود برای اجرا و خودش نسخه ای از ترجمه اش نداشت. از آن مجموعه نمایش های طنز روسی آن کتاب ایتالیایی ، قیصریه یک کار دیگر را هم به فارسی برگرداند که نیلا چاپ و منتشرش کرد به نام روز نحس نوشته ی میخاییل زوشنکو. برای اطلاعات بیشتر درباره ی نویسنده ی کار بهتر است با رضا قیصریه تماس بگیرید

شاید یک دهه پیش آقای پسیانی نمایشی به صحنه آورد که بسیار تجربی مینمود زیرا در هر اجرا همسرش که بازیگر نمایش بود هروز یک ماهی قرمز را بایدزنده زنده میخورد .... خوب نمایش نمایش فوق العاده ای نبود اما در پس ژست های پیچیده پیام روشنفکر بیچاره ایرانی گیر کرده بین چرخ دنده های تیوکراسی است را به زحمت بسیار منتقل میکرد که بیشتر دلسوزی بر انگیز بود تا متحول کننده....

نمایش پروفسور بوبوس در پی تقلیلِ امر بیرونی است. آنچه روی صحنه اش رخ می دهد، کژتابی تصویر خود ماست، در برابر جریانات پیشِ رویمان. به این معنا که در ملغمه ی پیوستار هر چه ناچسب است –دکور، لباس، ویدئوپروژکشن، فشن شو، میکروفون، و ...- می کوشد، شبیه برنامه های رسانه ی ملی عمل کند. سناریوهای این رسانه را پس از کشتارهای خیابانی به یاد آورید. آنجا که به یاری تمامی امکانات فنی و غیر فنی! در پی تقلیل اتفاقات بر می آمدند. سناریوی کیهان را بعد از قتل ندا آقا سلطان به یاد آورید که به یاری خلق داستان های هزارتویی مثل هزار و یکشب، می خواست قائله را بخواباند. از لحاظ ساختاری، شباهت های فراوانی میان کیهان و رسانه ملی و اجرای پرفسور بوبوس وجود دارد. پس از قتل فرزاد کمانگر، به همراه چهار تن دیگر توسط جمهوری اسلامی، شنیده شد که رضا کیانیان، در نقش پروفسور بوبوس، در شب پس از اعلامِ این جنایت، چندین بار و بر معلم بودن خود تأکید می کرد. سالن اصلی تئاتر شهر چیزی حدود 700 تماشاگر را در خود جای می دهد. اجرای نمایش فوق در اکثر شب ها پر تماشاگر بوده است. اگر در نظر بگیریم که حدود 200 نفر از تماشاگران این اجرا از ماجرای قتل فرزاد کمانگر و معلم بودن او با خبر بودند، این تأکید رضا کیانیان که به احتمال قوی در راستای بازی بداهه ی او شکل گرفته بود، چه معنایی را می رساند؟؟؟ دو وضعیت محتمل است:1 - آقای کیانیان از ماجرای قتل فرزاد کمانگر هیچ اطلاعی نداشت و صرفا نقش خود را ایفا می کرد و هیچ نسبتی میان تأکید او بر حرفه ی معلمی و از قضا معلم بودن فرزاد کمانگر نبود.2 - بازیگر فوق از ماجرای این قتل باخبر بود و در راستای وظیفه ی انسانی اش، در پی واکنشی اینگونه برآمد. و با توجه به این که نمایش فوق وضعیتی کمیک را ارائه می کرد، همچون ایده ی نمایش سنتی سیاه بازی، حقایق اتفاقات بیرون از سالن نمایش را گوشزد می کرد.
وضعیت اول به دلیل شکل ساختاری مفهومی به نام تئاتر، اساسا ممکن نیست. به این دلیل که هیچ تئاتری در خلاء شکل نمی گیرد و همواره در بی نسبت ترین و مستقل ترین وضع ممکن نیز با مقتضیات محیط خود مرتبط است.
و اما وضعیت دوم: آقای کیانیان و تمامی خانم ها و آقایانِ دخیل در اجرای پروفسور بوبوس، یا مومنانه در پی واکنش به وضع موجود اند و در این راستا با برپایی این شو لباس همراه با سیاه بازی!، اشاراتی عینی به دیکتاتوری و انقلاب و معلم و دیگر موضوعات آشنا برای مخاطب اکنونی تئاتر شهر دارند و آن را دلاورانه مطرح می کنند. و یا اینکه در ارتباط با آن سناریوهای کیهان و رسانه ملی، در پی تقلیل امر بیرونی اند، و همچون برادران فوق، این عمل را با انواع و اقسام امکانات فنی و غیر فنی انجام می دهند!
دیکتاتوری، کشتارهای خیابانی، تجاوز و قتل در زندان، حمله به خوابگاه های دانشجویی، دروغ پردازی و هزاران مسئله ی عینی دیگر، تبدیل به موضوعاتی می شود که باید تماشاگر را بخنداند! بسیار شبیه این عمل رسانه ملی که می خواست دهشتناکی و همچنین علت اصلی قتل ندا آقاسلطان را در زنجیره ی از اخبار و روایت ها و داستان های گوناگون تحت الشعاع قرار دهد و از دهشتناکی آن بکاهد و علت اصلی را نهان کند.

اسفندیار جان! با وضعیت دوم موافقم. کیانیان کسی نیسس که از این کارا بکنه، یادمون نرفته که این همون کسیه که تو اوج شلوغیا کتاب " این مردم نازنینو " در آوردو از برخوردای قشنگه مردم با خودش تو خیابون حرف زد...

من هم ديدم اين نمايش رو! اما اصلا خوشحال نيست! واقعا متأسفم از اين كار!
اين همه شعار يك جا و اين همه بازي بد در يك نمايش!!!
فقط بابك حميديان عالي بود!! حتي كيانيان هم تكراري و افراطي شده بود شايد!
در وبلاگم درباره اش نوشته ام:
safamusavi.blogfa.com