خانم علی نژاد عزیز،

بیهوده از رادیوزمانه توقع دارید. این رادیو مدت هاست که دیگر یکی مثل بقیه ی رسانه های موجود در غرب بی خاصیت و نشخوار کننده ی اخبار خبرگزاری های رسمی امپراتوری است.
اگر برای تنها یکی دو برنامه ساز خوب و با مسئولیت نبود دیگر هرگز به تارنمای زمانه نمی آمدم. به ویژه که هر بار باید بالای صفحه آن طناب دار و خبر درشت چاپ شده ی یک اعدام دیگر را بخوانم.

خانم علي نژاد انتقادتان را در کل درست مي بينم با اينکه اينجا نيز گاه ارزش گذاريهاي اخلاقي و احساسي در نوشته وجود دارند ولي اين رنگهاي احساسي بيشتر همراه يک نقد مدرن هستند و نه نافي ان. مشکل بحث در اين زمينه به طور عمده باز هم اين است که ما متوجه تفکيک حوزهها و يا مرزهاي نگاه و چشم انداز خويش نيستيم. بحث در باب اعتياد در ميان هنرمندان و يا در باب خسرو شکيبايي بحثي است که يا بايستي به شکل تخصصي و به وسيله يک متخصص روان درمانگر اشنا به اين مباحث باز شود و يا اگر از جنبه نقد تخصصي رورنامه نگاري بحث ميشود، بايستي به اصولي و به موضوع تفکيک حوزهه( يه ويزه حوزه خصوصي و عمومي)، عدم نگاه از بالا به پايين و عدم جنجال گرايي افراطي به ويزه توجه کرد که شما نيز به خوبي به مباحث مشابهي اشاره کرده ايد. من در باب همين موضوع و براي اينکه لااقل يک بحث تخصصي در اين زمينه موجود باشد، مقاله اي نوشته ام و در اين مقاله به نقد آقاي جاهد و خطاهاي ان نيز اشاره کرده ام. شايد براي شما و ديگر دوستان علاقه مند به اين بحث جالب باشد که نگاهي تخصصي و علمي به اين بحث را تيز ببينيد تا چشم اندازهاي مختلف روانشناختي و روزنامه نگارانه بتوانند در کنار هم تصويري بهتر از معضل فرهنگي ايراني با بحث اعتياد و هنرمندانش، با معضل عدم توانايي به تفکيک حوزهها و گرفتاري در باري ارزش گذاريهاي اخلاقي و جنجال گرايي را نشان دهد. اين لينک مطلب است. براي آقاي جاهد عزيز نيز در زير مقاله اي از ايشان لينک زده ام. خوشحال ميشوم که شما مقاله را بخوانيد و نيز دوستان علاقه مند و نظرتان را اينجا و يا در پاي مقاله بنويسيد. بويزه اگر که متوجه انتقاد و يا نکته قابل بحثي شديد..لينک مطلب

http://sateer.de/1980/09/blog-post.html
در واقع بايستي سايت زمانه در کنار بحث خويش مطلبي مثل مطلب مرا با علاقه تمام منتشر کند تا تفاوت بحث تخصصي و غير تخصصي در اين زمينه و امکان مقابسه براي خوانندگان به وجود ايد. اما خوب دوستان ميدانند که حتي کامنتهاي مرا با هراس درج مي کنند چه برسد به مقاله تخصصي. البته اگر اقاي جامي باز پي نبرد که من متخصص نيستم.چون پس از ده سال تحصيل و شانزده سال سابقه کار هنوز سطح سواد روانکاوي من در حد ايشان نيست که اصولا تحصيلي در اين زمينه ندارند. اين نيز بخشي از معضل عدم توانايي به تفکيک حوزهها و توجه به مزهاي خويش و ديگري است که نمونه ديگرش همين مقاله آقاي جاهد است که در مقاله ام مطرح مي کنم و شما نيز بخوبي مطرح کرده ايد. با انکه اقاي جاهد براي من به عنوان يک نويسنده و نقاد خوب ايراني عزيز و گرامي است. متعجبم از چنين نقدي از ايشان. موفق باشيد و اميدوارم اين کامنت منتشر شود.
داريوش برادري

چطور زماني كه يك نفر وبلاگي راه مي اندازد و در آن اسامي نماينده هاي دو زنه مجلس را مي نويسد (حالا با هر نيتي) هيچكدام از روشنفكران صدايشان در نمي آيد كه اين كار نقض حريم خصوصي است اما نوبت به خسرو شكيبايي كه رسيد همه يادشان افتاد اعتياد جزو حريم خصوصي افراد است؟
نوبت به سياستمدار ها كه مي رسد حريم خصوصي معنا ندارد يا كسي از ترس فمينيست ها جرات نكرد راجع به حريم خصوصي حرف بزند؟

اصولاً «خسرو خوبان» نام دیگر «حسینیان» است و یادآور سعید امامی. اگر شما دوست دارید که خسرو شکیبایی را خسروخوبان بنامید البته که مختارید اما...

من کاملا ًبا عملکرد زمانه در انتشار نوشته آقای جاهد موافقم. تاثر من در مرگ آقای شکيبايی از نوشته وبلاگم مشخص است اما با ادامه اين نهان‌روشی و لاپوشانی مزمن موافق نيستم. خيلی از هنرمندان ايران زير تهديد و فشار زندگی می‌کنند اما دست به خود ويرانگری نمی‌زنند. اين روزها خسرو شکيبايی را بسيار با فنی‌زاده مقايسه می‌کنند اما فنی‌زاده در زمانه پرالتهابی دست به خودويرانگری زد که درآمد بخور و نمير هم نداشت و وقتی از دنيا رفت زن و بچه‌هايش سقف سر نداشتند. در زمان حياتش هم قدر چندانی نديد. خسرو شکيبايی در بدبينانه‌ترين حالت حداقل در 10 -15 ساله اخير از وضع مالی مناسبی برخوردار بود و قدر هم ديد بر خلاف خيلی ديگر که همين هم ازشان دريغ می‌شود و خون دل می‌خورند و دم برنمی‌آورند. او در عوض به خود و به ما دوستدارانش حسابی بد کرد و اين واقعيت است. نوشتن ازاين هيچ قبحی ندارد و از ارزش هنری او هيچ کم نمی‌کند.

4 September 2008

Dear Mr Ali-Nejad,

With due respect, I find your criticism of Radio Zamaneh in general and of Mr Parviz Jahed in particular, very unreasonable.

Firstly, dependency on drugs is largely a medical condition (brought about by a combination of physical and psychological factors, with the latter factor likely to be induced and/or magnified partly by one’s social circumstances); at least in the case of the dependency on alcohol, it has been scientifically shown that there is some genetic component involved in this dependency, which is to say that some people are genetically predisposed to come to depend on alcohol, exactly in the same manner that due to genetic predisposition some people are more likely to contract cancer (these people are more susceptible to effects of energetic radiations and carcinogens). From this perspective, it is by no means disrespectful to someone’s memory to say that that person suffered from some form of addiction.

Secondly, implicit in your writing is the assumption that people were so ignorant as to not recognize a person who suffers from drug addiction when they see one. Since some years ago (my personal estimation is after playing the film “Sobhaneh baray-e Do Nafar”, which was made in 2002-2003) Mr Shakibai came to show all the outward symptoms of those who habitually smoke opium; this was most evident in Mr Shakibai’s voice (his strongly nasal tone) (the way he snorted in “Che Kasi Amir ra Kosht”, made in 2005-2006, is typical of those addicted to opium – long-term use of cocaine, in the form of sniffing, has the same effect) and his complexion (his unusually dark skin) (what we saw in “Salad-e Fasl” of Khosrow Shakibai, made in 2004-2005, was not merely due to a masterly make-up of Adel – we saw a man heavily dabbling in drugs). To summarize, it is unclear to me on whose behalf you are indignant, as in my opinion (and I am one of those who sincerely mourns the untimely death of Mr Shakibai) the article by Mr Parviz Jahed did not dishounor the memory of Mr Shakibai.

Rather than feeling indignant, it is far better, and more constructive, if we did something to counter this human disaster, i.e. dependency on drugs, that is visiting the young in Iran. Till when are we going to be remain silent about this social scourge from which the Iranian society is bleeding to death out of our misplaced deference for each other and out of our fear that we might somehow offend someone’s sentiments? Only by being open about our social problems can we come to find solutions for them. By highlighting the dependency of Mr Shakibai on drugs and his consequent demise, the young people in Iran are to be made to realize what dependency on drugs does even to a great artist.

BF.

اين آقاي نويسنده انگار نگران بعد از مرگ خودش است.با اين همه معلم اخلاق کم کم داريم شيره کش خانه و شهر نو کم مي آوريم

تشکر می کنم. حقیقتا آفرین بر تو شیر زن.

خانم علی نژاد چقدر حرفاتو میپیچونی.نمیشه یک ذره خلاصه تر؟

خانم علی نژاد همیشه خوب مینویسند و حرفشان را صریح بیان می کنند. مطالب ایشان عموما موجز و شفاف بوده است و گوهر و حوهر حرف و نظرشان هم مشخص و روشن. این بار اما انگار دچار نوعی پرگویی مردانه(!) شده و چندان روشن نیست به دنبال چه چیری است. گفتن این که آقای جاهد کار بدی کرد که درست در بحبوحه ی عزاداری چیزی را که همه می دانستند جار زد، این همه روضه خوانی ندارد. بعد هم از ژورنالیست فهیم و تیزهوشی مثل ایشان انتظار نمی رود "زمانه" را برای انتشار مطلبی که به مذاق جمعی (حتی کثیر) خوش نمی آید سرزنش کند. پسِ پشت این انتقاد نوعی توصیه به سانسور صداهای نامقبول نهفته است، و این خوب نیست.

نوازنده آواز دلفینها حق مطلب را ادا کرده اما ای کاش به نویسنده مذکور که ز سر اجتهاد کاشف مسئله اعتیاد هم شده و نقدی به زعم جهدش برای آن مرحوم نگاشته تذکر میداد حداقل نگاهش نسبت به بیماری اعتیاد و چرایی آن نیازمند آگاهیست. از نگرش جامعه شناختی و روانشناختی و دلمشغولی سینمایی ایشان که دیگر ... عیان بی نیاز از بیان. البته بنده شیفته آن مرحوم نبودم لیکن متن فوق الذکر در حد زمانه؟ نبود

دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند
ناموس عشق و رونق عشاق می‌برند عیب جوان و سرزنش پیر می‌کنند
جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز باطل در این خیال که اکسیر می‌کنند
گویند رمز عشق مگویید و مشنوید مشکل حکایتیست که تقریر می‌کنند
ما از برون در شده مغرور صد فریب تا خود درون پرده چه تدبیر می‌کنند
تشویش وقت پیر مغان می‌دهند باز این سالکان نگر که چه با پیر می‌کنند
صد ملک دل به نیم نظر می‌توان خرید خوبان در این معامله تقصیر می‌کنند

یک یادداشت خیلی جالب در همین باره:
دوست عزيزم، اين كبد تو نيست!"
http://bigsleep.wordpress.com/2008/07/22/hamoun2

گیریم که معتاد بوده.. چه فرقی داره برای من! چه فرقی داره برای همه ما که چهل روز عزاداریم در غم از دست دادن ستاره دوران تین ایجریمان... او که رفت.. شاهزاده وار.. وای به تو.. که مانده ای.. چنین پست

عالی بود بخصوص این قسمت که واقعیت دردناکی است واقعا:
"نامنصفانه‌تر آن‌که برای بیان بزرگی و برتری خویش، راه و شیوه برای جذب و گرد هم آوردن مخاطب ندانیم و درست در بزنگاهی که ملت خود گردهمایی بی‌نظیری را پدید آورده است، وارد گود شویم و به زعم خویش روشنگری کنیم."

جاهد عزيز زندگي فردي شما نيز شايد عاري از ضعف هاي فردي و اخلاقي بسيار باشد. همه مي دانند كه بحث و فحص درباره زندگي و اخلاق فردي يك هنرمند ، حال حتي اگر در قالب كتاب يا مقالات آكادميك هم باشد ، در توصيفي ترين شكل خود نيز ، چندان راهگشا نيست. حالا سياهه بلند اين كتاب ها و مقالات را هم كه رديف كني ، چيزي از ارزش هاي كساني مثل فرويد و والتربنيامين و حتي همين مراد فرهادپور خودمان كم نمي كند. اين ها همه در پوستين فرامتن افتادن است و بايد بگويم نوشته تو به نقد فرهنگي و اخلاقي جامعه ما كه برنمي گردد هيچ ، نشان از همان خصيصه ايراني دارد كه نوشته تو
از آن بوي بسيار برده است: غيبت و فضولي و خاله خانباجي بازي

درود که این مسیح یک کمی از آن تیزی و تندی ای که همیشه علیه اسلام و مسلمین بکار می برد را یک بار هم صرف سایت هلندی ها کرد. عجب به خدا!!!

در آن هير و وير، يكي نبود بگويد حالا خيال كرده‌اي كسي نمي‌دانست كه شكيبايي معتاد بود؟ كدام لاپوشاني؟ مگر فرهاد و نصرت و غيره و غيره نبودند. نه! حتي اعتياد هم ديگر آن تابويي را كه آقاي جاهد گمان مي‌كند ندارد. ضمن آن كه اعتياد از خود مرگ مهمتر نمي‌شود. اما گوينده ي خبري كه همه از آن باخبرند را شبيه كساني مي‌كند كه با گفتن اين كه فلاني بهايي است، با پيش كشيدن موضوعي بي‌ربط از كار بي‌كار مي‌كنند و با جلب توجه به بيراهه‌ها طرف را از ليست ذهني مخاطب خارج مي كنند. حالا انگار شكيبايي معتاد بود يعني هنرمند هم نبود! وسط آن معركه به نظر مي‌رسيد يك نفر فرصت را غنيمت شمرده تا بگويد براي چه گريه مي‌كنيد؟ يك معتاد مرد، همين. و ما بايد بگوييم راست مي‌گويد بگذار صبر كنيم يك آدم شايسته‌تر بميرد، يك هنرمند كه شايستگي اخلاقي هم داشته باشد.
اين چه فرقي با گزينشهاي صدا و سيما درباره‌ي بازيگرانش دارد؟ كه طي آن تنها بازيگراني حق دارند در صدا و سيما مطرح شوند كه در هيچ مهماني‌اي الگوي اصالت اخلاقي را زير پا نگذارند.
در آن هير و وير، يكي نبود بگويد حالا خيال كرده‌اي كسي نمي‌دانست كه شكيبايي معتاد بود؟ كدام لاپوشاني؟ مگر فرهاد و نصرت و غيره و غيره نبودند. نه! حتي اعتياد هم ديگر آن تابويي را كه آقاي جاهد گمان مي‌كند ندارد. ضمن آن كه اعتياد از خود مرگ مهمتر نمي‌شود. اما گوينده ي خبري كه همه از آن باخبرند را شبيه كساني مي‌كند كه با گفتن اين كه فلاني بهايي است، با پيش كشيدن موضوعي بي‌ربط از كار بي‌كار مي‌كنند و با جلب توجه به بيراهه‌ها طرف را از ليست ذهني مخاطب خارج مي كنند. حالا انگار شكيبايي معتاد بود يعني هنرمند هم نبود! وسط آن معركه به نظر مي‌رسيد يك نفر فرصت را غنيمت شمرده تا بگويد براي چه گريه مي‌كنيد؟ يك معتاد مرد، همين. و ما بايد بگوييم راست مي‌گويد بگذار صبر كنيم يك آدم شايسته‌تر بميرد، يك هنرمند كه شايستگي اخلاقي هم داشته باشد.
اين چه فرقي با گزينشهاي صدا و سيما درباره‌ي بازيگرانش دارد؟ كه طي آن تنها بازيگراني حق دارند در صدا و سيما مطرح شوند كه در هيچ مهماني‌اي الگوي اصالت اخلاقي را زير پا نگذارند.
شكيبايي هنرمند بود و همه هم با وجود اطلاع قبلي از اعتيادش دوستش داشتند، به خاطر اين كه هنرش را دوست داشتند؛ قصد نداشتند از او اسطوره بسازند؛ و احتمالاً به اين كه تن و زندگي شخصي هركس متعلق به خودش است باور داشتند. چيزي كه گمان مي
كنيم مردم ما هيچ از آن نمي‌دانند. اما گاهي نشان مي‌دهند كه از اصحاب رسانه‌هاي روشنفكرانه‌شان بيشتر بلدند به شخصيت و خواسته‌هاي فردي آدمها احترام بگذارند. طرفدارانش هم براي اين كه نشان دهند از هنر او لذت ببرند لزومي نمي‌ديدند كه بروند معتاد شوند. احتمالاً عقلشان مي‌رسيد كه بعضي چيزها به بعضي‌ چيزها هيچ ربطي ندارند. تا آقاي جاهد چه انديشيده باشد در آن ميان.
اما جاي سپاس دارد كه آن يادداشت و اين يادداشت را هر دو از يك رسانه مي‌خوانيم. بماند كه يك رسانه در فرايندي دموكراتيك موظف نيست همه‌ي نظرات متضاد را يكجا پوشش دهد. نه كسي به واسطه‌ي حرف آقاي جاهد جنازه‌ي شكيبايي را بيرون دروازه ي قبرستان مسلمانان آويخت و نه كسي به خاطر پاسداشت حرمت خون شكيبايي خون آقاي جاهد را خواهد ريخت! مي‌شنويم و مي‌گوييم. و اصل هم شايد همين باشد؛ جاهد بگويد، ما قبول نكنيم، ما بگوييم، جاهد قبول نكند، هيچ كس هم به اين واسطه نه قرباني كند، نه خود را قرباني جلوه دهد.

مسیح علی نژاد، سپاس.

من که مسيح علي نژاد را« آقا» خطاب کرده بودم بعد از خواندن نظرات ديگران فهميدم که ايشان از طبقه نسوان هستند و به ناچار از ايشان عذر مي خواهم.

متر ناقص قراضه‌مان را برداشته‌ایم دوره افتاده‌ایم و هر که را می‌بینیم متر می‌کنیم و حکم می‌دهیم.
این که این متر قراضه تا زانوی این آدم هم نمی‌رسد!
برویم ببینید این آدم چی بوده، چه روحیه ای داشته چطور زندگی کرده بعد فتوی بدهیم!
افسوس که اخلاق هم تقلبی است! حسابگران خودخواه ظاهرساز شده‌اند نماد و معلم اخلاق؛ و آن وقت...
کاش ما هم فقط به تن خودمان بد می‌کردیم!

"مردمی که اوج نگاه‌شان اين است که همه چيز و همه کس را با متر وجود و شخصيتِ خودشان می‌سنجند"
http://blog.malakut.ir/archives/2008/07/post_1160.shtml

Has the family requested an autopsy? ,